R1JjrsfFCwzXL
Zdjęcie przedstawia ustawiony na środku namiot, w którym odbywać się będzie zebranie szlachty. Widnieją na nim dwie chorągwie: polska i litewska. Przed namiotem stoją szlachcice. Po bokach fotografii i na górze są herby.

Orzeł i Pogoń w 1569 r. Rzeczpospolita Obojga Narodów. Model polskiego życia politycznego

Szlachta polska
Źródło: a. nn., domena publiczna.

Demokracja szlachecka. Sejm Rzeczypospolitej w XVI wieku

RjZuXUE2ODZPe1
Rozwój demokracji szlacheckiej XV - XVI wiek.
Źródło: Contentplus.sp. z o.o., licencja: CC BY-SA 3.0.

Kto miał prawa w Rzeczypospolitej?

W czasach średniowiecza armie krajów europejskich składały się przede wszystkim z rycerzy. Otrzymywali oni od króla ziemię, a w zamian byli zobowiązani do służby wojskowej. Przynależność do stanu rycerskiego była dziedziczna, należały więc do niego tylko dzieci rodzin rycerskich. W XVI wieku, po wynalezieniu broni palnej, w krajach europejskich zaczęto powiększać wojsko zawodowe, a królowie coraz rzadziej korzystali z usług rycerzy, którzy mogli poświęcić więcej czasu na gospodarowanie w swoich majątkach. Wkrótce stały się one ich głównym źródłem utrzymania. Potomkowie dawnego rycerstwa zaczęli być nazywani szlachtą.

Struktura społeczna Rzeczypospolitej Obojga Narodów

Warstwa społeczna

Szlachta

Mieszczanie

Chłopi

Zajęcie

posiadacze ziemscy

handel i rzemiosło

uprawa ziemi

Obrona kraju

tak

nie

nie

Prawa polityczne

tak

nie

nie

j0000008FNB5v32_000EX002

Sejmiki ziemskie

W XV wieku królowie polscy często zwoływali zjazdy szlachty poszczególnych ziem, zwane sejmikami. Wszyscy szlachcice mogli brać udział w podejmowaniu decyzji -  nawet ci najmniej zamożni, którzy nie byliby w stanie pokryć kosztów dalekiej podróży. Miejscem obrad były najczęściej kościoły. Każdy szlachcic danej ziemi miał prawo wziąć udział w obradach i zabrać na nich głos. Na sejmikach omawiano podatki potrzebne do utrzymania wojska, a także obradowano nad innymi sprawami, przede wszystkim związanymi z samorządem. Szlachta zajmowała się na przykład budową, remontami mostów i przepraw przez rzeki, utrzymaniem porządku w miastach, bezpieczeństwem kupców i podróżnych. Pomagała też poszkodowanym w pożarach i nieurodzajach, często wypłacając im zapomogi.

RFZb21AFmFkSG
Sejmik w kościele
Źródło: a. nn., domena publiczna.

Sejm walny

Coraz większe znaczenie szlachty w życiu kraju sprawiło, że królowie zaczęli zapraszać jej przedstawicieli na wspólne obrady zwane sejmem walnym. Posłów szlacheckich, przybywających na sejm z każdego województwa, wybierały sejmiki. Posłowie otrzymywali instrukcje, czyli zalecenia, jak mają głosować.

Sejm składał się z dwóch izb: senatu i izby poselskiej. Król obradował wspólnie z najwyższymi urzędnikami, czyli senatorami. Posłowie zasiadali w osobnej izbie, a ich pracą kierował wybierany marszałek poselski. Zaczynał obrady sejmu, uderzając laską marszałkowską o podłogę. Udzielał głosu posłom, dbał o porządek i spisywał zgłoszone propozycje nowych uchwał. Dopiero pod koniec obrad trzy stany sejmujące: posłowie, senatorowiekról schodzili do wspólnej izby, aby razem uchwalić spisane wcześniej przez posłów prawa. W sejmie obowiązywała zasada jednomyślności. Sejm obradował nawet sześć tygodni. Po jego zakończeniu posłowie wracali do domu i zdawali sprawozdanie szlachcie swojej ziemi z tego, co działo się na sejmie walnym.

Sposób rządzenia państwem, który wykształcił się między XV a XVI wiekiem jest nazywany demokracją szlachecką. Szlachta poprzez sejmiki i sejmy wpływała na najważniejsze decyzje w sprawach państwa. Król bez zgody stanu szlacheckiego nie podejmował żadnych ważnych decyzji.

Senat

W senacie zasiadali najpotężniejsi i najbogatsi przedstawiciele stanu szlacheckiego, którzy sprawowali urzędy biskupów, wojewodów i kasztelanów. Urzędy te nadawał król, ale nie mógł ich odbierać - senatorowie piastowali je dożywotnio. Senatorowie doradzali królowi w najważniejszych sprawach państwa. Wspólnie przyjmowali również poselstwa z zagranicy.

ROjDm2nFXCUsG
Posiedzenie senatu za panowania Aleksandra Jagiellończyka
Źródło: Jan Haller, domena publiczna.

Nad każdym z obecnych na radzie senatorów widnieje jego herb, czyli znak jego rodu. Ponieważ król Polski był jednocześnie władcą Litwy, nad tronem widnieją dwa herby: Polski i Litwy.

RIdtGCGv51xFI
Nagranie filmowe dotyczące ustroju Rzeczpospolitej szlacheckiej.
j0000008FNB5v32_00000055

Miasta sejmowe

Początkowo sejmy odbywały się w różnych miastach: Piotrkowie Trybunalskim, Radomiu, Lublinie i Krakowie. W drugiej połowie XVI wieku, po podpisaniu unii polsko‑litewskiej, zdecydowano, że sejmy powinny być zwoływane w Warszawie, do której łatwiej było dojechać posłom z Litwy. Sejmy organizowano na Zamku Królewskim w Warszawie. W drugiej połowie XVII wieku Litwini wywalczyli sobie prawo, aby co trzeci sejm odbywał się na terenie Księstwa Litewskiego, w Grodnie.

Ri7eHNW4wNXfB1
Miejsca obrad sejmów, siedziby trybunałów koronnych i litewskich
Źródło: Krystian Chariza i zespół, licencja: CC BY-SA 3.0.

Mapa miejsc obrad sejmów, siedzib trybunałów koronnych i litewskich w Rzeczypospolitej i Wielkim Księstwie Litewskim. Na mapie zaznaczone są:

  • siedziby sejmu walnego;

  • siedziby sejmu generalnego;

  • siedziby sejmików szlacheckich;

  • siedziby trybunałów.

Siedziby sejmu walnego:

  • Warszawa.

Siedziby sejmu generalnego:

  • Warszawa;

  • Malbork;

  • Gniew;

  • Grudziądz

  • Łęczyca;

  • Nowe Miasto;

  • Sądowa Wisznia;

  • Drohiczyn;

  • Wilno.

Siedziby sejmików szlacheckich:

  • Warszawa;

  • Drohiczyn;

  • Wizna;

  • Łomża;

  • Różan;

  • Raciąż;

  • Lipno;

  • Gąbin;

  • Wyszogród;

  • Sochaczew;

  • Zakroczym;

  • Środa;

  • Wieluń;

  • Gniew;

  • Tuchola;

  • Świecie;

  • Lublin;

  • Lwów;

  • Sanok;

  • Kamieniec Podolski

  • Kijów;

  • Czernichów;

  • Łuck;

  • Halicz;

  • Smoleńsk;

  • Witebsk;

  • Nowogródek;

  • Połock;

Siedziby trybunałów:

  • Mińsk;

  • Nowogródek;

  • Wilno;

  • Lublin;

  • Piotrków.

j0000008FNB5v32_0000005H

Zasada jednomyślności – liberum veto

W polskim sejmie obowiązywała zasada jednomyślności. Aby jakieś nowe prawo mogło zostać przyjęte, wszyscy musieli się na nie zgodzić. Oznaczało to jednocześnie, że jeden poseł mógł sprzeciwić się ustaleniu każdego prawa. Zasadę tę nazywano liberum veto, czyli zasadą wolnego głosu.

Dla zainteresowanych

Zamek Królewski w Warszawie

W Warszawie obrady sejmowe prowadzono na Zamku Królewskim, który przebudowano pod koniec XVI wieku.

j0000008FNB5v32_00000068

Ćwiczenia

Ćwiczenie 1
R160ltRbGRICC1
zadanie interaktywne
Źródło: Contentplus.pl sp. z o.o., licencja: CC BY 3.0.
Ćwiczenie 2
R6IYEnUtfMv9E1
zadanie interaktywne
Źródło: Contentplus.pl sp. z o.o., licencja: CC BY 3.0.
Ćwiczenie 3
R129TLw26ynsS1
zadanie interaktywne
Źródło: Contentplus.pl sp. z o.o., licencja: CC BY 3.0.
Ćwiczenie 4
R2G9bBPZYtVV71
zadanie interaktywne
Źródło: Contentplus.pl sp. z o.o., licencja: CC BY 3.0.
Ćwiczenie 5
R1KEGdCgWu3yh
Sejmik w kościele
Źródło: a. nn., domena publiczna.
R4Y6PPItHFXcq1
zadanie interaktywne
Źródło: Contentplus.pl sp. z o.o., licencja: CC BY 3.0.
Rns77apsb3KqS
Ćwiczenie 5
ćwiczenie interaktywne
Źródło: Learnetic SA, licencja: CC BY 4.0.
R15tJDyzoawzh1
Ćwiczenie 6
zadanie interaktywne
Źródło: Contentplus.pl sp. z o.o., licencja: CC BY 3.0.
RADaT4MPBiwo7
Ćwiczenie 6
ćwiczenie interaktywne
Źródło: Learnetic SA, licencja: CC BY 4.0.
RYiZyg6bNCH1y
Ćwiczenie 7
Ćwiczenie interaktywne
Źródło: Contentplus.pl sp. z o.o., licencja: CC BY 3.0.
R1Xo9d5qFGPVf
Ćwiczenie 7
ćwiczenie interaktywne
Źródło: Learnetic SA, licencja: CC BY 4.0.
Ćwiczenie 8
R1ptIt54RKw721
zadanie interaktywne
Źródło: Contentplus.pl sp. z o.o., licencja: CC BY 3.0.

Słownik

konstytucja, konstytucja sejmowa
konstytucja, konstytucja sejmowa

(z łac. constitutio – ustanowienie, od constituere – ustanawiać, uchwalać) termin odnoszony do każdej ustawy uchwalonej przez sejm Rzeczypospolitej

przywileje szlacheckie
przywileje szlacheckie

prawa nadawane szlachcie przez władców Polski pomiędzy XIII a XVI wiekiem

Nihil novi
Nihil novi

potoczna nazwa konstytucji sejmu w Radomiu z 1505 roku, która zakazała królowi wydawania ustaw bez zgody senatorów i posłów

liberum veto
liberum veto

(z łac. – wolne nie pozwalam); zasada obowiązująca podczas obrad sejmu, która nawet pojedynczemu posłowi pozwalała na zerwanie obrad i unieważnienie wszystkich jego uchwał