Molier Skąpiec

Akt I, scena 6 HARPAGON
Co do Kleanta, przeznaczam dlań pewną wdowę, o której mi właśnie mówiono dziś rano; ciebie zaś wydam za pana Anzelma.
ELIZA Za pana Anzelma?
HARPAGON
Tak; jest to człowiek dojrzały, rozsądny i doświadczony; nie ma więcej nad pięćdziesiąt lat i słynie ze swoich dostatków.
ELIZA
kłaniając się
Ja nie pragnę wyjść za mąż, mój ojcze, jeżeli pozwolisz.
HARPAGON
przedrzeźniając Elizę
A ja, moja córeczko, moja duszyczko, pragnę, abyś wyszła za mąż, jeżeli pozwolisz.
ELIZA
kłaniając się powtórnie
Wybacz mi, ojcze.
HARPAGON
przedrzeźniając Elizę
Wybacz mi córko.
ELIZA
Jestem najuniżeńszą sługą pana Anzelma, ale, z przeproszeniem ojca, (kłaniając się znowu) żoną jego nie zostanę.
HARPAGON
Jestem twoim najniższym podnóżkiem, ale, (przedrzeźniając Elizę) z przeproszeniem panny, żoną jego zostaniesz jeszcze dziś wieczór.
ELIZA
Dziś wieczór?
HARPAGON
Dziś wieczór.
ELIZA
kłaniając się znowu
To być nie może, ojcze.
HARPAGON
przedrzeźniając Elizę
Będzie, moja córko.
ELIZA
Nie.
HARPAGON
Tak.
ELIZA
Nie, powiadam.
HARPAGON
Tak, powiadam.
ELIZA
Nie zmusisz mnie do tego, ojcze.
HARPAGON
Zmuszę, moja córko.
ELIZA
Raczej się zabiję, niż przyjmę takiego męża.
HARPAGON
Nie zabijesz się i przyjmiesz. Widział kto takie zuchwalstwo? Słyszał kto, aby córka w ten sposób przemawiała do ojca?
ELIZA
A słyszał kto, aby ojciec w ten sposób chciał wydawać córkę za mąż?
HARPAGON
To partia bez zarzutu: założę się, że każdy tylko pochwalić może mój wybór.

j0000007VCB3v28_00000_BIB_004Molier, [w:] Molier, Skąpiec, tłum. Tadeusz Żeleński (Boy), Łódź 1978, s. 49–51.

Sue Townsend Adrian Mole. Męki dorastania

Myślę, że matce odbiło; zachowuje się jeszcze dziwniej niż zwykle. Ostatnio weszła do mojego pokoju, żeby zmienić pościel, i popiół z jej papierosa spadł na mapę kampanii falklandzkiej. Kiedy zaprotestowałem, zawołała: – Na litość boską, Adrianie, ten pokój wygląda jak jakaś cholerna kaplica! Czemu nie rzucasz ubrań na podłogę jak normalny nastolatek? Odparłem, że lubię, kiedy jest schludnie i czysto, na co oświadczyła: – Masz, kurde, obsesję – i wyszła. Matka i ojciec bez przerwy kłócą się o porządek w sypialni. Po stronie ojca panuje niesamowity ład, ale strona matki jest wręcz obrzydliwa – przepełnione popielniczki, stare pożółkłe numery „Observera”, książki, czasopisma, zwały nylonowych majtek na podłodze. Półki po jej stronie łóżka są pełne obleśnej tandety, kupowanej w sklepach ze starzyzną – jednorękich posążków, pękniętych wazoników, śmierdzących starych książek itd. Żal mi ojca, że musi z nią dzielić pokój; on ma na półce tylko poradnik Towarzystwa Pomocy Drogowej i zdjęcie matki w ślubnej sukni. To jedyna znana mi panna młoda, z której nozdrzy bucha dym tytoniowy. Po prostu nie rozumiem, dlaczego ojciec się z nią ożenił.

j0000007VCB3v28_00000_BIB_005Sue Townsend, Adrian Mole. Męki dorastania, tłum. Barbara Kopeć-Umiastowska, Warszawa 2005.

Sue Townsend Adrian Mole. Męki dorastania

[Luty] 6, piątek Mieć pracującą matkę to koszmar. Wpada z wielkimi torbami zakupów, robi kolację, potem szybko się odpicowuje. Ale w dalszym ciągu nic nie sprząta, zanim nie pocieszy pana Lucasa. O ile wiem, już od trzech dni pomiędzy kuchenką a lodówką leży kawałek bekonu! Zapytałem ją dzisiaj o mój dodatek rodzinny, odpowiedziała ze śmiechem, że wydała go na dżin i papierosy. Gdyby dowiedziała się o tym opieka społeczna, miałaby za swoje! 7, sobota Rodzice wrzeszczą na siebie od paru godzin bez przerwy. Zaczęło się od tego plasterka bekonu w szparze obok lodówki, a skończyło na kosztach reperacji samochodu ojca. Poszedłem na górę do swojego pokoju i nastawiłem „Abbę”. Ojciec miał czelność otworzyć drzwi i zażądać, żebym ściszył adapter. Ściszyłem. Jak zszedł na dół, znowu nastawiłem głośniej. Nikt mi nie ugotował kolacji, więc poszedłem do chińskiej restauracji, kupiłem porcję gorących frytek i torebkę sosu sojowego. Usiadłem pod daszkiem na przystanku autobusowym i zjadłem frytki, a potem trochę pochodziłem, ale czułem się bardzo przygnębiony. Wróciłem do domu.

j0000007VCB3v28_00000_BIB_005Sue Townsend, Adrian Mole. Męki dorastania, tłum. Barbara Kopeć-Umiastowska, Warszawa 2005.

Sue Townsend Adrian Mole. Męki dorastania

[Marzec] 21, niedziela, czwarta w Wielkim Poście. Dzień Matki 11.30. Nic nie kupiłem mamie, więc całe rano była w złym humorze. 13.00. Ojciec powiedział: „Na twoim miejscu, chłopcze, pobiegłbym do pana Cherry’ego i kupił mamie kartę i prezent”. Dał mi dwa funty, więc kupiłem kartę z napisem „Kocham cię, mamusiu” (jedyna, jaka została; wiadomo, mój pech) i pięć pudełek lukrecji (taniej, bo pudełka były zgniecione). Mamie poprawił się humor i nawet nie miała za złe, że ojciec poszedł do babci z bukietem tulipanów i wrócił po pięciu godzinach, roztaczając wokół woń alkoholu. Mama Pandory tymczasem rozpieszczana była w restauracji. Zrobię to samo dla mojej mamy, kiedy już będę sławny.

j0000007VCB3v28_00000_BIB_005Sue Townsend, Adrian Mole. Męki dorastania, tłum. Barbara Kopeć-Umiastowska, Warszawa 2005.