W ponurej rzeczywistości komunistycznej Polski marzenia artystów o swobodzie twórczej bardzo szybko okazały się żartem nie tyle mało zabawnym, co wręcz niebezpiecznym. Ci, którzy pragnęli, aby ich książki były wydawane, musieli podporządkować się żądaniom władz, które chciały mieć w literatach przede wszystkim wsparcie w budowaniu nowego ładu społecznego. Tematy były odgórnie narzucane, dlatego poeci w swoich wierszach opisywali, dlaczego polskie ziemniaki zaatakowała stonka, wyrażali głęboki żal po śmierci Józefa Stalina, chwalili szybkość budowy nowych osiedli mieszkaniowych. Oryginalności, skłonności do artystycznych eksperymentów, które kojarzą się nam często z poezją, nie traktowano wówczas poważnie. Wszelką niesubordynację artystów władze karały surowo – zakazem wydawania utworów, a w skrajnych przypadkach nawet całkowitym wykluczeniem z życia kulturalnego kraju. Obowiązywała jedna bezwzględna zasada: albo jesteś z nami, albo przeciwko nam. Wszechobecne propaganda i cenzura, bieda i szarzyzna komunistycznego państwa stały się doświadczeniem większości Polaków. A w tym wszystkim on – Miron Białoszewski. Oryginał, poeta osobny, trochę abnegat żyjący w niedostatku, niestrudzony komentator rzeczywistości. Artysta hołdujący zasadzie, że słowa mają się dziwić same sobie. Kim i jaki był Miron Białoszewski?