Przeczytaj
MonologModlitwy idą i wracają – nie ma nie wysłuchanej.
Dlatego wszystkie wysłuchane, że każda zwraca się na powrót.
A dlatego powraca każda z modlitw, że wszystkie są z Miłości.
Kto pracował na Miłość, ten z miłością pracować potem będzie.
To jest szczęściem prawdziwym. – Tutaj innego szczęścia nie masz.
Wszelka rozkosz przyjaźni tym jest.
Wszelkie zadowolenie i pełność siebie tym jest.
I wszelki spokój tym jest.A kto pracował tak na Miłość – jako Ty, gdy raczyłeś stać się człowiekiem dla tej pracy?
Co byłeś smutny aż do śmierci, a miłujący zawsze?
Modlitwa
ModlitwaModlitwa jest jedną z form kultu religijnego, dzięki której według wierzeń człowiek lub grupa ludzi nawiązuje kontakt z bóstwem (Bogiem). Polega na rozmyślaniu o bóstwie (Bogu), jego naturze i stosunku do ludzi. Akty modlitewne, które są charakterystyczne dla różnych religii i kultur, łączą w sobie cechy wypowiedzi zróżnicowanych między innymi pod względem intencji.
Modlitwa jest formą liryki religijnej, a typowe dla niej elementy mogą występować w różnorodnych gatunkach lirycznych: hymniehymnie, elegiielegii, lamencielamencie, trenietrenie, psalmie, litaniilitanii czy pieśnipieśni. Modlitwy poetyckie powstawały w wielu epokach historycznoliterackich, jednak szczególną formę przybierały w okresie romantyzmu.
Formy modlitewne w twórczości SłowackiegoRomantyzm przez swój zwrot ku sferom irracjonalnym, przez poszukiwanie kontaktu z rzeczywistością nadzmysłową, przy szczególnym udziale uczucia i wyobraźni, stworzył wyjątkowo korzystną atmosferę dla rozwoju liryki religijnej, a tym samym gatunku modlitewnego. Dowodem tego jest bogactwo utworów modlitewnych o zróżnicowanych formach i tematyce, które można odnaleźć w literaturze polskiej.
Modlitwy poetyckie pisali główni przedstawiciele polskiego romantyzmu, między innymi: Adam Mickiewicz (Rozmowa wieczorna, Modlitwa pielgrzyma), Juliusz Słowacki (Hymn [Bogarodzico! Dziewico…], Hymn [Smutno mi, Boże…]), Zygmunt Krasiński (Ułamek naśladowany z glosy św. Teresy, Hymn [Królowo Polski! Królowo Aniołów!]) oraz Cyprian Norwid (Modlitwa, Modlitwa Mojżesza, Do najświętszej Maryi Panny – Litania).
W poezji Norwida widoczne jest przekonanie, że „Nie tylko rzeczywistość mówi o Bogu, również Bóg przemawia przez rzeczywistość, przez człowiekaNie tylko rzeczywistość mówi o Bogu, również Bóg przemawia przez rzeczywistość, przez człowieka”. Według Stefana Sawickiego poeta interpretuje wszystkie elementy opisywanego świata przez pryzmat wiary:
WstępRzeczywistość poezji Norwida to rzeczywistość chrześcijańskiego kosmosu. Motywy chrześcijańskiego sacrumsacrum współtworzą świat jego poezji, występując na różnych poziomach tekstu. Wiara – głęboka, dojrzała, choć nie bez kryzysów i wątpliwości, „niepokorna”, dramatycznie przeżywana, rzadko tylko „uśmiechnięta” – była głównym źródłem inspiracji dla poetyckiej interpretacji wszystkiego, co jest, co się zdarza. Wiarę tę wspierała znajomość Biblii, wyjątkowa intuicja teologiczna i szczególna wrażliwość na problematykę Krzyża.
Słownik
(gr. elegeía < élegos – pieśń żałobna) – utwór o poważnej, refleksyjnej treści, wywodzący się z liryki żałobnej, często dotyczący problemów egzystencjalnych, związanych ze śmiercią i przemijaniem. Najczęściej elegie były pisane w formie liryki bezpośredniej, utrzymanej w tonie smutnego rozpamiętywania, rozważania lub skargi
(gr. hýmnos – pieśń pochwalna) – uroczysta, podniosła pieśń o apostroficznym charakterze wypowiedzi. Adresatem jest najczęściej personifkowane pojęcie (np. ojczyzna, wolność) lub ważna osoba
(łac. lamentatio – płacz, jęk) – skarga, narzekanie, płacz; także utwór poetycki wyrażający rozpacz, nieszczęście, żałobę
(gr. litaneía – proszenie, błaganie) – w liturgii kościołów chrześcijańskich jedna z form modlitwy wyrażająca błaganie lub prośbę o pomoc; może być odmawiana lub śpiewana
(gr. mystikos – tajemny) – pogląd zakładający możliwość ponadzmysłowego kontaktu z bóstwem, zwłaszcza za pomocą intuicji, objawienia
liryczna lub epicka wypowiedź kierowana do Boga. Może mieć różny charakter – błagalny, dziękczynny, pochwalny. Zwykle przybiera postać rozmyślań i kontemplacji na temat Boga i Jego relacji z człowiekiem
(gr. pán – wszystko + theós – Bóg) – doktryna filozoficzna, zgodnie z którą Bóg jest tożsamy ze światem, istnieje wewnątrz niego, a nie ponad nim lub obok niego; popularna w epoce romantyzmu
gatunek poezji wywodzący się z antyku, związany genetycznie z muzyką; charakteryzuje się podziałem na strofy i wyraźnym rytmem; pieśni to utwory różnorodne tematycznie, zależne od okoliczności, którym towarzyszą (np. pieśni obrzędowe, religijne, patriotyczne, wojenne, miłosne, biesiadne)
(gr. thrēnos – żal) – pieśń żałobna, także utwór liryczny o charakterze żałobnym elegijnym, wyrażający żal po śmierci bliskiej, zawiera pochwałę jej zalet i zasług