Aleksander Dumas Trzej muszkieterowie

Atos skorzystał z pozwolenia, lekkim krokiem przebiegł schody i dopadł uchylonych drzwi w chwili, gdy MiladyMiladyMilady kładła już kapelusz na głowę. Wszedł do pokoju i zamknął drzwi za sobą. Na odgłos klucza w zamku, MiladyMiladyMilady się odwróciła.

Atos stał przy drzwiach, owinięty płaszczem, w kapeluszu na oczy nasuniętym.

 — Kto pan jesteś? czego tu chcesz?… — zawołała.

 — O! to ona!… — mruknął Atos.

I, zrzucając płaszcz, oraz podnosząc kapelusz, postąpił ku Milady.

 — Poznajesz mnie pani?… — zapytał.

Milady zrobiła krok naprzód, następnie cofnęła się, jak gdyby węża ujrzała.

 — No, no — mówił Atos — cieszę się, bo widzę, żeś mnie poznała.

— Hrabia de La Fèrede la Frerede La Fère!… — szeptała Milady, blednąc i cofając się do ściany.

— Tak, Milady — odrzekł Atos — hrabia de La Fère, we własnej postaci, który przybył umyślnie z końca świata, aby mieć przyjemność ujrzeć panią. Usiądź pani i porozmawiajmy, jak mówi pan kardynał.

Milady, skamieniała z przerażenia, usiadła, nie wyrzekłszy ani jednego słowa.

 — Jesteś szatanem wysłanym z piekła na ziemię!… — rzekł Atos. — Władza twoja jest wielka, wiem o tym; lecz z pomocą Boga, ludzie uczciwi dają radę i takim jak ty potworom. Raz już znalazłaś się na mej drodze; byłem pewny, iż pozbyłem się ciebie skutecznie, lecz omyliłem się widać, lub może piekło nie chciało cię przyjąć.

Milady, po tych słowach, przywodzących wspomnienia okrutne, opuściła głowę z głuchym jękiem.

— Sądziłaś, że nie żyję prawda? Tak, tak ja pewny byłem, żeś umarła? Imię Atosa zastąpiło nazwisko hrabiego de La Fère, tak samo, jak ladylady Claricklady Claricklady ClarickClarick zastąpiła Annę de Bucilde Bucilde Bucil! Wszak się tak nazywałaś, gdy brat twój czcigodny błogosławił nasz związek?

— Lecz ostatecznie — mówiła Milady głosem, przez strach stłumionym — co cię sprowadza? Czego chcesz ode mnie? Wiesz zatem, co robiłam?

 — Opowiedzieć ci mogę dzień po dniu od czasu, gdyś się zaciągnęła w służbę kardynała.

Uśmiech niedowierzania przemknął po wargach zbielałych Milady.

— Jeśli nie wierzysz, to posłuchaj: ty obcięłaś zapinki diamentowe z ramienia księcia BuckinghamaBuckinghamBuckinghama: ty kazałaś porwać panią BonacieuxbonacieuxBonacieux; zakochana w panu de Wardesde Wardesde Wardes, i sądząc, że z nim noc spędzisz, wpuściłaś pana d‘Artagnand'artagnand‘Artagnan; ty także, myśląc, że de Wardes cię oszukał, chciałaś, aby go rywal jego zabił; a kiedy ten rywal odkrył twoją tajemnicę haniebną, pragnęłaś i jego się pozbyć, nasyłając dwóch podłych na niego morderców, a zobaczywszy, że kule nie trafiły, posłałaś mu wina zatrutego wraz z fałszywym listem, aby ofiara twoja sądziła, że wino to pochodzi od przyjaciół. Na koniec dziś w tym pokoju, siedząc na tym samym krześle, przyrzekłaś kardynałowi RichelieuRichelieuRichelieu zabić księcia Buckinghama w zamian za dane ci pozwolenie zamordowania d‘Artagnana.

Milady stała się teraz sina.

 — Chyba szatanem jesteś?… — wyrzekła.

— Może być — odparł Atos — w każdym razie słuchaj i pamiętaj dobrze, co teraz powiem: zabij sama lub każ zamordować księcia Buckinghama, mało mnie to obchodzi! nie znam go: w dodatku jest Anglikiem; lecz nie waż się tknąć ani włosa z głowy d‘Artagnana, który jest przyjacielem moim wiernym i którego bronić będę, albo przysięgam na głowę ojca mojego, zbrodnia ta byłaby twoją ostatnią…

dum_10 Źródło: Aleksander Dumas, Trzej muszkieterowie, tłum. Stanisław Sierosławski, Wrocław 2018, s. 233–234.

Aleksander Dumas Trzej muszkieterowie

- Proszę - rzekł wyciągając ze szkatułki wielką kokardę z błękitnej wstążki całą usianą diamentami - oto owe szacowne spinki; przysiągłem sobie, że zostanę z nimi pogrzebany. Królowa mi je dała, królowa je zabiera, niechaj jej wola, jak wola Boga, spełnia się we wszystkim.

Za czym ucałował kolejno owe spinki, z którymi trzeba było mu się rozstać. Nagle wydał straszliwy okrzyk.

- Co się stało? - zapytał d`Artagnan z niepokojem - co się stało, milordzie?

- Wszystko stracone! - zawołał książę - i to sprawka kardynała. Popatrz, wstążki, do których zostały przypięte, odcięto nożyczkami.

- Gdyby milord domyślał się, kto jest sprawcą kradzieży... Być może ta osoba ma je jeszcze w rękach.

- Zaczekaj! Zaczekaj! - zawołał książę. - Miałem te spinki tylko raz na sobie, przed tygodniem w Windsorze, na balu u króla. Hrabina WinterWinterWinter, z którą byłem poróżniony, podeszła do mnie. To pogodzenie się było zemstą zazdrosnej kobiety. Od tego czasu nie widziałem jej. Hrabina jest agentką kardynała.

- Kardynał ma więc agentów na całym świecie! - zawołał d`Artagnan.

- Tak, tak - rzekł Buckingham zaciskając zęby ze złości. - Tak, to straszliwy przeciwnik.

t_1 Źródło: Aleksander Dumas, Trzej muszkieterowie, wydanie VII, Warszawa 1955, s. 165.

Niccolo Machiavelli Książę

Musicie bowiem wiedzieć, że dwa są sposoby prowadzenia walki: jeden – prawem, drugi – siłą; pierwszy sposób jest ludzki, drugi zwierzęcy, lecz ponieważ częstokroć pierwszy nie wystarcza, wypada uciekać się do drugiegouciekać się do drugiegouciekać się do drugiego. Dlatego książę musi umieć dobrze posługiwać się naturą zwierzęcia i człowieka.

t_2 Źródło: NIccolo Machiavelli, Książę, tłum. Czesław Nanke, Warszawa 2009.

Niccolo Machiavelli Książę

(…) mądry pan nie może ani powinien dotrzymywać wiarydotrzymywać wiarydotrzymywać wiary, jeżeli takie dotrzymywanie przynosi mu szkodę i gdy zniknęły przyczyny, które spowodowały jego przyrzeczenie. Zapewne gdyby wszyscy ludzie byli dobrzy, ten przepis nie byłby dobry, lecz ponieważ są oni nikczemninikczemninikczemni i nie dotrzymywaliby tobie wiary, więc ty także nie jesteś obowiązany im jej dotrzymywać (…).

t_3 Źródło: Niccolo Machiavelli, Książę, tłum. Czesław Nanke, Warszawa 2009, s. 121.