Autor przewodnika: Ewa Janas

Konsultant przewodnika: Jan Leonhard

Spis treści

• Podstawowe informacje o e‑materiale1Podstawowe informacje o e‑materiale

• Wskazówki do wykorzystania materiałów multimedialnych w procesie dydaktycznym2Wskazówki do wykorzystania materiałów multimedialnych w procesie dydaktycznym

• Opis interaktywnych materiałów sprawdzających dla e‑materiału3Opis interaktywnych materiałów sprawdzających dla e‑materiału

• Wykorzystanie e‑materiału do pracy z uczącymi się o specjalnych potrzebach edukacyjnych4Wykorzystanie e‑materiału do pracy z uczącymi się o specjalnych potrzebach edukacyjnych

• Minimalne wymagania techniczne umożliwiające korzystanie z e‑materiału5Minimalne wymagania techniczne umożliwiające korzystanie z e‑materiału

Tytuł e‑materiału

Projektowanie ortez

Nazwa i symbol cyfrowy zawodu

Technik ortopeda 321403

Kod i nazwa kwalifikacji

MED.11. Wykonywanie i dobieranie przedmiotów ortopedycznych oraz środków pomocniczych

Oznaczenie i nazwa jednostki efektów kształcenia

MED.11.2. Podstawy techniki ortopedycznej.
MED.11.3. Projektowanie, wykonywanie oraz dobieranie ortez.

Efekty kształcenia i odpowiadające im kryteria weryfikacji właściwe dla e‑materiału

Osoba ucząca się:
MED.11.2.2) stosuje programy komputerowe wspomagające wykonywanie zadań zawodowych:
MED.11.2.2)1) stosuje programy komputerowe w projektowaniu zaopatrzenia ortopedycznego,
MED.11.3.1) projektuje ortezy w zależności od ich funkcji i przeznaczenia:
MED.11.3.1)1) opisuje rodzaje ortez,
MED.11.3.1)2) opisuje różne konstrukcje ortez,
MED.11.3.1)3) dobiera rodzaj ortezy do rodzaju dysfunkcji,
MED.11.3.1)4) dobiera rozwiązania konstrukcyjne ortez do typu funkcjonalnego i potrzeb pacjenta.

Cele ogólne e‑materiału .

Materiał wspiera osiąganie celu kształcenia określonego dla kwalifikacji MED.11. Wykonywanie i dobieranie przedmiotów ortopedycznych oraz środków pomocniczych: ocenianie stanu funkcjonalnego pacjenta wymagającego zaopatrzenia ortopedycznego oraz projektowanie i wykonywanie przedmiotów ortopedycznych i środków pomocniczych.

Struktura e‑materiału, tytuły materiałów multimedialnych wraz z ich typem

• „Zasady doboru typu ortezy afo/dafo/grafo w zależności od dysfunkcji narządu ruchu; typu gorsetu korekcyjnego w zależności od typu skoliozy; zasady projektowania kasku korekcyjnego w zależności od zniekształcenia głowy” - e‑bookD1BhLBbm0„Zasady doboru typu ortezy afo/dafo/grafo w zależności od dysfunkcji narządu ruchu; typu gorsetu korekcyjnego w zależności od typu skoliozy; zasady projektowania kasku korekcyjnego w zależności od zniekształcenia głowy” - e‑book

• „Dobór aparatów według Bunell’a” - grafika interaktywnaDNRlYXZLR„Dobór aparatów według Bunell’a” - grafika interaktywna

• „Projektowanie ortez typu FO/AFO/DAFO/GRAFO” - program ćwiczeniowy do projektowaniaD18VYPgTq„Projektowanie ortez typu FO/AFO/DAFO/GRAFO” - program ćwiczeniowy do projektowania

• „Projektowanie kasków korekcyjnych” - program ćwiczeniowy do projektowaniaDibAaL805„Projektowanie kasków korekcyjnych” - program ćwiczeniowy do projektowania

• „Projektowanie gorsetów korekcyjnych do leczenia skoliozy” - program ćwiczeniowy do projektowaniaD1DsBmpTm„Projektowanie gorsetów korekcyjnych do leczenia skoliozy” - program ćwiczeniowy do projektowania

• Interaktywne materiały sprawdzająceDJ6hWwjHNInteraktywne materiały sprawdzające

• Słownik pojęć dla e‑materiałuD1HioWs8gSłownik pojęć dla e‑materiału

• Przewodnik dla nauczycielaDUDr9hKDAPrzewodnik dla nauczyciela

• Przewodnik dla uczącego sięDI8qPclAZPrzewodnik dla uczącego się

• Netografia i bibliografiaDkJUgISLANetografia i bibliografia

• Instrukcja użytkowaniaDcfepsauNInstrukcja użytkowania

E‑book „Zasady doboru typu ortezy AFO/DAFO/GRAFO” w zależności od dysfunkcji narządu ruchu, typu gorsetu korekcyjnego w zależności od typu skoliozy, zasady projektowania kasku korekcyjnego w zależności od zniekształcenia głowy” zawiera treści uzupełniające do programów ćwiczeniowych do projektowania. Opracowane w e‑booku materiały w szerszym zakresie obejmują: ortezy AFO/DAFO/GRAFO, gorsety korekcyjne, czy kaski korekcyjne, którym poświęcono poszczególne programy ćwiczeniowe do projektowania.

Grafika interaktywna „Dobór aparatów wg Bunellʼa” stanowi opis (definicję, funkcje, budowę, działanie i wskazania) gotowych, dynamicznych ortez kończyny górnej. Podzielone zostały na sześć aparatów palców oraz cztery aparaty stawów śródręczno‑paliczkowych wraz z grafikami. Uczący się może korzystać z grafiki w dowolnym momencie, ponieważ nie jest powiązana z pozostałymi mediami.

Program ćwiczeniowy do projektowania „Projektowanie ortez typu FO/AFO/DAFO/GRAFO” umożliwia, w oparciu o wiedzę i treści teoretyczne zamieszczone w materiale, zaprojektowanie wybranej ortezy typu FO, AFO, DAFO i GRAFO. Program zawiera treści, dzięki którym uczący się jest wprowadzany w tematykę ortez: rodzaje deformacji stopy oraz przeznaczone dla nich ortezy, a także ich rysunki techniczne wraz z potrzebnymi wymiarami długości stopy i podudzia. W części projektowej znajdują się również zadania kontrolne, sprawdzające wiedzę uczącego się z zakresu dobierania wybranej ortezy do deformacji stopy.
Uczący się może korzystać z programu ćwiczeniowego w dowolnym momencie, niezależnie od pozostałych programów czy grafiki interaktywnej. Niemniej zaleca się, aby najpierw zapoznał się z e‑bookiem „Zasady doboru typu ortezy AFO/DAFO/GRAFO w zależności od dysfunkcji narządu ruchu, typu gorsetu korekcyjnego w zależności od typu skoliozy, zasady projektowania kasku korekcyjnego w zależności od zniekształcenia głowy”, z którym jest powiązany, aby mieć pełną wiedzę na temat doboru ortez do deformacji stopy.

Program ćwiczeniowy do projektowania „Projektowanie kasków korekcyjnych” umożliwia, w oparciu o wiedzę i treści teoretyczne zamieszczone w materiale, zaprojektowanie kasku korekcyjnego dla wybranej deformacji czaszki (plagiocefalii, brachycefalii symetrycznej i skafocefalii). Program zawiera treści, dzięki którym uczący się jest wprowadzany w tematykę ortez czaszki: opisy deformacji czaszki oraz wymiary, które mogą być przydatne do projektowania kasków (długość czaszki, szerokość, czaszki i wskaźniki czaszki). W części projektowej znajdują się również zadania kontrolne, sprawdzające wiedzę uczącego się z zakresu dobrania wybranej ortezy do deformacji czaszki.
Uczący się może korzystać z programu ćwiczeniowego w dowolnym momencie, niezależnie od pozostałych programów czy grafiki interaktywnej. Niemniej zaleca się, aby najpierw zapoznał się z e‑bookiem „Zasady doboru typu ortezy AFO/DAFO/GRAFO w zależności od dysfunkcji narządu ruchu, typu gorsetu korekcyjnego w zależności od typu skoliozy, zasady projektowania kasku korekcyjnego w zależności od zniekształcenia głowy”, z którym jest powiązany, aby mieć pełną wiedzę na temat doboru kasków do deformacji czaszki.

Program ćwiczeniowy do projektowania „Projektowanie gorsetów korekcyjnych do leczenia skoliozy” umożliwia, w oparciu o wiedzę i treści teoretyczne zamieszczone w materiale, zaprojektowanie gorsetu korekcyjnego dla wybranej skoliozy (jednołukowej piersiowo‑lędźwiowej prawostronnej, jednołukowej piersiowo‑lędźwiowej lewostronnej, dwułukowej piersiowej w prawo i lędźwiowej w lewo, dwułukowej piersiowej w lewo i lędźwiowej w prawo). Program zawiera treści, dzięki którym uczący się jest wprowadzany w tematykę skolioz i ich korekcji: charakterystykę deformacji, elementy korygujące w gorsecie i ich lokalizację. W części projektowej znajdują się również zadania kontrolne, sprawdzające wiedzę uczącego się z zakresu dobrania wybranej ortezy do skoliozy.
Uczący się może korzystać z programu ćwiczeniowego w dowolnym momencie, niezależnie od pozostałych programów czy grafiki interaktywnej. Niemniej zaleca się, aby najpierw zapoznał się z e‑bookiem „Zasady doboru typu ortezy AFO/DAFO/GRAFO w zależności od dysfunkcji narządu ruchu, typu gorsetu korekcyjnego w zależności od typu skoliozy, zasady projektowania kasku korekcyjnego w zależności od zniekształcenia głowy”, z którym jest powiązany, aby mieć pełną wiedzę na temat doboru gorsetu do deformacji kręgosłupa.

W procesie edukacyjnym materiały można wykorzystać jako całość poświęconą zaopatrzeniu ortotycznemu lub fragmentarycznie, z podziałem na bloki tematyczne. Programy ćwiczeniowe można realizować bez zachowania kolejności.

Powrót do spisu treści6Powrót do spisu treści

Tytuł materiału multimedialnego

Zasady doboru typu ortezy AFO/DAFO/GRAFO w zależności od dysfunkcji narządu ruchu; typu gorsetu korekcyjnego w zależności od typu skoliozy; zasady projektowania kasku korekcyjnego w zależności od zniekształcenia głowy

Typ materiału multimedialnego

E‑book

Opis zawartości merytorycznej materiału multimedialnego i powiązania pomiędzy elementami materiału multimedialnego

E‑book „Zasady doboru typu ortezy AFO/DAFO/GRAFO w zależności od dysfunkcji narządu ruchu; typu gorsetu korekcyjnego w zależności od typu skoliozy; zasady projektowania kasku korekcyjnego w zależności od zniekształcenia głowy” zawiera treści dotyczące zasad doboru zaopatrzenia ortotycznego w świetle przepisów formalnych. Ponadto zostały przedstawione w nim treści dotyczące ortez AFO/DAFO/GRAFO, gorsetów korekcyjnych do leczenia skolioz oraz kasków korekcyjnych do leczenia zniekształceń głowy.

Materiał obejmuje charakterystykę ortez pod względem budowy, funkcji oraz przeznaczenia wraz z opisem dysfunkcji, w których leczeniu są stosowane. Treści w e‑booku wzbogacono zdjęciami, rysunkami oraz tabelami.

Materiał multimedialny może zostać wykorzystany jako wprowadzenie do zajęć omawiających projektowanie: ortez AFO/DAFO/GRAFO, kasków korekcyjnych oraz gorsetów korekcyjnych do leczenia skoliozy.

Materiał powiązany jest z kryteriami weryfikacji:
MED.11.3.1)1) opisuje rodzaje ortez,
MED.11.3.1)2) opisuje różne konstrukcje ortez,
MED.11.3.1)3) dobiera rodzaj ortezy do rodzaju dysfunkcji,
MED.11.3.1)4) dobiera rozwiązania konstrukcyjne ortez do typu funkcjonalnego i potrzeb pacjenta.

Materiał powiązany jest z programami ćwiczeniowymi do projektowania: „Projektowanie kasków korekcyjnych”, „Projektowanie ortez typu FO/AFO/DAFO/GRAFO”, „Projektowanie gorsetów korekcyjnych do leczenia skoliozy”, a także z interaktywnym materiałem sprawdzającym: testem wielokrotnego wyboru z jedną lub wieloma odpowiedziami prawidłowymi „Ortezy podudzia, kręgosłupa i głowy”.

Cele szczegółowe materiału multimedialnego

Materiał wspiera osiągnięcie następujących celów:

• poznanie zasad doboru wyrobów medycznych na zamówienie,

• zapoznanie z ogólną charakterystyką ortez,

• zapoznanie z zastosowaniem ortez AFO/DAFO/GRAFO w dysfunkcjach narządu ruchu,

• poznanie zasad doboru gorsetów korekcyjnych w terapii leczenia skolioz,

• poznanie zastosowania kasków korekcyjnych w leczeniu deformacji głowy u małych dzieci i niemowląt.

Wykorzystanie materiału multimedialnego w trakcie zajęć

Praca indywidualna

• W lepszym przyswojeniu treści e‑booka można zastosować metodę lekcji odwróconej. Uczący się na zajęciach poznaje wskazany przez nauczyciela zakres tematyczny. Inną część tematu uczący się przygotowuje na następne zajęcia.

• Praca w trakcie zajęć może być podzielona np. według rozdziałów e‑booka. Jeżeli nauczyciel stwierdzi, że jest taka potrzeba, to wprowadza bardziej szczegółowy podział treści.

• Uczący się może przygotować własny katalog ortez opatrzony zdjęciami oraz najważniejszymi informacjami. Na odwrocie kart katalogowych może stworzyć listę pytań, które teoretycznie mogą pojawić się na egzaminie. Żeby skonstruować pytania, musi dobrze poznać treść materiału.

• W oparciu o słownik uczący się przyswaja pojęcia zawarte w materiale.

• Nauczyciel może prowadzić na podstawie słownika grę „dziś pytanie — dziś odpowiedź”. Podając kilka terminów oczekuje od uczącego się odpowiedzi.

• Uczący się odnotowuje definicje, z którymi ma trudności i częściej do nich wraca.

Praca w grupach

• Uczący się dzielą się na pięć heterogenicznych grup. W wyniku losowania albo na podstawie wyboru nauczyciela każda grupa zajmuje się pojedynczym rozdziałem e‑booka. Na podstawie analizy treści zawartej w danym rozdziale każda grupa proponuje temat, którym będzie się zajmować. Tematy może również zaproponować nauczyciel, np.:

  • Droga pacjenta do otrzymania gorsetu.

  • Rozwiązania konstrukcyjne ortez podudzia.

  • Gorset korekcyjny w leczeniu skoliozy idiopatycznej.

  • Dysfunkcje kończyn w obrębie podudzia, które wymagają zaopatrzenia ortotycznego.

  • Zaopatrzenie ortotyczne deformacji głowy u niemowląt.

• Forma przedstawienia opracowań zakresu tematycznego może być wybrana dowolnie przez grupę. Po prezentacji tematów grupy przygotowują listę pytań kontrolnych.

• Nauczyciel może zorganizować „teleturniej” – jedna grupa zadaje pytania, pozostałe grupy odpowiadają. Dla najlepszych nauczyciel może zaproponować nagrodę, np. podwyższenie oceny albo zwolnienie z prac domowych przez określony czas.

• Nauczyciel może przygotować „konkurs słownikowy” – rywalizację, która grupa wyjaśni szybciej i poprawnie więcej definicji zawartych w słowniku.

Praca z całym zespołem

• Nauczyciel proponuje uczącym się zakres tematyczny zajęć, który będzie omawiany na forum. Tematy mogą być proste i dotyczyć choćby poszczególnych ortez, np. ortezy GRAFO.

• Nauczyciel, rozmawiając z uczącymi się, może odnotować to, co zespół już wie na tym etapie (może to być np. wiedza z innych zajęć), a czego dowiedział się po zapoznaniu się z treściami e‑booka.

• W celu uzupełnienia albo pozyskania wiedzy może nastąpić wspólna analiza treści e‑booka, np. poprzez czytanie uczący się utrwali wiadomości zawarte w materiale. Czytanie odbywa się etapami, po których następuje dyskusja z uczącymi się, np. „Jak zaopatrzyć pacjenta w przykładową ortezę”. Na tej podstawie zespół może stworzyć ścieżkę informacyjną, która mogłaby być przydatna pacjentowi.

• Nauczyciel może poprosić uczący się o wnioski i sugestie o jakie treści można rozszerzyć e‑book.

• Zespół może analizować słownik pojęć i wypowiedzieć się, które pojęcia są już znane a z którymi styka się po raz pierwszy.

• Nauczyciel może organizować zespołowi krótkie kartkówki w celu utrwalenia definicji.

Wykorzystanie materiału multimedialnego poza zajęciami

Praca indywidualna

• Uczący się dostosowuje metody pracy do własnych możliwości czy upodobań, np. czyta e‑book etapami, robi notatki, szkice, rysunki.

• Do materiału może wracać wielokrotnie lub zatrzymywać się na trudniejszych dla niego treściach.

• Uczący się może utworzyć własną bibliotekę wzorcowych ortez, w której zgromadzi informacje pozyskane z e‑booka. Dodatkowo może wykonać szatę graficzną (zdjęcia, rysunki ortez). Samo tworzenie biblioteki jest już formą przygotowywania się do egzaminu, a możliwość korzystania z gotowej pomocy naukowej wesprze uczącego się przed samym egzaminem.

• Uczący się może przeprowadzić „trening słownikowy” - poprosić członka rodziny o przepytywanie z pojęć, które przyswajał.

Praca w grupach

• Uczący się mogą się podzielić na trzy heterogeniczne grupy. Każda grupa otrzyma do opracowania temat jednej ortezy na podstawie e‑booka, np.

  • orteza AFO,

  • gorset Cheneau,

  • kask korekcyjny.

• Każda grupa przygotuje opracowanie pt. „Wszystko o…”. Prezentacja opracowania jest pozostawiona do wyboru przez grupy.

• Na podstawie pozyskanych informacji każda grupa może utworzyć „Informator dla pacjenta”. Grupy będą podejmowały decyzję, jaką formę przekazu przyjąć oraz które informacje z punktu widzenia pacjenta mogą być najważniejsze. Treść informatora nie powinna być zbyt obszerna, do tego przedstawiona w sposób ciekawy, zrozumiały i klarowny. Grupy mogą również zdecydować, w jaki sposób uatrakcyjnić informator tak, aby zachęcał do czytania.

• Każda grupa może przekazać informator w określonej liczbie egzemplarzy do poradni lub zakładu ortopedycznego (za zgodą tych jednostek) i po ustalonym przez nauczyciela czasie zbadać poziom zainteresowania opracowaniem.

Wykorzystanie materiału multimedialnego do indywidualizacji pracy z uczącymi się

Indywidualizacja pracy dla uczących się, którzy nie mają problemów z opanowaniem materiału

• Uczący się może zająć się zakresem tematycznym, który leży w sferze jego zainteresowań.

• Nauczyciel może zaproponować uczącemu się poprowadzenie lekcji w zakresie, który został przez niego dobrze opanowany — odwrócenie ról.

• Nauczyciel może zaproponować uczącemu się poszerzenie wiedzy przez opracowanie przykładowych tematów:

  • „J. Cheneau jako twórca gorsetów do nieoperacyjnego leczenia skolioz”.

  • „Rodzaje przegubów stawów skokowych do ortez podudzia”.

  • „Analiza opinii na temat terapii kaskowej u małych dzieci i niemowląt”.

  • „Analiza procedur i dofinansowania NFZ w zakresie ortez”.

  • „Kształtowanie się cen rynkowych zaopatrzenia ortotycznego wykonywanego indywidualnie, np. ortez DAFO lub gorsetów”.

• Uczący się może przygotować reportaż o procesie zaopatrzenia w ortezę osoby dorosłej lub dziecka.

• Pozyskaną wiedzę w konsultacji z nauczycielem uczący się przekazuje kolegom.

Indywidualizacja pracy z uczącymi się, którzy mają trudności z opanowaniem materiału

• Nauczyciel dzieli treści zawarte w e‑booku na bardziej szczegółowe i niezbyt obszerne.

• Tempo pracy należy dostosować do możliwości uczących się.

• Nauczyciel demonstruje uczącym się poszczególne ortezy na przygotowanych fotografiach.

• Nauczyciel poświęca więcej czasu i omawia każdą z ortez, maksymalnie upraszczając treść przekazu.

• Może przygotować dla uczących się zdjęcie ortezy i osobno „rozsypankę” z nazwami ortez. Uczący się przypisują nazwę do wizerunku ortezy.

• Nauczyciel rozmawia z uczącymi się i zadaje proste pytania, na które odpowiadają tak lub nie.

• Dopiero po opanowaniu podstawowych wiadomości rozszerza zakres informacji.

• Uczący się mogą w miarę swoich możliwości przygotować karty ortez poprzez samodzielne wykonanie rysunku lub szkicu ortezy oraz prostego opisu.

• Wykonane karty ortez mogą być bazą w przygotowaniach do egzaminu.

Tytuł materiału multimedialnego

Dobór aparatów wg Bunellʼa

Typ materiału multimedialnego

Grafika interaktywna

Opis zawartości merytorycznej materiału multimedialnego i powiązania pomiędzy elementami materiału multimedialnego

Materiał prezentuje rodzaj zaopatrzenia ortotycznego kończyny górnej. Materiał charakteryzuje aparaty Bunnella pod względem budowy, funkcji, działania, użyteczności oraz materiałów wykorzystywanych w ich produkcji. Dokonano również graficznej prezentacji różnych modeli aparatów służących rozwiązaniu problemu zdrowotnego danej części ręki i przedramienia.

Materiał bezpośrednio nie jest powiązany z pozostałymi materiałami multimedialnymi. Związek pośredni występuje ze względu na fakt, iż aparaty Bunnella należą do zaopatrzenia ortotycznego, którego dotyczą pozostałe multimedia.

Materiał powiązany jest z kryteriami weryfikacji:
MED.11.3.1)1) opisuje rodzaje ortez,
MED.11.3.1)2) opisuje różne konstrukcje ortez,
MED.11.3.1)3) dobiera rodzaj ortezy do rodzaju dysfunkcji,
MED.11.3.1)4) dobiera rozwiązania konstrukcyjne ortez do typu funkcjonalnego i potrzeb pacjenta.

Materiał powiązany jest z następującym materiałem sprawdzającym: zadaniem typu prawda czy fałsz „Aparaty Bunell’a”.

Cele szczegółowe materiału multimedialnego

Materiał wspiera osiągnięcie następujących celów:

• rozróżnianie konstrukcji aparatów Bunnella ze względu na zakres oddziaływania,

• zapoznanie się z różnorodnością materiałów stosowanych do wytwarzania aparatów,

• poznanie przykładowych dysfunkcji, w których stosuje się aparaty Bunnella,

• analizowanie aparatów pod względem różnych kryteriów (wskazań do stosowania, budowy, funkcji, działania, użyteczności dla pacjenta).

Wykorzystanie materiału multimedialnego w trakcie zajęć

Praca indywidualna

• Uczący się pozyskuje wiedzę poprzez czytanie treści oraz oglądanie grafik i rysunków.

• Dzięki dostępnym narzędziom uczący się może wracać do grafik i rysunków oraz do wybranych treści. Ułatwia to zapamiętywanie, aktywizuje pamięć wzrokową i pozwala analizować materiał w zależności od potrzeb. Jest to szczególnie przydatne w trakcie przygotowywania się do egzaminów.

• Indywidualna praca z uczącym się może polegać na zasadzie lekcji odwróconej – uczący się przygotowuje się do zajęć albo pracuje na zajęciach, a poza nimi utrwala pozyskane informacje.

• Można zadać uczącemu się określone zadania do wykonania, np.:

  • scharakteryzowanie przykładowych aparatów Bunnella w wybranej formie,

  • wykazanie różnic konstrukcyjnych lub materiałowych między aparatami na paliczki a śródręczno‑nadgarstkowymi.

  • przygotowanie planszy z wizerunkiem dłoni i zaprojektowanie aparatu.

• Uczący się może przygotować własną galerię zdjęć aparatów Bunnella.

• Uczący się może wykonać karty charakterystyki poszczególnych aparatów, co będzie materiałem pomocnym podczas przygotowywania się do egzaminu.

Praca w grupach

Uczących się można podzielić na trzy heterogeniczne grupy. Każda z grup przygotuje prezentację aparatów Bunnella z podziałem na części ręki. Po prezentacji grupy mogą wzajemnie się przepytywać albo przygotować minitesty dla kolegów.
Każda grupa może przy pomocy dostępnych materiałów (np. tkanina, tektura, filc, papier, gumki recepturki czy drut) w miarę możliwości odtworzyć wybraną ortezę. Pozwoli to rozwijać zdolności manualne i praktyczne, a także uruchomi kreatywność uczących się. Wybrany przedstawiciel grupy symuluje problem zdrowotny w obrębie ręki, np. przykurcz palca. Członkowie innej, losowo wybranej grupy dobierają dla niego odpowiedni aparat.

Praca z całym zespołem

• Na podstawie grafik zespół może wspólnie analizować model wybranego aparatu Bunnella i wraz z nauczycielem prowadzić dyskusję na określony temat, np. w jakim stopniu konstrukcja takiego aparatu może utrudnić pacjentowi codzienne funkcjonowanie.

• Zespół może wspólnie zaprojektować aparat, wykonując przy tym szkic lub rysunek na dużej planszy.

Wykorzystanie materiału multimedialnego poza zajęciami

Praca indywidualna

• Stosując przygotowanie metodą lekcji odwróconej uczący się zapoznaje się z treściami zawartymi w medium przed zajęciami.

• Informacje zawarte w medium uczący się może poznawać etapami, np. zaopatrzenie ortotyczne palców, śródręcza, nadgarstka.

• Uczący się może przygotować fiszki zawierające informacje na temat poszczególnych aparatów na użytek bieżący i późniejszych egzaminów.

• Uczący się może odwzorować metodą rysunku odręcznego poszczególne aparaty.

Praca w grupach

Uczący dzielą się na cztery grupy. Grupy mogą wykonać badania środowiskowe w wybranych:

• sklepach medycznych – w celu zbadania oferty i dostępności aparatów Bunnella,

• poradniach – aby zbadać ilość osób, dla których zleca się zaopatrzenie w aparaty Bunnella,

• zakładach ortopedycznych – aby uzyskać odpowiedź na pytanie, ile osób rocznie zaopatruje się w aparaty Bunnella,

• ośrodkach rehabilitacyjnych – aby stwierdzić, ile osób trafia na leczenie z tego typu aparatami.

Po przeprowadzonych badaniach grupy prezentują zebrane informacje, np. w formie raportu lub poradnika dla pacjenta. Nauczyciel może ocenić sposób prezentacji pod względem atrakcyjności przekazu lub zawartych informacji. Najlepsza grupa może w ten sposób uzyskać wyższą ocenę. Grupy wzajemnie przekazują sobie wyniki swoich badań.

Wykorzystanie materiału multimedialnego do indywidualizacji pracy z uczącymi się

Indywidualizacja pracy dla uczących się, którzy nie mają problemów z opanowaniem materiału

• Grafika interaktywna może pobudzać kreatywność, aktywizować uczącego się, pogłębiać jego wiedzę i poszerzać zainteresowania, a także pomóc w przygotowaniach do konkursów.

• Uczący się może wykorzystać materiał multimedialny, aby przygotować się do zajęć czy egzaminu, a także powtórzyć materiał.

• Uczący się, którzy opanowali treści przedstawione w materiale, mogą poszerzać swoją wiedzę poprzez poszukiwanie dodatkowych informacji na temat aparatów Bunnella.

• W oparciu o dane ze źródeł internetowych uczącym się można zlecić analizę aktualnej oferty rynkowej na ortezy kończyny górnej i stworzenie raportu pod tytułem „Ranking najpopularniejszych ortez kończyny górnej”, „Różnice cenowe i jakościowe ortez kończyny górnej” albo „Dostępność aparatów Bunnella w sieci”.

• Uczący się może samodzielnie zaproponować temat, który go interesuje, ewentualnie nauczyciel wskaże zagadnienie do realizacji, np. uzyskanie odpowiedzi na pytanie, dlaczego obecnie nie wytwarza się aparatów Bunnella jako wyrobu indywidualnego.

• Uczący się mogą zaprezentować zebrane informacje nauczycielowi i kolegom w wybranej przez siebie formie, np. prezentacji multimedialnej, broszury informacyjnej lub ulotki reklamowej.

Indywidualizacja pracy z uczącymi się, którzy mają trudności z opanowaniem materiału

• Uczący się mogą bez presji czasu zapoznać się z przedstawionymi w materiale multimedialnym informacjami i notować pojedyncze elementy, które są niejasne.

• W oparciu o wcześniej przygotowane przez nauczyciela grafiki uczący się mogą omawiać elementy szczegółowe ortezy.

• Każdy uczący się może przygotować własną, nawet uproszczoną infografikę.

• Dla uczących się można przygotować prosty quiz dotyczący aparatów, który mógłby zwierać np. pytania, uzupełnianie luk w zdaniach czy nazywanie elementów rysunku.

Tytuł materiału multimedialnego

Projektowanie ortez typu FO/ AFO/DAFO/GRAFO

Typ materiału multimedialnego

Program ćwiczeniowy do projektowania

Opis zawartości merytorycznej materiału multimedialnego i powiązania pomiędzy elementami materiału multimedialnego

Program ćwiczeniowy do projektowania „Projektowanie ortez typu FO/AFO/DAFO/GRAFO” jest narzędziem do projektowania ortez podudzia. Program zawiera również teoretyczny materiał wprowadzający, dzięki któremu uczący się zapoznaje się z tematyką ortez: rodzajami deformacji stopy i przeznaczonymi dla nich ortezami, a także ich rysunkami technicznymi wraz z potrzebnymi wymiarami długości stopy i podudzia.

W części projektowej uczący się może wybrać rodzaj deformacji stopy: szpotawą, koślawą i opadającą oraz wybiera przeznaczoną dla niej ortezę. Na podstawie modelu podudzia ze stopą uczący się ma możliwość zmierzenia i zapisania parametrów (wymiary linijne). Przechodząc kolejne etapy, w tym również zadania kontrolne, uczący się zyskuje wiedzę z zakresu dobrania wybranej ortezy do deformacji stopy. Następnie jego zadaniem jest zaprojektowanie wybranej ortezy poprzez eliminację konturów o różnych kolorach tak, aby pozostawić właściwe kontury odzwierciedlające wybraną wcześniej ortezę.

Uczący się może korzystać z programu ćwiczeniowego w dowolnym momencie, niezależnie od pozostałych programów czy grafiki interaktywnej. Niemniej zaleca się, aby najpierw zapoznał się z e‑bookiem „Zasady doboru typu ortezy AFO/DAFO/GRAFO w zależności od dysfunkcji narządu ruchu, typu gorsetu korekcyjnego w zależności od typu skoliozy, zasady projektowania kasku korekcyjnego w zależności od zniekształcenia głowy”, z którym jest powiązany, aby mieć pełną wiedzę na temat doboru ortez do deformacji stopy.

Materiał multimedialny może być jednocześnie elementem szerszego spektrum dotyczącego projektowania zaopatrzenia ortotycznego, w tym:

• projektowania kasków korekcyjnych,

• projektowania gorsetów korekcyjnych do leczenia skoliozy.

Materiał powiązany jest z kryteriami weryfikacji:
MED.11.2.2)1) stosuje programy komputerowe w projektowaniu zaopatrzenia ortopedycznego,
MED.11.3.1)1) opisuje rodzaje ortez,
MED.11.3.1)2) opisuje różne konstrukcje ortez,
MED.11.3.1)3) dobiera rodzaj ortezy do rodzaju dysfunkcji,
MED.11.3.1)4) dobiera rozwiązania konstrukcyjne ortez do typu funkcjonalnego i potrzeb pacjenta.

Materiał jest powiązany z e‑bookiem „Zasady doboru typu ortezy afo/dafo/grafo w zależności od dysfunkcji narządu ruchu; typu gorsetu korekcyjnego w zależności od typu skoliozy; zasady projektowania kasku korekcyjnego w zależności od zniekształcenia głowy” oraz interaktywnym materiałem sprawdzającym: zadaniem z lukami „Ortezy FO/AFO/DAFO/GRAFO”.

Cele szczegółowe materiału multimedialnego

Materiał wspiera osiągnięcie następujących celów:

• zapoznanie osoby uczącej się z ortezami korekcyjnymi dla wybranych deformacji stopy,

• zapoznanie uczącego się z pobieraniem wymiarów kończyny dolnej, wymaganych do zaprojektowania wybranych ortez,

• nabycie umiejętności projektowania wybranych ortez przy pomocy prostego programu ćwiczeniowego.

Wykorzystanie materiału multimedialnego w trakcie zajęć

Praca indywidualna

• Uczący pozyskuje wiedzę poprzez analizę treści, grafik, rysunków i tabel.

• Dzięki dostępnym narzędziom może zapoznawać się z programem i pracować we własnym tempie.

• Uczący się może stworzyć ścieżkę programową odtwarzając kolejność czynności projektowych w formie treści, osi czasu lub harmonogramu.

• Indywidualna praca z uczącym się może polegać na zasadzie lekcji odwróconej — uczący się przygotowuje się do zajęć.

• Uczący się wykonuje projekty ortez albo rysunki techniczne przy pomocy klasycznych narzędzi.

• Uczący się może scharakteryzować dysfunkcje kończyny dolnej oraz przeznaczone dla nich ortezy, służące rozwiązaniu problemu zdrowotnego.

• Przygotowując się do egzaminu uczący się może wykonać rejestr informacji istotnych, czyli tych, które uważa za ważne czy trudne do zapamiętania.

Praca w grupach

• Uczących się można podzielić na cztery heterogeniczne grupy. Każda z grup losowo albo z przydziału zajmie się określonym rodzajem ortez. Grupy przedstawią swoje zakresy tematyczne w formie prezentacji. Można wprowadzić element rywalizacji, np. która grupa zbierze najwięcej informacji, nauczyciel może też ocenić różnorodność wiadomości pozyskanych przez uczących się.

• Każda grupa projektuje ortezę dla wybranej spośród siebie osoby. Wymaga to od grupy współpracy w wykonywaniu następujących czynności: wymiarowania nogi, szkicowania kończyny oraz projektowania ortezy.

• Każda grupa może wykonać mapę myśli, np. pod tytułem „Od koślawej stopy do ortezy”. W mapę może wpleść informacje pozyskane z innych przedmiotów szkolnych albo źródeł dodatkowych. Mapa będzie materiałem pomocniczym w przygotowywaniu się do egzaminu.

Praca z całym zespołem

• Zespół wspólnie analizuje program ćwiczeniowy. Później następuje dyskusja, podczas której nauczyciel może zapoznać się z wrażeniami czy ewentualnymi wnioskami uczących się.

• Nauczyciel może przygotować ankietę z kilkoma pytaniami, np.

  • Która część programu podobała Ci się najbardziej?

  • Który element uważasz za najciekawszy?

  • Co sprawiło w realizacji programu największe trudności?

  • Który etap uważasz za najprostszy?

  • Jakie zmiany proponujesz w programie?

  • O jakie elementy można rozszerzyć program?

• Wnioski wynikające z ankiety mogą pomóc ukierunkować pracę nauczyciela w stronę rozwiązywania trudności czy rozwijania elementów budzących zainteresowanie uczących się.

• Członkowie zespołu mogą rywalizować, np. kto szybciej i bez błędów zrealizuje cały proces projektowania wybranej ortezy.

Wykorzystanie materiału multimedialnego poza zajęciami

Praca indywidualna

• Stosując przygotowanie metodą lekcji odwróconej uczący się zapoznaje się z programem w ramach pracy własnej.

• Analizując program, może dokonać samooceny własnych możliwości w pracy z programem ćwiczeniowym.

• Jeżeli uczący się ma trudności, to może przenieść ćwiczenie projektowania na metody tradycyjne: rysunek, szkice, zdjęcia, notatki. Zebrany materiał może później wykorzystać podczas przygotowywania się do egzaminu.

• Opierając się na programie, uczący się może zaprojektować ortezę dla siebie czy kolegi.

Praca w grupach

• Podział grup można zachować zgodnie z podziałem uczących się na zajęciach.

• Grupy mogą losowo wybrać lub nawiązać kontakt z wytwórcami indywidualnego zaopatrzenia ortopedycznego oraz zapoznać się ze stosowanymi przez nich metodami projektowania ortez. Każda grupa może wybrać np. po dwóch wytwórców.

• Każda grupa przygotowuje relacje z tego „wywiadu środowiskowego”.

• Grupy podsumowują wyniki i wskazują, która z metod jest bardziej popularna czy preferowana przez wykonawców.

Wykorzystanie materiału multimedialnego do indywidualizacji pracy z uczącymi się

Indywidualizacja pracy dla uczących się, którzy nie mają problemów z opanowaniem materiału

• Uczący się, którzy opanowali program ćwiczeniowy, mogą poszerzać swoją wiedzę poprzez poszukiwanie dodatkowych materiałów na temat projektowania.

• Uczący się może przedstawić proces powstawania projektu ortez w technologii 3D np. w formie komiksu.

• Uczący się może opracować mini egzamin z tego zakresu tematycznego dla innych uczących się.

• Uczący się może zaproponować i poprowadzić dyskusję z innymi uczącymi się na temat metod projektowania ortez.

Indywidualizacja pracy z uczącymi się, którzy mają trudności z opanowaniem materiału

• Uczący się zapoznają się z materiałem według swoich możliwości.

• Poznawanie kolejnych etapów programu może być rozłożone w czasie.

• Nauczyciel początkowo przeprowadza uczących się przez ćwiczenia.

• Nauczyciel demonstruje uczącym się gotową ortezę. Mogą ją zwymiarować i zmniejszyć naturalny wymiar o ustaloną przez nauczyciela wartość oraz przenieść na papier.

• W wykonanym projekcie ortezy uczący się mogą zaproponować własną kolorystykę czy motyw — technika dowolna.

• Nauczyciel proponuje „zabawę”: przygotowuje plansze z rozrzuconymi na całej jej powierzchni punktami, które oznaczone są cyframi. Uczący się, łącząc ciąg znaków z cyframi (np. rosnąco), wyrysowuje ortezę.

Tytuł materiału multimedialnego

Projektowanie kasków korekcyjnych

Typ materiału multimedialnego

Program ćwiczeniowy do projektowania

Opis zawartości merytorycznej materiału multimedialnego i powiązania pomiędzy elementami materiału multimedialnego

Program ćwiczeniowy do projektowania „Projektowanie kasków korekcyjnych” jest narzędziem do projektowania kasków korekcyjnych. Program zawiera również teoretyczny materiał wprowadzający, dzięki któremu uczący się zapoznaje się z tematyką kasków: rodzajami deformacji czaszki oraz przeznaczonymi dla nich ortezami, a także wymiarami przydatnymi do oceny deformacji czaszki i doboru kasku korekcyjnego.

W części projektowej uczący się może wybrać rodzaj deformacji czaszki: plagiocefalię, brachycefalię symetryczną i skafocefalię. Mając do dyspozycji grafikę głowy dziecka, uczący się ma możliwość zmierzenia i zapisania parametrów modelu (wymiary linijne). Przechodząc kolejne etapy, w tym również zadania kontrolne, uczący się zyskuje wiedzę z zakresu dobrania wybranego kasku do deformacji czaszki. Zadaniem uczącego się jest zaprojektowanie wybranej ortezy poprzez eliminację konturów o różnych kolorach tak, aby pozostawić prawidłowe kontury odzwierciedlające właściwy kask.

Uczący się może korzystać z programu ćwiczeniowego w dowolnym momencie, niezależnie od pozostałych programów czy grafiki interaktywnej. Niemniej zaleca się, aby najpierw zapoznał się z e‑bookiem „Zasady doboru typu ortezy AFO/DAFO/GRAFO w zależności od dysfunkcji narządu ruchu, typu gorsetu korekcyjnego w zależności od typu skoliozy, zasady projektowania kasku korekcyjnego w zależności od zniekształcenia głowy”, z którym jest powiązany, aby mieć pełną wiedzę na temat doboru kasków do deformacji czaszki.

Materiał multimedialny może być jednocześnie elementem szerszego spektrum dotyczącego projektowania zaopatrzenia ortotycznego, w tym:

• projektowania ortez typu FO/AFO/DAFO/GRAFO,

• projektowania gorsetów korekcyjnych do leczenia skoliozy.

Materiał powiązany jest z kryteriami weryfikacji:
MED.11.2.2)1) stosuje programy komputerowe w projektowaniu zaopatrzenia ortopedycznego,
MED.11.3.1)1) opisuje rodzaje ortez,
MED.11.3.1)2) opisuje różne konstrukcje ortez,
MED.11.3.1)3) dobiera rodzaj ortezy do rodzaju dysfunkcji,
MED.11.3.1)4) dobiera rozwiązania konstrukcyjne ortez do typu funkcjonalnego i potrzeb pacjenta.

Materiał jest powiązany z e‑bookiem „Zasady doboru typu ortezy afo/dafo/grafo w zależności od dysfunkcji narządu ruchu; typu gorsetu korekcyjnego w zależności od typu skoliozy; zasady projektowania kasku korekcyjnego w zależności od zniekształcenia głowy” oraz interaktywnym materiałem sprawdzającym: dopasowanie elementów do schematu „Deformacje głowy”.

Cele szczegółowe materiału multimedialnego

Materiał wspiera osiągnięcie następujących celów:

• zapoznanie osoby uczącej się z deformacjami czaszki i kaskami korekcyjnymi,

• zapoznanie osoby uczącej się z dokonywaniem pomiarów w obrębie czaszki,

• nabycie umiejętności projektowania kasków korekcyjnych przy pomocy prostego programu ćwiczeniowego.

Wykorzystanie materiału multimedialnego w trakcie zajęć

Praca indywidualna

• Ćwiczenie projektowania uczący się może realizować wielokrotnie. Zarówno na zajęciach, jak i poza nimi. Dzięki temu uczy się na zajęciach albo się do nich przygotowuje (lekcja odwrócona).

• Pracę z programem ćwiczeniowym uczący się może równolegle przetwarzać na preferowaną przez siebie formę, np. notatki lub rysunki.

• Uczący się może przygotować tabelę z trzema kolumnami: proste, trudne, uwagi. Pozwoli to ustalić, które elementy są łatwe, a które mogą przysporzyć większych trudności. W ostatniej rubryce może umieścić wnioski z pracy: „co już umiem, a czemu muszę poświęcić więcej uwagi”.

• Na podstawie programu uczący się może przygotować fiszki z najważniejszymi informacjami dotyczącymi zniekształceń głowy i przeznaczonymi dla nich kaskom korekcyjnym.

Praca w grupach

• Uczących się można podzielić na cztery heterogeniczne grupy. W drodze losowania albo na podstawie wyboru nauczyciela grupy mogą zająć się tematem deformacji głowy u małych dzieci (każda grupa inną). Każda grupa wykonuje model danej deformacji z wybranego materiału: gips, modelina itd. Grupy dokonują prezentacji modeli i omawiają je w dowolnej formie.

• Korzystając z dostępnych informacji (internet, literatura, prasa specjalistyczna) każda grupa może przygotować mini wystawę według własnego pomysłu, np. fotograficzną, dotyczącą samych kasków, albo „rewię mody”, prezentującą dzieci w kasku (zdjęcia, rysunki).

Praca z całym zespołem

• Wszyscy członkowie zespołu uczestniczą w analizie programu ćwiczeniowego. Nauczyciel podczas rozmów z uczącymi się może poznać wrażenia, wnioski i opinie uczących się.

• Cały zespół może wspólnie wykonać kolaż odzwierciedlający projektowanie kasków korekcyjnych.

• Zespół może przygotować spotkanie on‑line z wytwórcą kasków, na którym poznają od strony praktycznej proces projektowania kasków.

Wykorzystanie materiału multimedialnego poza zajęciami

Praca indywidualna

• Uczący się może ćwiczyć projektowanie przed zajęciami albo na zajęciach.

• Uczący się może przygotować „historie choroby” w postaci indywidualnych kart dla każdej deformacji. W kartach umieszcza najistotniejsze informacje: opis deformacji, wskazania do stosowania kasku oraz teoretyczny przebieg leczenia ortotycznego.

• Przygotowując się do egzaminu uczący się może opracować dla siebie samouczek projektanta kasków korekcyjnych.

Praca w grupach

• Uczący się mogą podzielić się na dwie heterogeniczne grupy. Grupy losowo wybierają albo metodę klasyczną, albo z wykorzystaniem technologii 3D, które stosuje się w procesie zaopatrzenia pacjenta w kask korekcyjny oraz dokonują prezentacji wybranej metody według własnego pomysłu.

• Grupy mogą przygotować dla siebie nawzajem „klasówki z kasków”. Grupa, która uzyska lepszy wynik, może zostać dodatkowo nagrodzona przez nauczyciela.

Wykorzystanie materiału multimedialnego do indywidualizacji pracy z uczącymi się

Indywidualizacja pracy dla uczących się, którzy nie mają problemów z opanowaniem materiału.

• Uczący się, którzy opanowali program ćwiczeniowy, mogą spróbować poszerzyć tematykę projektowania kasków korekcyjnych np. poprzez wykorzystanie dostępnych w internecie darmowych wersji demo programów do projektowania.

• Uczący się przygotowuje opracowanie na temat metody CAD/CAM i prezentuje je innym uczącym się.

• Ćwiczenie rozłożone w czasie: uczący się może badać przypadek pacjenta. Przyjmuje podstawowe założenia: wiek dziecka, rodzaj zniekształcenia, przewidywany czas leczenia. Przygotowuje model przykładowego zniekształcenia np. gipsowy. Następnie dla odzwierciedlenia oddziaływania kasku za pomocą np. plasteliny nanosi zmiany kształtu głowy w trakcie leczenia na modelu. Stopniowy przebieg zmian może prezentować kolegom.

Indywidualizacja pracy z uczącymi się, którzy mają trudności z opanowaniem materiału.

• Uczący się zapoznają się z materiałem w zakresie dostosowanym do swoich możliwości, które ocenia nauczyciel.

• Etapy programu ćwiczeniowego mogą być omawiane fragmentarycznie.

• Pierwsze przejście przez elementy programu odbywa się pod nadzorem nauczyciela, który przeprowadza także uczących się przez ćwiczenia.

• W celach ćwiczeniowych za pomocą zwykłych czepków pływackich nałożonych na głowy, uczący się za pomocą markerów wykreślają kształty kasków np. pełnych i dzielonych na sobie nawzajem.

• Nauczyciel może przygotować dwie plansze: jedna z wizerunkiem różnych deformacji głowy, druga z opisem cech wszystkich zniekształceń. Z pomocą nauczyciela uczący się dopasowują opisy do modelu.

Tytuł materiału multimedialnego

Projektowanie gorsetów korekcyjnych do leczenia skoliozy

Typ materiału multimedialnego

Program ćwiczeniowy do projektowania

Opis zawartości merytorycznej materiału multimedialnego i powiązania pomiędzy elementami materiału multimedialnego

Program ćwiczeniowy do projektowania „Projektowanie gorsetów korekcyjnych do leczenia skoliozy” jest narzędziem do projektowania ortez tułowia. Program zawiera również teoretyczny materiał wprowadzający, dzięki któremu uczący się zapoznają się z tematyką ortez: charakterystyką deformacji, elementami korygującymi w gorsecie i ich lokalizacją.

W części projektowej uczący się może wybrać rodzaj skoliozy: jednołukową piersiowo‑lędźwiową prawostronną, jednołukową piersiowo‑lędźwiową lewostronną, dwułukową piersiową w prawo i lędźwiową w lewo, dwułukową piersiową w lewo i lędźwiową w prawo. Przechodząc kolejne etapy, w tym również zadania kontrolne sprawdzające wiedzę uczącego się z zakresu charakterystyki deformacji i doboru gorsetu (możliwość zmierzenia i zapisania parametrów modelu — wymiary linijne), zadaniem uczącego się jest zaprojektowanie wybranej ortezy na dwóch grafikach tułowia z deformacją kręgosłupa (w wymiarze przednim i tylnym) poprzez eliminację konturów o różnych kolorach tak, aby pozostawić właściwe kontury odzwierciedlające wybraną wcześniej ortezę.

Uczący się może korzystać z programu ćwiczeniowego w dowolnym momencie, niezależnie od pozostałych programów czy grafiki interaktywnej. Niemniej zaleca się, aby najpierw zapoznał się z e‑bookiem „Zasady doboru typu ortezy AFO/DAFO/GRAFO w zależności od dysfunkcji narządu ruchu, typu gorsetu korekcyjnego w zależności od typu skoliozy, zasady projektowania kasku korekcyjnego w zależności od zniekształcenia głowy”, z którym jest powiązany, aby mieć pełną wiedzę na temat doboru gorsetu do deformacji kręgosłupa.

Materiał multimedialny może być jednocześnie elementem szerszego spektrum dotyczącego projektowania zaopatrzenia ortotycznego, w tym:

• projektowania ortez typu FO/AFO/DAFO/GRAFO,

• projektowania kasków korekcyjnych.

Materiał powiązany jest z kryteriami weryfikacji:
MED.11.2.2)1) stosuje programy komputerowe w projektowaniu zaopatrzenia ortopedycznego,
MED.11.3.1)1) opisuje rodzaje ortez,
MED.11.3.1)2) opisuje różne konstrukcje ortez,
MED.11.3.1)3) dobiera rodzaj ortezy do rodzaju dysfunkcji,
MED.11.3.1)4) dobiera rozwiązania konstrukcyjne ortez do typu funkcjonalnego i potrzeb pacjenta.

Materiał jest powiązany z e‑bookiem „Zasady doboru typu ortezy afo/dafo/grafo w zależności od dysfunkcji narządu ruchu; typu gorsetu korekcyjnego w zależności od typu skoliozy; zasady projektowania kasku korekcyjnego w zależności od zniekształcenia głowy” oraz interaktywnym materiałem sprawdzającym: uzupełnianie podpisów obrazka „Skolioza kręgosłupa”.

Cele szczegółowe materiału multimedialnego

Materiał wspiera osiągnięcie następujących celów:

• zapoznanie osoby uczącej się z deformacjami kręgosłupa, dla których stosuje się gorsety korekcyjne,

• zapoznanie osoby uczącej się z zasadami wprowadzania korekcji deformacji w gorsecie,

• nabycie umiejętności projektowania gorsetów korekcyjnych przy pomocy programu ćwiczeniowego.

Wykorzystanie materiału multimedialnego w trakcie zajęć

Praca indywidualna

• Uczący się pracuje na zajęciach albo przygotowuje się do zajęć wykorzystując metodę lekcji odwróconej.

• Projektowanie gorsetu za pomocą programu uczący się może przełożyć na zbiory wiadomości, np.:

  • zbiór projektów — każda deformacja wraz z proponowanym dla niej gorsetem będzie stanowić element tego zbioru,

  • zbiór informacyjny — do każdej deformacji i odpowiadającemu jej gorsetowi uczący się przypisze wszystkie wiadomości, jakie udało mu się zgromadzić.

• Uczący się, wykorzystując wydruki zdjęć rentgenowskich kręgosłupów ze skoliozą, może nanosić umiejscowienie pelot korekcyjnych, przestrzeni odciążających oraz zaproponować zarys gorsetu. Wyniki pracy będą wspomagały uczącego się w przygotowaniach do egzaminu.

Praca w grupach

• Uczący się dokonują podziału na cztery heterogeniczne grupy. W drodze losowania lub na podstawie wyboru nauczyciela każda grupa otrzymuje przykładową deformację kręgosłupa do opracowania, np. pod tytułem „Jak pomóc pacjentowi ze skoliozą…?”.

• Każda grupa dokonuje analizy danej wady, proponuje sposób wprowadzenia korekty i wykonuje projekt gorsetu np. w formie rysunku. Następnie grupy przedstawiają na forum proces i wyniki projektowania wybraną przez siebie metodą. Grupy nawzajem sprawdzają prawidłowość wykonania projektów.

Praca z całym zespołem

• Uczący się zespołowo uczestniczą w analizie programu ćwiczeniowego.

• Nauczyciel prezentuje uczącym się wizerunek deformacji kręgosłupa (zdjęcie rentgenowskie, grafika, rysunek itp.). Członkowie zespołu podają własne wnioski na temat prezentowanej deformacji.

• Nauczyciel podejmuje dyskusję z zespołem, np. „Jak rozwiązać problem prezentowanego skrzywienia kręgosłupa?”.

• Zespół może stworzyć własny słownik pojęć obejmujących projektowanie gorsetów korekcyjnych. Każdy członek zespołu proponuje przynajmniej jedno hasło do słownika. Nauczyciel może nagrodzić uczącego się, który miał najwięcej propozycji.

• Podczas prowadzenia zajęć nauczyciel może wskazywać uczącym się najbardziej istotne treści, które będą przydatne w przygotowaniach do egzaminu.

Wykorzystanie materiału multimedialnego poza zajęciami

Praca indywidualna

• Uczący się, stosując metodę lekcji odwróconej, przygotowuje się do zajęć.

• Uczący się może przygotować broszury informacyjne albo katalog deformacji i gorsetów opatrzone wskazówkami projektowymi.

• Opracowanie może wzbogacić dodatkowymi wiadomościami na temat skolioz i gorsetowania.

• Przygotowując się do egzaminu, uczący się może również przygotować instrukcję projektowania gorsetów korekcyjnych.

Praca w grupach

• Uczący się mogą się podzielić na dwie heterogeniczne grupy. Grupy mogą zajmować się opracowaniem sposobów projektowania gorsetów: jedna z wykorzystaniem technologii 3D, druga w oparciu o metodę klasyczną. Każda grupa prezentuje swoje prace w wybranej przez grupę formie, np. prezentacji multimedialnej, relacji fotograficznej lub infografiki.

• Uczący się pracując w grupach mogą przygotować quiz tematyczny dla innych grup.

• Każda grupa może przygotować „scenariusz technologiczny”, w którym przedstawi w sposób zwięzły i prosty przebieg realizacji danej metody projektowej.

• Scenariusze mogą posłużyć jako materiał do przygotowania się do egzaminu.

Wykorzystanie materiału multimedialnego do indywidualizacji pracy z uczącymi się

Indywidualizacja pracy dla uczących się, którzy nie mają problemów z opanowaniem materiału

• Poprzez wykorzystanie dostępnych w internecie wersji demo programów do projektowania uczący się, którzy opanowali program ćwiczeniowy, mogą realizować rozszerzenie tematyki projektowania gorsetów korekcyjnych.

• Uczący się zapoznaje się z metodą CAD/CAM i prezentuje ją pozostałym uczącym się.

• Uczący się może dokonać analizy metod stosowanych w projektowaniu gorsetów korekcyjnych, np. w skali kraju albo regionu, w którym mieszka.

• Uczący się może nawiązać kontakt i przeprowadzić wywiad lub rozmowę z lekarzem, zlecającym indywidualne wykonywanie gorsetu korekcyjnego. Lekarz może opisać, jak dokonuje oceny dopasowania gorsetu do przypadku pacjenta, jak wskazuje wymóg albo potrzebę wprowadzania korekt w gorsecie oraz przedstawia przebieg leczenia.

• Uczący się przedstawia na forum klasy zebrane informacje.

Indywidualizacja pracy z uczącymi się, którzy mają trudności z opanowaniem materiału

• Nauczyciel przedstawia program ćwiczeniowy, pracując z każdym uczącym się po kolei.

• Tempo pracy z programem należy dostosować do możliwości uczących się.

• Nauczyciel może przygotować rysunki lub zdjęcia deformacji.

• Uczący się odszukują w programie odpowiedni gorset dla danego zniekształcenia. Jeżeli potrzebują pomocy, nauczyciel naprowadza uczących się na rozwiązanie.

• Nauczyciel może przygotować drugi zestaw z wizerunkami gorsetów.

• Uczący się muszą połączyć w pary deformację z gorsetem.

• Uczący mogą pod okiem nauczyciela przygotować „ściągi” zawierające własnoręcznie wykonane proste rysunki skoliozy, gorsetu oraz najistotniejsze informacje na ich temat. „Ściąga” posłuży do nauki przed egzaminem.

Powrót do spisu treści6Powrót do spisu treści

Typ i tytuł materiału sprawdzającego

Test wielokrotnego wyboru z jedną lub wieloma odpowiedziami prawidłowymi „Ortezy podudzia, kręgosłupa i głowy”

Opis materiału sprawdzającego

Test wielokrotnego wyboru składa się z pięciu pytań z jedną poprawną odpowiedzią (wybór jednej odpowiedzi z trzech) oraz z pięciu pytań z wieloma odpowiedziami prawidłowymi (wybór kilku odpowiedzi z czterech). Dziesięć pytań testu charakteryzuje się różnym stopniem trudności: dwa pytania są łatwe, cztery — średnio trudne i cztery – trudne. Uczący się rozwiązuje dziesięć losowo wybranych zadań. Czas na rozwiązanie testu to 15 minut (1,5 minuty na każde pytanie). Procentowy próg zaliczenia wynosi 50%. System losuje kolejność pytań i kolejność dystraktorów.

Test obejmuje zakres tematyczny dotyczący doboru ortez.

Istnieje możliwość sprawdzenia poprawności wykonania zadania, a także:

• wielokrotnego powtarzania wykonania ćwiczenia i jego sprawdzania – aż do momentu, gdy rozwiązanie będzie w pełni poprawne,

• wyświetlania wskazówek naprowadzających w przypadku błędnej odpowiedzi, 

• uzyskania informacji zwrotnych dotyczących oceny realizacji zadania, opartych na zasadach oceniania kształtującego, wskazujących uczącemu się jego mocne strony i drogi osiągnięcia sukcesu.

Test wielokrotnego wyboru w procesie edukacyjnym może zostać wykorzystany do pracy indywidualnej, pracy w grupach oraz pracy w całym zespole.

Test jest powiązany z e‑bookiem „Zasady doboru typu ortezy AFO/DAFO/GRAFO w zależności od dysfunkcji narządu ruchu, typu gorsetu korekcyjnego w zależności od typu skoliozy, zasady projektowania kasku korekcyjnego w zależności od zniekształcenia głowy”.

Kryteria weryfikacji, powiązane z materiałem sprawdzającym

Materiał sprawdza spełnienie następujących kryteriów weryfikacji:
MED.11.3.1)1) opisuje rodzaje ortez,
MED.11.3.1)3) dobiera rodzaj ortezy do rodzaju dysfunkcji,
MED.11.3.1)4) dobiera rozwiązania konstrukcyjne ortez do typu funkcjonalnego i potrzeb pacjenta.

Typ i tytuł materiału sprawdzającego

Uzupełnianie podpisów obrazka „Skolioza kręgosłupa”

Opis materiału sprawdzającego

Zadanie typu uzupełnianie podpisów obrazka polega na przyporządkowaniu odpowiedniego podpisu do pięciu zdjęć rentgenowskich prezentujących różne rodzaje skoliozy. Jest to zadanie trudne.

Istnieje możliwość sprawdzenia poprawności wykonania zadania, a także:

• wielokrotnego powtarzania wykonania ćwiczenia i jego sprawdzania – aż do momentu, gdy rozwiązanie będzie w pełni poprawne,

• uzyskania informacji zwrotnych dotyczących oceny realizacji zadania, opartych na zasadach oceniania kształtującego i wskazujących uczącemu się jego mocne strony i drogi osiągnięcia sukcesu.

Zadanie może zostać wykorzystane do pracy indywidualnej, pracy w grupach oraz pracy z całym zespołem.

Zadanie jest powiązane z programem ćwiczeniowym do projektowania „Projektowanie gorsetów korekcyjnych do leczenia skoliozy”.

Kryteria weryfikacji, powiązane z materiałem sprawdzającym

Materiał sprawdza spełnienie następujących kryteriów weryfikacji:
MED.11.3.1)3) dobiera rodzaj ortezy do rodzaju dysfunkcji.

Typ i tytuł materiału sprawdzającego

Dopasowanie elementów do schematu „Deformacje głowy”

Opis materiału sprawdzającego

Zadanie polega na dopasowaniu odpowiedniej nazwy deformacji do trzech grafik przedstawiających rzut górny zniekształceń głowy. Jest to zadanie trudne.

Istnieje możliwość sprawdzenia poprawności wykonania zadania, a także:

• wielokrotnego powtarzania wykonania ćwiczenia i jego sprawdzania – aż do momentu, gdy rozwiązanie będzie w pełni poprawne,

• uzyskania informacji zwrotnych dotyczących oceny realizacji zadania, opartych na zasadach oceniania kształtującego i wskazujących uczącemu się jego mocne strony i drogi osiągnięcia sukcesu.

Zadanie może zostać wykorzystane do pracy indywidualnej, pracy w grupach oraz pracy z całym zespołem.

Zadanie jest powiązane z programem ćwiczeniowym do projektowania „Projektowanie kasków korekcyjnych”.

Kryteria weryfikacji, powiązane z materiałem sprawdzającym

Materiał sprawdza spełnienie następujących kryteriów weryfikacji:
MED.11.3.1)3) Dobiera rodzaj ortezy do rodzaju dysfunkcji.

Typ i tytuł materiału sprawdzającego

Zadanie typu prawda czy fałsz „Aparaty Bunellʼa”

Opis materiału sprawdzającego

Zadanie zawiera sześć stwierdzeń dotyczących charakterystyki aparatów Bunnella. W zadaniu należy określić, czy stwierdzenia te są prawdziwe, czy fałszywe. Jest to zadanie trudne.

Istnieje możliwość sprawdzenia poprawności wykonania zadania, a także:

• wielokrotnego powtórzenia wykonania ćwiczenia i jego sprawdzania – aż do momentu, gdy rozwiązanie będzie w pełni poprawne,

• uzyskania informacji zwrotnych dotyczących oceny realizacji zadania, opartych na zasadach oceniania kształtującego i wskazujących uczącemu się jego mocne strony i drogi osiągnięcia sukcesu.

Zadanie może zostać wykorzystane do pracy indywidualnej, pracy w grupach oraz pracy z całym zespołem.

Zadanie jest powiązane z grafiką interaktywną „Dobór aparatów wg Bunellʼa”.

Kryteria weryfikacji, powiązane z materiałem sprawdzającym

Materiał sprawdza spełnienie następujących kryteriów weryfikacji:
MED.11.3.1)1) opisuje rodzaje ortez,
MED.11.3.1)2) opisuje różne konstrukcje ortez,
MED.11.3.1)3) dobiera rodzaj ortezy do rodzaju dysfunkcji,
MED.11.3.1)4) dobiera rozwiązania konstrukcyjne ortez do typu funkcjonalnego i potrzeb pacjenta.

Typ i tytuł materiału sprawdzającego

Zadanie z lukami „Ortezy FO/AFO/DAFO/GRAFO”

Opis materiału sprawdzającego

Materiał sprawdzający zawiera fragment tekstowy, w którym są braki – luki. Zadanie dotyczy charakterystyki ortez FO/AFO/DAFO/GRAFO. Uczący się musi wybrać z puli właściwe wyrazy i wstawić je w odpowiednich miejscach. Jest to zadanie o średnim poziomie trudności.

Istnieje możliwość sprawdzenia poprawności wykonania zadania, a także:

• wielokrotnego powtarzania wykonania ćwiczenia i jego sprawdzania – aż do momentu, gdy rozwiązanie będzie w pełni poprawne,

• uzyskania informacji zwrotnych dotyczących oceny realizacji zadania, opartych na zasadach oceniania kształtującego, wskazujących uczącemu się jego mocne strony i drogi osiągnięcia sukcesu.

Zadanie może zostać wykorzystane do pracy indywidualnej, pracy w grupach oraz pracy z całym zespołem.

Zadanie jest powiązane z programem ćwiczeniowym do projektowania „Projektowanie ortez FO/AFO/DAFO/GRAFO”.

Kryteria weryfikacji, powiązane z materiałem sprawdzającym

Materiał sprawdza spełnienie następujących kryteriów weryfikacji:
MED.11.3.1)1) opisuje rodzaje ortez,
MED.11.3.1)3) dobiera rodzaj ortezy do rodzaju dysfunkcji,
MED.11.3.1)4) dobiera rozwiązania konstrukcyjne ortez do typu funkcjonalnego i potrzeb pacjenta.

Powrót do spisu treści6Powrót do spisu treści

E‑materiały ułatwiają zindywidualizowanie procesu dydaktycznego, co jest szczególnie istotne dla uczniów ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi. Odtwarzanie każdego e‑materiału jest możliwe również w trybie dostępności, który zawiera alternatywne wersje materiałów dostępne dla użytkowników z dysfunkcjami wzroku, słuchu. Ułatwia to dostęp do informacji, likwiduje niektóre bariery społeczne i komunikacyjne oraz zapewnia wyrównywanie szans.

Powrót do spisu treści6Powrót do spisu treści

Minimalne wymagania sprzętowe zgodne z wymaganiami zpe.gov.pl

Powrót do spisu treści6Powrót do spisu treści