W literaturze i filmie zaowocował trwałym zainteresowaniem przeżyciami i rozterkami egzystencjalnymi jednostki. Wyraźnie egzystencjalistyczny rodowód ma np. nurt w kinematografii określany mianem „kina moralnego niepokoju”.

W filozofii otworzył drogę dla mniej akademickiego, a bardziej kawiarnianego sposobu uprawiania filozofii. Usprawiedliwił także wszelkie postaci refleksji niesystematycznej, stale poszukującej, nieoczekującej definitywnych wyników. Wartością jest samo filozofowanie, a nie jego rezultaty poznawcze.

W psychologii zaowocował najpierw pojawieniem się psychologii egzystencjalistycznej. Psychologowie, tacy jak Ludwig Binswanger (1881—1966) i Medard Boss (1903—1990), inspirując się zwłaszcza Heideggerem i Jaspersem, stworzyli psychologię, która skoncentrowała się na niepowtarzalnych przeżyciach jednostki. Motywy egzystencjalistyczne, zwłaszcza nastawienie indywidualne czy myślenie bardziej w kategoriach procesu, są także silnie obecne w psychologii humanistycznej, reprezentowanej przez takich psychologów, jak Carl Rogers (1902—1987), Abraham Maslow (1908—1970) czy Mihály Csíkszentmihalyi (ur. 1934).

W socjologii i antropologii egzystencjalizm przyczynił się do zwiększenia nacisku w badaniach na podejście nieesencjalistyczne (rezygnujące z gotowych wzorców i standardów, niedociekające esencji czy istoty badanych fenomenów) i akceptacji pewnej zasadniczej nieuchwytności i plastyczności życia wewnętrznego człowieka.

W literaturze polskiej wątki egzystencjalistyczne są silnie obecne u takich autorów, jak Witold Gombrowicz czy Marek Hłasko. Istnieje też np. wyraźne pokrewieństwo (bez bezpośredniego oddziaływania) między teorią „szyfrów transcendencji” Jaspersa a koncepcją niepokoju metafizycznego Stanisława Ignacego Witkiewicza.

brak ich koncepcjom precyzji, a zatem uprawiają raczej literaturę niż filozofię

pojęcie autentyzmu, którym się posługują, nie posiada żadnej treści i jest niebezpieczne moralnie (bo autentyzmem można usprawiedliwić zło)

krytykując uniwersalne wartości, prowadzą do relatywizmu moralnego

nie udało się im zrealizować ich podstawowego postulatu, tj. uchwycenia specyficznie ludzkiej rzeczywistości wewnętrznej (ostatecznie każdy egzystencjalista ujmował ją inaczej)

_{egzystencjaliści religijni marginalizują w gruncie rzeczy rolę Boga (koncentrując się na przeżyciach jednostki), a pojęcia Nieuwarunkowanego czy Obejmującego są bardzo arbitralne (każdy może wpisywać tu dość dowolne treści i przeżycia, skoro prawie wszystko może być szyfrem transcendencji) – tracimy przez to kryteria odróżniania prawdziwej religijności od pseudoreligijności}