Maria Janion pisała, że Edgar Allan Poe bardzo często wykorzystywał w swoich nowelach topos chwili przedzgonnej – kiedy człowieka ma nawiedzać właśnie osobliwa jasność widzenia, wyjątkowa przenikliwość, nagłe widzenie tego, co dotychczas pozostawało niewidzialne, moment olśnienia, jakieś jakby dopowiedzenie tajemnicy, które błyska w mgnieniu chwili i zapada znów w nieprzenikliwość, nieprzejrzystość istnienia¹¹¹. Poe był zafascynowany tematem śmierci i umierania. Nieustannie powracał do pytań: czym jest śmierć, co czeka człowieka po śmierci, czy śmierci można uniknąć? Rozważania te podjął również w noweli Maska Śmierci Szkarłatnej.