Polecenie 1

Zapoznaj się ze spacerem wirtualnym po domu rodzinnym Wincentego Witosa, a następnie wykonaj ćwiczenie.

RPYmNSv11cnVZ1
Wirtualny spacer zaczyna się od przedstawienia wnętrza wiejskiej chałupy. Ściany izby są z drewnianych bali, są pobielone, na suficie duża drewniana belka. W izbie liczne sprzęty: drewniane skopki, cebrzyki, drewniana beczka, szatkownica do kapusty, narzędzia rolnicze, piła. Są także drzwi wyjściowe z chałupy i drzwi prowadzące do kuchni. Opis poszczególnych zdjęć w obrębie spaceru: 1. Narzędzia rolnicze. W gospodarstwach wiejskich w XIX wieku używano narzędzi, których forma i kształt pamiętały jeszcze czasy feudalne. Wykonywali je z drewna na własny użytek sami chłopi lub ich zdolniejsi sąsiedzi. Samorodne formy narzędzi były trwalsze i mocniejsze. Funkcjonowały wśród nich narzędzia duże, takie jak radła, sochy, pługi czy brony, oraz mniejsze – widły, motyki, cepy. Źródło: Dom Wincentego Witosa widziany od strony sadu, DentArt, pl.wikipedia.org, CC BY‑SA 4.0. Zdjęcie przedstawia sad, w którym rosną w rzędach drzewa owocowe. Jest wczesna wiosna, drzewa dopiero pokrywają się liśćmi. Pnie drzew są bielone wapnem. W tle drewniana chałupa wiejska ze spadzistym dachem. 2. Szatkownica. Zdjęcie przedstawia długą, drewnianą deskę, na środku której umieszczone jest płasko ostrze do cięcia kapusty. Kapustę uprawia się w Polsce od czasów średniowiecza, jednak wtedy nie była jeszcze zbyt popularna. W XIX wieku natomiast stanowiła jeden z najważniejszych składników w diecie mieszkańców wsi. Sposób kiszenia był podobny na obszarze całej Polski. Najważniejsza była sól. Oprócz niej do kapusty dodawano też marchew, jabłka, cebulę, kminek, koper czy jagody jałowca. Szatkownice do kapusty pojawiły się na wsi na przełomie XIX i XX wieku. Zakup tego narzędzia był dużym wydatkiem, dlatego posiadali je tylko nieliczni gospodarze. Szatkownica składa się z podłużnej drewnianej podstawy, w której zamontowane są trzy skośnie osadzone noże. Wzdłuż dłuższych krawędzi podstawy przymocowane są dwie listwy pełniące rolę prowadnic. Pomiędzy nimi podczas szatkowania przesuwało się czworoboczne korytko bez dna, do którego wkładano pokrojone na części głowy kapusty. Kapustę dociskało się do noży, jednocześnie rytmicznie poruszając korytko w przód i w tył. Szatkownica najczęściej umieszczana była na krawędziach beczki bądź innego naczynia, do którego wpadała rozdrobniona kapusta. 3. Cebrzyk. Zdjęcie przedstawia wiadro wykonane z pionowo ułożonych, drewnianych klepek spiętych dwiema metalowymi obręczami. Po dwóch stronach wiadra ucha, pozwalające na trzymanie cebrzyka w dłoniach. Cebrzyk to drewniane naczynie przypominające wiaderko. Używano go zazwyczaj do noszenia wody ze studni lub napełniano mlekiem podczas dojenia krów. Wykonane było z drewnianych klepek ściśniętych metalowymi obręczami. Dwie przeciwległe klepki były wydłużone, z otworami tworzącymi ucha, przez które przekładano drążek pomocny przy noszeniu napełnionego cebrzyka. Źródło: Ceber, Haakon Harriss / Norsk Folkemuseum, pl.wikipedia.org, CC BY‑SA 4.0. Z izby prowadzą drzwi do kuchni. Jej ściany są bielone. Znajduje się tu duży piec z żeliwną płytą i po jego boku piec chlebowy. 4. W latach trzydziestych XIX wieku, zaczęto używać - najpierw we dworach, a z czasem także w chatach bogatszych chłopów - tzw. kuchni angielskich. Zamiast na otwartym ogniu, gotowano lub smażono na grubej blasze. Umożliwiało to stosowanie praktycznych garnków o płaskim i szerokim dnie zamiast tradycyjnych wiszących nad ogniem kociołków. Z boku kuchni znajdował się piec chlebowy, w którym wypiekano pieczywo. Kuchnia chłopska charakteryzowała się stałością i dużą skromnością. Dopiero na przełomie XIX i XX wieku zaczęto urozmaicać smaki potraw, wykorzystując do tego celu sól i inne proste przyprawy. Do wszelkich nowości podchodzono dość sceptycznie. Mięso rzadko gościło na chłopskich stołach, a podstawowym wyznacznikiem dobrego jedzenia była jego tłustość. Przeważały potrawy roślinne i zbożowe, pochodzące najczęściej z własnej uprawy. W dostatnich domach jadano trzy razy dziennie, choć liczba posiłków mogła ulegać okresowym zmianom – w czasie żniw wzrosnąć do czterech, zaś na przednówku spaść do dwóch. Ich pora zależała w głównej mierze od rytmu pracy. Nie było też wyraźnego podziału i rozróżnienia na potrawy śniadaniowe, obiadowe i kolacyjne. Śniadanie składało się zazwyczaj z zupy, kapusty i ziemniaków i na obiad często spożywano to samo, tylko w większych ilościach i z dodatkiem chleba. Na kolację zjadano resztki po obiedzie. Przyczyną tej kulinarnej monotonii były nie tylko mało wymagające gusta włościan, ale także oszczędność czasu. Gospodyni poświęcała na przygotowanie jedzenia tylko godziny poranne, a następnie przechowywała je w cieple lub w pośpiechu odgrzewała i serwowała jako kolejne dania. Ze względu na trudne warunki życia chłopów o jakimkolwiek marnotrawstwie produktów nie mogło być mowy. (...) W XIX wieku rodziny chłopskie coraz powszechniej zaczęły jadać chleb, który zaczął wypierać podpłomyki i placki. Był on wypiekany raz w tygodniu w specjalnych piecach chlebowych. Na kuchni kilka glinianych kamionek, metalowe żelazko z duszą, drewniany moździerz. 5. Naczynia w gospodarstwie chłopskim wykonane były zazwyczaj z drewna lub gliny. Gotowe potrawy były umieszczane na ławie w glinianej misie lub donicy i wokół niej gromadzili się wszyscy domownicy. Powszechny był zwyczaj spożywania posiłków z jednej miski. Ściśle przestrzegano przy tym hierarchii dostępu do jadła. Pierwszeństwo miał zawsze gospodarz i to on narzucał tempo jedzenia. Nadmierny pośpiech był traktowany jako przejaw łakomstwa i złego wychowania, natomiast powolne delektowanie się posiłkiem świadczyło o dobrej kondycji materialnej rodziny. Źródło: Tradycje stołu ziemiańskiego i chłopskiego w XIX wieku, oprac. Joanna Radziewicz, dostępny w internecie: rme.cbr.net.pl. Przy ścianie zawieszone są wiązki różnych ziół. Na drewnianej ławie stoi drewniana maselnica, o ścianę oparta drewniana łopata do wsuwania i wysuwania chleba z pieca. Po drugiej stronie kuchni ściana z dwoma oknami, a pod nimi ława z kilkoma glinianymi naczyniami i stół. 6. Naczynia w gospodarstwie chłopskim wykonane były zazwyczaj z drewna lub gliny. Gotowe potrawy były umieszczane na ławie w glinianej misie lub donicy i wokół niej gromadzili się wszyscy domownicy. Powszechny był zwyczaj spożywania posiłków z jednej miski. Ściśle przestrzegano przy tym hierarchii dostępu do jadła. Pierwszeństwo miał zawsze gospodarz i to on narzucał tempo jedzenia. Nadmierny pośpiech był traktowany jako przejaw łakomstwa i złego wychowania, natomiast powolne delektowanie się posiłkiem świadczyło o dobrej kondycji materialnej rodziny. Źródło: Tradycje stołu ziemiańskiego i chłopskiego w XIX wieku, oprac. Joanna Radziewicz, dostępny w internecie: rme.cbr.net.pl. Tuż obok niewielki kredens. 7. Kredens. Zdjęcie przedstawia drewniany, bogato rzeźbiony kredens z nadstawką. Kredens to jeden z ciekawszych przykładów stolarskiego rzemiosła, znany już w średniowieczu. Początkowo mogli sobie nań pozwolić wyłącznie możni, jednak z biegiem czasu mebel ten zaczął się coraz częściej pojawiać w domach mieszczańskich (XVI i XVII wiek), a potem także w bogatszych domostwach chłopskich. Był elementem wyposażenia świadczącym o zamożności gospodarzy. Źródło: Ozdobny bufet z połowy XIX w., Wmpearl, pl.wikipedia.org, CC0. Po przeciwnej stronie kredensu bogato malowana w motywy kwiatowe, drewniana skrzynia posagowa. 8. Skrzynie posagowe, malowane w charakterystyczne dla danego regionu ludowe wzory, były popularne w wiejskiej tradycji od II połowy XIX do XX wieku. Stanowiły element obrzędowy związany z zamążpójściem. Kobiety przechowywały w nich najcenniejsze przedmioty wchodzące w skład posagu. Dawniej malowana skrzynia była przedmiotem marzeń każdej młodej wiejskiej dziewczyny. W skrzyni mieścił się zwykle cały jej posag (wiano). Po ślubie i weselu długo omawiano zawartość i wygląd skrzyni. Często rodzice kupowali skrzynię dużo wcześniej, aby w niej gromadzić wyprawę córki. Skrzynia powinna więc być duża, pięknie malowana, wypełniona po brzegi różnymi rzeczami (ubraniem, bielizną, pierzyną, garnkami itp.) i ciężka, dlatego niekiedy, gdy posag był zbyt skromny, skrzynię przy przenosinach obciążano kamieniami (w tajemnicy przed obcymi), aby młoda mężatka nie wstydziła się ubogością wiana. Czasami młode dziewczyny, będące na służbie, zbierały pieniądze na zakup skrzyni, którą można było kupić na targu lub jarmarku albo zamówić u stolarza. Źródło: Skrzynia wianna, oprac. Krystyna Reinfuss‑Janusz, dostępny w internecie: etnomuzeum.eu. Na podłodze kuchni znajduje się tara. 9. Tara. Zdjęcie przedstawia małą dziewczynkę w sukience i chuście na głowie, która pierze na tarze. Dziecko uśmiecha się. Tara, zwana też tarką, to rodzaj prostej ręcznej pralki do bielizny. Dawniej narzędzie to było wykonane z pofalowanej blachy (czasem z odpowiednio przygotowanej porcelany, a w XX wieku także ze szkła), umocowanej w drewnianej lub metalowej ramie. Praczka umieszczała tarę w balii z wodą i tarła namoczoną bieliznę po jej powierzchni. Źródło: Dziewczynka piorąca na tarce, Weller, F. G., pl.wikipedia.org, domena publiczna. Podłoga izby kuchennej to klepisko. 10. W chłopskich chatach podłoga była zazwyczaj klepiskiem, czyli płaską powierzchnią z ubitej, wyschniętej gliny, zazwyczaj wymieszanej z sieczką, plewami lub trocinami. Ciekawostka: Klepiska powoli wracają do łask. Glina to najczęściej lokalny, nieprzetworzony, nietoksyczny, naturalny materiał. Jest idealna do zastosowania w naturalnym, zdrowym domu, gdzie nie chcemy szkodliwej chemii. Warto zaznaczyć, że według ostatnich kontroli Nadzoru Budowlanego bardzo dużo komercyjnych, produkowanych materiałów budowlanych nie spełniało własnych certyfikatów i polskich norm (http://www.gunb.gov.pl/). Materiały budowlane zawierają dużo chemii, formaldehydów, które szkodzą nie tylko mieszkańcom, ale i wykonawcom. Ciężko nam kontrolować, na ile dany materiał jest dla nas niezdrowy lub obojętny, ponieważ (w przeciwieństwie do jedzenia) materiały budowlane nie mają podanego składu na opakowaniu. Z gliną i innymi naturalnymi produktami nie mamy takiego problemu, są po prostu zdrowe i dobre dla naszego środowiska, a co ważne, po okresie użytkowania nie tworzą śmieci, tylko wracają do ziemi (są biodegradowalne). Jest to bardzo istotne, gdyż w UE ⅓ odpadów to odpady powstające w przemyśle i procesie budowlanym. To bardzo niepokojące wartości. Źródło: Magdalena Górska (eKodama), Klepiska – naturalna podłoga w naturalnym domu, dostępny w internecie: ekodama.pl.
Źródło: Englishsquare.pl sp. z o.o., licencja: CC BY-SA 3.0.
Ćwiczenie 1
RscBnZUxXouKi
Wybierz jedno nowe słowo poznane podczas dzisiejszej lekcji i ułóż z nim zdanie.
Polecenie 2
Zapoznaj się z treścią audiobooka prezentującego fragmenty programów PSL z lat 1895–1921. Poszukaj w dostępnych źródłach odezwy wyborczej PSL z 1946 r. oraz aktualnego programu tej partii i wykonaj zadanie.
Zapoznaj się z treścią audiobooka prezentującego fragmenty programów PSL z lat 1895–1921. Poszukaj w dostępnych źródłach odezwy wyborczej PSL z 1946 r. oraz aktualnego programu tej partii i wykonaj zadanie.
RV8ERa4HKF3XZ
Nagranie dźwiękowe Odezwa Komitetu Wyborczego Stronnictwa Ludowego w Galicji z 28 lipca 1895 roku.
Cytaty pochodzą z: Teksty źródłowe do nauki historii w Polsce. Kierunki polityczne w społeczeństwie polskim w końcu XIX wieku, oprac. Irena Pietrzak‑Pawłowska, Warszawa 1961.
Wiek XIX w źródłach. Wybór tekstów źródłowych z propozycjami metodycznymi dla nauczycieli historii, studentów i uczniów, opr. M. Sobańska‑Bondaruk, S.B. Lenard, Warszawa 2002, lewicowo.pl
Ćwiczenie 2
Ry2s7gTc58nCn
(Wybierz: program z 1895 roku, program z 1903 roku, program z 1921 roku, program z 1946 roku). podobieństwa. (Uzupełnij). różnice. (Uzupełnij).