artysta amerykański (1928‑87), znany jako główny reprezentant nurtu w sztuce zwanego pop‑artem; w swojej twórczości nawiązywał do życia codziennego, ukazywał gwiazdy popkultury; cechą twórczości Warhola było powielanie elementów i charakterystyczna, kontrastowa kolorystyka

jest to sztuka animowania (poruszania) nieruchomych obiektów; animowanie odbywa się przy pomocy programu komputerowego na wielu płaszczyznach – 2D (animacja dwuwymiarowa – płaska) i 3D (animacja trójwymiarowa)

technika, która wykorzystuje programy komputerowe do tworzenia grafiki i obróbki obrazu oraz programy do animacji. Obiekty w tym rodzaju animacji są płaskie, a iluzja przestrzeni jest tworzona podobnie jak w tradycyjnych technikach. Animacje 2D mogą charakteryzować się bogatą kolorystyką i skomplikowanym rysunkiem lub być oszczędne w formie.

pozwala na stworzenie iluzji świata trójwymiarowego, uwzględniającego wysokość, szerokość i głębokość. Animator tworzy obiekty w przestrzeni nierzeczywistej, wirtualnej, za pomocą specjalnego programu komputerowego. Animacje 3D przedstawiają całkowicie fantastyczny świat albo naśladują rzeczywistość.

film animowany zrealizowany z użyciem specjalnie skonstruowanej lalki, kukiełki lub przedmiotu

technika z użyciem plasteliny, modeliny lub innej plastycznej masy, którą łatwo się formuje i przekształca

film stworzony w technice rysunkowej za pomocą rysunku na celuloidzie lub półprzezroczystym papierze, takim jak kalka. Ze względu na pracochłonność tej techniki, najczęściej realizowany zespołowo. Najpierw tworzony jest kontur postaci lub rzeczy, który następnie wypełnia się odpowiednim kolorem.

technika polegająca na rysowaniu w miękkiej, sypkiej materii, takiej jak sól, mąka, piasek, specjalne proszki. Pozwala na miękkie przejścia pomiędzy kolejnymi fazami ruchu, dając duże możliwości w zakresie transformacji (przemiany) jednego kształtu w inny.

podstawę techniki stanowi fotografia. Czasem cała animacja wykorzystuje zdjęcia wykonane poklatkowo. Często też postać lub przedmiot, który został wcześniej zarejestrowany metodą poklatkową, wyodrębnia się lub wycina z tła i nakłada na nowy obraz.

(z ang. otoczenie, środowisko; czyt. enwajrement) – to jeden ze środków wypowiedzi artystycznej sztuki współczesnej; polega na aranżowaniu przestrzeni w taki sposób, aby odbiorca znalazł się w środku przestrzennej kompozycji i odbierał ją z różnych stron swoimi zmysłami (wzroku, słuchu, dotyku); environmenty są często składnikami spektakli kinetyczno‑świetlnych.

to kompozycja artystyczna umiejscowiona w konkretnej przestrzeni (w naturze, galerii, w miejscu publicznym itp.); zazwyczaj składa się z wielu elementów, które są ze sobą ściśle powiązane; instalacje często bywają interaktywne, czyli podatne na działanie widza; mogą reagować w określony sposób na bodźce ruch, dźwięk, dotyk, światło, temperaturę

działania artystyczne polegające na umieszczeniu w przestrzeni publicznej jakiegoś obiektu, a przez to zmianę kontekstu i znaczenia zarówno przedmiotu, jak i miejsca

pojedyncza klatka filmowa

to technika polegająca na nałożeniu na obiekt (zazwyczaj budynek) innego obrazu za pomocą nowych technologii – głównie projektora lub nawet kilku projektorów; obraz (animacja, wideo, wideo‑art) jest ściśle dopasowany do elementu, na którym zostaje wyświetlony; projekcja zsynchronizowana jest z dźwiękiem, który podkreśla elementy wizualne

różnorodne środki przekazu (media) wzajemnie się uzupełniające. (tekst, dźwięk, grafika, animacja, video)

technika sporządzania wyrobów służących do wywoływania efektów świetlnych i akustycznych lub przenoszenia płomienia

sposób komponowania filmowego obrazu. W zależności od odległości filmowanego obiektu wyróżniamy różne rodzaje planów filmowych, takie jak: plan ogólny, plan pełny, plan amerykański, plan średni, półzbliżenie, zbliżenie.

kierunek w sztuce współczesnej zapoczątkowany w Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych w latach 50. XX w.; twórcy pop‑artu zafascynowani byli rzeczywistością wielkomiejską, stąd, czerpiąc inspiracje z reklamy i kultury masowej, odnosili swoje dzieła do przedmiotów codziennego użytku; niejednokrotnie ich prace były pełnymi dystansu i ironii komentarzami do kultury masowej, konsumpcjonizmu i ówczesnego społeczeństwa

w architekturze średniowiecznej duże, najczęściej okrągłe okno umieszczane w polu ściany zachodniej kościoła, nad portalem wejściowym. Wypełniona zazwyczaj maswerkiem i witrażami. Miała za zadanie doświetlić nawę główną.

przedstawienie teatralne, operowe lub baletowe, a także efektowne widowisko, popis

to dziedzina twórczości artystycznej, która upowszechniła się wraz z odkryciem światła elektrycznego; współcześni artyści eksperymentują, czyniąc światło narzędziem albo budulcem dzieła; w wyniku tego przekracza ono ramy tradycyjnego obrazu i wkracza w przestrzeń

wynalazek Johna Parisa z 1826 roku, umożliwiający wytworzenie wrażenia ruchu poprzez szybki obrót umieszczonego na sznurku krążka, zawierającego po obu stronach rysunki. Podczas obrotu obserwator widzi naraz dwa zlewające się obrazy.

najmniejsza ruchoma cząstka dzieła filmowego, jeden z podstawowych elementów jego dramaturgii; odcinek taśmy filmowej z obrazem filmowanym od startu kamery do momentu jej zatrzymania; też: scena utrwalona na takim odcinku taśmy filmowej.

rodzaj sztuki wykorzystujący technikę wideo jako narzędzie (medium) do przekazania myśli artystycznej; prekursorem tego gatunku jest Nam June Paik (czytaj: nam żun pejk).

ozdobne wypełnienie okna, wykonane z kawałków kolorowego szkła, wprawianych w ołowiane lub miedziane profile; technika witrażu znana była już w starożytności i średniowieczu, rozwinęła się w sztuce gotyckiej; rozkwit witrażownictwa nastąpił w sztuce secesji na przełomie wieków XIX i XX

doprowadzić do jednoczesnego wystąpienia zjawisk, czynności, procesów itp.