Zauważ, co w jego twórczości odbiega od specyfiki łacińskiej poezji.

Janicki w swojej twórczości zawierał aluzje autobiograficzne dotyczące jego choroby, rozmyślania nad rychłą śmiercią. Twórczość jego, choć zakorzeniona w kulturze łacińskiej, naśladująca ją pod względem gatunku i języka, zwraca się jednocześnie ku codzienności, jest osobista.

Klemens Janicki w elegii wymienia pisarzy, których dzieła stały się dla niego natchnieniem do samodzielnej twórczości: Marona i Nazona, czyli Wergiliusza i Owidiusza. Z nich dwóch za mistrza Janickiego należy niewątpliwie uznać Owidiusza. To on, wygnany przez Oktawiana Augusta do Tomi nad Morzem Czarnym, napisał tam zbiór elegii z wygnania, zatytułowanych Tristia (Żale), wypełnionych tęsknotą za ojczyzną, wspomnieniami i prośbami do przyjaciół o pomoc, a do władcy o łaskę. W dziele Owidiusza – podobnie jak u polskiego renesansowego poety – istotne są elementy autobiograficzne. Zwłaszcza utwór 10 z księgi IV zbioru Owidiusza uważany jest za istotne źródło inspiracji elegii Janickiego. Już sam tytuł dzieła polskiego poety jest nawiązaniem do antyku: poeta kieruje bowiem swój utwór do potomności.