Film jako forma wypowiedzi artystycznej

Uwaga! Podczas pracy z materiałem zwróć szczególną uwagę na te określenia/terminy, które znalazły się w rubryce NIE WIEM.
Spis treści

Film jest jednym z najbardziej rozpowszechnionych gatunków sztuk wizualnych.
Od momentu powstania w 1895 r. interesował artystów z powodu możliwości rejestrowania rzeczywistego ruchu - co wcześniej nie było możliwe.
Jego udźwiękowienie pozwoliło na jednoczesną prezentację obrazu i dźwięku (audiowizualność). Tym sposobem, dzięki nauce rozwinęła się nowa dziedzina sztuki.
Ważne daty z historii filmu
1895 – odbywa się pierwszy filmowy pokaz w Paryżu braci Auguste’a i Louis Lumière,[ czytaj: ogust i lui lime] przyjmowany za początek kina.
1908 – Émile Cohl [czytaj: emil kool] tworzy jeden z pierwszych filmów rysunkowych „Fantasmagorie”[czytaj: fątasmagori].
1912 – Władysław Starewicz tworzy film „Piękna Lukanida”, uznawany za pierwszy w dziejach kina animowany film lalkowy.
1947 – w reżyserii Zenona Wasilewskiego powstaje film „Za króla Krakusa”, uważany za pierwszy polski profesjonalny film animowany dla dzieci.
1947 – powstają pierwsze w Polsce studia filmowe – w Łodzi Studio Filmów Kukiełkowych „Filmu Polskiego”, późniejsze Studio Małych Form Filmowych Se‑ma‑for, w Katowicach Studio Filmów Rysunkowych, przeniesione następnie do Bielska‑Białej.
Taumatrop
Ludzie od zawsze marzyli, by ożywić tworzone przez siebie obrazy. Jeszcze przed epoką kina powstawały rozmaite urządzenia, które stwarzały wrażenie ruchu narysowanych postaci i zwierząt. Niektóre z nich działały na prostej zasadzie, jak np. taumatroptaumatrop.

Na filmie Macieja Rudzina zobaczysz taumatrop, oraz poznasz kilka sposobów na proste animacje w warunkach domowych lub szkolnych.

Film dostępny pod adresem /preview/resource/RXQ2MZD86RKB4
Na zielonym tle pokazuje się napis „TAUMATROP” z podskakującymi po kolei literkami. Kolejny kadr ujawnia zieloną płaszczyznę, na której znajdują się kredki koloru: czerwonego, zielonego, żółtego, niebieskiego, czarnego w prawym dolnym rogu. Po lewej stronie stoi odwrócony plastikowy przeźroczysty kubek. Z góry wystają dwie ręce, z czego prawa trzyma sznurek, a lewa leży na białej karteczce. Między nimi znajduje się czarna kredka. Ręce znikają, a wszystkie przedmioty schodzą się do środka. Z góry zjeżdżają nożyczki. Ręce stawiają kubeczek na karteczce, i obrysowują obwód kubeczka czarną kredką, po czym podnoszą kartkę i wycinają powstałe kółko nożyczkami. Odkładają nożyczki i zieloną kredką rysują trzy nieregularne plamy. Na odwrotnej stronie niebieską kredką postać rysuje kolejne plamy i nożyczkami tworzy dwa otwory. Po uprzątnięciu stołu postać prezentuje gotową pracę - przez otwory kółka z plamami przeciągnięty jest sznurek, który dłonie naciągają i obracają. Podczas obrotu, z plam powstaje obraz podobny do kuli ziemskiej. Na fioletowym tle drukowanymi literami pojawia się napis "ANIMACJA". Ukazują się kolorowe pojemniczki. Dłonie otwierają je, wysypując na stół kolorowe brokaty. Wszystkie mieszają się, aż do połączenia kolorów. W efekcie brokat uzyskuje szary kolor. Kolejna scena ukazuje ten sam zabieg wykonywany dłońmi. Proszek zostaje przesunięty na boki, a dłonie wycinają nożyczkami kartkę, z której powstała chmurka. Animacja obraca nią, zmniejsza i powiększa. Nagle na jej miejscu pojawiają się gwiazdy o różnych rozmiarach, które również się obracają. W kolejnym ujęci na stole pojawiają się kulki czerwonej i żółtej plasteliny, które łączą się z sobą i formowane są z nich zagłębione kształty. Naprzemiennie w zagłębieniach tych pojawiają się żółte lub czerwone plamy. Efekt powtarza się kilkukrotnie. Na fioletowym tle ukazuje się tekst drukowanymi literami "JAK ZOSTAŁO TO ZROBIONE". Dłonie kolorują wyciętą czteroramienną gwiazdę żółtą i czerwoną kredką. Następnie pokazują taki sam efekt na gotowych, ośmioramiennych gwiazdach. Następuje animacja obrotu dwóch gotowych gwiazd nałożonych na siebie. Gwiazdy znikają, a na ekranie pojawiają się kolejne napisy. Napis pierwszy "Aby uzyskać płynną animację należy zrobić zdjęcie po każdej niewielkiej zmianie", drugi "Gotowy materiał można obejrzeć w przeglądarce do zdjęć, szybko przewijając kolejne kadry", trzeci "Zdjęcia można także umieścić w prostym programie komputerowym do realizacji filmów". Na tym samym tle dłonie układają rysunek globusa, przyklejając dwie zielone kropki z plasteliny. Następnie widzimy animację kręcącego się rysunku, dookoła którego wirują powycinane z kartek chmury. W miejsce chmur pojawiają się gwiazdy, oraz księżyc obracany na sznurku, który krąży wokół ziemi. Dłonie powoli zabierają poszczególne elementy. Fioletowe tło wygasa. Filmowi towarzyszy spokojna, melodyjna muzyka o radosnym charakterze. Elektroniczne dźwięki przypominają ksylofon.
Taumatropy powstały w XIX wieku i były używane do demonstrowania, jak nasze oczy i mózg łączą szybko zmieniające się obrazy w jedną ciągłą scenę. To była jedna z pierwszych form animacji i wprowadzenie do zrozumienia, jak działają filmy i inne ruchome obrazy.
Spróbuj wykonać własny taumatrop.
Twórz tradycyjnie!

Opisana scenka jest przykładowa – wymyśl własną scenkę.
Może ożywisz wazon z kwiatem lub akwarium z rybką?
Możesz też przygotować taumatroptaumatrop z rysunkami ukazującymi skrajne fazy ruchu – np. chłopca siedzącego na koniu, tak jak na ilustracji poniżej.
- kartka białego papieru formatu A3,
- gruba tektura dowolnego formatu,
- nożyczki,
- cyrkiel lub okrągła forma do odrysowania,
- sznurek,
- dziurkacz,
- przybory do rysowania, malowania.
Etapy Twojej pracy twórczej:
1. Na kartce papieru narysuj 3 koła o średnicy około 10 cm i wytnij je.
2. W pierwszym kole zaprojektuj ilustrację złożoną z dwóch elementów: np. pana z psem.
3. Do drugiego koła przerysuj samego pana.
4. Do trzeciego koła przerysuj samego psa, zachowując ten sam układ postaci co na rysunku wyjściowym.
5. Wytnij z tektury koło o średnicy 10 cm.
6. Z jednej strony koła przyklej rysunek z panem, a na odwrocie rysunek z psem.
7. Przy krawędzi koła zrób dziurkaczem dwa otwory – jeden z prawej strony pana, drugi z lewej.
8. Przygotuj dwa sznurki i przeciągnij je przez otwory, a następnie zwiąż przy krawędzi tektury.
9. W ten sposób powstał taumatrop. Teraz, trzymając za sznurki, obracaj szybko taumatrop wokół osi, następnie pozwól sznurkowi odkręcać się. Szybki ruch tektury połączy dwa obrazy i zobaczysz ruchomą scenkę z panem i psem.
10. Nadaj tytuł swojej pracy i wpisz w polu poniżej.

Kinematograf i początki filmu
Poniżej możesz zobaczyć pomnik braci Lumière [czytaj: limier] – Augusta Marie i Louisa Jeana [ czytaj: ogusta mari i lui lime]– pionierówpionierów kinematografiikinematografii (lub zapoznać się z jego opisem). Po kliknięciu w punkt interaktywny na zdjęciu zobaczysz kadr z pierwszego filmu braci - Wyjście robotników z fabryki Lumière [ czytaj: limie] w Lyonie. [czytaj: lionie].
To właśnie braciom Lumière [czytaj: limie] zawdzięczamy skonstruowanie kinematografu – aparatu filmowego do realizacji i ekranowej projekcji ruchomych obrazów. Pierwszy pokaz filmowy dla publiczności odbył się w Paryżu w 1895 roku. Zobacz, jak wyglądało to urządzenie.
Aparat filmowy umożliwiający rejestrację i projekcję na ekranie ruchomych obrazów, skonstruowany przez braci A. i L. Lumière’ów (opatentowany 13 II 1895)
W 1896 roku Francuzi wyświetlili film dokumentalny „Wjazd pociągu na stację w La Ciotat”[czytaj: la siota], który trwał zaledwie 50 sekund. Powtarzana w świecie kina legenda głosi, że widzowie siedzący najbliżej ekranu uciekali w popłochu, przerażeni pędzącym wprost na nich pociągiem. Trudno się dziwić, pod koniec XIX wieku nikt jeszcze nie był przyzwyczajony do tego typu iluzji.
„Wjazd pociągu na stację w La Ciotat”[czytaj: la siota]- dokument filmowy braci Lumière.
Film dokumentalny rejestruje życie codzienne, przekazuje informacje o otaczającym świecie, przedstawia wybrane sytuacje. Tylko z pozoru jest obiektywny, autor może nakierowywać odbiorcę na pewne wnioski, odpowiedzi, nakłaniać do refleksji.
Bracia Lumière [czytaj: limie] z początku nie zauważali potencjału zapoczątkowanej przez nich dziedziny, która rozwinęła się w zaskakującym tempie, uruchamiając cały przemysł filmowy.
Dzisiaj możemy oglądać zarówno filmy dokumentalne, fabularne, jak i animowane, a oprócz tego mnóstwo małych form filmowych oraz krótkie „memymemy”, realizowane na potrzeby internetowych prezentacji.
W 1902 roku francuski iluzjonista Georges Méliès (czytaj: żorż mijes) stworzył jeden z pierwszych filmów fabularnych „Podróż na księżyc”, który został oparty na fantazjach naukowych. Film ten uznaje się za prekursora kina rozrywkowego.
Film animowany
Multimedia są połączeniem tradycyjnych sztuk pięknych i nowych technologii, między innymi, programów komputerowych. Dzięki nim zaczęły powstawać filmy animowane, w których pojawia się relacja między obrazem, dźwiękiem i tekstem.
Jedną z pierwszych kreskówek był pokaz animacji Emile'a Cohla (czytaj: emila kola) „Fantasmagorie” [czytaj: fątasmagori] (1908r.), która miała rozbawić publiczność, pokazując między innymi taniec duchów.
Przyjrzyj się niżej zamieszczonemu kadrowikadrowi z filmu „Fantasmagorie” [czytaj: fątasmagori]. Klikając na ilustrację zobaczysz kadry ukazujące przemianę przedmiotu. Dowiesz się, na czym polega szczególna cecha tego środka wyrazu w filmie animowanym.
W ten sposób rodził się film animowany, animacja (z łac. animatio - życie) oznacza ożywienie.
Animacje można tworzyć przy użyciu różnych technik. Do najbardziej znanych należą wymienione poniżej (szczegółowe opisy odczytasz klikając w pojęcia):
animacja rysunkowaanimacja rysunkowa;
animacja lalkowa;animacja lalkowa;
animacja z materiałów sypkich;animacja z materiałów sypkich;
animacja plastelinowa;animacja plastelinowa;
technika wycinanki w filmie animowanym;technika wycinanki w filmie animowanym;
fotoanimacja;fotoanimacja;
animacja komputerowa - animacja 2Danimacja 2D
animacja komputerowa - animacja 3Danimacja 3D
PionieremPionierem animowanego filmu lalkowego na świecie był artysta polskiego pochodzenia – Władysław Starewicz, który stworzył pierwszy w dziejach kina animowany film lalkowy „Piękna Lukanida” (1912 r.), w którym aktorzy zastąpieni zostali żukami, wcielającymi się w postacie z mitologii greckiej - Heleny i Parysa. Fotografia poniżej przedstawia artystę w towarzystwie swoich lalek.

Ożywienie - jak można zauważyć wiąże się z ruchem, więc każdy film to setki obrazów wyświetlanych jeden po drugim w odpowiednim tempie. Ludzkie oko łączy je w całość i oglądając - odnosi się wrażenie ciągłego ruchu, jest to 24 klatki/sekundę.

Jedną z technik, wykorzystywanych w animacji jest animacja poklatkowa. To metoda tworzenia filmów animowanych, która polega na fotografowaniu obiektów klatka po klatce, a następnie odtwarzaniu tych zdjęć w szybkim tempie, co daje iluzję płynnego ruchu. Każda klatka przedstawia obiekt w nieco innym położeniu, co pozwala na stworzenie wrażenia ruchu.
Zapoznaj się z krótką animację rysunkową umieszczoną poniżej, a następnie wykonaj ćwiczenie.

Film dostępny pod adresem /preview/resource/R8HVLM3py38ye
Animacja „Idący ptak". Animacja przedstawia czarnego ptaka, narysowanego kreskami różnej grubości. Ptak idzie. Jest to animacja wykonana techniką poklatkową. Animacja poklatkowa to technika tworzenia filmów animowanych, która polega na fotografowaniu obiektów klatka po klatce, a następnie odtwarzaniu tych zdjęć w szybkim tempie, co daje iluzję ruchu.
Twórz tradycyjnie!

Następnie narysuj kolejno na kartce pięć faz zmiany ruchów twarzy – np. od radosnej do smutnej, lub od smutnej do zaciekawionej, albo jeszcze inne.
Rysunki twarzy chłopca przedstawiające różne emocje.

Film animowany jest złożoną dziedziną sztuki. Ponadto każdy artysta tworzy animacje niepowtarzalne pod względem stylu. Artystycznymi filmami są najczęściej animacje autorskie, czyli takie, w których artysta sam tworzy scenariusz, scenografię, jest reżyserem i animatorem.
Autorski film animowany

Wśród wielu realizacji filmowych pojawia się autorski film animowany, czyli taki, w którym autor sam wymyśla historię, tworzy rysunki, lub wykorzystując inne techniki plastyczne tworzy scenografię, reżyseruje i animuje.
Zapoznaj się z kadrem z filmu Piotra Dumały „Franz Kafka” i zwróć uwagę na precyzyjny rysunek. Autor klatka po klatce malował i wydrapywał obrazy na płytach gipsowych.
Zapoznaj się z kadrem poniżej, z filmu rysunkowego Aliny Maliszewskiej „Przygoda w paski”. Klikając w ilustrację, uzyskasz dodatkowe informacje na temat filmu animowanego.
W filmie animowanym postacie bohaterów są tak stworzone, by przekazać widzowi jak najwięcej informacji. Na przykład w ich wyglądzie przesadnie eksponowane są niektóre cechy, tak jak obserwujemy to u bohaterów filmu Ryszarda Antoniszczaka „Kalejdoskop Miki Mola”.

Do znanych polskich twórców autorskich filmów animowanych można zaliczyć również:
Jana Lenicę
Witolda Giersza
Juliana Antonisza
Poniżej zostały zaprezentowane kadry z wybranych filmów animowanych Jana Lenicy. Klikając w interaktywne punkty, zapoznasz się z cechami stylu tego artysty.
Poniżej znajdują się kadry z filmów Jana Lenicy. Odwołując się do wiedzy o stylu animacji artysty, do każdego kadru dopasuj odpowiednie hasło - wpisz A, B, C w polu poniżej dopasowując każdą z nich do punktów 1,2 lub 3.

1 - inspiracja architekturą/architektonicznym detalem
2 - wykorzystanie postaci ze starej ryciny
3 - tworzenie prostego, graficznego kształtu postaci ludzkiej
Innym twórcą polskiej animacji jest Witold Giersz. Stosował on zróżnicowane techniki animacji; od filmu lalkowego, kolaż, po plamę barwną. Zapoznaj się z kadrami wybranych filmów artysty.

![Ilustracja przedstawia fragment animacji Witolda Giersza „Mały Western ”[czytaj: łestern]. Ukazuje wycięte z papieru elementy. Na białym koniu siedzi czerwony mężczyzna, w kapeluszu z dużym rondem. W tle znajduje się czerwono‑niebieska wydzieranka, przedstawiająca góry.](https://static.zpe.gov.pl/portal/f/res-minimized/RcnLyjT3A6E0c/1728342276/1irIjzvBiGIy27LfuyXdsNyDx1wuvaOS.jpg)

Julian Antonisz większość swoich animacji rysował bezpośrednio na taśmie filmowej. Wydrapywał rysunek, następnie bezbarwną pastą do butów i czernią z sadzy pokrywał wyryte w taśmie kształty, które na koniec wypełniał kolorem. Kadr z filmu poniżej, ilustruje tą technikę.

Najbardziej znany jest film pt. „Jak działa Jamniczek” (1971), który powstał częściowo bez użycia kamery.
Technika taka określana jest jako non‑camera, ponieważ obraz powstaje bezpośrednio na taśmie filmowej, np. poprzez malowanie, wydrapywanie lub przyklejanie dodatkowych elementów.
Poniżej znajduje się kadr z filmu „Jak działa Jamniczek” . W filmie artysta wyraża fascynację żywymi organizmami i przyrównuje je do mechanicznych urządzeń. Przyjrzyj się ilustracji i wybierając spośród wymienionych haseł, zaznacz obecne w kadrze przedmioty związane z techniką.

A - gwoździe
B - klucz francuski
C - młotek
D - sprężyny
E - trybiki
Twórz tradycyjnie!

Przygotuj kilka lasek plasteliny i tekturową podkładkę. Połącz je w jedną bryłę i ugniataj w rękach, aż plastelina będzie miękka.
Następnie podziel ją na dwie części i ulep dwie różne postacie.
Nie musisz lepić szczegółów, każda postać powinna mieć głowę, tułów, ręce, nogi, dodatkowe elementy zależą już od Ciebie. Powodzenia!
Film fabularny
Filmy fabularne - oglądane przez nas najczęściej, również mogą nosić miano artystycznych. W odróżnieniu od filmów dokumentalnych są realizowane z udziałem aktorów i opierają się na scenariuszu, czyli wymyślonej historii ( czasami też opartej na prawdziwych wydarzeniach). Od początku pracuje nad tym cały zespół fachowców.
O etapach produkcji filmowej i trudnej pracy reżysera opowie w krótkim materiale filmowym, Agnieszka Holland, znana polska reżyserka i scenarzystka. .
Już wiesz
wymieniasz nazwiska pionierów filmu dokumentalnego i animacji filmowej;
znasz sposoby powstawania animacji (animacje rysunkowe, lalkowe, plastelinowe, z materiałów sypkich, z wycinanek, wydzieranek, fotoanimacje, animacje komputerowe 2D i 3D);
wiesz, na czym polega technika animacji poklatkowej;
wyjaśniasz pojęcie „autorski film animowany”;
rozumiesz, czym różni się film dokumentalny od fabularnego.
Potrafisz
wykonać taumatrop zgodnie z instrukcją;
wyjaśnić pojęcia: taumatrop, animacja, kadr, plan zdjęciowy, ujęcie, reżyser, scenarzysta, scenograf, scenopis, akcja, montaż, premiera;
rozróżnić rodzaje animacji: (rysunkowe, lalkowe, plastelinowe, z materiałów sypkich, z wycinanek, wydzieranek, fotoanimacja, animacje komputerowe 2D i 3D);
skojarzyć pierwsze próby filmowe z ich twórcami;
opowiadać o filmach i animacjach, posługując się pojęciami charakterystycznymi dla języka filmu.
Słownik
technika filmowa polegająca na tworzeniu efektu ożywienia nieruchomych kształtów za pomocą serii pojedynczych zdjęć rysunków, wycinanek, kukiełek lub sylwetek i wyświetlaniu ich w sposób ciągły
film animowany zrealizowany z użyciem specjalnie skonstruowanej lalki, kukiełki lub przedmiotu
technika z użyciem plasteliny, modeliny lub innej plastycznej masy, którą łatwo się formuje i przekształca
film stworzony w technice rysunkowej za pomocą rysunku na celuloidzie lub półprzezroczystym papierze, takim jak kalka. Ze względu na pracochłonność tej techniki, najczęściej realizowany zespołowo. Najpierw tworzony jest kontur postaci lub rzeczy, który następnie wypełnia się odpowiednim kolorem
podstawę techniki stanowi fotografia. Czasem cała animacja wykorzystuje zdjęcia wykonane poklatkowo. Często też postać lub przedmiot, który został wcześniej zarejestrowany metodą poklatkową, wyodrębnia się lub wycina z tła i nakłada na nowy obraz
pojedyncza klatka filmowa
technika tworzenia obrazu, polegająca na wykorzystaniu różnych materiałów, w tym fragmentów gotowych ilustracji, wycinków z gazet itd., które następnie komponowane są w nową całość. W filmie poszczególne elementy nie są przytwierdzane do tła, lecz pozostają ruchome i są przesuwane względem siebie i względem tła
termin oznaczający przenośnię – nowy sens nadany przez zestawienie ze sobą odległych znaczeniowo słów lub obrazów
sposób komponowania filmowego obrazu. W zależności od odległości filmowanego obiektu wyróżniamy różne rodzaje planów filmowych, takie jak: plan ogólny, plan pełny, plan amerykański, plan średni, półzbliżenie, zbliżenie
wynalazek Johna Parisa z 1826 roku, umożliwiający wytworzenie wrażenia ruchu poprzez szybki obrót umieszczonego na sznurku krążka, zawierającego po obu stronach rysunki. Podczas obrotu obserwator widzi naraz dwa zlewające się obrazy
metamorfoza postaci lub struktury, przeobrażenie ich w nowe formy
najmniejsza ruchoma cząstka dzieła filmowego; odcinek taśmy filmowej z obrazem filmowanym od startu kamery do momentu jej zatrzymania; też: scena utrwalona na takim odcinku taśmy filmowej
technika animacji płaskich elementów. Przedmioty przeznaczone do animacji, jak np. postacie ludzkie czy zwierzęta, składają się z kilku oddzielnych, ruchomych elementów, które można przesuwać względem siebie i względem tła. Technika wycinanki w tradycyjnej animacji charakteryzuje się uproszczoną formą plastyczną
Źródła
encyklopedia.pwn.pl
sjp.pwn.pl
filmotekaszkolna.pl
Linki do e‑materiałów
https://zpe.gov.pl/a/film-animowany–sztuka-ruchomego-obrazu/DOy2nblZ1
https://zpe.gov.pl/a/autorski-film-animowany–wybrani-artysci-polskiej-animacji/D1DNb5Vk4