Cyprian Norwid Monolog

Modlitwy idą i wracają – nie ma nie wysłuchanej.
Dlatego wszystkie wysłuchane, że każda zwraca się na powrót.
A dlatego powraca każda z modlitw, że wszystkie są z Miłości.
Kto pracował na Miłość, ten z miłością pracować potem będzie.
To jest szczęściem prawdziwym. – Tutaj innego szczęścia nie masz.
Wszelka rozkosz przyjaźni tym jest.
Wszelkie zadowolenie i pełność siebie tym jest.
I wszelki spokój tym jest.

A kto pracował tak na Miłość – jako Ty, gdy raczyłeś stać się człowiekiem dla tej pracy?
Co byłeś smutny aż do śmierci, a miłujący zawsze?

monolog Źródło: Cyprian Norwid, Monolog, [w:] tegoż, „Nie są nasze – pieśni nasze”. Wiersze religijne, oprac. S. Sawicki, wybór S. Sawicki, Kielce 2021, s. 49.

Joanna Kułakowska Formy modlitewne w twórczości Słowackiego

Romantyzm przez swój zwrot ku sferom irracjonalnym, przez poszukiwanie kontaktu z rzeczywistością nadzmysłową, przy szczególnym udziale uczucia i wyobraźni, stworzył wyjątkowo korzystną atmosferę dla rozwoju liryki religijnej, a tym samym gatunku modlitewnego. Dowodem tego jest bogactwo utworów modlitewnych o zróżnicowanych formach i tematyce, które można odnaleźć w literaturze polskiej.

1 Źródło: Joanna Kułakowska, Formy modlitewne w twórczości Słowackiego, Kraków 1996, s. 91.

Stefan Sawicki Wstęp

Rzeczywistość poezji Norwida to rzeczywistość chrześcijańskiego kosmosu. Motywy chrześcijańskiego sacrumsacrumsacrum współtworzą świat jego poezji, występując na różnych poziomach tekstu. Wiara – głęboka, dojrzała, choć nie bez kryzysów i wątpliwości, „niepokorna”, dramatycznie przeżywana, rzadko tylko „uśmiechnięta” – była głównym źródłem inspiracji dla poetyckiej interpretacji wszystkiego, co jest, co się zdarza. Wiarę tę wspierała znajomość Biblii, wyjątkowa intuicja teologiczna i szczególna wrażliwość na problematykę Krzyża.

sawicki1 Źródło: Stefan Sawicki, Wstęp, [w:] C. Norwid, „Nie są nasze – pieśni nasze”. Wiersze religijne, wybór S. Sawicki, Kielce 2021, s. 37–38.