Rafał Kuzak Ostatnie lata II RP 1935-39. Polska po śmierci Józefa Piłsudskiego

Postępujący w obozie sanacyjnym proces „dekompozycji” spowodował utworzenie początkowo trzech ośrodków władzy, a mianowicie: „grupy zamkowej” skupionej wokół prezydenta Mościckiego, grupy GISZ Śmigłego‑Rydza i coraz bardziej tracącej na znaczeniu grupy „pułkowników” z Walerym Sławkiem na czele, który osłabił jeszcze bardziej swą pozycję rozwiązując 30 października 1935 r. Bezpartyjny Blok Współpracy z Rządem, motywując ten krok wypełnieniem przez niego wyznaczonych celów. Postępowanie Sławka pozwoliło Śmigłemu skupić wokół siebie znaczna grupę ludzi widzących w nim człowieka zdolnego reprezentować ideę państwowotwórczą, pozycja Śmigłego jeszcze wzrosła, gdy majowy zjazd Związku Legionistów (1936) pozbawił Sławka stanowiska komendanta.

1 Źródło: Rafał Kuzak, Ostatnie lata II RP 1935-39. Polska po śmierci Józefa Piłsudskiego, dostępny w internecie: https://historia.org.pl/2010/02/09/ostatnie-lata-ii-rp-1935-39-polska-po-smierci-jozefa-pilsudskiego/.

Jędrzej Giertych Tragizm losów Polski

Stosunki polityczne w Polsce coraz wyraźniej kształtują się w tym duchu, że Polska dzieli się na dwa wielkie, walczące ze sobą obozy. Po jednej stronie stoi obóz narodowy. Po drugiej stronie stoją żydzi* – oraz ci wszyscy, którzy swoją siłę i znaczenie czerpią z żydowskiego poparcia, a których istotną rolą jest służenie żydom za parawan. Między tymi dwoma obozami dojść musi w końcu do decydującego starcia. Obóz narodowy w starciu tym dążyć będzie do całkowitego zlikwidowania sprawy żydowskiej w Polsce drogą zmuszenia żydów do całkowitej emigracji, do całkowitego zlikwidowania wpływów żydowskich oraz do oparcia całego życia Polski na podstawie narodowej i uczynienia Polski z powrotem tym, czym była przed „potopem” szwedzkim. Obóz żydowski w starciu tym dążyć będzie świadomie (a obóz żydofilski dopomagać mu w tym będzie nieświadomie), do ugruntowania władzy żydowskiej w Polsce.

2 Źródło: Jędrzej Giertych, Tragizm losów Polski, Warszawa 1937, s. 405.

Artykuł 2.

Władza zwierzchnia w Rzeczypospolitej Polskiej należy do Narodu. Organami Narodu w zakresie ustawodawstwa są Sejm i Senat, w zakresie władzy wykonawczej – Prezydent Rzeczypospolitej łącznie z odpowiedzialnymi ministrami, w zakresie wymiaru sprawiedliwości – niezawisłe Sądy.

Artykuł 48.

Prezydent Rzeczypospolitej reprezentuje Państwo na zewnątrz, przyjmuje przedstawicieli dyplomatycznych państw obcych i wysyła przedstawicieli dyplomatycznych Państwa Polskiego do państw obcych.

Artykuł 51.

Za czynności urzędowe Prezydent Rzeczypospolitej nie jest odpowiedzialny ani parlamentarnie, ani cywilnie. Za zdradę kraju, pogwałcenie Konstytucji lub przestępstwa karne – Prezydent Rzeczypospolitej może być pociągnięty do odpowiedzialności tylko przez Sejm uchwałą powziętą większością 3/5 głosów, przy obecności co najmniej połowy ustawowej liczby posłów. Sprawę rozpatruje i wyrok wydaje Trybunał Stanu według postanowień osobnej ustawy. Z chwilą postawienia w stan oskarżenia przed Trybunałem Stanu – Prezydent Rzeczypospolitej jest zawieszony w urzędowaniu.

3 Źródło: http://isap.sejm.gov.pl/isap.nsf/DocDetails.xsp?id=WDU19210440267.

Artykuł 2

(1) Na czele Państwa stoi Prezydent Rzeczypospolitej.

(2) Na Nim spoczywa odpowiedzialność wobec Boga i historji za losy Państwa.

(3) Jego obowiązkiem naczelnym jest troska o dobro Państwa, gotowość obronną i stanowisko wśród narodów świata.

(4) W jego osobie skupia się jednolita i niepodzielna władza państwowa.

Artykuł 3 

(1) Organami Państwa, pozostającemi pod zwierzchnictwem Prezydenta Rzeczypospolitej, są: Rząd, Sejm, Senat, Siły Zbrojne, Sądy, Kontrola Państwowa.

(2) Ich zadaniem naczelnem jest służenie Rzeczypospolitej.

4 Źródło: http://libr.sejm.gov.pl/tek01/txt/kpol/1935.html.