Na mapie świata kolorami zaznaczono obszary o głębokości od zera do poniżej 5000 metrów, gdzie jest rów oceaniczny oraz od zera do 8850 metrów nad poziomem morza. Obszary od zera do 200 metrów nad poziomem morza to głównie znaczna część Europy, północnej Azji, północnej Ameryki Południowej oraz Ameryki Północnej. Obszary od 200 do 500 metrów nad poziomem morza: wschodnia część Ameryki Południowej, północna i centralna Ameryka Północna, znaczna część Afryki, środkowa i wschodnia Azja. Obszary o wysokości od 5000 do 8850 metrów nad poziomem morza: pasma górskie w zachodniej części Ameryki Północnej, Południowej, na południu Afryki, Grenlandia, centralna Azja, Bliski Wschód. Opis punktów znajdujących się na ilustracji: 1. Cers. Silny wiatr napływający z zachodu. Jego siła może osiągać nawet do 25 m/s. Występowanie cersu zimą jest związane z napływem chłodnych mas powietrza, a latem z suchą i cieplejszą pogodą. Występuje głównie w południowej Francji. 2. Noworosyjska bora. Występuje w Noworosyjsku, stąd jego nazwa. Wieje głównie z północnego wschodu. Jest to suchy i zimny, stepowy wiatr, charakteryzujący się gwałtownymi porywami zimnego powietrza w formie lawin. Efekt ten jest wzmocniony ukształtowaniem terenu. Prędkość noworosyjskiej bory sięga 45–50 m/s, jednak porywy są zdecydowanie większe. Skutkiem tego wiatru może być obniżenie temperatury powietrza nawet do -35 stopni Celsjusza. 3. Etezje (eltemi). Występuje we wschodniej Grecji na Morzu Egejskim. Wiatr zstępujący z pochyłości góry, umiarkowany lub bardzo suchy. Napływa z północy oraz z północnego zachodu. Od maja do października wieje ku Afryce. Wiatr ten, przechodząc nad morzem, staje się bardziej wilgotny, powodując na brzegu powstawanie mgły oraz obłoków. Dzięki niemu klimat śródziemnomorski nazywa się czasem klimatem etezjańskich wiatrów. 4. Solano. Wiejący od Morza Śródziemnego, gorący, wilgotny wiatr. Występuje głównie w południowo-wschodniej części Hiszpanii oraz w Rzymie. Powstaje w ciągu dnia oraz stopniowo przybiera na sile. Skutkiem jego występowania jest duże zapylenie oraz wilgotność. 5. Sirocco. Wiatr wiejący znad Afryki, w obrębie Morza Śródziemnego (Półwysep Apeniński, Korsyka, Malta). Niesie za sobą pył znad Sahary, który prowadzi do utrudnienia widoczności i problemów z oddychaniem. Występuje najczęściej wiosną. 6. Helm. Występuje w północno-zachodniej części Anglii. Wiatr typu bora, silny i porywisty. Opadający na wybrzeża Morza Irlandzkiego z Penninów. Skutkiem jego występowania są zniszczenia plonów oraz lokalnej roślinności w dolinie rzeki Eden. 7. Afganiec. Występujący w Tadżykistanie nad dolinami rzek Syr-daria i Amu-daria. Bardzo suchy oraz pustynny wiatr niosący pył. Wiejący z zachodu lub południowego zachodu. Wiosną występuje z deszczem oraz ochłodzeniem, zimą natomiast ze śniegiem. 8. Bohorok. Wiatr typu fenowego. Występuje na północno-wschodniej Sumatrze, wieje z zachodu. Suchy i ciepły wiatr występujący od maja do września, zazwyczaj w czasie południowo-wschodniego pasatu. 9. Suchowiej. Wiatr występujący w Kazachstanie oraz na Nizinie Przykaspijskiej. Zazwyczaj suchy oraz bardzo gorący, przeważnie wschodni bądź południowy wiatr. Negatywnym skutkiem jego występowania jest duże parowanie na pustyniach, co odbija się na lokalnej roślinności. Powoduje również długotrwałe susze. 10. Baguio. Tropikalny cyklon występujący na Filipinach. Jego nazwa pochodzi od miasta Baguio. 11. Brickfielder. Wiatr występujący we wschodniej oraz południowej Australii. Bardzo suchy oraz gorący wiatr wiejący ze środka kontynentu. Latem sięga do południowego krańca Australii, niosąc ze sobą piaski pustynne. Jego skutkiem jest wzrost temperatury oraz zniszczenia lokalnych plonów. 12. Burster. Występujący w Nowej Zelandii oraz Australii, silny, chłodny wiatr znad oceanu. 13. Fremantle Doctor. Wiatr występujący w Australii Zachodniej. Wieje od morza, zazwyczaj przyjmuje formę bryzy. 14. Southerly Buster. Występujący w Australii, południowy, wiosenno-letni wiatr. Bardzo silny, chłodny wiatr, pojawia się zazwyczaj po kilku, kilkunastu bardzo dusznych dniach, przyjmując ciepłe masy powietrza z północy, skutkiem czego staje się cieplejszy. 15. Harmattan. Wiatr wiejący znad Sahary w stronę wybrzeża Zatoki Gwinejskiej oraz Afryki Północnej. Jest to silny i suchy wiatr, przenoszący pyły. 16. Habub. Występujący w Sudanie oraz Egipcie silny wiatr. Zazwyczaj towarzyszy mu burza piaszczysto-pyłowa. W porze deszczowej poprzedzają go ulewne deszcze. 17. Sahil. Występujący w Maroku oraz Algierii południowo-zachodni wiatr. Gorący oraz suchy, pojawia się wraz z burzą piaskową o charakterze szkwału. Skutkiem jego występowania jest unoszący się piasek wraz z bardzo suchym powietrzem, co negatywnie wpływa na lokalną ludność. 18. Hamsin (samum). Pojawiający się od marca do maja bardzo upalny oraz suchy wiatr południowy. Trwa od wiosennej równonocy nawet do 50 dni z przerwami. Często przyjmuje formę sztormu. Bardzo rzadko spotykany w okresie jesienno-zimowym. Wraz z nim często pojawiają się miraże oraz fatamorgana, co wiąże się z różnicami temperatur w zalegających masach powietrza. 19. Karif. Silny, suchy, przyjmujący formę monsunu wiatr występujący na terenach Somalii. Zazwyczaj wieje od południowego zachodu, ma charakter lądowy. 20. Leste. Bardzo silny oraz gorący wiatr, występujący na Wyspach Kanaryjskich oraz Maderze. Pojawiający się od lipca do września wschodni lub południowo-wschodni pasat wiejący od Sahary. Wraz z pojawieniem się wiatru leste temperatura powietrza wynosi średnio 30 stopni Celsjusza, prędkość wiatru dochodzi do 20 m/s, a wilgotność spada do 15–20%. 21. Bull’s Eye Squall. Występujący w południowej Afryce biały szkwał. Pojawianie się go poprzedza zjawienie się biało-szarej plamy na niebie w zenicie. Wraz z nim często pojawia się tornado. 22. Barber. Północno-zachodni, silny wiatr pojawiający się w portach Stanów Zjednoczonych oraz Kanady. Występuje zwykle w formie burzy śnieżnej typu blizzard (mroźny i silny, przynoszący spadki temperatury oraz obfite opadu śniegu). Wraz z barberem występują opady śniegu z deszczem. 23. Nortes. Występujący w zachodnim Meksyku południowy, zimny wiatr typu bora. 24. Chinook. Ciepły, suchy, porywisty wiatr typu fenowego, który wieje ze wschodniej części Gór Skalistych w kierunku równin. Powoduje gwałtowny wzrost temperatury o kilkanaście stopni Celsjusza w ciągu kilku godzin, przez co przyczynia się do zaniku pokrywy śnieżnej. 25. Santa Ana. Występujący w południowej Kalifornii, bardzo silny, gorący oraz suchy wiatr. Wiejący od pustyni Mojave wzdłuż rzeki Santa Ana do oceanu przez przełęcz Cajon. Rozpoczyna się lekkim, ciepłym, słabym wiatrem, niosącym piasek. Czasem w gwałtowny sposób może upodobnić się do bory. Pojawia się zazwyczaj zimą, wskutek efektu fenowego może nabrać cech sirocco. Trwa zazwyczaj kilka dni. 26. Hot Winds. Na Wielkich Równinach Ameryki Północnej pojawia się wiatr niosący ze sobą suche i gorące powietrze, przynosząc efekt fali ciepła w czasie powstawania fenu w atmosferze. 27. Bryza bożonarodzeniowa. Występujący na Jamajce, zimny, północny wiatr. Zazwyczaj zjawia się w grudniu i w styczniu, znacznie obniżając temperaturę powietrza. Jego występowanie jest krótkotrwałe. 28. Nyk. Występujący w Palmer na Alasce zimny oraz porywisty, wschodni i południowo-wschodni wiatr typu bora. 29. Caju. Występujące we wschodniej Brazylii, wiejące z południa szkwały. Przed porą deszczową pojawiają się z lekkimi ulewami. Występują zazwyczaj w październiku. 30. Nevada. Jesienny oraz zimowy wiatr występujący w Ekwadorze. 31. Pampero. Występujący w Argentynie oraz Urugwaju południowo-zachodni wiatr o bardzo dużym natężeniu. Zwykle towarzyszą mu deszcze oraz burze. W ciągu dnia może obniżyć temperaturę o 30 stopni Celsjusza. 32. Paramito. Występujący od lipca do września w Kolumbii, wschodni wiatr. Zazwyczaj pojawia się wraz z intensywnymi deszczami. 33. Zonda. Wiejący głównie w południowej części Argentyny, zachodnio-północny, suchy oraz gorący wiatr. W okresie letnim pojawia się z zapylonym, gorącym powietrzem, zimą z bardzo zimnymi wiatrami. Wieje głównie po wschodniej części argentyńskich Andów. 34. Barguzin. Nazwa pochodzi od rzeki Barguzin, znad której spływa zimne powietrze ku Bajkałowi. Przy ujściu doliny nabiera prędkości, nabierając cech bory, jednak przy jeziorze Bajkał zdecydowanie słabnie.