Pojęcie absurdu jako miary losu człowieka zaczęło być łączone z filozofią i literaturą w połowie XX wieku. Ukazały się wówczas ważne powieści twórców związanych z egzystencjalistycznym nurtem dyskursu filozoficznego – Mdłości Jean‑Paula Sartre’a i Obcy, Dżuma oraz Upadek Alberta Camusa. W odniesieniu do dzieł scenicznych termin pojawił się w 1961 roku jako tytuł książki Martina Esslina The Theatre of the Absurd (Teatr absurdu), w którym krytyk analizował dramaty Samuela Becketta, Arthura Adamova i Eugène’a Ionesco – europejskich dramatopisarzy, publikujących swoje utwory pod koniec lat 50. Była to intelektualna gra z absurdalną, powojenną rzeczywistością oraz nowy styl teatralnej inscenizacji – często o akcji bez znaczącego początku i końca, wypełniony irracjonalnymi dialogami, ukazujący świat pozbawiony logiki, a nawet ograniczający komunikację między postaciami do milczenia.