Wyjątek z żywotu św. Metodego.

Zdarzyło się też podówczas, iż Rościsław, książę słowiański, ze Świętopełkiem wyprawili poselstwo [...] do cesarza Michała mówiąc tak: „Oto z łaski bożej zdrowi jesteśmy; i przybyli do nas liczni nauczyciele chrześcijańscy z Włoch, i z Grecji, i z Niemiec, a uczą nas rozmaicie. My Słowianie, ludzi prości nie mamy nikogo, aby nam objawił prawdę, zrozumiale ją wykładając. Dobrze Więc będzie, władco, jeśli nam przyślesz takiego męża, który by nas we wszelkiej prawdzie oświecił”. Wtedy cesarz rzekł do Konstantyna filozofa: „Słyszysz‑li, filozofie, słowa te? Nikt inny zdziałać tego nie potrafi prócz ciebie. Owóż dam ci dary mnogie, weź z sobą brata swego ihumena Metodego, i idź. Jesteście bowiem Tesalończykami, a wszyscy Tesalończykowie czysto po słowiańsko mówią”. [...] Otóż usłyszawszy ważną mowę tę, udali się na modlitwę z innymi, którzy jednako myśleli, jak i oni. Tu objawił Bóg filozofowi słowiańskie pismo: I wnet, nakreśliwszy głoski i mowę ułożywszy, puścił się w drogę, wziąwszy Metodego. Ten zaś począł znowu z pokorą powodować się i służyć filozofowi i nauczać z nim. A gdy trzy lata minęły, wrócili się z Moraw, zostawiwszy tam uczniów.

bŹródło: Materiały źródłowe do historii Polski epoki feudalnej, t. I, G. Labuda Słowiańszczyzna pierwotna, Warszawa 1954, str. 248.