Infografika przedstawia przepisy COLREG, czyli Międzynarodowe Przepisy o Zapobieganiu Zderzeniom na Morzu, zwane też Międzynarodowym Prawem Drogi Morskiej (MPDM). W górnej części grafiki znajduje się wymieniony wcześniej tytuł na niebieskim tle. Poniżej wypisane są tytuły części i prawideł, na które dzielą się przepisy COLREG. Grafika przedstawia prawidła od dwudziestego do trzydziestego siódmego. Przy każdym z nich znajduje się znacznik, na który można kliknąć, co spowoduje wyświetlenie treści. W treści znajduje się też odtwarzacz audio, który pozwala na odsłuchanie tekstu. Nagranie lektorskie jest tożsamy z tekstem. Część C dotyczy świateł i znaków. Znajdują się w niej prawidła od dwudziestego do trzydziestego pierwszego. Prawidło dwudzieste zakres stosowania. Prawidło dwudzieste pierwsze definicje. Prawidło dwudzieste drugie widzialność świateł. Prawidło dwudzieste trzecie statek o napędzie mechanicznym. Prawidło dwudzieste czwarte holowanie i pchanie. Prawidło dwudzieste piąte statki żaglowe w drodze i statki wiosłowe. Prawidło dwudzieste szóste statek poławiający. Prawidło dwudzieste siódme statek nieodpowiadający za swoje ruchy i statek o ograniczonej zdolności manewrowej. Prawidło dwudzieste ósme statek ograniczony swym zanurzeniem. Prawidło dwudzieste dziewiąte statek pełniący służbę pilotową. Prawidło trzydzieste statki zakotwiczone i statki na mieliźnie. Prawidło trzydzieste pierwsze wodnosamoloty. Część D dotyczy sygnałów dźwiękowych i świetlnych. Znajdują się w niej prawidła od trzydziestego drugiego do trzydziestego siódmego. Prawidło trzydzieste drugie definicje. Prawidło trzydzieste trzecie wyposażenie w środki do sygnalizacji dźwiękowej. Prawidło trzydzieste czwarte sygnały manewrowe i ostrzegawcze. Prawidło trzydzieste piąte sygnały dźwiękowe podczas ograniczonej widzialności. Prawidło trzydzieste szóste sygnał zwrócenia uwagi. Prawidło trzydzieste siódme sygnały wzywania pomocy. Prawidło dwudzieste zakres stosowania. Punkt A: Prawidła niniejszej części powinny być przestrzegane podczas każdej pogody. Punkt B: Prawidła dotyczące świateł powinny być przestrzegane od zachodu do wschodu słońca i w tym czasie nie wolno pokazywać żadnych innych świateł, z wyjątkiem takich, które nie będą mogły być mylone ze światłami podanymi w niniejszych Prawidłach i nie będą zmniejszały ich widzialności, zmieniały ich odróżniającego charakteru lub przeszkadzały w utrzymaniu właściwej obserwacji. Punkt C: Światła określone niniejszymi Prawidłami, jeżeli statek je nosi, powinny być pokazywane również od wschodu do zachodu słońca podczas ograniczonej widzialności i mogą one być pokazywane we wszelkich innych okolicznościach, w których uważa się to za konieczne. Punkt D: Prawidła dotyczące znaków powinny być przestrzegane podczas dnia. Punkt E: Światła i znaki wymienione w niniejszych Prawidłach powinny być zgodne z postanowieniami Załącznika pierwszego do niniejszych Przepisów. Prawidło dwudzieste pierwsze definicje. Punkt A: Określenie „światło masztowe” oznacza białe światło umieszczone ponad osią symetrii statku, oświetlające nieprzerwany łuk widnokręgu równy dwustu dwudziestu pięciu stopniom i tak ustawione, aby świeciło od kierunku prosto w przód do dwudziestu dwóch i pół stopnia poza trawers każdej burty statku. Tu znajdują się dwie grafiki. Grafika pierwsza przedstawia statek na szarym tle. Statek narysowany jest czarnymi liniami. Jedyny kolor na grafice stanowią zaznaczone na biało trzy światła masztowe. Umiejscowione są one na maszcie jedno pod drugim. Grafika druga przedstawia schematycznie statek od góry. Pokazane są na nim zakresy widzialności różnych świateł w stopniach. Stopień zero zaznaczony jest przed dziobem statku. Od tego stopnia po prawej stronie odchodzi światło zielone, a po lewej czerwone. Oba te światła mają zakres do stu dwunastu i pół stopnia widnokręgu. Sięga on nieco za połowę statku. Na rufie statku, pomiędzy światłem zielonym i światłem czerwonym, znajduje się światło białe. Jego zakres to sto trzydzieści pięć stopni. Za grafikami tekst jest kontynuowany. Punkt B: Określenie „światła burtowe” oznacza zielone światło z prawej burty i czerwone światło z lewej burty, każde oświetlające nieprzerwanie łuk widnokręgu równy stu dwunastu i pół stopnia i tak ustawione, aby świeciło od kierunku prosto w przód do dwudziestu dwóch i pół stopnia poza trawers odpowiedniej burty. Na statkach o długości mniejszej niż dwadzieścia metrów światła burtowe mogą być połączone w jednej latarni niesionej w osi symetrii statku. Tu znajduje się grafika. Grafika przedstawia statek na szarym tle. Statek narysowany jest czarnymi liniami. Jedyny kolor na grafice stanowią dwa światła rozmieszczone po bokach statku, czyli na jego burtach. Światło na prawej burcie jest zielone, a na lewej czerwone. Za grafiką tekst jest kontynuowany. Punkt C: Określenie „światło rufowe” oznacza białe światło umieszczone możliwie jak najbliżej rufy, oświetlające nieprzerwanie łuk widnokręgu równy stu trzydziestu pięciu stopniom i tak ustawione, aby świeciło od kierunku prosto w tył do sześćdziesięciu siedmiu i pół stopnia z każdej burty statku. Tu znajduje się grafika. Grafika przedstawia statek na szarym tle. Statek narysowany jest czarnymi liniami. Jedyny kolor na grafice stanowi światło umiejscowione na rufie statku, które jest skierowane w tył. Światło to jest białe. Za grafiką tekst jest kontynuowany. Punkt D: Określenie „światło holowania” oznacza żółte światło o tej samej charakterystyce co światło rufowe określone w ustępie c) niniejszego Prawidła. Tu znajduje się grafika. Grafika przedstawia statek na szarym tle. Statek narysowany jest czarnymi liniami. Jedyny kolor na grafice stanowi światło umiejscowione na rufie statku, które jest skierowane w tył. Światło to jest żółte. Za grafiką tekst jest kontynuowany. Punkt E: Określenie „światło widoczne dookoła widnokręgu” oznacza światło oświetlające nieprzerwanie łuk widnokręgu równy trzystu sześćdziesięciu stopniom. Punkt F: Określenie „światło błyskowe” oznacza światło o błyskach regularnie powtarzanych z częstotliwością stu dwudziestu lub więcej błysków na minutę. Prawidło dwudzieste drugie widzialność świateł. Światła przewidziane niniejszymi Prawidłami powinny mieć natężenie określone w ustępie ósmym załącznika pierwszego do niniejszych przepisów tak, aby były widzialne co najmniej z następującej odległości: punkt A: na statkach o długości pięćdziesięciu metrów lub większej: światło masztowe – sześć mil morskich, światło burtowe – trzy mile morskie, światło rufowe – trzy mile morskie, światło holowania – trzy mile morskie, światło białe, czerwone, zielone lub żółte widoczne dookoła widnokręgu – trzy mile morskie; punkt B na statkach o długości dwanaście metrów lub większej, lecz mniejszej niż pięćdziesiąt metrów: światło masztowe – pięć mil morskich, a jeśli L jest mniejsze niż dwadzieścia metrów – trzy mile morskie, światło burtowe – dwie mile morskie, światło rufowe – dwie mile morskie, światło holowania – dwie mile morskie, światło białe, czerwone, zielone lub żółte widoczne dookoła widnokręgu – dwie mile morskie. Punkt C: na statkach o długości mniejszej niż dwanaście metrów: światło masztowe – dwie mile morskie, światło burtowe – jedna mila morska, światło rufowe – dwie mile morskie, światło holowania – dwie mile morskie, światło białe, czerwone, zielone lub żółte widoczne dookoła widnokręgu – dwie mile morskie. Punkt D na holowanych, trudno zauważalnych, częściowo zalewanych statkach lub obiektach: światło białe widoczne dookoła widnokręgu – trzy mile morskie. Prawidło dwudzieste trzecie statek o napędzie mechanicznym. Punkt A: Statek o napędzie mechanicznym w drodze powinien pokazywać: punkt pierwszy: światło masztowe z przodu, punkt drugi: drugie światło masztowe z tyłu przedniego i wyżej od niego z tym, że statek o długości mniejszej niż pięćdziesiąt metrów nie jest obowiązany do pokazywania tego światła, lecz może je pokazywać, punkt trzeci: światła burtowe, punkt czwarty: światło rufowe, Tu znajduje się grafika. Grafika przedstawia statek na szarym tle. Statek narysowany jest czarnymi liniami. Jedyny kolor na grafice stanowią światła. Na maszcie widać trzy białe światła masztowe umiejscowione jeden pod drugim. Na lewej burcie widać światło czerwone. Na prawej burcie znajduje się światło zielone. Na rufie umiejscowione jest białe światło rufowe, skierowane w tył. Za grafiką tekst jest kontynuowany. Punkt B: Poduszkowiec poruszający się w stanie bezwypornościowym powinien, prócz świateł przewidzianych w ustępie a) niniejszego Prawidła, pokazywać żółte światło błyskowe widoczne dookoła widnokręgu. Punkt C: Ekranoplan tylko wtedy, kiedy startuje, ląduje i leci w pobliżu powierzchni wody powinien, prócz świateł przewidzianych w ustępie a) niniejszego Prawidła, pokazywać czerwone światło błyskowe o dużym natężeniu widoczne dookoła widnokręgu. Punkt D jeden: Statek o napędzie mechanicznym o długości mniejszej niż dwanaście metrów może zamiast świateł przewidzianych w ustępie a) niniejszego Prawidła, pokazywać białe światło widoczne dookoła widnokręgu i światła burtowe. Punkt drugi: Statek o napędzie mechanicznym o długości mniejszej niż siedem metrów, którego maksymalna szybkość nie przekracza siedmiu węzłów, może zamiast świateł przewidzianych w ustępie a) niniejszego Prawidła pokazywać białe światło, widoczne dookoła widnokręgu, oraz powinien, jeżeli jest to możliwe, pokazywać także światła burtowe. Punkt trzeci: Światło masztowe lub światło białe widoczne dookoła widnokręgu na statku o napędzie mechanicznym o długości mniejszej niż dwanaście metrów, jeżeli nie może być umieszczone w płaszczyźnie symetrii statku, to może być przesunięte od tej płaszczyzny, pod warunkiem że światła burtowe są umieszczone w jednej latarni, która powinna być noszona w płaszczyźnie symetrii statku lub umieszczona tak blisko niej, jak jest to możliwe w tej samej płaszczyźnie dziób-rufa, co latarnia masztowa lub białe światło widoczne dookoła widnokręgu. Prawidło dwudzieste czwarte holowanie i pchanie. Punkt A: Statek o napędzie mechanicznym podczas holowania powinien pokazywać: punkt pierwszy: dwa światła masztowe umieszczone w linii pionowej zamiast światła przewidzianego w Prawidle dwudziestym trzecim punkcie A jeden lub A dwa; Jeżeli długość zespołu holowniczego, mierzona od rufy statku holującego do tylnego krańca zespołu, przekracza dwieście metrów, statek powinien pokazywać trzy takie światła umieszczone w linii pionowej, punkt drugi światła burtowe, punkt trzeci światła rufowe, punkt czwarty światło holowania umieszczone w linii pionowej nad światłem rufowym, punkt piąty znak w kształcie rombu w miejscu, skąd będzie najlepiej widoczny, jeżeli długość zespołu holowniczego przekracza dwieście metrów. Tu znajduje się grafika. Grafika przedstawia dwa statki znajdujące się jeden za drugim. Statek płynący z przodu holuje statek z tyłu. Oba statki narysowane są za pomocą czarnych linii na szarym tle. Na obu statkach uwidocznione są światła, które mają włączone. Statek holujący ma włączone dwa białe światła masztowe. Zielone światło na prawej burcie, czerwone na lewej. Z tyłu statku widoczne jest białe światło rufowe i żółte światło holowania. Statek holowania ma włączone białe światło masztowe, prawe zielone światło burtowe, lewe czerwone światło burtowe oraz białe światło rufowe. Za grafiką tekst jest kontynuowany. Punkt B: Gdy statek pchający i statek pchany w przód są sztywno połączone w jednostkę zespoloną, powinny być uważane za statek o napędzie mechanicznym i pokazywać światła przewidziane w Prawidle dwudziestym trzecim. Punkt C: Statek o napędzie mechanicznym podczas pchania w przód lub holowania przy burcie, lecz nietworzący jednostki zespolonej, powinien pokazywać: punkt pierwszy: dwa światła masztowe z przodu umieszczone w linii pionowej zamiast światła przewidzianego w prawidle dwudziestym trzecim A jeden lub A dwa, punkt drugi: światła burtowe, punkt trzeci: światła rufowe. Punkt D: Statek o napędzie mechanicznym, do którego mają zastosowanie ustępy a) lub c) niniejszego prawidła, powinien również przestrzegać prawidła dwudziestego trzeciego A dwa. Punkt E: Statek lub obiekt holowany powinien pokazywać: punkt pierwszy: światła burtowe, punkt drugi: światło rufowe, punkt trzeci: znak w kształcie rombu w miejscu, skąd będzie najlepiej widoczny, gdy długość zespołu holowniczego przekracza dwieście metrów. Punkt F: Z wyjątkiem kilku statków holowanych przy burcie lub pchanych w grupie, które powinny być oświetlone jako jeden statek: punkt pierwszy: statek pchany, niebędący częścią jednostki zespolonej, powinien pokazywać w swej przedniej części światła burtowe, punkt drugi: statek holowany przy burcie powinien pokazywać światło rufowe, a w swej przedniej części światła burtowe. Punkt G: Holowany, trudno zauważalny, częściowo zalewany statek lub obiekt, lub zestaw takich statków lub obiektów, gdy są holowane, powinny pokazywać: punkt pierwszy: jeżeli szerokość jest mniejsza niż dwadzieścia pięć metrów – jedno białe światło widoczne dookoła widnokręgu umieszczone na lub w pobliżu przedniego krańca, a jedno na lub w pobliżu jego tylnego krańca, z wyjątkiem elastycznych pojemników (drakonów), które nie potrzebują pokazywać światła na lub w pobliżu przedniego krańca, punkt drugi: jeżeli szerokość wynosi dwadzieścia pięć metrów lub więcej – dwa dodatkowe światła białe widoczne dookoła widnokręgu w miejscu lub w pobliżu największej swej szerokości, punkt trzeci: jeżeli długość przekracza sto metrów – dodatkowe białe światła widoczne dookoła widnokręgu umieszczone między światłami wymaganymi w punktach jeden oraz dwa w taki sposób, aby odległość między światłami nie przekraczała sto metrów, punkt czwarty: znak w kształcie rombu na lub w pobliżu najbardziej do tyłu wysuniętej części ostatniego statku lub obiektu holowanego, a jeżeli długość zespołu holowniczego przekracza dwieście pięćdziesiąt metrów dodatkowy znak w kształcie rombu w miejscu, skąd będzie najlepiej widoczny, umieszczony w miejscu wysuniętym tak daleko ku przodowi, na ile jest to możliwe. Punkt H: Gdy z jakiejkolwiek wystarczającej przyczyny holowany statek lub obiekt nie jest w stanie pokazywać świateł lub znaków przewidzianych w ustępie e) lub g) niniejszego Prawidła, należy przedsięwziąć wszelkie możliwe środki w celu oświetlenia holowanego statku lub obiektu lub co najmniej w celu wskazania obecności takiego statku lub obiektu. Punkt I: Gdy z jakiejkolwiek wystarczającej przyczyny statek niezajmujący się zazwyczaj pracami holowniczymi nie jest w stanie pokazywać świateł przewidzianych w ustępach a) lub c) niniejszego Prawidła, to statek taki nie jest zobowiązany pokazywać tych świateł, gdy zajęty jest holowaniem innego statku, znajdującego się w niebezpieczeństwie lub potrzebującego pomocy. Należy przedsięwziąć wszelkie możliwe środki w celu pokazania rodzaju powiązania między statkiem holującym a holowanym, zwłaszcza przez oświetlenie liny holowniczej, do czego upoważnia Prawidło trzydzieste szóste. Prawidło dwudzieste piąte statki żaglowe w drodze i statki wiosłowe. Punkt A: Statek żaglowy w drodze powinien pokazywać: punkt pierwszy: światło burtowe, punkt drugi: światło rufowe. Punkt B: Na statku żaglowym o długości mniejszej niż dwadzieścia metrów światła przewidziane w ustępie a) niniejszego Prawidła mogą być połączone w jednej latarni noszonej na szczycie lub w pobliżu szczytu masztu, w miejscu, skąd będzie ona najlepiej widoczna. Tu znajduje się grafika. Grafika przedstawia statek żaglowy. Jest on narysowany czarnymi liniami na szarym tle. Jedynym kolorem na grafice są światła. Na szczycie żagla znajduje się białe światło. Na lewej burcie widać czerwone światło, a na prawej zielone. Na rufie znajduje się białe światło skierowane w tył. Za grafiką tekst jest kontynuowany. Punkt C: Statek żaglowy w drodze może, oprócz świateł przewidzianych w ustępie a) niniejszego Prawidła, pokazywać na szczycie masztu lub w pobliżu szczytu masztu, w miejscu, skąd będą najlepiej widoczne, dwa światła widoczne dookoła widnokręgu, umieszczone w linii pionowej, górne czerwone, a dolne zielone, z tym, że światła te nie powinny być pokazywane łącznie z latarnią kombinowaną, dozwoloną ustępem b) niniejszego Prawidła. Punkt D jeden: Statek żaglowy o długości mniejszej niż siedem metrów powinien, jeżeli jest to możliwe, pokazywać światła przewidziane w ustępie a) lub b) niniejszego Prawidła, lecz jeśli ich nie pokazuje, to powinien mieć przygotowaną do szybkiego użycia latarkę elektryczną lub zapaloną latarnię świecącą białym światłem, które powinno być pokazywane wystarczająco wcześnie, aby zapobiec zderzeniu. Punkt drugi: Statek wiosłowy może pokazywać światła przewidziane w niniejszym prawidle dla statków żaglowych, lecz jeśli ich nie pokazuje, to powinien mieć przygotowaną do szybkiego użycia latarkę elektryczną lub zapaloną latarnię świecącą białym światłem, które powinno być pokazywane wystarczająco wcześnie, aby zapobiec zderzeniu. Punkt E: Jeżeli statek idący pod żaglami jest również napędzany przez maszynę, powinien pokazywać z przodu, w miejscu, skąd będzie najlepiej widoczny, znak w kształcie stożka skierowanego wierzchołkiem w dół. Prawidło dwudzieste szóste statek poławiający. Punkt A: Statek zajęty połowem, w drodze lub stojący na kotwicy powinien pokazywać tylko światła i znaki przewidziane w niniejszym Prawidle. Punkt B: Statek zajęty trałowaniem, przez które rozumie się ciągnienie sieci trałowej w wodzie lub innego sprzętu używanego jako narzędzie połowu, powinien pokazywać: punkt pierwszy: dwa światła widoczne dookoła widnokręgu, umieszczone w linii pionowej, górne zielone, a dolne białe, albo znak składający się z dwóch stożków skierowanych wierzchołkami do siebie i umieszczonych w linii pionowej jeden nad drugim; statek o długości mniejszej niż dwudziestu metrów może zamiast tego znaku pokazywać kosz; punkt drugi: światło masztowe, umieszczone za światłem zielonym widocznym dookoła widnokręgu i wyżej od niego; statek o długości mniejszej niż pięćdziesięciu metrów nie jest obowiązany pokazywać takiego światła, lecz może to uczynić; punkt trzeci: gdy posuwa się po wodzie – światła burtowe i światło rufowe, oprócz świateł przewidzianych w niniejszym ustępie. Tu znajdują się dwie grafiki. Pierwsza grafika przedstawia statek poławiający. Jest on narysowany za pomocą czarnych linii na szarym tle. Jedynym kolorowym elementem na grafice są światła statku. Na szczycie masztu znajduje się zielone światło, poniżej widać białe światło. Na lewej burcie widać światło czerwone, a na lewej zielone. Na rufie znajduje się skierowane w tył światło białe. Druga grafika przedstawia statek poławiający, który pokazuje znak składający się z dwóch stożków skierowanych wierzchołkami do siebie i umieszczonych w linii pionowej jeden nad drugim. Za grafikami tekst jest kontynuowany. Punkt C: Statek zajęty połowem, inny niż trałujący powinien pokazywać: punkt pierwszy: dwa światła widoczne dookoła widnokręgu, umieszczone w linii pionowej, górne czerwone, a dolne białe, albo znak składający się z dwóch stożków skierowanych wierzchołkami do siebie i umieszczonych w linii pionowej jeden nad drugim; statek o długości mniejszej niż dwadzieścia metrów może zamiast tego znaku pokazywać kosz, punkt drugi: jeżeli statek ma wystawione narzędzie połowu rozciągające się na odległość w poziomie większą niż sto pięćdziesiąt metrów od statku – światło białe widoczne dookoła widnokręgu albo stożek skierowany wierzchołkiem w górę, umieszczony w kierunku narzędzia połowu, punkt trzeci: gdy posuwa się po wodzie – światła burtowe i światło rufowe, oprócz świateł przewidzianych niniejszym ustępem. Punkt D: Statek zajęty połowem w bliskim sąsiedztwie innych statków również zajętych połowem może pokazywać dodatkowe sygnały, określone w załączniku drugim do tych Przepisów. Punkt E: Statek niezajęty połowem nie powinien pokazywać świateł i znaków przewidzianych niniejszym Prawidłem, lecz tylko światła i znaki przewidziane dla statku o jego długości. Prawidło dwudzieste siódme statek nieodpowiadający za swoje ruchy i statek o ograniczonej zdolności manewrowej. Punkt A: Statek nieodpowiadający za swoje ruchy powinien pokazywać: punkt pierwszy: dwa czerwone światła widoczne dookoła widnokręgu, umieszczone w linii pionowej w miejscu, skąd będą najlepiej widoczne, punkt drugi: dwie kule lub podobne znaki, umieszczone w linii pionowej, w miejscu, skąd będą najlepiej widoczne, punkt trzeci: gdy posuwa się po wodzie – światła burtowe i światło rufowe, oprócz świateł przewidzianych w niniejszym ustępie. Tu znajduje się grafika. Grafika przedstawia dwa długie statki kontenerowce. Są one narysowane za pomocą czarnych linii na szarym tle. Na statku po lewej, na jego najwyższym maszcie znajdują się dwa czerwone światła o zasięgu trzystu sześćdziesięciu stopni. Na drugim statku na maszcie widoczne są dwie kule. Za grafiką tekst jest kontynuowany. Punkt B: Statek o ograniczonej zdolności manewrowej, z wyjątkiem zajętego oczyszczaniem z min, powinien pokazywać: punkt pierwszy: trzy światła widoczne dookoła widnokręgu, umieszczone w linii pionowej w miejscu, skąd będą najlepiej widoczne; światła górne i dolne powinny być czerwone, a środkowe białe, punkt drugi: trzy znaki umieszczone w linii pionowej w miejscu, skąd będą najlepiej widoczne: górny i dolny znak powinien mieć kształt kuli, a środkowy rombu, punkt trzeci: gdy posuwa się po wodzie – światło lub światła masztowe, światła burtowe i światło rufowe, oprócz świateł przewidzianych podpunkcie pierwszym, punkt czwarty: gdy stoi na kotwicy – światła lub znaki przewidziane w Prawidle trzydziestym, oprócz świateł lub znaków przewidzianych w podpunktach pierwszym i drugim. Tu znajduje się grafika. Grafika przedstawia długi statek kontenerowiec. Jest on narysowany za pomocą czarnych linii na szarym tle. Na jego najwyższym maszcie znajdują się trzy światła o zasięgu trzystu sześćdziesięciu stopni. Światła umiejscowione są jedno pod drugim. Najwyższe i najniższe światła są czerwone, środkowe jest białe. Za grafiką tekst jest kontynuowany. Punkt C: Statek o napędzie mechanicznym zajęty taką czynnością holowniczą, która poważnie ogranicza statek holujący oraz obiekt holowany w ich zdolności do odchylania się od ich kursu, powinien, oprócz świateł lub znaków przewidzianych w Prawidle dwudziestym czwartym a), pokazywać dodatkowo światła lub znaki przewidziane w punktach B jeden oraz dwa niniejszego Prawidła. Punkt D: Statek zajęty pracami pogłębiarskimi lub podwodnymi, ograniczony w swej zdolności manewrowej, powinien pokazywać światła i znaki przewidziane w ustępie b) jeden, dwa oraz trzy niniejszego Prawidła, a jeżeli istnieje przeszkoda, pokazywać ponadto: punkt pierwszy: dwa czerwone światła widoczne dookoła widnokręgu albo dwie kule umieszczone w linii pionowej – aby wskazać stronę, po której znajduje się przeszkoda, punkt drugi: dwa zielone światła widoczne dookoła widnokręgu albo dwa romby umieszczone w linii pionowej – aby wskazać stronę, po której może przejść inny statek; Tu znajduje się grafika. Grafika przedstawia statek, który pokazuje na maszcie kulę, romb i kulę. Na prawym wysięgniku widać dwa romby, a na lewym dwie kule. Punkt trzeci: gdy stoi na kotwicy – światła i znaki przewidziane w niniejszym ustępie, zamiast świateł lub znaków przewidzianych w Prawidle trzydziestym. Punkt E: Ilekroć wielkość statku zajętego pracami nurkowymi uniemożliwia pokazywanie wszystkich świateł i znaków przewidzianych w ustępie d) niniejszego Prawidła, to powinien on pokazywać: punkt pierwszy: trzy światła widoczne dookoła widnokręgu, w miejscu, skąd będą one widoczne najlepiej. Światła najwyższe i najniższe powinny być czerwone, a środkowe białe, punkt drugi: sztywną replikę flagi sygnałowej „A” Międzynarodowego Kodu Sygnałowego na wysokości nie mniejszej niż jeden metr. Należy przedsięwziąć środki dla zapewnienia widoczności tego sygnału dookoła widnokręgu. Tu znajduje się grafika. Grafika przedstawia statek, który na najwyższym macie ma zawieszoną flagę. Flaga posiada na końcu trójkątne wcięcie. Ma też dwa kolory, jasny, bliżej miejsca zawieszenia na maszcie i ciemny w dalszej części. Za grafiką tekst jest kontynuowany. Punkt F: Statek zajęty oczyszczaniem z min powinien dodatkowo oprócz świateł przewidzianych w Prawidle dwudziestym trzecim dla statku o napędzie mechanicznym lub znaku przewidzianego w Prawidle trzydziestym dla statku stojącego na kotwicy, pokazywać odpowiednio albo trzy zielone światła widoczne dookoła widnokręgu, albo trzy kule. Jedno z tych świateł lub jeden z tych znaków powinien być pokazywany w pobliżu szczytu przedniego masztu i po jednym na każdym końcu rei przedniego masztu. Te światła lub znaki oznaczają, że niebezpieczne jest dla innego statku zbliżanie się w granicach tysiąca metrów do statku zajętego oczyszczaniem z min. Punkt G: Statki o długości mniejszej niż dwanaście metrów, z wyjątkiem statków zajętych pracami nurkowymi, nie są obowiązane pokazywać świateł i znaków wymaganych niniejszym Prawidłem. Punkt H: Sygnały przewidziane w niniejszym Prawidle nie są sygnałami statków znajdujących się w niebezpieczeństwie i żądających pomocy. Sygnały takie są podane w załączniku czwartym do niniejszych przepisów. Prawidło dwudzieste ósme statek ograniczony swym zanurzeniem. Statek ograniczony swym zanurzeniem może, prócz świateł przewidzianych w Prawidle dwudziestym trzecim dla statków o napędzie mechanicznym, pokazywać w miejscu, skąd będą najlepiej widoczne, trzy czerwone światła widoczne dookoła widnokręgu, umieszczone w linii pionowej, albo walec. Za tekstem znajdują się dwie grafiki. Grafika pierwsza przedstawia długi statek kontenerowiec. Jest on narysowany za pomocą czarnych linii na szarym tle. Na jego najwyższym maszcie znajdują się cztery światła. Światła umiejscowione są jedno pod drugim. Najwyższe światło jest światłem masztowym. Jest ono białe i skierowane do przodu i na boki. Poniżej znajdują się trzy czerwone światła o zasięgu trzystu sześćdziesięciu stopni. Ponadto w przedniej części statku na podwyższeniu znajduje się kolejne białe światło. Białe jest też światło rufowe, skierowanie w tył. Na lewej burcie statku widać czerwone światło, a na prawej zielone. Druga grafika przedstawia długi statek kontenerowiec. Na jego najwyższym maszcie znajduje się walec. Prawidło dwudzieste dziewiąte statek pełniący służbę pilotową. Punkt A: Statek pełniący służbę pilotową powinien pokazywać: punkt pierwszy: dwa światła widoczne dookoła widnokręgu, umieszczone w linii pionowej na szczycie lub w pobliżu szczytu masztu, górne białe, a dolne czerwone; punkt drugi: gdy jest w drodze – dodatkowo światła burtowe i światło rufowe, punkt trzeci: gdy stoi na kotwicy – dodatkowo do świateł przewidzianych w punkcie pierwszym – światło, światła lub znak przewidziany w Prawidle trzydziestym dla statków stojących na kotwicy. Tu znajduje się grafika. Grafika przedstawia statek pełniący służbę pilotową. W jego przedniej części na burcie widać napis „pilot”. Statek jest wyszarzony. Jedynymi kolorami na grafice są światła. Na maszcie widać dwa światła – niżej położone światło czerwone i wyżej położone światło białe. Na lewej burcie światło jest czerwone, a na prawej zielone. Światło rufowe jest białe. Za grafiką tekst jest kontynuowany. Punkt B: Statek pilotowy, jeżeli nie pełni służby pilotowej, powinien pokazywać światła lub znaki przewidziane dla podobnego statku o jego długości. Prawidło trzydzieste statki zakotwiczone i statki na mieliźnie. Punk A: Statek stojący na kotwicy powinien pokazywać w miejscu, skąd będzie najlepiej widoczne: punkt pierwszy: białe światło widoczne dookoła widnokręgu albo kulę – w przedniej części statku, punkt drugi: białe światło widoczne dookoła widnokręgu na rufie lub w jej pobliżu i poniżej światła przewidzianego w podpunkcie pierwszym. Tu znajdują się dwie grafiki. Grafika pierwsza przedstawia długi statek kontenerowiec. Jedynymi kolorami na ilustracji są światła statku. W przedniej jego części, na podwyższeniu znajduje się białe światło. Na rufie statek posiada drugie białe światło. Druga grafika przedstawia statek pokazujący w dobrze widocznym miejscu przy maszcie kulę. Za grafikami tekst jest kontynuowany. Punkt B: Zamiast świateł przewidzianych w ustępie a) niniejszego Prawidła statek o długości mniejszej niż pięćdziesiąt metrów może pokazywać białe światło widoczne dookoła widnokręgu w miejscu, skąd będzie najlepiej widoczne. Punkt C: Statek stojący na kotwicy może, a statek o długości stu metrów lub większej powinien także używać dostępnych świateł roboczych lub równoznacznych do oświetlenia swych pokładów. Punkt D: Statek na mieliźnie powinien pokazywać światła przewidziane w ustępach a) lub b) niniejszego Prawidła, a ponadto w miejscu, skąd będą najlepiej widoczne: punkt pierwszy: dwa czerwone światła widoczne dookoła widnokręgu, umieszczone w linii pionowej, punkt drugi: trzy kule umieszczone w linii pionowej. Tu znajduje się grafika. Grafika przedstawia długi statek kontenerowiec, który w dobrze widocznym miejscu, czyli na maszcie pokazuje trzy kule umieszczone w linii pionowej. Za grafiką tekst jest kontynuowany. Punkt E: Statek o długości mniejszej niż siedem metrów, stojący na kotwicy lub na mieliźnie, lecz nie w wąskim przejściu lub w jego pobliżu, na torze wodnym lub kotwicowisk albo gdzie normalnie inne statki nawigują, nie jest zobowiązany do pokazywania świateł lub znaków przewidzianych w ustępach a), b) lub d) niniejszego Prawidła. Punkt F: Statek o długości mniejszej niż dwanaście metrów stojący na mieliźnie nie jest obowiązany do pokazywania świateł lub znaków wymaganych ustępami d) jeden oraz d) dwa niniejszego Prawidła. Prawidło trzydzieste pierwsze wodnosamoloty. Jeżeli wodnosamolot nie jest w stanie pokazywać świateł i znaków o charakterystyce lub rozmieszczeniu przewidzianych w Prawidłach niniejszej części, to powinien on, jeżeli to jest możliwe, pokazywać światła i znaki jak najbardziej podobne, co do takiej charakterystyki i rozmieszczenia. Prawidło trzydzieste drugie definicje. Wyraz „gwizdek” oznacza każdy przyrząd do sygnalizacji dźwiękowej zdolny do wytwarzania przewidzianych dźwięków i odpowiadający warunkom określonym w załączniku trzecim do niniejszych przepisów. Określenie „dźwięk krótki” oznacza dźwięk trwający około jednej sekundy. Określenie „dźwięk długi” oznacza dźwięk trwający od czterech do sześciu sekund. Prawidło trzydzieste trzecie wyposażenie w środki do sygnalizacji dźwiękowej. Punkt A: Statek o długości dwunastu metrów lub większej powinien być zaopatrzony w gwizdek i dzwon, a statek o długości stu metrów lub większej, powinien być dodatkowo zaopatrzony w gong, którego ton i dźwięk nie mogą być mylone z tonem i dźwiękiem dzwonu. Gwizdek, dzwon i gong powinny odpowiadać wymaganiom określonym w załączniku trzecim do niniejszych Przepisów. Dzwon lub gong albo oba te przyrządy mogą być zastąpione innymi środkami o odpowiednio takiej samej charakterystyce dźwiękowej, z tym że zawsze będzie możliwe ręczne nadawanie wymaganych sygnałów. Punkt B: Statek o długości mniejszej niż dwanaście metrów nie jest obowiązany do posiadania środków do sygnalizacji dźwiękowej przewidzianych w ustępie a) niniejszego Prawidła, lecz jeśli ich nie posiada, powinien być zaopatrzony w inne środki do nadawania donośnego sygnału dźwiękowego. Prawidło trzydzieste czwarte sygnały manewrowe i ostrzegawcze. Punkt A: Gdy statki są wzajemnie widoczne, statek o napędzie mechanicznym w drodze, wykonując manewr dozwolony lub wymagany niniejszymi Prawidłami, powinien wskazać ten manewr za pomocą następujących sygnałów nadanych gwizdkiem: jeden dźwięk krótki – dla oznaczenia „Zmieniam mój kurs w prawo”; Tu znajduje się grafika. Grafika przedstawia czerwono-biały statek w widoku z góry. Wykonuje on manewr skrętu w prawo, co oznaczone jest wygiętą w prawo strzałką widoczną przed dziobem statku. Obok statku znajduje się prostokąt z jedną czarną kropką, która symbolizuje jeden krótki sygnał. Za grafiką tekst jest kontynuowany. Dwa dźwięki krótkie – dla oznaczenia „Zmieniam mój kurs w lewo”; Tu znajduje się grafika. Grafika przedstawia zielono-biały statek w widoku z góry. Wykonuje on manewr skrętu w lewo, co oznaczone jest wygiętą w lewo strzałką widoczną przed dziobem statku. Obok statku znajduje się prostokąt z dwiema czarnymi kropkami, które symbolizują dwa krótkie sygnały. Za grafiką tekst jest kontynuowany. Trzy dźwięki krótkie – dla oznaczenia „Daję bieg wstecz”. Tu znajduje się grafika. Grafika przedstawia różowo-biały statek w widoku z góry. Wykonuje on manewr cofania, co oznaczone jest strzałką znajdującą się za rufą statku i wskazującą kierunek przeciwny do dziobu. Obok statku znajduje się prostokąt z trzema czarnymi kropkami, które symbolizują trzy krótkie sygnały. Za grafiką tekst jest kontynuowany. Punkt B: Każdy statek może uzupełnić sygnały nadawane gwizdkiem, przewidziane w ustępie a) niniejszego Prawidła, sygnałami świetlnymi odpowiednio powtarzanymi w czasie wykonywania manewru: punkt pierwszy te sygnały świetlne powinny mieć następujące znaczenie: jeden błysk – dla oznaczenia „Zmieniam mój kurs w prawo”, dwa błyski – dla oznaczenia „Zmieniam mój kurs w lewo”, trzy błyski – dla oznaczenia „Daję bieg wstecz”, punkt drugi: każdy błysk powinien trwać około jednej sekundy, przerwa między błyskami powinna trwać około jednej sekundy, a przerwa między kolejnymi sygnałami – nie mniej niż dziesięć sekund, punkt trzeci światło używane do tego sygnału, jeżeli jest założone, powinno być białym światłem widocznym dookoła widnokręgu, widzianym z odległości co najmniej pięciu mil, i powinno odpowiadać postanowieniom Załącznika pierwszego. Punkt C: Gdy statki są wzajemnie widoczne w wąskim przejściu lub na torze wodnym, wówczas: punkt pierwszy: statek, który zamierza wyprzedzić inny statek, powinien zgodnie z Prawidłem dziewiątym e) jeden wskazać zamiar za pomocą następujących sygnałów gwizdkiem: dwa dźwięki długie z następującym po nich jednym dźwiękiem krótkim dla oznaczenia „Zamierzam was wyprzedzić z waszej prawej burty”, dwa dźwięki długie z następującymi po nich dwoma dźwiękami krótkimi dla oznaczenia „Zamierzam was wyprzedzić z waszej lewej burty”. Tu znajduje się grafika. Grafika przedstawia dwa statki w widoku z góry, które przepływają pomiędzy dwoma wysepkami. Statki płyną jeden za drugim. Statek z tyłu komunikuje swój zamiar wyprzedzenia dwoma długimi sygnałami i dwoma krótkimi. Statek przed nim odpowiada sygnałem długim, krótkim, długim i krótkim. Strzałkami zaznaczony jest tor, po którym statki płyną. Statek z tyłu odbije w lewo i wyprzedzi statek płynący przed nim z jego lewej burty. Statek płynący z przodu nadal będzie płynął do przodu. Za grafiką tekst jest kontynuowany. Punkt drugi: statek, który ma być wyprzedzony, jeżeli działa zgodnie z Prawidłem 9 e) jeden powinien wskazać swoją zgodę za pomocą następującego sygnału gwizdkiem: jeden dźwięk długi, jeden krótki, jeden długi i jeden krótki nadane w tej kolejności. Tu znajduje się grafika. Grafika przedstawia dwa statki w widoku z góry, które przepływają pomiędzy dwoma wysepkami. Statki płyną jeden za drugim. Statek z tyłu komunikuje swój zamiar wyprzedzenia dwoma długimi sygnałami i jednym krótkim. Statek przed nim odpowiada sygnałem długim, krótkim, długim i krótkim. Strzałkami zaznaczony jest tor, po którym statki płyną. Statek z tyłu odbije w prawo i wyprzedzi statek płynący przed nim z jego prawej burty. Statek płynący z przodu nadal będzie płynął do przodu. Za grafiką tekst jest kontynuowany. Punkt D: Gdy statki wzajemnie widoczne zbliżają się do siebie i z jakiejkolwiek przyczyny którykolwiek z nich nie rozumie zamiarów lub działań drugiego statku lub ma wątpliwości, czy drugi statek podejmie wystarczające działania w celu uniknięcia zderzenia, statek mający wątpliwości powinien wskazać je przez nadanie gwizdkiem co najmniej pięciu krótkich i szybko po sobie następujących sygnałów. Taki sygnał może być uzupełniony sygnałem świetlnym o co najmniej pięciu krótkich i szybko po sobie następujących błyskach. Punkt E: Statek zbliżający się do zakrętu lub do obszaru przejścia lub toru wodnego, gdzie inne statki mogą być zasłonięte występującą przeszkodą, powinien nadać jeden długi dźwięk. Każdy zbliżający się statek znajdujący się poza zakrętem lub przeszkodą powinien odpowiedzieć na taki sygnał jednym długim dźwiękiem. Punkt F: Jeżeli gwizdki są zainstalowane na statku w odległości większej niż sto metrów od siebie, wówczas tylko jeden gwizdek powinien być używany do nadawania sygnałów manewrowych lub ostrzegawczych. Prawidło trzydzieste piąte sygnały dźwiękowe podczas ograniczonej widzialności. W strefie ograniczonej widzialności lub w jej pobliżu podczas dnia lub nocy sygnały przewidziane w niniejszym Prawidle powinny być nadawane, jak następuje: punkt A: Statek o napędzie mechanicznym posuwający się po wodzie powinien nadawać z przerwami nie większymi niż 2 minuty jeden długi dźwięk. Tu znajduje się grafika. Grafika przedstawia statek w widoku z góry. Płynie on w warunkach ograniczonej widzialności. Przed jego dziobem widać burzę piaskową. Obok statku znajduje się biały prostokąt z jedną czarną kreską. Kreska ta oznacza jeden sygnał długi. Za grafiką tekst jest kontynuowany. Punkt B: Statek o napędzie mechanicznym w drodze, lecz mający silniki zatrzymane i nieposuwający się po wodzie, powinien nadawać z przerwami nie większymi niż dwie minuty dwa długie dźwięki następujące po sobie z przerwą około dwóch sekund między nimi. Punkt C: Statek nieodpowiadający za swoje ruchy, statek o ograniczonej zdolności manewrowej, statek ograniczony swym zanurzeniem, statek żaglowy, statek zajęty połowem i statek zajęty holowaniem lub pchaniem innego statku powinien zamiast sygnałów przewidzianych w ustępach a) lub b) niniejszego Prawidła nadawać z przerwami nie większymi niż dwie minuty trzy następujące po sobie dźwięki: jeden długi i dwa krótkie. Punkt D: Statek zajęty połowem, gdy stoi na kotwicy, i statek o ograniczonej zdolności manewrowej, wykonujący swoją pracę, stojąc na kotwicy, powinien zamiast sygnałów przewidzianych w ustępie g) niniejszego Prawidła nadawać sygnał dźwiękowy przepisany w ustępie c) niniejszego Prawidła. Punkt E: Statek holowany lub gdy więcej statków jest holowanych, to ostatni statek zespołu holowniczego, jeżeli jest obsadzony załogą, powinien nadawać cztery następujące po sobie dźwięki: długi i trzy krótkie z przerwami nie większymi niż dwie minuty. Jeżeli to możliwe, sygnał ten powinien być nadawany bezpośrednio po sygnale nadanym przez statek holujący. Punkt F: Gdy statek pchający i statek pchany w przód są połączone ze sobą sztywno w jednostkę zespoloną, to powinny być traktowane jako statek o napędzie mechanicznym i nadawać sygnały przewidziane w ustępach a) lub b) niniejszego Prawidła. Punkt G: Statek stojący na kotwicy powinien z przerwami nie większymi niż jedna minuta gwałtownie bić w dzwon przez około pięć sekund. Na statku o długości stu metrów lub większej sygnał dzwonem należy nadawać w przedniej części statku, a bezpośrednio po tym należy gwałtownie bić w gong przez około pięć sekund w tylnej części statku. Statek stojący na kotwicy może dodatkowo nadawać trzy następujące po sobie dźwięki, a mianowicie jeden krótki, jeden długi i jeden krótki, aby ostrzec zbliżający się statek o swojej pozycji i możliwości zderzenia. Punkt H: Statek na mieliźnie powinien nadawać sygnały dzwonem i w razie potrzeby sygnał gongiem, przewidziany w ustępie f) niniejszego Prawidła, a ponadto powinien nadawać trzy oddzielne i wyraźne uderzenia w dzwon bezpośrednio przed i po każdym gwałtownym biciu w dzwon. Statek na mieliźnie może ponadto nadawać odpowiedni sygnał gwizdkiem. Punkt I: Statek o długości mniejszej niż dwanaście metrów nie jest obowiązany do nadawania wymienionych sygnałów, lecz jeśli ich nie nadaje, to powinien nadawać inny dostatecznie donośny sygnał dźwiękowy z przerwami nie większymi niż dwie minuty. Punkt J: Statek pilotowy pełniący służbę pilotową może, oprócz sygnałów przewidzianych w ustępach a), b) lub g) niniejszego Prawidła, nadawać sygnał rozpoznawczy składający się z czterech krótkich dźwięków. Prawiło trzydzieste szóste sygnał zwrócenia uwagi. Jeżeli jest to konieczne w celu zwrócenia uwagi innego statku, każdy statek może nadawać sygnały świetlne lub dźwiękowe, których nie można pomylić z jakimkolwiek sygnałem przewidzianym gdziekolwiek w niniejszych Prawidłach, lub może skierować światło reflektora-poszukiwacza w kierunku niebezpieczeństwa w taki sposób, aby nie przeszkadzać innemu statkowi. Jakiekolwiek światło dla zwrócenia uwagi innego statku powinno być takie, aby nie mogło być pomylone z jakimkolwiek światłem stanowiącym pomoc nawigacyjną. Przy stosowaniu niniejszego Prawidła nie powinno stosować się świateł przerywanych lub obrotowych o wysokim natężeniu, takich jak światła stroboskopowe. Prawidło trzydzieste siódme sygnały wzywania pomocy. Jeżeli statek znajduje się w niebezpieczeństwie i żąda pomocy, powinien nadawać sygnały określone w załączniku czwartym do niniejszych Przepisów.

Infografika przedstawia przepisy COLREG, czyli Międzynarodowe Przepisy o Zapobieganiu Zderzeniom na Morzu, zwane też Międzynarodowym Prawem Drogi Morskiej (MPDM). W górnej części grafiki znajduje się wymieniony wcześniej tytuł na niebieskim tle. Poniżej wypisane są tytuły załączników do przepisów COLREG. Grafika przedstawia cztery załączniki, które dzielą się na podpunkty. Przy każdym z nich znajduje się znacznik, na który można kliknąć, co spowoduje wyświetlenie treści. Treść składa się z nagrania audio oraz tekstu. Nagranie jest tożsame z tekstem poniżej. Załącznik pierwszy nosi tytuł rozmieszczenie oraz szczegóły techniczne świateł i znaków. Dzieli się on na czternaście punktów. Punkt pierwszy definicja. Punkt drugi pionowe rozmieszczenie świateł i odległość między nimi. Punkt trzeci poziome rozmieszczenie świateł i odległość między nimi. Punkt czwarty szczegóły rozmieszczenia świateł kierunkowych na statkach rybackich, pogłębiarkach i statkach zajętych pracami podwodnymi. Punkt piąty osłony dla świateł burtowych. Punkt szósty znaki. Punkt siódmy specyfikacja barwy świateł. Punkt ósmy natężenie świateł. Punkt dziewiąty sektory poziome. Punkt dziesiąty sektory pionowe. Punkt jedenasty natężenie świateł nieelektrycznych. Punkt dwunasty światło manewrowe. Punkt trzynasty statek szybkobieżny. Punky czternasty zatwierdzenie. Załącznik drugi nosi tytuł dodatkowe sygnały statków rybackich łowiących blisko siebie. Punkt pierwszy postanowienia ogólne. Punkt drugi sygnały trawlerów. Punkt trzeci sygnały świetlne sejnerów. Załącznik trzeci nosi tytuł dodatkowe sygnały statków rybackich łowiących blisko siebie. Punkt pierwszy gwizdki. Punkt drugi dzwon i gong. Załącznik czwarty nosi tytuł sygnały wzywania pomocy. Załącznik pierwszy punkt pierwszy definicja. Określenie „wysokość nad kadłubem” oznacza wysokość nad najwyższym nieprzerwanym pokładem. Wysokość ta powinna być mierzona pionowo w dół od miejsca umieszczenia światła. Załącznik pierwszy punkt drugi pionowe rozmieszczenie świateł i odległość między nimi. Punkt pierwszy: Na statku o napędzie mechanicznym o długości dwudziestu metrów lub większej światła masztowe powinny być umieszczone, jak następuje: punkt jeden jeden: przednie światło masztowe, a jeżeli jest niesione tylko jedno światło masztowe, to powinno być ono niesione na wysokości nie mniejszej niż sześć metrów nad kadłubem, a jeżeli szerokość statku przekracza sześć metrów – na wysokości nie mniejszej niż szerokość statku, z tym jednak że światło to nie musi znajdować się na wysokości większej niż dwanaście metrów nad kadłubem; punkt jeden dwa: jeżeli są niesione dwa światła masztowe, wówczas tylne światło powinno znajdować się co najmniej o cztery i pół metra w linii pionowej wyżej od przedniego. Punkt drugi: Pionowa odległość między światłami masztowymi statku o napędzie mechanicznym powinna być taka, aby w każdych normalnych warunkach przegłębienia tylne światło było widoczne nad przednim światłem i oddzielnie od niego z odległości tysiąca metrów od dziobnicy przy obserwacji z poziomu morza. Punkt trzeci: Światło masztowe statku o napędzie mechanicznym o długości dwunastu metrów lub większej, lecz mniejszej niż dwadzieścia metrów, powinno być umieszczone dwa i pół metra nad okrężnicą. Punkt czwarty: Statek o napędzie mechanicznym o długości mniejszej niż dwanaście metrów może nieść najwyższe światło na wysokości mniejszej niż dwa i pół metra nad okrężnicą. Jeżeli jednak światło masztowe jest niesione oprócz świateł burtowych i światła rufowego lub gdy światło widoczne dookoła widnokręgu przewidziane Prawidłem dwudziestym trzecim c) jeden jest niesione oprócz świateł burtowych, to wówczas takie światło masztowe lub światło widoczne dookoła widnokręgu, powinno być niesione co najmniej jeden metr wyżej niż światła burtowe. Punkt piąty: Jedno z dwóch lub trzech świateł masztowych przewidzianych dla statku o napędzie mechanicznym zajętego holowaniem lub pchaniem innego statku powinno być umieszczone w tym samym miejscu, w którym znajduje się przednie albo tylne światło masztowe; jeżeli są noszone na tylnym maszcie, to najniższe tylne światło masztowe powinno być co najmniej o cztery i pół metra pionowo wyżej od przedniego światła masztowego. Punkt sześć jeden światło lub światła masztowe przewidziane w Prawidle dwudziestym trzecim a) powinny być tak umieszczone, aby znajdowały się ponad wszystkimi innymi światłami i przeszkodami i z dala od nich, z wyjątkiem jak przewidziano w punkcie drugim; punkt sześć dwa: jeżeli nie jest możliwe noszenie świateł widocznych dookoła widnokręgu przewidzianych w Prawidle dwudziestym siódmym b) jeden lub w Prawidle dwudziestym ósmym poniżej świateł masztowych, to mogą one być noszone nad tylnym światłem (światłami) masztowym lub pionowo między przednim światłem (światłami) masztowym a tylnym światłem (światłami) masztowym, jednakże w tym ostatnim przypadku pod warunkiem, że będą spełnione wymagania zawarte w punkcie trzecim c) niniejszego Załącznika. Punkt siódmy: Światła burtowe statku o napędzie mechanicznym powinny być umieszczone nad kadłubem na wysokości nie większej niż trzy czwarte wysokości przedniego światła masztowego. Światła te nie powinny znajdować się zbyt nisko, aby nie były pomylone ze światłami pokładowymi. Punkt ósmy: Światła burtowe, jeżeli znajdują się w latarni kombinowanej na statku o napędzie mechanicznym o długości mniejszej niż dwadzieścia metrów, powinny być umieszczone co najmniej jeden metr poniżej światła masztowego. Punkt dziewiąty: Jeżeli prawidła wymagają, aby dwa lub trzy światła były umieszczone w linii pionowej, wówczas odstęp między nimi powinien być następujący: punkt dziewięć jeden: na statku o długości dwudziestu metrów lub większej odstęp między takimi światłami powinien wynosić nie mniej niż dwa metry, a najniższe z nich, z wyjątkiem statku obowiązanego do niesienia światła holowania, powinno być umieszczone na wysokości nie mniejszej niż cztery metry nad kadłubem; punkt dziewięć dwa: na statku o długości mniejszej niż dwadzieścia metrów odstęp między takimi światłami powinien wynosić nie mniej niż jeden metr, a najniższe z nich, z wyjątkiem statku obowiązanego do niesienia światła holowania, powinno być umieszczone na wysokości nie mniejszej niż dwa metry nad okrężnicą; punkt dziewięć trzy: jeżeli niesione są trzy światła, wówczas odstępy między nimi powinny być jednakowe. Punkt dziesiąty: Z dwóch świateł widocznych dookoła widnokręgu, przewidzianych dla statku zajętego połowem, dolne powinno być umieszczone nad światłami burtowymi na wysokości co najmniej dwukrotnie większej od odległości między dwoma światłami pionowymi. Punkt jedenasty: Przednie światło kotwiczne przewidziane w prawidle trzydziestym a) jeden, jeżeli są niesione dwa, powinno znajdować się nie mniej niż cztery i pół metra nad tylnym światłem. Na statku o długości pięćdziesięciu metrów lub większej przednie światło kotwiczne powinno być umieszczone na wysokości nie mniejszej niż sześć metrów nad kadłubem. Załącznik pierwszy punkt trzeci poziome rozmieszczenie świateł i odległość między nimi. Punkt pierwszy: Jeżeli dwa światła masztowe są przewidziane dla statku o napędzie mechanicznym, wówczas pozioma odległość między nimi powinna wynosić nie mniej niż połowę długości statku, lecz nie musi być większa niż sto metrów. Przednie światło powinno być umieszczone w nie większej odległości od dziobnicy niż ćwierć długości statku. Punkt drugi: Na statku o napędzie mechanicznym o długości dwudziestu metrów lub większej światła burtowe nie powinny być umieszczone przed przednimi światłami masztowymi. światła te powinny być umieszczone na burcie statku lub w jej pobliżu. Punkt trzeci: Jeżeli światła przewidziane w Prawidle dwudziestym siódmym b) jeden lub Prawidle dwudziestym ósmym są umieszczone pionowo między przednim światłem (światłami) masztowym a tylnym światłem (światłami) masztowym, to te światła widoczne dookoła widnokręgu powinny być umieszczone w odległości poziomej nie mniejszej niż dwa metry w kierunku poprzecznym od płaszczyzny symetrii statku. Punkt czwarty: Jeżeli tylko jedno światło masztowe jest przewidziane dla statku o napędzie mechanicznym, światło to powinno być pokazywane z przodu od śródokręcia; z tym że statek o długości mniejszej niż dwadzieścia metrów nie potrzebuje pokazywać tego światła z przodu od śródokręcia, lecz powinien pokazywać je tak dalece z przodu jak to jest możliwe. Załącznik pierwszy punkt czwarty szczegóły dotyczące rozmieszczenia świateł kierunkowych na statkach rybackich, pogłębiarkach i statkach zajętych pracami podwodnymi. Punkt pierwszy: Światło wskazujące kierunek na wystawione narzędzie połowu ze statku zajętego połowem, przewidziane w Prawidle dwudziestym szóstym c) dwa, powinno znajdować się w odległości poziomej nie mniejszej niż dwa metry i nie większej niż sześć metrów od dwóch świateł widocznych dookoła widnokręgu – czerwonego i białego. Światło to powinno być umieszczone nie wyżej niż białe światło widoczne dookoła widnokręgu, przewidziane w Prawidle dwudziestym szóstym c) jeden, i nie niżej niż światła burtowe. Punkt drugi: Światła i znaki statku zajętego pogłębianiem lub pracami podwodnymi, wskazujące burtę, z której istnieje przeszkoda, lub burtę, z której można przejść bezpiecznie, przewidziane w Prawidle dwudziestym siódmym d) jeden oraz dwa, powinny być umieszczone w możliwie największej odległości w poziomie, lecz w żadnym wypadku nie mniejszej niż dwa metry od świateł lub znaków przewidzianych w prawidle dwudziestym siódmym b) jeden oraz dwa. W żadnym wypadku górne z tych świateł lub znaków nie może znajdować się na większej wysokości niż dolne z trzech świateł lub znaków przewidzianych w Prawidle dwudziestym siódmym b) jeden oraz dwa. Załącznik pierwszy punkt piąty osłony dla świateł burtowych. Światła burtowe statków o długości dwudziestu metrów lub większej powinny mieć od strony statku osłony pomalowane czarną matową farbą i powinny spełniać wymagania punktu dziewiątego niniejszego Załącznika. Na statkach o długości mniejszej niż dwadzieścia metrów, w razie konieczności spełnienia wymagań zawartych w punkcie dziewiątym niniejszego Załącznika, światła burtowe powinny być wyposażone od strony statku w osłony pomalowane czarną matową farbą. W odniesieniu do latarni kombinowanej, o pojedynczym pionowym żarniku i bardzo wąskiej przegrodzie między zielonym i czerwonym sektorem, osłony zewnętrzne są zbędne. Załącznik pierwszy punkt szósty znaki. Punkt pierwszy: Znaki powinny być czarne i mieć następujące wymiary: punkt jeden jeden: kula powinna mieć średnicę co najmniej sześć dziesiątych metra; punkt jeden dwa: stożek powinien mieć podstawę o średnicy co najmniej sześć dziesiątych metra, a wysokość równą swojej średnicy; punkt jeden trzy: walec powinien mieć średnicę co najmniej sześć dziesiątych metra, a wysokość równą dwukrotnej średnicy; punkt jeden cztery: romb powinien składać się z dwóch stożków określonych wyżej w punkcie jeden dwa i mających wspólną podstawę. Punkt drugi: Odległość pionowa między znakami powinna wynosić co najmniej półtora metra. Punkt trzeci: Na statku o długości mniejszej niż dwadzieścia metrów mogą być używane znaki o mniejszych wymiarach, lecz proporcjonalne do wielkości statku, a odległość między nimi może być odpowiednio zmniejszona. Załącznik pierwszy punkt siódmy specyfikacja barwy świateł. Chromatyczność wszystkich świateł nawigacyjnych powinna odpowiadać następującym normom mieszczącym się w granicach obszarów wskazanych dla każdej barwy na wykresie międzynarodowej Komisji Oświetleniowej (CIE). Granice obszarów każdej barwy są określone współrzędnymi punktów narożnych, które są następujące: punkt pierwszy: Biała X zero kropka pięć dwa pięć, zero kropka pięć dwa pięć, zero kropka cztery pięć dwa, zero kropka trzy jeden zero, zero kropka trzy jeden zero, zero kropka cztery cztery trzy; Y zero kropka trzy osiem dwa, zero kropka cztery cztery zero, zero kropka cztery cztery zero, zero kropka trzy cztery osiem, zero kropka dwa osiem trzy, zero kropka trzy osiem dwa; punkt drugi: Zielona X zero kropka zero dwa osiem, zero kropka zero zero dziewięć, zero kropka trzy zero zero, zero kropka dwa zero trzy, Y zero kropka trzy osiem pięć, zero kropka siedem dwa trzy, zero kropka pięć jeden jeden, zero kropka trzy pięć sześć; punkt trzeci: Czerwona X zero kropka sześć osiem zero, zero kropka sześć sześć zero, zero kropka siedem trzy pięć, zero kropka siedem dwa jeden, Y zero kropka trzy dwa zero, zero kropka trzy dwa zero, zero kropka dwa sześć pięć, zero kropka dwa pięć dziewięć; punkt czwarty: Żółta X zero kropka sześć jeden dwa, zero kropka sześć jeden osiem, zero kropka pięć siedem pięć, zero kropka pięć siedem pięć, Y zero kropka trzy osiem dwa, zero kropka trzy osiem dwa, zero kropka cztery dwa pięć, zero kropka cztery zero sześć. Załącznik pierwszy punkt ósmy natężenie świateł. Punkt A: Minimalne natężenie świateł powinno być obliczone za pomocą wzoru: I równa się trzy i czterdzieści trzy setne razy dziesięć do potęgi szóstej razy TxD do potęgi drugiej razy K do potęgi minus D, gdzie: I – oznacza natężenie świetlne w kandelach w warunkach eksploatacji, T – oznacza próg widzialności dwa razy dziesięć do minus siódmej luksów, D – oznacza zasięg widzialności światła (zasięg świetlny) w milach morskich, K – oznacza współczynnik przepuszczalności atmosferycznej. Wartość K dla przewidzianych świateł powinna wynosić osiem dziesiątych, co odpowiada widzialności meteorologicznej około trzynastu mil morskich. Punkt B: Wartości wynikające z powyższego wzoru przedstawia następująca tabela. Tabela składa się z dwóch kolumn. Pierwsza nosi nazwę: Zasięg widzialności (zasięg świetlny) światła w milach morskich, a druga Natężenie świetlne światła w kandelach dla K równego osiem dziesiątych DI. Pierwszy wiersz: zasięg widzialności jedna mila, natężenie osiem dziesiątych. Drugi wiersz: zasięg widzialności dwie mile, natężenie cztery i trzy dziesiąte, trzeci wiersz: zasięg widzialności trzy mile, natężenie dwanaście, czwarty wiersz: zasięg widzialności cztery mile, natężenie dwadzieścia siedem, piąty wiersz: zasięg widzialności pięć mil, natężenie pięćdziesiąt dwa, szósty, ostatni wiersz: zasięg widzialności sześć mil, natężenie dziewięćdziesiąt cztery. Uwaga: Maksymalne natężenie świetlne świateł nawigacyjnych powinno być ograniczone w celu uniknięcia nadmiernej jaskrawości. Nie powinno się tego dokonywać przez stosowanie zmiennej regulacji natężenia świetlnego. Załącznik pierwszy punkt dziewiąty sektory poziome. Punkt A jeden: światła burtowe zainstalowane na statku powinny mieć wymagane minimalne natężenie w kierunku w przód. Natężenie to powinno zmniejszyć się aż do zaniku między pierwszym a trzecim stopniem poza przepisanymi sektorami. Punkt A dwa: Minimalne wymagane natężenie dla świateł rufowych i świateł masztowych oraz w obrębie dwadzieścia dwa i pół stopnia poza trawersem dla świateł burtowych powinno być utrzymane na łuku widnokręgu aż do pięciu stopni wewnątrz granic sektorów przewidzianych w prawidle dwudziestym pierwszym. Od pięciu stopni wewnątrz przewidzianych sektorów natężenie może się zmniejszać o pięćdziesiąt procent do granic tych sektorów; następnie natężenie powinno się stale zmniejszać, aż do osiągnięcia praktycznego zaniku, nie dalej niż pięć stopni poza przewidzianymi sektorami. Punkt B jeden: światła widoczne dookoła widnokręgu powinny być tak umieszczone, aby nie były zasłaniane przez maszty, stengi lub nadbudówki w sektorach kątowych większych niż sześć stopni, z wyjątkiem świateł kotwicznych, które nie muszą być umieszczone zbyt wysoko nad kadłubem. Punkt B dwa: jeżeli nie jest możliwe spełnienie wymagań ustępu b) jeden niniejszego punktu przez pokazywanie tylko jednego światła widocznego dookoła widnokręgu, powinny być użyte dwa światła widoczne dookoła widnokręgu należycie umieszczone lub rozdzielone ekranem, tak aby były one, tak dalece jak to jest możliwe, widoczne jako jedno światło z odległości jednej mili. Załącznik pierwszy punkt dziesiąty sektory pionowe. Punkt A: Sektory pionowe świateł elektrycznych, z wyjątkiem świateł statków żaglowych w drodze, powinny zapewniać, aby: punkt pierwszy: co najmniej minimalne wymagane natężenie było utrzymane w granicach kąta od pięciu stopni ponad widnokręgiem do pięciu stopni poniżej widnokręgu, punkt drugi: co najmniej sześćdziesiąt procent minimalnego wymaganego natężenia było utrzymane w granicach kąta od siedem i pół stopnia ponad widnokręgiem do siedem i pół stopnia poniżej widnokręgu. Punkt B: Na statkach żaglowych w drodze sektory pionowe zainstalowanych świateł elektrycznych powinny zapewniać, aby: punkt pierwszy: co najmniej minimalne wymagane natężenie było utrzymane w granicach kąta od pięciu stopni ponad widnokręgiem do pięciu stopni poniżej widnokręgu, punkt drugi: co najmniej pięćdziesiąt procent minimalnego wymaganego natężenia było utrzymane w granicach kąta od dwudziestu pięciu stopni ponad widnokręgiem do dwudziestu pięciu stopni poniżej widnokręgu. Punkt C: W odniesieniu do świateł innych niż elektryczne powyższe postanowienia powinny być przestrzegane tak ściśle, jak to jest możliwe. Załącznik pierwszy punkt jedenasty natężenie świateł nieelektrycznych. Światła nieelektryczne powinny w miarę możliwości mieć minimalne natężenie, określone w tabeli podanej w punkcie ósmym niniejszego Załącznika. Załącznik pierwszy punkt dwunasty światło manewrowe. Bez względu na postanowienia punktu dwa f) niniejszego Załącznika światło manewrowe określone w Prawidle trzydziestym czwartym b) powinno być umieszczone w tej samej płaszczyźnie pionowej symetrii statku co światło lub światła masztowe i jeżeli jest to możliwe, na wysokości co najmniej dwóch metrów pionowo ponad przednim światłem masztowym, z tym że będzie ono niesione nie mniej niż dwa metry pionowo poniżej lub powyżej tylnego światła masztowego. Na statku noszącym tylko jedno światło masztowe światło manewrowe powinno być noszone w miejscu, skąd będzie najlepiej widoczne, w odległości pionowej co najmniej dwóch metrów od światła masztowego. Załącznik pierwszy punkt trzynasty statek szybkobieżny. Punkt A: Światło masztowe statku szybkobieżnego może być umieszczone na wysokości względem szerokości statku niżej niż przewidziano w punkcie drugim a) jeden niniejszego Załącznika, pod warunkiem że kąt przy podstawie trójkąta równoramiennego utworzonego przez światła burtowe i światło masztowe widoczne od przodu w rzucie pionowym nie jest mniejszy niż dwadzieścia siedem stopni. Punkt B: Na statku szybkobieżnym o długości pięćdziesięciu metrów lub większej pionowa odległość cztery i pół metra między przednim i tylnym światłem masztowym wymagana w punkcie drugim a) dwa niniejszego Załącznika może być zmodyfikowana, pod warunkiem że odległość taka nie będzie mniejsza od wartości określonej według następującego wzoru: y równa się otwieramy nawias a plus siedemnaście F zamykamy nawias C podzielić przez tysiąc plus dwa, gdzie: y – oznacza wysokość głównego światła masztowego powyżej przedniego światła masztowego w metrach; a – oznacza wysokość przedniego światła masztowego nad poziomem wody w metrach, w warunkach eksploatacyjnych; F – oznacza przegłębienie w warunkach eksploatacyjnych, w stopniach; C – oznacza odległość poziomą między światłami masztowymi w metrach. Załącznik pierwszy punkt czternasty zatwierdzenie. Konstrukcja świateł i znaków oraz instalacja świateł na statku powinny odpowiadać wymaganiom właściwego organu Państwa, którego banderę statek ma prawo podnosić. Załącznik drugi punkt pierwszy postanowienia ogólne. Światła wymienione w niniejszym Załączniku, jeżeli są pokazywane zgodnie z postanowieniami Prawidła dwadzieścia sześć d), powinny być umieszczone w miejscu, skąd będą najlepiej widoczne, w odległości co najmniej dziewięć dziesiątych metra od siebie i poniżej świateł przewidzianych w Prawidle dwadzieścia sześć b) jeden oraz c) jeden. Światła powinny być widoczne dookoła widnokręgu z odległości co najmniej jednej mili morskiej, lecz z odległości mniejszej niż światło przewidziane niniejszymi prawidłami dla statków rybackich. Załącznik drugi punkt drugi sygnały trawlerów. Punkt A: Statki o długości dwudziestu metrów lub większej, gdy są zajęte trałowaniem za pomocą sprzętu dennego lub pelagicznego, powinny pokazywać: punkt pierwszy: gdy wydają swoje sieci – dwa białe światła w linii pionowej, punkt drugi: gdy wybierają swoje sieci – jedno białe światło nad jednym światłem czerwonym w linii pionowej, punkt trzeci: gdy sieć uwięzła na przeszkodzie – dwa czerwone światła w linii pionowej. Punkt A: Każdy ze statków o długości dwudziestu metrów lub większej zajętych trałowaniem parami powinien pokazywać: punkt pierwszy: w nocy – światło reflektora skierowane w przód i w kierunku drugiego statku, z którym trałuje w parze, punkt drugi: gdy statki wydają lub wybierają swoje sieci albo gdy ich sieci uwięzły na przeszkodzie światła przewidziane w powyższym punkcie dwa a). Punkt C: Statek o długości mniejszej niż dwadzieścia metrów zajęty trałowaniem za pomocą sprzętu dennego lub pelagicznego czy też zajęty trałowaniem parami może pokazywać odpowiednie światła przewidziane w punktach dwa a) lub dwa b). Załącznik drugi punkt trzeci sygnały sejnerów. Statki zajęte połowem siecią okrężnicą mogą pokazywać dwa żółte światła w linii pionowej. Światła te powinny na przemian dawać błysk co sekundę, a czas trwania światła i przerwy powinny być jednakowe. Światła te mogą być pokazywane tylko wtedy, gdy sprzęt połowowy przeszkadza statkowi w manewrach. Załącznik trzeci punkt pierwszy gwizdki. Punkt A: Częstotliwość i zasięg słyszalności. Podstawowa częstotliwość sygnału powinna mieścić się w granicach siedemdziesięciu do siedmiuset herców. Zasięg słyszalności sygnału danego gwizdkiem powinien być określony przez te częstotliwości, które mogą obejmować częstotliwość podstawową i/lub jedną lub więcej wyższych częstotliwości, które mieszczą się w granicach stu osiemdziesięciu do siedmiuset herców (plus minus jeden procent) dla statku o długości dwudziestu metrów lub większej lub stu osiemdziesięciu do dwóch tysięcy stu herców (plus minus jeden procent) dla statku o długości mniejszej niż dwadzieścia metrów i które zapewniają poziom ciśnienia akustycznego określony w punkcie jeden c), jak niżej. Punkt B: Granice podstawowych częstotliwości. W celu zapewnienia znacznej różnorodności charakterystyki gwizdka podstawowa częstotliwość gwizdka powinna mieścić się w następujących granicach: punkt pierwszy: siedemdziesiąt do dwustu herców – dla statku o długości dwustu metrów lub większej, punkt drugi: sto trzydzieści do trzystu pięćdziesięciu herców – dla statku o długości siedemdziesięciu pięciu metrów lub większej, lecz mniejszej niż dwustu metrów, punkt trzeci: dwieście pięćdziesiąt do siedmiuset herców – dla statku o długości mniejszej niż siedemdziesiąt pięć metrów. Punkt C: Natężenie sygnału dźwiękowego i zasięg słyszalności. Gwizdek zainstalowany na statku powinien zapewniać w kierunku największego natężenia dźwięku gwizdka i w odległości jednego metra od niego poziom ciśnienia akustycznego w paśmie o wartości co najmniej jednej trzeciej oktawy w granicach częstotliwości stu osiemdziesięciu do siedmiuset herców (plus minus jeden procent) dla statku o długości dwudziestu metrów lub większej, lub stu osiemdziesięciu do dwóch tysięcy stu herców (plus minus jeden procent) dla statku o długości mniejszej niż dwadzieścia metrów, nie mniejszy niż to odpowiednio podaje poniższa tabela. Tabela składa się z trzech kolumn. Pierwsza to długość statku w metrach. Druga pasmo jednej trzeciej oktawy poziom w odległości jednego metra w decybelach w odniesieniu do dwa razy dziesięć do potęgi minus pięć niutonów na metr kwadratowy. Trzecia zasięg słyszalności w milach morskich. Wiersz pierwszy długość dwieście lub więcej, pasmo sto czterdzieści trzy, zasięg dwie mile. Drugi wiersz długość od siedemdziesięciu pięciu lecz mniej niż dwieście, pasmo sto trzydzieści osiem, zasięg półtorej mili. Trzeci wiersz: długość od dwudziestu, lecz mniej niż siedemdziesiąt pięć, pasmo sto trzydzieści, zasięg jedna mila. Czwarty wiersz: długość mniejsza niż dwadzieścia, pasmo sto dwadzieścia gwiazdka jeden, sto piętnaście gwiazdka dwa, sto jedenaście gwiazdka trzy, zasięg pół mili. Gwiazdka pierwsza oznacza: Gdy mierzone częstotliwości mieszczą się w granicach stu osiemdziesięciu do czterystu pięćdziesięciu herców. Gwiazdka druga oznacza: Gdy mierzone częstotliwości mieszczą się w granicach czterystu pięćdziesięciu do ośmiuset herców. Gwiazdka trzecia oznacza: Gdy mierzone częstotliwości mieszczą się w granicach ośmiuset do dwóch tysięcy stu herców. To koniec informacji zawartych w tabeli. Zasięg słyszalności podano w powyższej tabeli dla informacji. Jest on w przybliżeniu zasięgiem, przy którym gwizdek może być słyszany na jego osi wzdłużnej z dziewięćdziesięcioprocentowym prawdopodobieństwem podczas spokojnego powietrza na pokładzie statku, na którym panuje średni poziom tła hałasu na stanowiskach nasłuchu (to jest sześćdziesiąt osiem decybeli w paśmie oktawy ześrodkowanej na częstotliwości dwustu pięćdziesięciu herców i sześćdziesięciu trzech decybeli w paśmie oktawy ześrodkowanej na pięćset herców). W praktyce zasięg, w którym gwizdek może być słyszalny, jest nadzwyczaj zmienny i zależy w znacznym stopniu od warunków pogody. Podane wartości można uważać za typowe, lecz podczas silnego wiatru lub wysokiego poziomu hałasu otoczenia na stanowisku nasłuchu zasięg ten może ulec silnemu zmniejszeniu. Punkt D: Właściwości kierunkowe. We wszystkich kierunkach w płaszczyźnie horyzontalnej, objętych sektorem plus minus czterdzieści pięć stopni w stosunku do osi, poziom ciśnienia akustycznego gwizdka kierunkowego nie powinien być niższy niż o cztery decybele poniżej poziomu ciśnienia akustycznego w osi. We wszystkich innych kierunkach w płaszczyźnie horyzontalnej poziom ciśnienia akustycznego nie powinien być niższy niż o dziesięć decybeli poniżej poziomu ciśnienia akustycznego w osi i taki, aby zasięg we wszystkich kierunkach równy był co najmniej połowie zasięgu w osi. Poziom ciśnienia akustycznego powinien być mierzony w paśmie jednej trzeciej oktawy określającej zasięg słyszalności. Punkt E: Miejsce gwizdków. Jeżeli gwizdek kierunkowy ma być używany jako jedyny gwizdek na statku, powinien być tak zainstalowany, aby największe natężenie jego dźwięku skierowane było prosto w przód. Gwizdek powinien być umieszczony tak wysoko na statku, jak to jest możliwe w celu zmniejszenia przeszkód w rozchodzeniu się emitowanego dźwięku, a również w celu zredukowania do minimum ryzyka zakłóceń w słyszeniu przez personel. Poziom ciśnienia akustycznego własnego sygnału statku na stanowiskach nasłuchu nie powinien przekraczać stu dziesięciu decybeli (A), a jeżeli to możliwe, nie powinien przekraczać stu decybeli (A). Punkt F: Instalacja kilku gwizdków. Jeżeli gwizdki zainstalowano w odległości większej niż sto metrów od siebie, należy zapewnić, aby gwizdki nie działały równocześnie. Punkt G: Kombinowane systemy gwizdków. Jeżeli z powodu obecności przeszkód w polu akustycznym pojedynczego gwizdka lub jednego z gwizdków wymienionych wyżej w punkcie jeden f) może występować strefa znacznie obniżonego poziomu sygnału, zaleca się zainstalowanie kombinowanego systemu gwizdków w sposób zapobiegający obniżeniu tego poziomu. W rozumieniu niniejszych prawideł kombinowany system gwizdków należy uważać za jeden gwizdek. Gwizdki wchodzące w skład kombinowanego systemu powinny być umieszczone w odległości nie większej niż sto metrów od siebie; powinny być tak urządzone, by działały równocześnie. Częstotliwość każdego z tych gwizdków powinna się różnić od częstotliwości pozostałych co najmniej o dziesięć herców. Załącznik trzeci punkt drugi dzwon i gong. Punkt A: Natężenie sygnału. Dzwon, gong lub inny przyrząd o podobnej charakterystyce dźwięku powinny wytwarzać poziom ciśnienia akustycznego nie niższy niż sto dziesięć decybeli w odległości jednego metra od niego. Punkt B: Konstrukcja. Dzwony i gongi powinny być skonstruowane z materiału odpornego na korozję i zdolne do dawania jasnego tonu. Średnica kielicha dzwonu powinna być nie mniejsza niż trzysta milimetrów dla statków o długości dwudziestu metrów lub większej. Zaleca się, gdzie jest to wykonalne, stosować serce dzwonu o napędzie mechanicznym w celu zapewnienia stałej siły uderzenia, z tym żeby możliwe było ręczne jego uruchomienie. Masa serca dzwonu powinna być nie mniejsza niż trzy procent masy dzwonu. Punkt C: Zatwierdzenie. Konstrukcja środków do sygnalizacji dźwiękowej, ich wykonanie oraz ich instalacja na statku powinny odpowiadać wymaganiom właściwego organu Państwa, którego banderę statek ma prawo podnosić. Załącznik czwarty sygnały wzywania pomocy. Punkt pierwszy: Następujące sygnały, używane lub pokazywane łącznie albo z osobna, wskazują niebezpieczeństwo i potrzebę pomocy: punkt A: wystrzał armatni lub inny sygnał detonacyjny dawany w odstępach około jednej minuty, punkt B: nieprzerwany dźwięk dawany za pomocą dowolnego sygnalizacyjnego przyrządu mgłowego, punkt C: rakiety lub pociski wyrzucające czerwone gwiazdy, wystrzeliwane pojedynczo w krótkich odstępach czasu, punkt D: sygnał składający się z grupy trzech kropek, trzech kresek, trzech kropek (SOS) nadawany znakami Morse'a za pomocą radiotelegrafu lub jakiegokolwiek innego sposobu sygnalizacji, punkt E: sygnał nadany za pomocą radiotelefonu, składający się z wypowiedzianego słowa „Mayday”, punkt F: sygnał wzywania pomocy N C według Międzynarodowego Kodu Sygnałowego, punkt G: sygnał składający się z kwadratowej flagi mający nad nią lub pod nią kulę lub przedmiot podobny do kuli, punkt H: płomień na statku (jak na przykład paląca się beczka smoły, oleju i tym podobne), punkt I: rakieta spadochronowa lub pochodnia ręczna paląca się czerwonym płomieniem, punkt J: sygnał dymny wydzielający dym o barwie pomarańczowej, punkt K: powolne i powtarzalne podnoszenie i opuszczanie obu ramion wyprostowanych w bok, punkt L: radiotelegraficzny sygnał alarmowy, punkt M: radiotelefoniczny sygnał alarmowy, punkt N: sygnały nadawane przez pławy radiowe wskazujące niebezpieczeństwo i pozycję, punkt O: stwierdzone sygnały nadawane za pomocą systemów łączności radiowej, włączając w to transpondery radarowe łodzi ratunkowych. Punkt drugi: Używanie lub pokazywanie któregokolwiek z powyższych sygnałów w innym celu niż dla wskazania niebezpieczeństwa i potrzeby pomocy oraz używanie innych sygnałów, które można byłoby pomylić z którymkolwiek z powyższych sygnałów, jest zabronione. Punkt trzeci: Należy zwrócić uwagę na odpowiednie działy Międzynarodowego Kodu Sygnałowego i Poradnika poszukiwania i ratowania dla statków handlowych oraz na następujące sygnały: punkt a: kawał płótna pomarańczowego z czarnym kwadratem i kołem lub z innym odpowiednim symbolem (dla identyfikacji z powietrza), punkt b: barwny znak.