Obraz przedstawia portret mężczyzny. Jest on w dojrzałym wieku. Jest lekko łysiejący. Jego twarz okala gęsta, ciemna broda. Mężczyzna zdaje się być zamyślony. Ma opuszczone oczy. Opis punktów znajdujących się na ilustracji: 1. Dusza (psyche) indywidualna dusza jest centrum moralności człowieka – za jej pomocą poznaje on naturę wartości etycznych i odróżnia dobro od zła. 2. Cnota Sokrates utożsamiał ją z wiedzą, rozumianą jako wiedza praktyczna, czyli taka, która odnosi się do życia człowieka – przede wszystkim dotycząca pojęć etycznych. Utożsamiając duszę z wiedzą Sokrates głosił, że wiedza o tym, czym jest dobro prowadzi do właściwego postępowania. Zło bierze się z niewiedzy. 3. Daimonion duch opiekuńczy Sokratesa, pochodzący od boga głos wewnętrzny. Według Platona, głos pojawiał się, gdy Sokrates miał popełnić zły uczynek – rolą daimoniona było odwodzenie od zła. Według Ksenofonta, wewnętrzny głos doradzał również Sokratesowi, co należy czynić. Zaczerpnięte z religii pojęcia stało się symbolem sumienia. 4. Metoda sokratyczna swoją metodę uprawiania filozofii poprzez rozmowę Sokrates porównywał do sztuki położniczej – dopomagał uczniom w uświadomieniu sobie uśpionej w nich prawdy – wydaniu jej na świat (metoda majeutyczna). W tym celu Sokrates przyjmował postawę ironiczną, przedstawiając się jako ktoś, kto nie wie i liczy, że rozmówca go czegoś nauczy (ironia). Otrzymując odpowiedź, przystępuje do postępowania elenktycznego – stopniowo zbija twierdzenia rozmówcy, wykazuje tkwiące w nich sprzeczności, doprowadza do absurdu. Metoda elenktyczna ma uświadomić rozmówcy, że jego wiedza jest pozorna – że tak naprawdę nic nie wie. Jest to pierwszym krokiem do mądrości, czyli wiedzy o prawdziwej cnocie.