Przyjmujemy, że nauka jest owocną formą poznania, ponieważ zawdzięczamy jej odkrywanie i stosowanie ogólnych reguł świata przyrody. Mamy tym samym powody, by zapytać, czy naukowe badanie nie powinno być jedyną formą poznawania?

Jaki jednak miałby być w obliczu tego procesu los filozofii? Czy miałaby się ona stać jedną z dyscyplin nauki lub „królową nauk” syntetyzującą ich dorobek? Czy też raczej powinna, jako niedoskonała forma poznania, zupełnie ustąpić pola nauce, a przynajmniej przejąć z nauki metody poznania? A może należy dokonać podziału przedmiotu i metod badawczych między nauką i filozofią? Pytania te zadawali filozofowie w obliczu kształtujących się nowożytnych nauk empirycznych, czyli już od XVII wieku, zafascynowani skutecznością metod oraz jednoznacznością sądów naukowych.  Pozytywizm jest nurtem filozoficznym powstałym na gruncie tych pytań i dlatego jego głównym obszarem problemowym są kwestie zasad i granic poznania.