Przyczyny reformacji w Polsce były podobne jak i w całej ówczesnej Europie – nadmierna władza Kościoła, nadawane mu liczne przywileje, jak również panujące wśród jego przedstawicieli nepotyzm, niski poziom moralny czy lekceważenie obowiązków. Czynnikiem sprzyjającym wspieraniu ruchów reformowanych była również niechęć szlachty do duchowieństwa spowodowana sporami o dziesięciny i opłaty na rzecz Kościoła. Polski episkopat miał w swych szeregach wybitnych humanistów, był jednak mało gorliwy religijnie i słabo wykształcony teologicznie, nie mógł więc skutecznie przeciwstawić się zwolennikom reformacji.