Największym aktem oporu Polski Walczącej było powstanie warszawskie. W lipcu 1944 r. Armia Czerwona zbliżała się do Warszawy. Władze polskie zdecydowały, że w związku z wycofywaniem się Niemców trzeba rozpocząć powstanie. Stolica została więc włączona do akcji „Burza” – planu polskiego dowództwa, który zakładał wyzwolenie ziem w granicach II Rzeczpospolitej przez Polaków bezpośrednio przed wkroczeniem armii sowieckiej. Tę niezwykle trudną decyzję gen. Tadeusz Komorowski „Bór” i delegat rządu Jan Stanisław Jankowski podjęli po uzyskaniu niesprawdzonej informacji o pojawieniu się na warszawskiej Pradze sowieckich czołgów. Przywódcy podziemia wiedzieli, że opóźnienie akcji zbrojnej może pozbawić Polaków wpływu na rozwój wypadków. Polska Partia Robotnicza (PPR) oraz radio moskiewskie wzywały ludność Warszawy do broni, Józef Stalin chciał bowiem zająć stolicę Polski siłami Armii Czerwonej, wspieranej przez Armię Ludową (AL) i tzw. berlingowców. Z kolei Jankowski i Komorowski zdawali sobie sprawę, że zbyt wczesne uderzenie warszawiaków pozwoli Niemcom zdławić powstanie.