Polibiusz Dzieje, XXXIX

15. [...] Po ustanowieniu porządku w Achai komisja dziesięciu poleciła kwestorowi, mającemu przeprowadzić sprzedaż majątku po Diajosie, by wszystko, co Polibiusz zechce wybrać sobie z tego mienia, wyjął spod sprzedaży i dał mu w darze, a resztę sprzedał na licytacji. Ale Polibiusz daleki był od tego, żeby cokolwiek z tych rzeczy przyjmować, a nawet przyjaciół zachęcał, żeby niczego nie starali się posiąść z rzeczy sprzedawanych przez kwestora. Ten zaś obchodził miasta i sprzedawał dobra wszystkich wspólników Diajosa już zasądzonych, o ile nie pozostawili dzieci lub rodziców. Niektórzy tego nie słuchali, inni natomiast poszli za radą i zyskali sobie przez to najwyższe uznanie wśród obywateli.

16. Po tych zarządzeniach, przeprowadzonych w ciągu sześciu miesięcy, członkowie komisji dziesięciu już z początkiem wiosny odpłynęli do Italii, pozostawiwszy wszystkim Hellenom piękny dowód rzymskiego sposobu myślenia. (Odjeżdżając, polecili Polibiuszowi obejść miasta i rozstrzygnąć im kwestie sporne, dopóki się nie wdrożą w ten ustrój i prawa. I rzeczywiście, po pewnym czasie dokonał tego, że ludzie byli zadowoleni z nadanego im ustroju i nie było żadnych nieporozumień prawnych ani w sprawach prywatnych, ani publicznych. Dlatego też, choć od dawna szanowali tego człowieka, w tych ostatnich czasach dawali mu za to, co zrobił, wszelkie dowody wdzięczności czcząc go najwyższymi zaszczytami za życia i po śmierci. I robili to z przekonaniem o słuszności tej czci. Bo gdyby on nie był sobie zadał trudu nad wypracowaniem i spisaniem norm co do publicznego postępowania prawnego, wszystko byłoby niejasne i pełne zamieszania. Dlatego też trzeba przyznać, że z całej jego działalności, o której była mowa, to było najpiękniejszym jego osiągnięciem).

fil2 Źródło: Polibiusz, Dzieje, XXXIX, tłum. M. Brożek, S. Hammer, Wrocław 1962.