Nawiązania do stylu barokowego w liryce Eugeniusza Tkaczyszyna‑Dyckiego
Od czasu ukazania się debiutanckiej książki Nenia i inne wiersze w 1990 r. twórczość Eugeniusza Tkaczyszyna‑Dyckiego doczekała się wielu krytycznoliterackich opracowań, recenzji oraz monografii. Część badaczy zwróciła uwagę na silny związek liryki autora Nenii z poetyką stosowaną przez autorów barokowych, takich jak m.in. Mikołaj Sęp Szarzyński, Jan Andrzej Morsztyn, Sebastian Grabowiecki czy Józef Baka.
Odsłaniając kości. (Kilka uwag o poezji E. Tkaczyszyna-Dyckiego)Osią tej niepowtarzalnej poetyki wydaje się kontaminowaniekontaminowanie wzorów dość typowych dla XVII‑wiecznej polszczyzny sarmackiej z językiem współczesnym – i to w dodatku mówionym (więc dynamicznym, nieokiełznanym, trochę wariackim w swojej żywiołowości). A w efekcie – zderzenie dawnego oglądu świata z oglądem teraźniejszym. Od zawsze zresztą komentatorzy zwracali uwagę na „barokowość” wierszy Dyckiego.
Źródło: Jarosław Klejnocki, Odsłaniając kości. (Kilka uwag o poezji E. Tkaczyszyna-Dyckiego), [w:] tegoż, Literatura w czasach zarazy, Warszawa 2006, s. 163.
Owa „barokowość” ujawnia się właściwie na każdej płaszczyźnie utworów Tkaczyszyna‑Dyckiego, jednak najsilniej widoczna jest w ich stylistyce oraz kompozycji.
Przypomisz sobie, na czym polegał barokowy koncept.
Wskażesz elementy stylu barokowego w wierszach Eugeniusza Tkaczyszyna‑Dyckiego.
Zinterpretujesz utwory Eugeniusza Tkaczyszyna‑Dyckiego w kontekście wierszy poetów barokowych.