Wysokość popychacza względem górnej płaszczyzny dźwigni repetycyjnej to ustawienie go minimalnie poniżej względem górnej powierzchni ramion, to znaczy około 0,2 milimetra.

Pomiar pozycji popychacza względem baryłek trzonków młotków wykonuje się ręcznie, przeciągając palcem po obu ramionach dźwigni repetycyjnej tak, aby można było wyczuć lekko obniżony popychacz względem tych ramion.

Sprawdzenie siły sprężyny górnego ramienia dźwigni repetycyjnej polega na tym, aby młotek, nawet po najlżejszym uderzeniu w strunę, przezwyciężył przeciwdziałanie sprężyny i opadł na chwytnik.

Sprężyna musi mieć jednak taką siłę, żeby po lekkim zwolnieniu klawisza spowodowała widoczne podejście młotka ku górze.

Sprawdzenie ustawienia abnika polega na uderzeniu w klawisz i przytrzymaniu go po to, aby po wyskoku, młotek opadł na chwytnik.

Dzięki pracy dźwigni repetycyjnej, po lekkim zwolnieniu klawisza powinno nastąpić podejście młotka do góry. Następnie należy ponownie docisnąć klawisz do oporu.

Dociskając nieprzerwanie badany klawisz, naciska się klawisz sąsiedni aż do momentu badanego wyzwolenia.

Odległość górnej płaszczyzny młotka wyzwalanego od młotka badanego powinna wynosić 4 do 5 milimetrów.

Sprawdzenie wysokości odejścia tłumików od struny polega na wciśnięciu klawiszy i obserwacji zachowania się tłumików. Jeżeli wychodzą one całkowicie ponad struny, to ich wysokość jest prawidłowa. Należy tylko pamiętać, aby tłumiki nie podnosiły się za wysoko, gdyż wówczas może dojść do drgania prętów tłumikowych, które przy wysokim podniesieniu mogą zacząć nadmiernie drgać, a to może powodować stykanie się ich ze strunami. W takiej sytuacji mogą pojawić się niepożądane przydźwięki.

Wysokość klawiszy białych należy ustawić po wykonaniu dokładnego ich pomiaru ponad listwę przyklawiaturową. Pomiar wykonuje się przy pomocy suwmiarki oraz liniału do układania klawiatury.

Najpierw robimy pomiar wysokości klawisza białego krańcowego basowego oraz krańcowego dyskantowego. Wysokość ta powinna wynosić 20 milimetrów, mierząc od górnej płaszczyzny listwy przyklawiaturowej do górnej płaszczyzny klawisza białego. Jeżeli wysokość ta jest niezgodna z przyjętą normą, należy ustawić ją za pomocą krążków papierowych o średnicy 10 milimetrów, podkładając je pod klawisze i nakładając na kołek okrągły w miejscu ramiaka klawiaturowego środkowego – wagowego.

Po dokładnym ustawieniu wysokości skrajnego klawisza basowego oraz dyskantowego należy ustawić jeszcze jeden lub dwa klawisze średnicowe, czyli te znajdujące się bliżej środka klawiatury.

Ustawione klawisze są traktowane jako wzorcowe, czyli próbne, według których powinna nastąpić regulacja pozostałych klawiszy.

Wstępnego pomiaru głębokości gry dokonuje się za pomocą suwmiarki, mierząc zagłębienie przy umiarkowanym dociśnięciu klawisza palcem od górnej płaszczyzny nakładki białej do górnej płaszczyzny sąsiedniego klawisza. Oczywiście pomiar wykonuje się po uprzednim ustawieniu wysokości wszystkich klawiszy.

Do operacji tej można użyć również szablonu kostki do układania głębokości gry, lecz najczęściej przydaje się ona w późniejszej operacji ustawiania zagłębienia klawiatury.

Regulacja pozycji popychaczy względem baryłek trzonków młotkowych polega na ustawieniu wałeczków na dźwignie repetycyjne. Lewa krawędź rdzenia wałeczka powinna znajdować się dokładnie pod nacięciem na dźwigni repetycyjnej, a popychacz – pod rdzeniem wałeczka dźwigni młotkowej, co można uzyskać poprzez zmianę położenia baryłki regulacyjnej popychacza.

Wysokość popychacza względem górnej płaszczyzny dźwigni repetycyjnej powinna wynosić około 0,2 mm, czyli minimalnie poniżej górnej powierzchni ramion.

Regulację przeprowadza się za pomocą baryłki regulacyjnej wysokości górnego ramienia dźwigni repetycyjnej.

Po tych regulacjach należy opuścić listwę oporową młotków na taką wysokość, aby wszystkie trzonki młotków znajdowały się 4‑5 mm nad filcem tej listwy, a wszystkie młotki leżały na dźwigniach repetycyjnych.

Regulacja siły sprężyny dźwigni repetycyjnej polega na tym, aby młotek, nawet po najlżejszym uderzeniu w strunę, przezwyciężył przeciwdziałanie sprężyny i opadł na chwytnik.

Jednak sprężyna musi mieć jeszcze taką siłę, żeby po lekkim zwolnieniu klawisza spowodowała widoczne podejście młotka ku górze. Sprężynę należy wzmocnić lub osłabić po wyjęciu jej spod górnego ramienia dźwigni repetycyjnej – wyginając ją w górę lub w dół.

Uderzając w klawisz po przytrzymaniu go po wyskoku, młotek opada na chwytnik. Dzięki pracy dźwigni repetycyjnej, po lekkim zwolnieniu klawisza powinno nastąpić podejście młotka do góry, a wówczas znów należy docisnąć klawisz do oporu.

Dociskając ciągle badany klawisz, następuje naciśnięcie klawisza sąsiedniego aż do momentu badanego wyzwolenia.

Odległość górnej płaszczyzny młotka wyzwalanego od młotka badanego powinna wynosić od 4 do 5 mm. Odległość tę ustala się wkrętem regulacyjnym dźwigni repetycyjnej badanego młotka, czyli abnika.

Ograniczenie odejścia tłumika polega na zastosowaniu listwy oporowej zamontowanej tuż nad wszystkimi dźwigniami. Listwa ta jest zazwyczaj wykonana z drewna twardego liściastego, np. bukowego, i w dolnej części ma naklejoną poduszkę filcową.

Regulacja polega na ustawieniu jej na wysokość nad dźwigniami w taki sposób, aby tłumiki podniesione za pomocą pedału forte posiadały jeszcze zapas luzu od 1 do 2 milimetrów.

Wysokość klawiszy białych powinna wynosić 20 milimetrów plus minus 2 milimetry i mierzy się ją od górnej płaszczyzny listwy przyklawiaturowej. Regulację tę przeprowadza się za pomocą długiego liniału, pincety oraz podkładek papierowych.

Liniał powinien spoczywać na klawiszach białych próbnych i według niego wyrównuje się wysokość pozostałych klawiszy. Zbyt nisko lub zbyt wysoko ustawiony klawisz należy wyciągnąć z klawiatury i przy pomocy pincety usunąć podkładkę kaszmirową wraz z kółkami papierowymi z kołka klawiaturowego okrągłego, który znajduje się na ramiaku środkowym. W zależności od potrzeby musimy dołożyć lub odjąć podkładki papierowe.

Po wykonaniu tej czynności klawisz trzeba umieścić na swoim miejscu na ramie klawiaturowej i za pomocą liniału ponownie sprawdzić jego wysokość. Jeżeli nadal wykazuje on niezgodność z przyjętą normą, operację trzeba powtarzać aż do momentu uzyskania prawidłowej wysokości. Tak postępujemy z pozostałymi klawiszami.

Do operacji układania poprawnej głębokości gry dla klawiszy białych należy użyć szablonu. Zagłębienie klawiszy reguluje się przy pomocy pincety oraz krążków papierowych lub kartonowych. Krążki o średnicy 20 milimetrów i różnych grubościach, muszą zostać umieszczone na kołku klawiaturowym, czyli tak zwanym sztyfcie płaskim, pod filcowym kółkiem, na którym bezpośrednio spoczywa klawisz. W taki sposób należy wykonać regulację całej klawiatury, aby głębokość wszystkich półtonów była jednakowa.

Wstępnego pomiaru dokonuje się za pomocą suwmiarki, mierząc zagłębienie przy umiarkowanym dociśnięciu klawisza palcem od górnej płaszczyzny nakładki białej do górnej płaszczyzny sąsiedniego klawisza. Oczywiście pomiar wykonuje się po uprzednim ustawieniu wysokości wszystkich klawiszy.

Do operacji tej można użyć również szablonu kostki do układania głębokości gry, lecz najczęściej przydaje się ona w późniejszej operacji ustawiania zagłębienia klawiatury.

Pomiar należy wykonać na samym początku montażu mechanizmu do pianina, a więc w trakcie ustawiania na głębokości w jego górnej części. W tym celu wykorzystuje się odpowiedni szablon do mierzenia steinlungu, regulując śruby oporowe mechanizmu.

Następny pomiar wykonuje się już po wklejeniu wszystkich młotków, a więc po zamontowaniu ostatecznym mechanizmu do instrumentu. Mierzenie odbywa się tym samym szablonem, co w trakcie montażu wstępnego.

Pomiar momentu wyzwolenia można wykonać wzrokowo lub przy pomocy specjalnej taśmy magnetycznej, którą umieszcza się na strunach w punkcie uderzenia młotków.

Moment odejścia tłumików od strun powinien nastąpić w połowie drogi, czyli w momencie skoku młotków do strun. Pomiaru tego dokonuje się poprzez obserwację. Można również zastosować szablon, który precyzyjnie wskaże tę odległość, lub po prostu miarkę metryczną, dzięki której ustali się połowę odległości młotków od strun.

Chwytnik to element wchodzący w skład dźwigni głównej i biorący udział w pochwycie młotka, który w drodze powrotnej, oddalając się od strun, opada i zatrzymuje się przeciwchwytnikiem na jego górnej części. Zatrzymanie to powinno nastąpić w odległości około 12 milimetrów od strun i właśnie ten wymiar należy zweryfikować za pomocą miary metrycznej.

Do operacji tej należy użyć szablonu do układania głębokości gry. Zagłębienie klawiszy reguluje się przy pomocy pincety oraz krążków papierowych lub kartonowych. Krążki, o średnicy 20 milimetrów i różnych grubościach, muszą zostać umieszczone na kołku klawiaturowym, czyli tak zwanym sztyfcie płaskim, pod filcowym kółkiem, na którym bezpośrednio spoczywa klawisz. W taki sposób należy wykonać regulację całej klawiatury, aby głębokość wszystkich półtonów była jednakowa.

Za pomocą rozgrzanego żelazka korektorskiego należy prasować miejsca spoczynku młotków na listwie spoczynkowej ruchomej tak, aby wszystkie młotki wykazywały równą linię.

Moment wyzwolenia reguluje się regulatorem lejkowym, wkręcając lub wykręcając baryłkę wyzwalacza. Baryłka jest niejako przeszkodą dla występu popychacza, który napotykając na nią, powoduje wysunięcie się całego popychacza spod orzecha.

Dzięki dobremu wzrokowi można tę operację wykonać bez żadnych narzędzi. Jednak, aby mieć pewność, że odległość jest prawidłowa i przede wszystkim równa we wszystkich młotkach, można użyć taśmy magnetycznej, którą umieszcza się na strunach w punkcie uderzenia młotków.

Punkt odejścia tłumików od strun w połowie skoku młotka reguluje się za pomocą łyżeczek dźwigni głównych oraz przeznaczonego do tego celu regulatora korektorskiego. Odchylenie łyżeczki dźwigni głównej do przodu lub tyłu powoduje przyspieszoną lub opóźnioną reakcję z dźwignią tłumikową.

Regulacja polega na ustawieniu czołowej płaszczyzny według linii prostej przy pomocy liniału, na ustawieniu wszystkich chwytników w równych odległościach od siebie oraz w taki sposób, aby zachodziły równo na przeciwchwytniki.

Wszystkie chwytniki powinny mieć równą wysokość, którą można uzyskać poprzez wkręcanie lub wykręcanie główek znajdujących się na metalowych prętach.