Poezja – jak dobrze wszystkim wiadomo – ma dziś zasięg wąski – pisał Stanisław Barańczak. Dziś być może węższy niż kiedykolwiek. Pisanie poezji można określić działaniem heroicznym. Barańczak i poeci Nowej Fali tego heroizmu wymagali nie tylko od siebie, ale także od swoich kolegów po piórze oraz czytelników. W czasach niedoborów żywności, towarów na kartki, kolejek i szarości pisanie poezji o pięknie wydawało się absurdalne. Dlatego tematem dla nowofalowców stało się prawdziwe szare życie toczone w domach z betonu.