Obejrzyj symulację. Opisz kształtowanie się granicy wiecznego śniegu.
Przeczytaj opis symulacji interaktywnej i opisz kształtowanie się granicy wiecznego śniegu.
RiZK5vvnECX3m
(Uzupełnij).
1
Symulacja 1
R13txjcZDB4IO
Granica wieloletniego śniegu to umowna linia, ponad którą istnieją warunki sprzyjające tworzeniu się lodowców górskich. W różnych strefach klimatycznych granica wiecznego śniegu kształtuje się na różnych wysokościach. W strefach okołobiegunowych granica ta przebiega praktycznie na równi z poziomem morza, wobec czego lodowce tworzą się bezpośrednio na powierzchni Ziemi, jako lądolody. Na pierwszej osi współrzędnych oś x oznacza szerokość geograficzną. Rozpoczyna się od 90 stopni, kolejno oznaczono na niej 23,7 stopnia – Zwrotnik Raka, 90 stopni – Równik, 23,7 stopnia – Zwrotnik Koziorożca i na końcu znów 90 stopni. Na osi y oznaczono metry nad poziomem morza – od 0 przez 2000, 4000, aż do 6000 m nad poziomem morza. Linia wykresu zaczyna się na osi x tuż za jej stykiem z osią y. Biegnie pionowo w górę aż do 6000 m nad poziomem morza na osi y, a na osi x punkt najwyższy ma tuż przed Zwrotnikiem Raka. Od tego miejsca zaczyna łagodnie spadać aż do 4000 m nad poziomem morza na osi y i do równika oznaczonego na osi x. Z tego miejsca zaczyna się znów lekko wznosić aż do wysokości około 5000 m nad poziomem morza na osi y, a na osi x do miejsca tuż za Zwrotnikiem Koziorożca. Od tego momentu gwałtownie spada w dół aż do osi x. Wysokość granicy wieloletniego śniegu zwiększa się, zbliżając się do zwrotnika. Najwyżej linia ta wznosi się w okolicach zwrotników, czyli najcieplejszych miejsc na Ziemi (ze względu na cyrkulację atmosferyczną, suchy klimat, brak opadów atmosferycznych). W okolicach równika wysokość granicy wiecznego śniegu nieco się obniża (ze względu na dużą ilość opadów atmosferycznych). Na drugiej osi współrzędnych zaznaczone są te same dane, ale nad linią obrazującą granicę wiecznego śniegu ujęte są nazwy geograficzne. I tak najbliżej styku osi x i y widnieje napis Spitsbergen, dalej Islandia i Alpy. W punkcie kulminacyjnym tuż za Zwrotnikiem Raka znajduje się nazwa Himalaje, a na wysokości równika na osi x Kilimandżaro. Za miejscem oznaczającym Zwrotnik Koziorożca, gdy linia zaczyna opadać jest napis Nowa Zelandia, poniżej Kerguelen, a na samym końcu osi x napis Antarktyda.
Granica wieloletniego śniegu to umowna linia, ponad którą istnieją warunki sprzyjające tworzeniu się lodowców górskich. W różnych strefach klimatycznych granica wiecznego śniegu kształtuje się na różnych wysokościach. W strefach okołobiegunowych granica ta przebiega praktycznie na równi z poziomem morza, wobec czego lodowce tworzą się bezpośrednio na powierzchni Ziemi, jako lądolody. Na pierwszej osi współrzędnych oś x oznacza szerokość geograficzną. Rozpoczyna się od 90 stopni, kolejno oznaczono na niej 23,7 stopnia – Zwrotnik Raka, 90 stopni – Równik, 23,7 stopnia – Zwrotnik Koziorożca i na końcu znów 90 stopni. Na osi y oznaczono metry nad poziomem morza – od 0 przez 2000, 4000, aż do 6000 m nad poziomem morza. Linia wykresu zaczyna się na osi x tuż za jej stykiem z osią y. Biegnie pionowo w górę aż do 6000 m nad poziomem morza na osi y, a na osi x punkt najwyższy ma tuż przed Zwrotnikiem Raka. Od tego miejsca zaczyna łagodnie spadać aż do 4000 m nad poziomem morza na osi y i do równika oznaczonego na osi x. Z tego miejsca zaczyna się znów lekko wznosić aż do wysokości około 5000 m nad poziomem morza na osi y, a na osi x do miejsca tuż za Zwrotnikiem Koziorożca. Od tego momentu gwałtownie spada w dół aż do osi x. Wysokość granicy wieloletniego śniegu zwiększa się, zbliżając się do zwrotnika. Najwyżej linia ta wznosi się w okolicach zwrotników, czyli najcieplejszych miejsc na Ziemi (ze względu na cyrkulację atmosferyczną, suchy klimat, brak opadów atmosferycznych). W okolicach równika wysokość granicy wiecznego śniegu nieco się obniża (ze względu na dużą ilość opadów atmosferycznych). Na drugiej osi współrzędnych zaznaczone są te same dane, ale nad linią obrazującą granicę wiecznego śniegu ujęte są nazwy geograficzne. I tak najbliżej styku osi x i y widnieje napis Spitsbergen, dalej Islandia i Alpy. W punkcie kulminacyjnym tuż za Zwrotnikiem Raka znajduje się nazwa Himalaje, a na wysokości równika na osi x Kilimandżaro. Za miejscem oznaczającym Zwrotnik Koziorożca, gdy linia zaczyna opadać jest napis Nowa Zelandia, poniżej Kerguelen, a na samym końcu osi x napis Antarktyda.
