Linia chronologiczna przedstawiająca życie i twórczość Andrzeja Wajdy. 3.6.1926 Fotografia przedstawia panoramę niewielkiego miasta. Wzdłuż głównej ulicy stoją kilkukondygnacyjne kamienice. Boczne ulice również są zabudowane. Nad miastem górują wieże kościołów. Andrzej Wajda, w młodości początkujący malarz, całe swoje dojrzałe życie związał z filmem i teatrem. Jest uznawany za jednego z najwybitniejszych twórców w historii światowego kina. Jego filmy kilkakrotnie nominowano do Nagrody Akademii Filmowej dla najlepszego obrazu nieanglojęzycznego. W 2000 roku reżyser został uhonorowany przez Amerykańską Akademię Sztuki i Wiedzy statuetką Oscara za całokształt swojej twórczości artystycznej., 1926 - 1939 Fotografia przedstawia panoramę niewielkiego miasta. Wzdłuż głównej ulicy stoją kilkukondygnacyjne kamienice. Boczne ulice również są zabudowane. Nad miastem górują wieże kościołów. Lata dzieciństwa Andrzej Wajda urodził się w Suwałkach, ale już na początku lat 30. rodzina przyszłego reżysera przeniosła się do Radomia, co wiązało się z awansem ojca, zawodowego żołnierza. W miasteczku młody Wajda skończył szkołę podstawową, tam też zastał go wybuch II wojny światowej., 1939 - 1945 Fotografia przedstawia ulicę, na której stoi autobus z przyczepą wożącą generator gazu drzewnego. Przy ulicy stoi niewysoki budynek. Na zewnętrznej ścianie wiszą dwie tablice z nazwą ulicy. Jedna z tablic jest przekreślona. Chodnikiem idzie mężczyzna w sile wieku. Jest ubrany w długi płaszcz i spodnie. Na głowie ma czapkę ze sztywnym dnem i krótkim daszkiem. Dłonie chowa w kieszeniach płaszcza. Wojna W czasie wojny młody Wajda ukończył szkołę powszechną. Równocześnie jego ojciec trafił do niewoli radzieckiej i w kwietniu 1940 roku został zamordowany w Katyniu.
Andrzej rozpoczął naukę w tajnych kompletach, jednak po jakimś czasie musiał ją przerwać ze względów finansowych. Zaczął interesować się sztuką, co zaowocowało kursami w szkole malarskiej w Krakowie. W 1942 roku wstąpił do Armii Krajowej. Pod koniec wojny powrócił do Radomia, gdzie zapisał się do Koedukacyjnego Gimnazjum i Liceum dla Dorosłych., 1946 - 1953 Fotografia przedstawia dwukondygnacyjny budynek. Część okien znajdujących się na parterze jest zasłonięta deskami. Nad wejściem znajduje się wystające zadaszenie oparte o dwa filary. Przed wejściem rosną kwitnące krzaki. Na piętrze, pośrodku budynku umieszczono balkon ozdobiony kwiatami rosnącymi w skrzynkach. Po prawej stronie znajduje się duży taras. Wzdłuż ścieżki wiodącej do budynku stoją ławki i pojemniki na śmieci. Studia W 1946 roku młody Wajda, kierując się swoją pasją do malarstwa, rozpoczął studia na krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Był już wówczas autorem kilku obrazów, m.in. Przedmieście Krakowa (1943). Inspirował się modnymi wówczas nurtami surrealizmu i abstrakcjonizmu.
Po trzech latach nauki zrezygnował z malarstwa na rzecz sztuki filmowej. W 1949 roku przeniósł się do Łodzi i podjął studia w Wyższej Szkole Filmowej. Naukę na Wydziale Reżyserii ukończył w 1953 roku., 1955 Tadeusz Łomnicki (z lewej) i Tadeusz Janczar w filmie Pokolenie
domena publiczna Debiut filmowy Filmowym debiutem reżysera było Pokolenie – mroczna opowieść o losach młodzieży z warszawskich przedmieść w czasie niemieckiej okupacji. W filmie zagrali młodzi aktorzy, a wśród nich Tadeusz Janczar, Roman Polański, Tadeusz Łomnicki i Zbigniew Cybulski Fotografia przedstawia dwóch mężczyzn. Postaci są ukazane od piersi w górę. Mężczyzna stojący po lewej stronie jest młody. Ukazuje prawy półprofil. Ma owalną twarz, gładkie czoło, lekko zmarszczone ciemne brwi. Jego oczy są głęboko osadzone. Patrzy na nas. Mężczyzna ma prosty nos i szerokie usta. Na głowie ma miękką czapkę z krótkim daszkiem. Jest ubrany w kurtkę. Na szyi ma przewiązany szalik. Drugi mężczyzna stoi po prawej stronie. Jest w sile wieku. Ukazuje lewy półprofil. Ma owalną twarz, lekko zmarszczone czoło, grube i ciemne brwi. Jego oczy są duże. Patrzy na nas. Mężczyzna ma prosty nos i szerokie, lekko otwarte usta. Nad ustami ma ślad zarostu. Na głowie ma miękką czapkę z daszkiem. Jest ubrany w kurtkę., 1957 - 1958 Fotografia przedstawia dwóch mężczyzn ukazanych z perspektywy od dołu. Mężczyzna stojący po lewej stronie jest pokazany od piersi w górę. Jest młody, ukazuje lewy półprofil. Ma owalną twarz, wyraźnie zmarszczone czoło i brwi. Oczy są ocienione. Mężczyzna ma duży nos i wąskie usta. Jego włosy są krótkie, sterczą w różne strony. Jest ubrany w koszulę. Drugi mężczyzna stoi po prawej stronie. Jest ukazany od pasa w górę. Jest to osoba w sile wieku. Ukazuje lewy półprofil. Przechyla głowę w prawą stronę. Ma owalną twarz, gładkie czoło. Jego brwi są zmarszczone. Oczy są ocienione. Mężczyzna ma wydatny, prosty nos i duże dziurki. Jego szerokie usta są otwarte. Na głowie ma czapkę z daszkiem. Jest ubrany w koszulę i marynarkę. Na szyi ma zawiązany krawat. Przełom Filmy Kanał (1957) oraz Popiół i diament (1958) uznawane są za punkt zwrotny w historii polskiego filmu. Wajda zapoczątkował nimi tzw. polską szkołę filmową – formację inspirowaną szkołą niemieckiego ekspresjonizmu, kinem włoskim i amerykańskim, obecną w kinematografii polskiej do roku 1963. Celem polskiej szkoły filmowej było zerwanie z propagowaną wówczas estetyką kina socrealistycznego., 1959 Fotografia przedstawia pole, przez które przejeżdżają ułani. Wszyscy są umundurowani. Na plecach mają karabiny. W tle rosną drzewa. Kolor w filmie Pierwszym kolorowym filmem Andrzeja Wajdy była Lotna – adaptacja opowiadania Wojciecha Żukrowskiego pod takim samym tytułem. Tytułowa Lotna – to koń towarzyszący polskim ułanom. Wajda powrócił w swoim filmie do tematyki kampanii wrześniowej 1939 roku. Szczególnej krytyce poddał mitologizację polskiej kawalerii szarżującej z szablami na niemieckie czołgi.
Ekranizacja w kolorze pod koniec lat 50. była na tyle pionierska, że przy kręceniu filmu zabrakło taśmy i ostatnie sceny powstały w konwencji monochromatycznej. Po latach uznano, że wykorzystanie czarno-białych sekwencji przydało przedstawianym wydarzeniom dramaturgii., 1965 Fotografia przedstawia dwóch mężczyzn w sile wieku i jednego młodzieńca. Po lewej stronie stoi szczupły mężczyzna. Ukazuje prawy półprofil. Ma owalną twarz i gładkie czoło. Jego włosy są gęste i krótkie. Grzywka sterczy nad czołem. Ma ciemne brwi i głęboko osadzone oczy. Nos mężczyzny jest mały, a usta zaciśnięte. Ubrany jest w koszulę i dżinsowe spodnie. Talia mężczyzny jest otoczona szerokim paskiem. Pośrodku stoi mężczyzna w sile wieku. Ukazuje prawy profil. Ma owalną twarz i gładkie czoło. Wyraźne zakola. Jego włosy są gęste i półdługie, założone za ucho. Mężczyzna ma niewielkie bokobrody. Pochyla głowę. Ma jasne brwi i przysłonięte powiekami oczy. Nos mężczyzny jest duży i prosty. Usta są zaciśnięte. Ubrany jest w koszulkę z krótkim rękawem i spodnie. Talia mężczyzny jest otoczona szerokim paskiem. Składa autograf na kartce papieru podawanej jemu przez młodego mężczyznę stojącego po prawej stronie. Jest szczupły. Ukazuje lewy profil. Ma owalną twarz, półprzymknięte oczy, zadarty nos i otwarte usta. Pochyla się. Ubrany jest w koszulę w poziome pasy. Na głowie ma czapkę bejsbolówkę, spod której wystają krótkie włosy. Na przegubie lewej ręki ma zapięty zegarek. W tle stoją inne osoby w różnym wieku. Popioły W 1965 roku reżyser podjął się ekranizacji monumentalnej powieści historycznej Stefana Żeromskiego Popioły, poruszającej temat nadziei i niezłomnej wiary Polaków w moc Napoleona, ale też daremnego przelewu krwi u boku cesarza Francuzów. Główną rolę w filmie zagrał Daniel Olbrychski, który na wiele lat stał się jednym z ulubionych aktorów Wajdy. W jego filmach czasem pojawiali się zresztą także autorzy ekranizowanych przez niego dzieł, jak Tadeusz Konwicki czy Jarosław Iwaszkiewicz., 1970 - 1979 Fotografia przedstawia trzech dojrzałych mężczyzn stojących na scenie. Postaci są ukazane z perspektywy od dołu. Po lewej stronie stoi szczupły mężczyzna. Ukazuje lewy profil. Ma owalną twarz i wyraźne zakola. Jest szpakowaty. Ma przerzedzone brwi, przymknięte oczy, duży nos i zaciśnięte usta. Zadziera głowę. Ubrany jest w koszulę z rozpiętym górnym guzikiem, marynarkę i spodnie. W środku stoi inny mężczyzna. Ukazuje lewy profil. Ma owalną twarz, gładkie czoło, gęste włosy. Jego brwi są ciemne. Oczy ma głęboko osadzone. Nos mężczyzny jest mały, a usta lekko otwarte. Ubrany jest w koszulę zapiętą pod szyją, marynarkę i spodnie. Rozkłada szeroko ręce, gestykulując. Nieco dalej, po prawej stronie stoi łysy mężczyzna. Ukazuje lewy profil. Ma duży nos i zaciśnięte usta. Nosi okulary. Zakłada ręce na piersiach. Ubrany jest w marynarkę i dżinsy. Z kieszeni wystaje duża ulotka. Na szyi ma zawiązany szalik. W tle na ekranie ukazano kadr z filmu z podpisem Ziemia obiecana: rekonstrukcja cyfrowa. Ukazuje tych samych mężczyzn, znacznie młodszych. Spotkania z wielką prozą polską Kolejna dekada była dla Andrzeja Wajdy pasmem sukcesów. Reżyser zekranizował wówczas kilka wybitnych dzieł literatury polskiej. Powstały filmy na podstawie powieści Władysława Reymonta Ziemia obiecana (w 1975), opowiadań Jarosława Iwaszkiewicza Brzezina (1970) i Panny z Wilka (1979). Za film Ziemia obiecana, w którym główne role brawurowo zagrali Daniel Olbrychski, Wojciech Pszoniak i Andrzej Seweryn, Wajda otrzymał nominację do Oscara. Cała trójka aktorów wielokrotnie współpracowała z reżyserem., 1972 Fotografia przedstawia portret dojrzałego mężczyzny ukazanego od piersi w górę. Postać pokazuje lewy półprofil. Ma owalną twarz i wyraźne zakola. Włosy na czubku głowy są rzadkie i sterczące. Włosy rosnące po bokach są gęstsze i krótkie. Mężczyzna ma ciemne i grube brwi. Jego oczy są głęboko osadzone. Nos jest duży, a usta rozciągnięte. Ubrany jest w koszulę zapiętą pod szyją i marynarkę. Na szyi ma zawiązany krawat. W tle rośnie trawa. Nad głową mężczyzny znajduje się gałąź drzewa. Wesele Decydując się na adaptację Wesela Stanisława Wyspiańskiego, Andrzej Wajda podjął ogromne ryzyko artystyczne. Młodopolski dramat jest utworem głęboko poetyckim, pełnym wieloznacznej symboliki i dość trudnym w odbiorze, dlatego przełożenie go na język filmu wydawało się zadaniem karkołomnym. […].
Najtrudniejszym zadaniem, jakie stanęło przed twórcami, była konieczność przezwyciężenia scenicznego charakteru oryginału. Akcja utworu Wyspiańskiego rozgrywa się w całości we wnętrzu wiejskiej chaty, a postaci rozmawiają ze sobą wierszem. Wajda postanowił przełamać teatralną konwencję i wykreować na ekranie atmosferę autentycznego, tętniącego życiem wesela. Pierwsza część filmu to niezwykle sugestywny portret wiejskiej zabawy: dynamiczna kamera krąży pomiędzy spoconymi uczestnikami, pokazując energiczne tańce i wyłapując fragmenty rozmów. […]
Prawdziwym wyzwaniem dla Wajdy była adaptacja drugiego aktu dramatu, stanowiącego projekcję traum, kompleksów i rozczarowań trawiących polskie społeczeństwo na początku XX wieku. Wyspiański porzuca wówczas quasi-realistyczną konwencję i tworzy świat fantasmagoryczny, wypełniony alegorycznymi postaciami i duchami. W filmie Wajdy pojawienie się „zjaw” zostaje świetnie umotywowane wódczano-halucynogenną atmosferą wesela i nigdy nie razi nadmiernym symbolizmem.
_{Źródło: https://culture.pl/pl/dzielo/wesele-stanislawa-wyspianskiego-rez-andrzej-wajda dostęp: 16.10.2021} , 1972 Ilustracja przedstawia pracownię malarską. U góry po lewej stronie na krześle siedzi mężczyzna odkręcony do nas tyłem. W lewej ręce trzyma paletę malarską. Łokieć opiera o oparcie krzesła. Pochyla się nad płótnem stojącym na sztaludze. Z płótna, na którym pracuje malarz wypływa i wylewa się w przestrzeń obrazu tłum postaci. Wśród unoszącego się tłumu znajdują się przedstawiciele wielu grup społecznych: powstańców, kapłanów, dzieci, zrozpaczone kobiety, skazańców w kajdanach, kosynierów i żołnierzy napoleońskich. Wśród rekwizytów dominuje uzbrojenie, kosy osadzone na sztorc, bagnety, szable i strzelby, niektórzy zamiast oręża trzymają skrzypce, książki, klepsydry i pędzle. Pośrodku powiewa ogromna chorągiew. Niektórym postaciom udaje się dotrzeć do otwartego okna pracowni umieszczonego po prawej stronie obrazu. Jedna z postaci: ubrana na czarno kobieta wydostała się z pomieszczenia. W tle stoją duże blejtramy oparte o ścianę. Wesele – koncepcja wizualna Jeżeli chodzi o koncepcję wizualną, Wesele wyraźnie nawiązuje do słynnych dzieł malarskich, związanych z okresem, w którym Wyspiański tworzył dramat. W filmie odnaleźć można kadry stylizowane na Trumną chłopską Aleksandra Gierymskiego, Stańczyka i Rejtana Jana Matejki, Melancholię Jacka Malczewskiego czy obrazy samego Wyspiańskiego. Reżyser w sposób mistrzowski wykorzystuje różne rodzaje sztuk i harmonijnie łączy je w jedną zwartą strukturę. […] Panujący w chacie nastrój niesamowitości wykreowany został w dużej mierze dzięki charakterystycznemu oświetleniu i zastosowaniu bogatej gamy kolorystycznej […].
_{Źródło: https://culture.pl/pl/dzielo/wesele-stanislawa-wyspianskiego-rez-andrzej-wajda dostęp: 16.10.2021}, 1977 - 1981 Fotografia przedstawiająca tłum ludzi stojących przed bramą wjazdową. Na drugim planie pośrodku stoi budka strażnicza. Nad bramą znajduje się duży napis: Stocznia Gdańska imienia Lenina. Za bramą po lewej stronie stoją budynki stoczni i rosną drzewa. Człowiek z… W drugiej połowie lat 70. powstał także inny ważny filmy Wajdy, Człowiek z marmuru (1977). Scenariusz o zmaganiach jednostki z totalitaryzmem czekał na realizację aż 13 lat. Film miał swoją kontynuację w obrazie z 1981 roku Człowiek z żelaza, którego akcja rozgrywa się w Stoczni Gdańskiej., 1981 - 1983 Fotografia przedstawia portret mężczyzny w sile wieku siedzącego na taborecie. Postać pokazuje lewy półprofil. Ma owalną twarz i gęste, falujące włosy. Mężczyzna ma delikatnie zmarszczone, ciemne i grube brwi. Jego oczy są głęboko osadzone i zwężone. Nos jest duży, a usta pełne. Mężczyzna ma gładko ogoloną twarz. Ubrany jest w koszulkę z rozpiętymi górnymi guzikami oraz w obcisłe spodnie. Ręce opiera o uda. W tle znajduje się budynek. Danton Nazwisko Wajdy od kilku dekad było już dobrze znane w całej Europie. Na początku lat 80. reżyser nakręcił film Danton na podstawie sztuki Sprawa Dantona, której autorką jest Stanisława Przybyszewska (córka Stanisława Przybyszewskiego). Film opowiada historię tytułowego Dantona, jednego z przywódców Rewolucji Francuskiej. W tej roli wystąpił Gérard Depardieu. Film miał być realizowany w Polsce, ale kiedy 13 grudnia 1981 roku w kraju został wprowadzony stan wojenny, reżyser przeniósł się z projektem do Francji. W filmie grali m.in. Andrzej Seweryn i Wojciech Pszoniak, którzy zdecydowali się wówczas pozostać w Paryżu.
Akcja filmu toczy się w 1794 roku, w czasie rewolucji francuskiej. Autorka sztuki przedstawiła Dantona jako skorumpowanego populistę i zdrajcę. Początkowo ton ten miał też przeważać w adaptacji Wajdy. Jednak po wybuchu stanu wojennego i decyzji o kontynuacji zdjęć we Francji reżyser zmienił przesłanie filmu, czyniąc znacznie bardziej przebiegłą postać Robespierre’a (jednego z czołowych przywódców rewolucji). To on właśnie doprowadza do zagłady Dantona. Wajdowska postać Dantona jest charyzmatyczna, ma poparcie ludu, a jego śmierć na gilotynie staje się antycypacją losów samego Robespierre’a., 1985 Fotografia przedstawia panoramę małego miasteczka. Na pierwszym planie stoją niskie, parterowe, drewniane domy. Obok domów stoją drewniane płoty. W głębi stoi wiele innych domów, nad którymi góruje wieża kościoła. Kronika wypadków miłosnych Innym ważnym dziełem w dorobku reżysera jest Kronika wypadków miłosnych (1985) – adaptacja powieści Tadeusza Konwickiego o bezpowrotnie utraconej krainie dzieciństwa. Akcja książki rozgrywa się na Wileńszczyźnie, podczas kilku miesięcy roku 1939. Bohaterami powieści jest dwójka zakochanych w sobie maturzystów. Sytuacja ta pozwoliła Wajdzie na wykreowanie idealizowanego świata wczesnej młodości. Stworzył niemalże mityczną przestrzeń, w którą co jakiś czas wkrada się jednak złowrogi sygnał nadchodzącej wojny, na przykład w postaci żołnierzy. Reżyser daje widzowi znak, że spokój i radość dzieciństwa właśnie dobiegają końca., 1985 Fotografia przedstawia portret starszego mężczyzny siedzącego przy stole. Postać jest ukazana od piersi w górę. Pochyla się. Ma owalną twarz i duże zakola. Włosy mężczyzny są krótkie, cienkie i zaczesane na lewą stronę. Mężczyzna ma na czole liczne plamy wątrobowe, przerzedzone brwi i głęboko osadzone oczy. Uszy mężczyzny są duże. Nosi okulary. Nos jest duży, a usta lekko zaciśnięte. Mężczyzna ma gładko ogoloną twarz. Ubrany jest w sweter i skórzaną kurtkę. Mężczyzna podpisuje książkę. Na blacie stołu leżą róże. Stoi lampka wina. W tle wiszą firanki i zasłony. Kronika wypadków miłosnych – filmowy epizod Tadeusza Konwickiego W filmie Andrzeja Wajdy zagrali wybitni aktorzy oraz młodzi adepci sztuki filmowej, m.in. Tadeusz Łomnicki, Joanna Szczepkowska, Gabriela Kownacka oraz Paulina Młynarska i Piotr Warzyńczak. Reżyser zdecydował się na wprowadzenie do filmowego świata także samego autora powieści:
Wajda wpadł na znakomity pomysł i postanowił, że pisarz zagra w Kronice epizodyczną, ale kluczową dla zrozumienia filmu postać Nieznajomego. Tajemniczy mężczyzna, który nosi współczesne ubrania i słucha muzyki metalowej (!) nawiedza Witka niczym duch i przepowiada mu przyszłość. Nie ma wątpliwości, że świat ukazany w Kronice to kraina pamięci, w której bohater grany przez Konwickiego szuka swojej tożsamości.
_{Źródło: https://culture.pl/pl/dzielo/kronika-wypadkow-milosnych-rez-andrzej-wajda dostęp: 16.10.2021} , 1999 Fotografia przedstawiająca ruiny trzykondygnacyjnego budynku. Pośrodku znajduje się duża brama wjazdowa. Ozdobiona jest płaskorzeźbami. Półokrągłe okna pozbawione są szyb. Za nimi rosną drzewa. Pan Tadeusz Jednym z najważniejszych obrazów Wajdy z lat 90. był Pan Tadeusz (1999). Reżyser sam odniósł się do swojego dzieła:
Jeśli wracamy do Pana Tadeusza, to powód jest oczywiście inny niż czytelników poprzednich epok. To już nie tęsknota za krajem utraconym, wyimaginowanym. Pan Tadeusz z utworu polityczno-społecznego przekształcił się dla nas w utwór egzystencjalny. Każdy człowiek chce wiedzieć, skąd przyszedł, kim są jego rodzice, kim byli rodzice rodziców. Łatwiej mu będzie podjąć ważne decyzje, jeśli będzie miał wiedzę o swoim zapleczu kulturowym, środowiskowym. […] Nowe pokolenie będzie chciało wiedzieć, skąd się wywodzi. Pan Tadeusz wziął się z chęci pokazania, skąd się wzięliśmy, kim jesteśmy, jak się nazywamy, co nam się podoba, jakie rodzą się wśród nas charaktery. Jaką wspaniałą galerię typów polskich prezentuje Pan Tadeusz! […] Wszystko to jest opisane i myślę, że widzowie zechcą to zobaczyć. – A, to jesteśmy my – powiedzą. To wszystko. Aż tak dużo.
_{Źródło: https://culture.pl/pl/dzielo/wesele-stanislawa-wyspianskiego-rez-andrzej-wajda dostęp: 16.10.2021}, 2007 Fotografia przedstawia grupę umundurowanych mężczyzn pochylających się nad stołem, na którym leżą tace z ułożonymi na nich ludzkimi kośćmi. Katyń W 2007 roku powstał wojenny film Katyń oparty na noweli Andrzeja Mularczyka Post mortem. Film został różnie przyjęty. Jedni krytycy chwalili go za realizm stosunków nazistowsko-radzieckich, inni za najsłabsze ogniwo filmu uznali jego scenariusz. Mimo tak zróżnicowanych opinii, film zdobył liczne nagrody, a w Stanach Zjednoczonych znalazł się w czołówce obrazów nominowanych do Oscara w kategorii filmów nieanglojęzycznych., 2016 Ilustracja przedstawia logo filmu. Składa się z napisu Powidoki. Litery są częściowo pokolorowane. Użyto kolorów: żółtego, niebieskiego i czerwonego. Ostatni film Ostatnim filmem Andrzeja Wajdy były Powidoki, obraz inspirowany życiem i twórczością malarza Władysława Strzemińskiego.
Powidok jest obrazem wewnętrznym, powstającym na siatkówce oka po chwili patrzenia na przedmiot odbijający światło albo na samo źródło światła. Strzemiński podkreślał w swej koncepcji rolę ruchu oka w powstawaniu tego obrazu, którego zapis ma charakter rozedrganej linii rysowanej przesuwającym się spojrzeniem.
_{Źródło: https://culture.pl/pl/dzielo/wesele-stanislawa-wyspianskiego-rez-andrzej-wajda dostęp: 16.10.2021}
Część krytyków uznała film Wajdy za „dzieło niespełnione”, widząc w nim jedynie opowieść o artyście niszczonym przez system komunistyczny. Warto jednak zwrócić uwagę także na artystyczne podejście Wajdy do prezentowanego tematu, widoczne w scenach, w których wątek polityczny zostaje uwypuklony przy zastosowaniu malarskich środków obrazowania, takich jak operowanie światłem czy kolorem:
W jednej z pierwszych scen Powidoków Strzemiński maluje w swoim mieszkaniu. Na dachu jego kamienicy trwają prace – robotnicy wieszają ogromny portret Stalina. Po chwili czerwona płachta materiału opada, zasłaniając okna kamienicy, a do pracowni Strzemińskiego wpada czerwone światło – symbol komunistycznej ingerencji w intymną przestrzeń artysty.
_{Źródło: https://culture.pl/pl/dzielo/wesele-stanislawa-wyspianskiego-rez-andrzej-wajda dostęp: 16.10.2021}, 9.10.2016 Fotografia przedstawia pomnik stojący na cmentarzu. Składa się ze stojącego kamienia. Umieszczono na nim napis Andrzej Wajda i daty od szóstego marca tysiąc dziewięćset dwudziestego szóstego do dziewiątego października dwa tysiące szesnastego roku. Pod kamieniem stoją dwa znicze. Reżyser zmarł w Warszawie w wieku 90 lat. Został pochowany na krakowskim Cmentarzu Salwatorskim.