Przeprowadzono doświadczenie w wirtualnym laboratorium chemicznym. Rozwiązano problem badawczy i zweryfikowano hipotezę. W formularzu zapisano obserwacje i wyniki, a następnie sformułowano wnioski.

Analiza doświadczenia:

Argentometryczne oznaczanie zawartości jonów chlorkowych w wodzie w obecności chromianu($\text{VI}$) potasu.

Problem badawczy:

Jaki wpływ ma stężenie roztworu titranta na przebieg miareczkowania argentometrycznego?

Hipoteza:

Im większe jest stężenie roztworu titranta, tym mniejszą jego objętość zużywamy do miareczkowania argentometrycznego danej próbki.

Sprzęt laboratoryjny:

• biureta – podłużna szklana rurka zakończona kranikiem skalibrowana, na odpowiednią objętość z reguły z podziałką o dokładności $\mathrm{0,1}$ mililitra;

• kolby stożkowe – szklane naczynie laboratoryjne o kształcie stożka z płaskim dnem i wąską szyjką;

• lejek – szkło w kształcie odwróconego stożka, zwężającą się rurką służący do przelewania cieczy lub sączenia;

• zlewka – naczynie szklane o kształcie cylindrycznym, stosowane do przeprowadzania prostych reakcji chemicznych;

• pipeta – wąska rurka pobierania i przenoszenia niewielkiej ilości cieczy przy pomocy ssawki;

• kolba miarowa – kolba z reguły okrągła, płaskodenna z podłużną, wąską szyjką oraz korkiem skalibrowana na daną objętość, która zaznaczona jest za pomocą wyżłobionej w szkle kreski;

• statyw – pionowy pręt ze stabilną podstawą umożliwiający mocowanie na wybranej wysokości, na przykład szkła laboratoryjnego umieszczonego w łapie;

• łapa – rodzaj narzędzia wykorzystywanego w laboratorium do trzymania, na przykład kolb;

• mieszadło magnetyczne – urządzenie umożliwiające mieszanie, dzięki wykorzystaniu dipola magnetycznego.

Odczynniki:

roztwór azotanu($\text{V}$) srebra($\text{I}$) o stężeniach $\mathrm{0,05}$; $\mathrm{0,07}$ oraz $\mathrm{0,1} \text{mol}$ na decymetr sześcienny, badane roztwory chlorków, roztwór chromianu($\text{VI}$) potasu, woda destylowana

Przebieg doświadczenia:

1. Przygotowanie biurety do miareczkowania.

2. Wybranie badanego roztworu chlorku, pobranie z niego małej ilości oraz dodanie do kolby miarowej o objętości $200$ centymetrów sześciennych oraz uzupełnienie wodą do kreski. Staranne wymieszanie zawartości kolby poprzez naprzemienne odwracanie kolby do góry dnem i na odwrót.

3. Pobranie za pomocą pipety jednomiarowej ($20$ centymetrów sześciennych) przygotowanego roztworu chlorków i umieszczenie go w kolbie stożkowej Erlenmeyera, dodanie około stu centymetrów sześciennych wody oraz około dwóch centymetrów sześciennych wskaźnika, to jest chromianu($\text{VI}$) potasu.

4. Miareczkowanie za pomocą wybranego roztworu azotanu($\text{V}$) srebra($\text{I}$), aż do pojawienia się brązowawej barwy chromianu($\text{VI}$) srebra($\text{I}$), zwyczajowo zwanej barwą morelową, to jest blado pomarańczową.

5. Miareczkowanie dla każdej próbki powtórzono trzy lub cztery razy.

6. Obliczenie średniej masy chlorków w probówce, na podstawie wzoru, gdzie W oznacza współmierność kolby z pipetą.

$m_{{\text{Cl}}^{-}}=V_{\mathrm{śr} {\text{AgNO}}_3}·c_{{\text{AgNO}}_3}·M_{\text{Cl}}·W$

Obserwacje:

Podczas wykonywania miareczkowania widoczne są zmiany zabarwienia analitu. Po dodaniu roztworu chromianu($\text{VI}$) potasu do analizowanego roztworu, przybiera on zabarwienia żółte. Podczas miareczkowania kolor staje się coraz bardziej mleczny. W punkcie równoważnikowym analiza przyjmuje kolor delikatnie różowy czy też pomarańczowy.

Wyniki:

Podczas argentometrycznego oznaczania jonów chlorkowych można ustalić zawartość tych jonów w badanej analizie. Obliczenie masy odbyło się w trzech krokach - najpierw policzona została zawartość miareczkowanego roztworu, następnie masa zawarta w całej objętości kolby miarowej i ostatecznie masa w całej objętości butelki zawierającej daną analizę.

masa jonów chlorkowych w próbce $a=\mathrm{5,25} \text{g}$

masa jonów chlorkowych w próbce $b=\mathrm{6,6} \text{g}$

masa jonów chlorkowych w próbce $c=\mathrm{7,2} \text{g}$

Wnioski:

W obecności chromianu($\text{VI}$) potasu można dokonać oznaczenia zawartości jonów chlorkowych, używając do tego celu roztworu titranta, którym był azotan($\text{V}$) srebra($\text{I}$). Im większe jest stężenie roztworu titranta, tym mniejsza jest jego objętość potrzebna do zmiareczkowania badanej próbki analitu. Hipoteza została potwierdzona.