Ilustracja zatytułowana jest System Sygnalizacji pożaru - w skrócie SSP. Przedstawia schemat systemu sygnalizacji pożaru. Elementy systemu połączone są liniami. W centrum znajduje się centrala sygnalizacji pożarowej. Urządzenie posiada obudowę, na której umieszczony jest panel sterujący z przyciskami i wyświetlaczem. W górnej części. po lewej stronie znajduje się podobne urządzenie zdalnej obsługi sygnalizacji. Poniżej są dwa sygnalizatory akustyczne. Mają formę czerwonych, okrągłych urządzeń. Pod mini znajdują się dwa ręczne ostrzegacze pożarowe. W czerwonej obudowie o formie prostopadłościanu jest przycisk, służący do uruchomienia ostrzegacza. W górnej części schematu, po prawej stronie znajduje się grafika przedstawiająca laptop i układ scalony. Laptop opisany jest jako virtual PSP. Poniżej są trzy grafiki przedstawiające czujki pożarowe w formie ściętych stożków. Widoczne są obudowy urządzeń z przerwami. Pod czujkami są trzy zewnętrzne wskaźniki zadziałania. Wskaźniki mają formę ściętych stożków. W centralnej części białej obudowy jest czerwony element. Na ilustracji znajdują się punkty interaktywne, po kliknięciu których pojawia się ramka z tekstem oraz z tożsamym z nim nagraniem audio lub ramka z nazwą elementu systemu.
Przeznaczenie Tekst Podstawowym zadaniem systemu sygnalizacji pożaru (SSP) jest szybkie i bezbłędne wykrycie powstającego pożaru, zanim się on rozwinie i osiągnie rozmiary trudne do opanowania. Szybkie wykrycie źródła pożaru daje więcej czasu na przeprowadzenie ewakuacji budynku i na skuteczną ochronę zgromadzonych w nim dóbr. System SSP jest jednym z podstawowych systemów bezpieczeństwa w obiektach. Z tego powodu nie może być integrowany z innymi systemami ani na płaszczyźnie sprzętowej, ani na płaszczyźnie mediów komunikacyjnych. Jedyną możliwą płaszczyzną integracji z innymi systemami bezpieczeństwa jest poziom oprogramowania.
W jakich obiektach jest wymagany system sygnalizacji pożaru – na podstawie przepisów. Tekst Podstawą prawną regulującą, w jakich obiektach powinien znajdować się system sygnalizacji pożaru, jest Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 7 czerwca 2010 roku w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów. Stosowanie systemu sygnalizacji pożarowej wymagane jest w:
budynkach handlowych lub wystawowych:
jednokondygnacyjnych o powierzchni strefy pożarowej powyżej 5000 mIndeks górny 2;
wielokondygnacyjnych o powierzchni strefy pożarowej powyżej 2500 mIndeks górny 2;
teatrach o liczbie miejsc powyżej 300;
kinach o liczbie miejsc powyżej 600;
budynkach o liczbie miejsc służących celom gastronomicznym powyżej 300;
salach widowiskowych i sportowych o liczbie miejsc powyżej 1500;
szpitalach, z wyjątkiem psychiatrycznych, oraz w sanatoriach o liczbie łóżek powyżej 200 w budynku;
szpitalach psychiatrycznych o liczbie łóżek powyżej 100 w budynku;
domach pomocy społecznej i ośrodkach rehabilitacji dla osób niepełnosprawnych o liczbie łóżek powyżej 100 w budynku;
zakładach pracy zatrudniających powyżej 100 osób niepełnosprawnych w budynku;
budynkach użyteczności publicznej wysokich i wysokościowych;
budynkach zamieszkania zbiorowego, w których przewidywany okres pobytu tych samych osób przekracza trzy doby, o liczbie miejsc noclegowych powyżej 200;
budynkach zamieszkania zbiorowego niewymienionych w punkcie powyżej, o liczbie miejsc noclegowych powyżej 50;
archiwach wyznaczonych przez Naczelnego Dyrektora Archiwów Państwowych;
muzeach oraz zabytkach budowlanych wyznaczonych przez Generalnego Konserwatora Zabytków w uzgodnieniu z Komendantem Głównym Państwowej Straży Pożarnej;
ośrodkach elektronicznego przetwarzania danych o zasięgu krajowym i wojewódzkim oraz w urzędach obsługujących organy administracji rządowej;
centralach telefonicznych o pojemności powyżej 10 000 numerów i centralach telefonicznych tranzytowych o pojemności od 5000 do 10 000 numerów o znaczeniu miejscowym lub regionalnym;
garażach podziemnych, w których strefa pożarowa przekracza 1500 m2 lub obejmujących więcej niż jedną kondygnację podziemną;
stacjach metra i stacjach kolei podziemnych;
dworcach i portach przeznaczonych do jednoczesnego przebywania powyżej 500 osób;
bankach, w których strefa pożarowa zawierająca salę operacyjną ma powierzchnię przekraczającą 500 m2.
Urządzenie zdalnej obsługi sygnalizacji
Centrala Sygnalizacji Pożarowej
Sygnalizator aktustyczny
Ręczny ostrzegacz pożarowy
Czujka pożarowa
Zewnętrzny wskaźnik zadziałania.
Ilustracja zatytułowana jest System Sygnalizacji pożaru - w skrócie SSP. Przedstawia schemat systemu sygnalizacji pożaru. Elementy systemu połączone są liniami. W centrum znajduje się centrala sygnalizacji pożarowej. Urządzenie posiada obudowę, na której umieszczony jest panel sterujący z przyciskami i wyświetlaczem. W górnej części. po lewej stronie znajduje się podobne urządzenie zdalnej obsługi sygnalizacji. Poniżej są dwa sygnalizatory akustyczne. Mają formę czerwonych, okrągłych urządzeń. Pod mini znajdują się dwa ręczne ostrzegacze pożarowe. W czerwonej obudowie o formie prostopadłościanu jest przycisk, służący do uruchomienia ostrzegacza. W górnej części schematu, po prawej stronie znajduje się grafika przedstawiająca laptop i układ scalony. Laptop opisany jest jako virtual PSP. Poniżej są trzy grafiki przedstawiające czujki pożarowe w formie ściętych stożków. Widoczne są obudowy urządzeń z przerwami. Pod czujkami są trzy zewnętrzne wskaźniki zadziałania. Wskaźniki mają formę ściętych stożków. W centralnej części białej obudowy jest czerwony element. Na ilustracji znajdują się punkty interaktywne, po kliknięciu których pojawia się ramka z tekstem oraz z tożsamym z nim nagraniem audio lub ramka z nazwą elementu systemu.
Przeznaczenie Tekst Podstawowym zadaniem systemu sygnalizacji pożaru (SSP) jest szybkie i bezbłędne wykrycie powstającego pożaru, zanim się on rozwinie i osiągnie rozmiary trudne do opanowania. Szybkie wykrycie źródła pożaru daje więcej czasu na przeprowadzenie ewakuacji budynku i na skuteczną ochronę zgromadzonych w nim dóbr. System SSP jest jednym z podstawowych systemów bezpieczeństwa w obiektach. Z tego powodu nie może być integrowany z innymi systemami ani na płaszczyźnie sprzętowej, ani na płaszczyźnie mediów komunikacyjnych. Jedyną możliwą płaszczyzną integracji z innymi systemami bezpieczeństwa jest poziom oprogramowania.
W jakich obiektach jest wymagany system sygnalizacji pożaru – na podstawie przepisów. Tekst Podstawą prawną regulującą, w jakich obiektach powinien znajdować się system sygnalizacji pożaru, jest Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 7 czerwca 2010 roku w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów. Stosowanie systemu sygnalizacji pożarowej wymagane jest w:
budynkach handlowych lub wystawowych:
jednokondygnacyjnych o powierzchni strefy pożarowej powyżej 5000 mIndeks górny 2;
wielokondygnacyjnych o powierzchni strefy pożarowej powyżej 2500 mIndeks górny 2;
teatrach o liczbie miejsc powyżej 300;
kinach o liczbie miejsc powyżej 600;
budynkach o liczbie miejsc służących celom gastronomicznym powyżej 300;
salach widowiskowych i sportowych o liczbie miejsc powyżej 1500;
szpitalach, z wyjątkiem psychiatrycznych, oraz w sanatoriach o liczbie łóżek powyżej 200 w budynku;
szpitalach psychiatrycznych o liczbie łóżek powyżej 100 w budynku;
domach pomocy społecznej i ośrodkach rehabilitacji dla osób niepełnosprawnych o liczbie łóżek powyżej 100 w budynku;
zakładach pracy zatrudniających powyżej 100 osób niepełnosprawnych w budynku;
budynkach użyteczności publicznej wysokich i wysokościowych;
budynkach zamieszkania zbiorowego, w których przewidywany okres pobytu tych samych osób przekracza trzy doby, o liczbie miejsc noclegowych powyżej 200;
budynkach zamieszkania zbiorowego niewymienionych w punkcie powyżej, o liczbie miejsc noclegowych powyżej 50;
archiwach wyznaczonych przez Naczelnego Dyrektora Archiwów Państwowych;
muzeach oraz zabytkach budowlanych wyznaczonych przez Generalnego Konserwatora Zabytków w uzgodnieniu z Komendantem Głównym Państwowej Straży Pożarnej;
ośrodkach elektronicznego przetwarzania danych o zasięgu krajowym i wojewódzkim oraz w urzędach obsługujących organy administracji rządowej;
centralach telefonicznych o pojemności powyżej 10 000 numerów i centralach telefonicznych tranzytowych o pojemności od 5000 do 10 000 numerów o znaczeniu miejscowym lub regionalnym;
garażach podziemnych, w których strefa pożarowa przekracza 1500 m2 lub obejmujących więcej niż jedną kondygnację podziemną;
stacjach metra i stacjach kolei podziemnych;
dworcach i portach przeznaczonych do jednoczesnego przebywania powyżej 500 osób;
bankach, w których strefa pożarowa zawierająca salę operacyjną ma powierzchnię przekraczającą 500 m2.
Urządzenie zdalnej obsługi sygnalizacji
Centrala Sygnalizacji Pożarowej
Sygnalizator aktustyczny
Ręczny ostrzegacz pożarowy
Czujka pożarowa
Zewnętrzny wskaźnik zadziałania.
Szczegółowy opis elementów SSP umieszczony jest w wizualizacji 3D Elementy systemu sygnalizacji pożaruDUCVhmvNOElementy systemu sygnalizacji pożaru
Wykorzystanie SSP podczas działań ratowniczych
Podczas prowadzenia działań ratowniczo‑gaśniczych, kierujący działaniem ratowniczym powinien uwzględnić działanie SSP już na etapie przyjęcia zgłoszenia. Po dojeździe na miejsce zdarzenia, dowódca powinien zwrócić szczególną uwagę na ewentualny zakres zadziałania SSP, w tym:
ustalić, czy SSP uruchomił się,
ustalić, które czujki zostały wzbudzone,
nawiązać kontakt z osobą odpowiedzialną za działania SSP.
Więcej o wykorzystaniu SSP podczas działań ratowniczych możesz dowiedzieć się w filmie instruktażowym Obsługa panelu centrali sygnalizacji pożarowejDzJ0YTCFiObsługa panelu centrali sygnalizacji pożarowej.
Ilustracja zatytułowana jest System Sygnalizacji Pożaru - w skrócie SSP, symbole graficzne. Przedstawia osiemnaście symboli graficznych, które rozmieszczone są w dwóch kolumnach. Na ilustracji znajdują się punkty interaktywne, po kliknięciu których pojawia się ramka z nazwą symbolu. Wyróżnione są następujące symbole graficzne:
Ilustracja Kwadrat Tekst Czujka pożarowa lub ręczny ostrzegacz pożarowy.
Ilustracja Kwadrat z liniami, które przylegają do lewego i prawego boku w połowie jego długości. Tekst Czujka pożarowa liniowa, symbol ogólny.
Ilustracja Trapez równoramienny. Tekst Sygnalizator pożarowy, symbol ogólny.
Ilustracja Kwadrat, pod którego prawym, dolnym rogiem jest czarny punkt. Tekst Czujka pożarowa ze wskaźnikiem zadziałania.
Ilustracja Prostokąt z czarnym, wypełnionym paskiem przy lewym boku. Tekst Czujka pożarowa z izolatorem zwarć.
Ilustracja Kwadrat z wpisaną wewnątrz falą, przypominającą literę es. Tekst Czujka dymu punktowa.
Ilustracja Kwadrat z wpisaną wewnątrz falą, przypominającą literę es. Przy jego prawym, dolnym rogu litera F. Tekst Czujka dymu jonizacyjna.
Ilustracja Kwadrat z wpisaną wewnątrz falą, przypominającą literę es. Przy jego prawym, dolnym rogu litera R. Tekst Czujka dymu optyczna, rozproszeniowa, def.
Ilustracja Kwadrat z wpisaną wewnątrz falą, przypominającą literę es. Do lewego i prawego boku w połowie ich długości przylegają linie. Tekst Czujka dymu liniowa, symbol ogólny bez wyróżnienia nadajnika i odbiornika
Ilustracja W dolnej części dwa kwadraty, w których wpisane są fale przypominające literę es. Do lewego i prawego boku obu kwadratów, w połowie ich długości przylegają linie. W górnej części znajduje się w połowie wypełniony prostokąt. Połączony jest z kwadratami liniami ze strzałkami. Lewa strzałka skierowana jest w stronę prostokąta, a prawa w stronę prawego kwadratu. Tekst Czujka liniowa dymu, nadajnik i odbiornik pracujący w układzie ze zwierciadłem.
Ilustracja Kwadrat z wpisaną linią, która w dolnej części połączona jest z czarnym punktem. Tekst Czujka ciepła punktowa.
Ilustracja Kwadrat, wewnątrz którego znajduje się trójkąt bez podstawy. Nad nim skrót UV oznaczający promienie ultrafioletowe. Tekst Czujka płomienia, pracująca w paśmie ultrafioletu.
Ilustracja Kwadrat podzielony na dwa równe prostokąty. W górnym prostokącie linia, która w dolnej części połączona jest z czarnym punktem. W dolnym prostokącie fala, przypominająca kształtem literę es. Tekst Czujka wielodetektorowa, detektor ciepła, detektor dymu jonizacyjny.
Ilustracja Kwadrat, wewnątrz którego znajduje się symbol złożony z lini i łuku w górnej części. Tekst Ręczny ostrzegacz pożarowy.
Ilustracja Czarny, wąski i wypełniony prostokąt. Tekst Izolator zwarć.
Ilustracja Kwadrat, wewnątrz którego są dwie, prostopadle do siebie ustawione linie. Tekst Adapter liniowy boczny.
Ilustracja Trapez równoramienny, nad którego górnym i krótszym bokiem są dwie strzałki. Jedna zwrócona jest w górę, a druga w dół. Tekst Element wejścia lub wyjścia
Ilustracja Trapez równoramienny, nad którego górnym i krótszym bokiem są trzy strzałki. Wszystkie zwrócone są w dół. Tekst Wielowejściowy element kontrolny.
Ilustracja zatytułowana jest System Sygnalizacji Pożaru - w skrócie SSP, symbole graficzne. Przedstawia osiemnaście symboli graficznych, które rozmieszczone są w dwóch kolumnach. Na ilustracji znajdują się punkty interaktywne, po kliknięciu których pojawia się ramka z nazwą symbolu. Wyróżnione są następujące symbole graficzne:
Ilustracja Kwadrat Tekst Czujka pożarowa lub ręczny ostrzegacz pożarowy.
Ilustracja Kwadrat z liniami, które przylegają do lewego i prawego boku w połowie jego długości. Tekst Czujka pożarowa liniowa, symbol ogólny.
Ilustracja Trapez równoramienny. Tekst Sygnalizator pożarowy, symbol ogólny.
Ilustracja Kwadrat, pod którego prawym, dolnym rogiem jest czarny punkt. Tekst Czujka pożarowa ze wskaźnikiem zadziałania.
Ilustracja Prostokąt z czarnym, wypełnionym paskiem przy lewym boku. Tekst Czujka pożarowa z izolatorem zwarć.
Ilustracja Kwadrat z wpisaną wewnątrz falą, przypominającą literę es. Tekst Czujka dymu punktowa.
Ilustracja Kwadrat z wpisaną wewnątrz falą, przypominającą literę es. Przy jego prawym, dolnym rogu litera F. Tekst Czujka dymu jonizacyjna.
Ilustracja Kwadrat z wpisaną wewnątrz falą, przypominającą literę es. Przy jego prawym, dolnym rogu litera R. Tekst Czujka dymu optyczna, rozproszeniowa, def.
Ilustracja Kwadrat z wpisaną wewnątrz falą, przypominającą literę es. Do lewego i prawego boku w połowie ich długości przylegają linie. Tekst Czujka dymu liniowa, symbol ogólny bez wyróżnienia nadajnika i odbiornika
Ilustracja W dolnej części dwa kwadraty, w których wpisane są fale przypominające literę es. Do lewego i prawego boku obu kwadratów, w połowie ich długości przylegają linie. W górnej części znajduje się w połowie wypełniony prostokąt. Połączony jest z kwadratami liniami ze strzałkami. Lewa strzałka skierowana jest w stronę prostokąta, a prawa w stronę prawego kwadratu. Tekst Czujka liniowa dymu, nadajnik i odbiornik pracujący w układzie ze zwierciadłem.
Ilustracja Kwadrat z wpisaną linią, która w dolnej części połączona jest z czarnym punktem. Tekst Czujka ciepła punktowa.
Ilustracja Kwadrat, wewnątrz którego znajduje się trójkąt bez podstawy. Nad nim skrót UV oznaczający promienie ultrafioletowe. Tekst Czujka płomienia, pracująca w paśmie ultrafioletu.
Ilustracja Kwadrat podzielony na dwa równe prostokąty. W górnym prostokącie linia, która w dolnej części połączona jest z czarnym punktem. W dolnym prostokącie fala, przypominająca kształtem literę es. Tekst Czujka wielodetektorowa, detektor ciepła, detektor dymu jonizacyjny.
Ilustracja Kwadrat, wewnątrz którego znajduje się symbol złożony z lini i łuku w górnej części. Tekst Ręczny ostrzegacz pożarowy.
Ilustracja Czarny, wąski i wypełniony prostokąt. Tekst Izolator zwarć.
Ilustracja Kwadrat, wewnątrz którego są dwie, prostopadle do siebie ustawione linie. Tekst Adapter liniowy boczny.
Ilustracja Trapez równoramienny, nad którego górnym i krótszym bokiem są dwie strzałki. Jedna zwrócona jest w górę, a druga w dół. Tekst Element wejścia lub wyjścia
Ilustracja Trapez równoramienny, nad którego górnym i krótszym bokiem są trzy strzałki. Wszystkie zwrócone są w dół. Tekst Wielowejściowy element kontrolny.
System sygnalizacji pożaru (SSP). Symbole graficzne.
Źródło: Zespół autorski Politechniki Łódzkiej, licencja: CC BY-SA 3.0.
Ilustracja zatytułowana jest System konwencjonalny. Przedstawia schematyczny podział elementów w Centrali Sygnalizacji Pożarowej systemu konwencjonalnego. Elementy podzielone są na trzy kolumny złożone z połączonych liniami kwadratów. W pierwszej kolumnie są jasno niebieskie kwadraty symbolizujące punktowe czujki pożarowe. W drugiej kolumnie są trzy niebieskie kwadraty z symbolem złożonym z łuki i linii. Symbolizują ręczne ostrzegacze pożarowe. W trzeciej kolumnie znajdują się dwa jasnoniebieskie kwadrat opisane jako Ex i symbolizujące punktowe czujki pożarowe w wykonaniu przeciwwybuchowym oraz granatowy kwadrat z dwoma odcinkami. To separator. Na ilustracji znajdują się punkty interaktywne, po kliknięciu których pojawia się ramka z opisem lub nazwą symbolu.
Tekst W centrali systemu konwencjonalnego, informacja o pożarze będzie wskazywana z dokładnością do linii dozorowej, a więc grupy czujek na niej zainstalowanych, obsługujących jedną strefę dozorową, obejmującą maksymalnie pięć pomieszczeń lub dziesięć pomieszczeń, w przypadku zastosowania wskaźników zadziałania.
Ilustracja Jasnoniebieski kwadrat Tekst Czujka pożarowa punktowa.
Ilustracja Kwadrat, wewnątrz którego znajduje się symbol złożony z lini i łuku w górnej części. Tekst Ręczny ostrzegacz pożarowy.
Ilustracja Ciemnoniebieski kwadrat z dwiema liniami połączonymi pod kątem rozwartym. Tekst Separator.
Ilustracja Jasnoniebieski kwadrat opisany jako Ex. Tekst Czujka pożarowa punktowa w wykonaniu przeciwwybuchowym.
Ilustracja zatytułowana jest System konwencjonalny. Przedstawia schematyczny podział elementów w Centrali Sygnalizacji Pożarowej systemu konwencjonalnego. Elementy podzielone są na trzy kolumny złożone z połączonych liniami kwadratów. W pierwszej kolumnie są jasno niebieskie kwadraty symbolizujące punktowe czujki pożarowe. W drugiej kolumnie są trzy niebieskie kwadraty z symbolem złożonym z łuki i linii. Symbolizują ręczne ostrzegacze pożarowe. W trzeciej kolumnie znajdują się dwa jasnoniebieskie kwadrat opisane jako Ex i symbolizujące punktowe czujki pożarowe w wykonaniu przeciwwybuchowym oraz granatowy kwadrat z dwoma odcinkami. To separator. Na ilustracji znajdują się punkty interaktywne, po kliknięciu których pojawia się ramka z opisem lub nazwą symbolu.
Tekst W centrali systemu konwencjonalnego, informacja o pożarze będzie wskazywana z dokładnością do linii dozorowej, a więc grupy czujek na niej zainstalowanych, obsługujących jedną strefę dozorową, obejmującą maksymalnie pięć pomieszczeń lub dziesięć pomieszczeń, w przypadku zastosowania wskaźników zadziałania.
Ilustracja Jasnoniebieski kwadrat Tekst Czujka pożarowa punktowa.
Ilustracja Kwadrat, wewnątrz którego znajduje się symbol złożony z lini i łuku w górnej części. Tekst Ręczny ostrzegacz pożarowy.
Ilustracja Ciemnoniebieski kwadrat z dwiema liniami połączonymi pod kątem rozwartym. Tekst Separator.
Ilustracja Jasnoniebieski kwadrat opisany jako Ex. Tekst Czujka pożarowa punktowa w wykonaniu przeciwwybuchowym.
System konwencjonalny
Źródło: Zespół autorski Politechniki Łódzkiej, licencja: CC BY-SA 3.0.
System adresowalny
System adresowalny
R1R0zb0S1inMS
Ilustracja zatytułowana jest System adresowalny. Przedstawia schematyczny podział elementów w Centrali Sygnalizacji Pożarowej Adresowalni. Elementy tworzą pętlę z centralną sygnalizacją. Większość elementów ma formę kwadratów. Kwadraty są jasnoniebieskie bez wypełnienia, niebieskie z łukiem i odcinkiem, ciemnoniebieski z dwiema liniami połączonymi pod kątem rozwartym oraz czarny z dwiema liniami połączonymi pod kątem prostym. Na schemacie znajduje się także biały prostokąt, trzy niebieskie trapezy oraz symbol głośnika. Na ilustracji znajdują się punkty interaktywne, po kliknięciu których pojawia się ramka z opisem lub nazwą symbolu.
Tekst W centrali systemu adresowalnego, informacja o pożarze może być zlokalizowana z dokładnością do pomieszczenia, a nawet jego części czy konkretnej czujki.
Ilustracja Czarny kwadrat z dwiema liniami połączonymi pod kątem prostym. Tekst Adapter linii bocznej.
Ilustracja Ciemnoniebieski kwadrat z dwiema liniami połączonymi pod kątem rozwartym. Tekst Separator.
Ilustracja Jasnoniebieski kwadrat opisany jako Ex. Tekst Czujka pożarowa punktowa w wykonaniu przeciwwybuchowym.
Ilustracja Kwadrat, wewnątrz którego znajduje się symbol złożony z lini i łuku w górnej części. Tekst Ręczny ostrzegacz pożarowy.
Ilustracja Jasnoniebieski kwadrat. Tekst Czujka pożarowa punktowa.
Ilustracja Niebieski trapez z dwiema strzałkami o przeciwnych zwrotach. Tekst Element wejścia lub wyjścia.
Ilustracja Schematyczny symbol głośnika. Tekst Akustyczny wskaźnik zadziałania.
Ilustracja zatytułowana jest System adresowalny. Przedstawia schematyczny podział elementów w Centrali Sygnalizacji Pożarowej Adresowalni. Elementy tworzą pętlę z centralną sygnalizacją. Większość elementów ma formę kwadratów. Kwadraty są jasnoniebieskie bez wypełnienia, niebieskie z łukiem i odcinkiem, ciemnoniebieski z dwiema liniami połączonymi pod kątem rozwartym oraz czarny z dwiema liniami połączonymi pod kątem prostym. Na schemacie znajduje się także biały prostokąt, trzy niebieskie trapezy oraz symbol głośnika. Na ilustracji znajdują się punkty interaktywne, po kliknięciu których pojawia się ramka z opisem lub nazwą symbolu.
Tekst W centrali systemu adresowalnego, informacja o pożarze może być zlokalizowana z dokładnością do pomieszczenia, a nawet jego części czy konkretnej czujki.
Ilustracja Czarny kwadrat z dwiema liniami połączonymi pod kątem prostym. Tekst Adapter linii bocznej.
Ilustracja Ciemnoniebieski kwadrat z dwiema liniami połączonymi pod kątem rozwartym. Tekst Separator.
Ilustracja Jasnoniebieski kwadrat opisany jako Ex. Tekst Czujka pożarowa punktowa w wykonaniu przeciwwybuchowym.
Ilustracja Kwadrat, wewnątrz którego znajduje się symbol złożony z lini i łuku w górnej części. Tekst Ręczny ostrzegacz pożarowy.
Ilustracja Jasnoniebieski kwadrat. Tekst Czujka pożarowa punktowa.
Ilustracja Niebieski trapez z dwiema strzałkami o przeciwnych zwrotach. Tekst Element wejścia lub wyjścia.
Ilustracja Schematyczny symbol głośnika. Tekst Akustyczny wskaźnik zadziałania.
System adresowalny
Źródło: Zespół autorski Politechniki Łódzkiej, licencja: CC BY-SA 3.0.
Ilustracja zatytułowana jest Linie dozorowe otwarte promieniowe klasy B. Przedstawia linię pięciu czujek połączonych z jednostką centralną. Z przodu jednostki znajduje się panel sterujący z wyświetlaczem i przyciskami. Na ilustracji znajduje się punkt interaktywny, po kliknięciu którego pojawia się ramka z tekstem.
Linie dozorowe otwarte promieniowe klasy B - umożliwiają jednostronne zasilanie czujek oraz transmisję informacji o ich stanie. Zwarcie linii dozorowej eliminuje wszystkie czujki zainstalowane na linii, bez zainstalowanych izolatorów zwarć. Przerwa w linii dozorowej eliminuje czujki zainstalowane za miejscem uszkodzenia względem CSP.
Ilustracja zatytułowana jest Linie dozorowe otwarte promieniowe klasy B. Przedstawia linię pięciu czujek połączonych z jednostką centralną. Z przodu jednostki znajduje się panel sterujący z wyświetlaczem i przyciskami. Na ilustracji znajduje się punkt interaktywny, po kliknięciu którego pojawia się ramka z tekstem.
Linie dozorowe otwarte promieniowe klasy B - umożliwiają jednostronne zasilanie czujek oraz transmisję informacji o ich stanie. Zwarcie linii dozorowej eliminuje wszystkie czujki zainstalowane na linii, bez zainstalowanych izolatorów zwarć. Przerwa w linii dozorowej eliminuje czujki zainstalowane za miejscem uszkodzenia względem CSP.
Linie dozorowe otwarte promieniowe (klasa B)
Źródło: Zespół autorski Politechniki Łódzkiej, licencja: CC BY-SA 3.0.
Linie dozorowe pętlowe (klasa A)
Linie dozorowe pętlowe (klasa A)
R3qAZeZOEHdjh
Ilustracja zatytułowana jest Linie dozorowe pętlowe klasy A. Przedstawia linię dwunastu czujek połączonych z jednostką centralną i tworzących pętle. Dwie czujki tworzą linię poza pętlą. Z przodu jednostki znajduje się panel sterujący z wyświetlaczem i przyciskami. Na ilustracji znajduje się punkt interaktywny, po kliknięciu którego pojawia się ramka z tekstem.
Linie dozorowe pętlowe klasy A - umożliwiają dwustronne zasilanie czujek oraz transmisję informacji o ich stanie. Ponieważ w liniach tych stosuje się izolatory zwarć, ani pojedyncza przerwa, ani zwarcie w linii dozorowej nie stanowią większego zagrożenia dla prawidłowego funkcjonowania systemu.
Ilustracja zatytułowana jest Linie dozorowe pętlowe klasy A. Przedstawia linię dwunastu czujek połączonych z jednostką centralną i tworzących pętle. Dwie czujki tworzą linię poza pętlą. Z przodu jednostki znajduje się panel sterujący z wyświetlaczem i przyciskami. Na ilustracji znajduje się punkt interaktywny, po kliknięciu którego pojawia się ramka z tekstem.
Linie dozorowe pętlowe klasy A - umożliwiają dwustronne zasilanie czujek oraz transmisję informacji o ich stanie. Ponieważ w liniach tych stosuje się izolatory zwarć, ani pojedyncza przerwa, ani zwarcie w linii dozorowej nie stanowią większego zagrożenia dla prawidłowego funkcjonowania systemu.
Linie dozorowe pętlowe (klasa A)
Źródło: Zespół autorski Politechniki Łódzkiej, licencja: CC BY-SA 3.0.
Linie boczne
Linie boczne
R1dthFt3h7TyM
Ilustracja zatytułowana jest Linie boczne. Przedstawia linię dwunastu czujek połączonych z jednostką centralną i tworzących pętle. Dwie czujki tworzą linię poza pętlą. Z przodu jednostki znajduje się panel sterujący z wyświetlaczem i przyciskami. Na ilustracji znajduje się punkt interaktywny, po kliknięciu którego pojawia się ramka z tekstem.
Linie boczne - w przypadku, gdy kilkoma czujkami mamy nadzorować pojedyncze pomieszczenie, można zastosować linię boczną. Dwustanowe, czyli inaczej konwencjonalne czujki, należące do linii bocznej posiadają wspólny numer i są przyłączone do adresowalnego punktu, którym może być adapter linii konwencjonalnej lub specjalnie przystosowane gniazdo czujki, włączone w adresowalną linię dozorową.
Ilustracja zatytułowana jest Linie boczne. Przedstawia linię dwunastu czujek połączonych z jednostką centralną i tworzących pętle. Dwie czujki tworzą linię poza pętlą. Z przodu jednostki znajduje się panel sterujący z wyświetlaczem i przyciskami. Na ilustracji znajduje się punkt interaktywny, po kliknięciu którego pojawia się ramka z tekstem.
Linie boczne - w przypadku, gdy kilkoma czujkami mamy nadzorować pojedyncze pomieszczenie, można zastosować linię boczną. Dwustanowe, czyli inaczej konwencjonalne czujki, należące do linii bocznej posiadają wspólny numer i są przyłączone do adresowalnego punktu, którym może być adapter linii konwencjonalnej lub specjalnie przystosowane gniazdo czujki, włączone w adresowalną linię dozorową.
Linie boczne
Źródło: Zespół autorski Politechniki Łódzkiej, licencja: CC BY-SA 3.0.
Ilustracja zatytułowana jest Dźwiękowy System Ostrzegawczy, w skrócie DSO. Przedstawia schemat systemu ostrzegawczego. Centrala sygnalizacji pożarowej połączona jest z centralą DSO. Centrala DSO składa się z: panelu obsługi, czyli na przykład wskaźników, sygnalizatorów, korektorów barwy tonu; mikrofonu alarmowego; generatora komunikatorów; interfejsu alarmu pożarowego; wzmacniaczy mocy i zasilacza EN-54-4. Do wzmacniaczy podłączone są cztery linie głośników. Każda złożona z trzech głośników. Głośniki podzielone są na dwie strefy - pierwszą i drugą. W każdej strefie znajdują się dwie linie. Każda linia zakończona jest modułem kontroli linii. Na ilustracji znajdują się punkty interaktywne, po kliknięciu których pojawia się ramka z tekstem oraz z tożsamym z nim nagraniem audio.
Przeznaczenie. Tekst Dźwiękowy system ostrzegawczy to system podnoszący bezpieczeństwo w budynku, przeznaczony do rozgłaszania sygnałów ostrzegawczych i komunikatów głosowych, nadawanych automatycznie po otrzymaniu sygnału z systemu sygnalizacji pożaru, a także na żądanie operatora.
W jakich obiektach jest wymagany DSO – na podstawie przepisów? Tekst Podstawą prawną regulującą, w jakich obiektach powinien znajdować się dźwiękowy system ostrzegawczy, jest Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 7 czerwca 2010 roku w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów. Stosowanie DSO wymagane jest w:
budynkach handlowych lub wystawowych:
jednokondygnacyjnych, zawierających strefę pożarową zakwalifikowaną do kategorii zagrożenia ludzi ZL I o powierzchni powyżej 8000 metrów kwadratowych;
wielokondygnacyjnych, zawierających strefę pożarową zakwalifikowaną do kategorii zagrożenia ludzi ZL I o powierzchni powyżej 5000 metrów kwadratowych;
salach widowiskowych i sportowych o liczbie miejsc powyżej 1500;
kinach i teatrach o liczbie miejsc powyżej 600;
szpitalach i sanatoriach o liczbie łóżek powyżej 200 w budynku, z wyłączeniem pomieszczeń intensywnej opieki medycznej, sal operacyjnych oraz sal z chorymi;
budynkach użyteczności publicznej wysokich i wysokościowych;
budynkach zamieszkania zbiorowego wysokich i wysokościowych lub o liczbie miejsc noclegowych powyżej 200;
stacjach metra i stacjach kolei podziemnych;
dworcach i portach przeznaczonych do jednoczesnego przebywania powyżej 500 osób.
Budowa DSO Tekst Elementy wchodzące w skład DSO: Centrala i moduły funkcjonalne Centrala DSO (CDSO) steruje całym systemem. W jej skład wchodzą: wzmacniacze mocy, generator komunikatów, mikrofon alarmowy, panel obsługi oraz interfejs do centrali sygnalizacji pożaru. Centrala może ponadto zawierać korektor częstotliwości i kompensator szumów z otoczenia. Może być rozmieszczona w więcej niż w jednej obudowie. Moduł zasilania CDSO jest zasilana z zasilacza, który może znajdować się wewnątrz obudowy centrali, w oddzielnej obudowie lub w obudowie centrali sygnalizacji pożaru. W ostatnich dwóch przypadkach musi być zapewnione zasilanie redundantne, aby przerwa lub zwarcie w jednym obwodzie nie zakłócało pracy CDSO. Do zasilania w energię z sieci elektroenergetycznej DSO musi mieć własny obwód elektryczny z oddzielnym, oznaczonym zabezpieczeniem. Wzmacniacze Odpowiadają za jakość przekazywanych komunikatów ostrzegawczych, dotyczących np. zagrożenia pożarowego. Akumulatory Zapewniają zasilanie DSO w sytuacji pożarowej. Mikrofon, panel obsługi Mikrofon strażaka służy do nadawania komunikatów alarmowych przez osobę przeprowadzającą ewakuację. Panel obsługi umożliwia nadawanie gotowych komunikatów alarmowych. Głośniki DSO Służą do przekazywania dźwięku na chronionym obszarze. Dzielą się na dwa typy, w zależności od miejsca montażu:
typ A – do stosowania wewnątrz obiektów;
typ B – do stosowania na zewnątrz obiektów.
Opis zjawisk związanych z pracą DSO. Tekst W przypadku pożaru ludzie potrzebują jasnych informacji i konkretnych wskazówek, jak postępować. Adekwatne informacje przekazywane w komunikatach decydują o prawidłowym zachowaniu osób, do których są one kierowane. Tło akustyczne Jest to hałas z otoczenia występujący przy włączonym mikrofonie strażaka. Poziom sygnału szumu tła przy mikrofonie nie może być większy niż 70 decybeli. Pogłos Zjawisko stopniowego zanikania energii dźwięku po ucichnięciu źródła, związane z występowaniem dużej liczby fal odbitych od powierzchni pomieszczenia. Odbicie/echo Fala akustyczna odbita od przeszkody i docierająca do obserwatora po zaniku wrażenia słuchowego fali docierającej bezpośrednio. Wrażenie echa pojawia się, gdy opóźnienie pomiędzy falą bezpośrednią a falą odbitą jest większe niż 100 milisekund. Przy krótszym opóźnieniu mamy do czynienia z pogłosem. Sprzężenie zwrotne Zjawisko wycia/dzwonienia. Pojawia się, gdy sygnał, który jest emitowany z głośników, zostaje odebrany przez mikrofon, zarówno w fazie, jak i z odpowiednią głośnością, i wprowadzony do systemu dźwiękowego. Jest on ponownie wzmacniany i odtwarzany przez głośniki. Sposobami na ograniczenie ww. zjawisk są: użycie mikrofonu dobrej jakości, ograniczenie liczby jednocześnie nadających mikrofonów, odizolowanie od źródeł dźwięku (wyciszenie) pomieszczenia, w którym znajduje się mikrofon.
Ilustracja zatytułowana jest Dźwiękowy System Ostrzegawczy, w skrócie DSO. Przedstawia schemat systemu ostrzegawczego. Centrala sygnalizacji pożarowej połączona jest z centralą DSO. Centrala DSO składa się z: panelu obsługi, czyli na przykład wskaźników, sygnalizatorów, korektorów barwy tonu; mikrofonu alarmowego; generatora komunikatorów; interfejsu alarmu pożarowego; wzmacniaczy mocy i zasilacza EN-54-4. Do wzmacniaczy podłączone są cztery linie głośników. Każda złożona z trzech głośników. Głośniki podzielone są na dwie strefy - pierwszą i drugą. W każdej strefie znajdują się dwie linie. Każda linia zakończona jest modułem kontroli linii. Na ilustracji znajdują się punkty interaktywne, po kliknięciu których pojawia się ramka z tekstem oraz z tożsamym z nim nagraniem audio.
Przeznaczenie. Tekst Dźwiękowy system ostrzegawczy to system podnoszący bezpieczeństwo w budynku, przeznaczony do rozgłaszania sygnałów ostrzegawczych i komunikatów głosowych, nadawanych automatycznie po otrzymaniu sygnału z systemu sygnalizacji pożaru, a także na żądanie operatora.
W jakich obiektach jest wymagany DSO – na podstawie przepisów? Tekst Podstawą prawną regulującą, w jakich obiektach powinien znajdować się dźwiękowy system ostrzegawczy, jest Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 7 czerwca 2010 roku w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów. Stosowanie DSO wymagane jest w:
budynkach handlowych lub wystawowych:
jednokondygnacyjnych, zawierających strefę pożarową zakwalifikowaną do kategorii zagrożenia ludzi ZL I o powierzchni powyżej 8000 metrów kwadratowych;
wielokondygnacyjnych, zawierających strefę pożarową zakwalifikowaną do kategorii zagrożenia ludzi ZL I o powierzchni powyżej 5000 metrów kwadratowych;
salach widowiskowych i sportowych o liczbie miejsc powyżej 1500;
kinach i teatrach o liczbie miejsc powyżej 600;
szpitalach i sanatoriach o liczbie łóżek powyżej 200 w budynku, z wyłączeniem pomieszczeń intensywnej opieki medycznej, sal operacyjnych oraz sal z chorymi;
budynkach użyteczności publicznej wysokich i wysokościowych;
budynkach zamieszkania zbiorowego wysokich i wysokościowych lub o liczbie miejsc noclegowych powyżej 200;
stacjach metra i stacjach kolei podziemnych;
dworcach i portach przeznaczonych do jednoczesnego przebywania powyżej 500 osób.
Budowa DSO Tekst Elementy wchodzące w skład DSO: Centrala i moduły funkcjonalne Centrala DSO (CDSO) steruje całym systemem. W jej skład wchodzą: wzmacniacze mocy, generator komunikatów, mikrofon alarmowy, panel obsługi oraz interfejs do centrali sygnalizacji pożaru. Centrala może ponadto zawierać korektor częstotliwości i kompensator szumów z otoczenia. Może być rozmieszczona w więcej niż w jednej obudowie. Moduł zasilania CDSO jest zasilana z zasilacza, który może znajdować się wewnątrz obudowy centrali, w oddzielnej obudowie lub w obudowie centrali sygnalizacji pożaru. W ostatnich dwóch przypadkach musi być zapewnione zasilanie redundantne, aby przerwa lub zwarcie w jednym obwodzie nie zakłócało pracy CDSO. Do zasilania w energię z sieci elektroenergetycznej DSO musi mieć własny obwód elektryczny z oddzielnym, oznaczonym zabezpieczeniem. Wzmacniacze Odpowiadają za jakość przekazywanych komunikatów ostrzegawczych, dotyczących np. zagrożenia pożarowego. Akumulatory Zapewniają zasilanie DSO w sytuacji pożarowej. Mikrofon, panel obsługi Mikrofon strażaka służy do nadawania komunikatów alarmowych przez osobę przeprowadzającą ewakuację. Panel obsługi umożliwia nadawanie gotowych komunikatów alarmowych. Głośniki DSO Służą do przekazywania dźwięku na chronionym obszarze. Dzielą się na dwa typy, w zależności od miejsca montażu:
typ A – do stosowania wewnątrz obiektów;
typ B – do stosowania na zewnątrz obiektów.
Opis zjawisk związanych z pracą DSO. Tekst W przypadku pożaru ludzie potrzebują jasnych informacji i konkretnych wskazówek, jak postępować. Adekwatne informacje przekazywane w komunikatach decydują o prawidłowym zachowaniu osób, do których są one kierowane. Tło akustyczne Jest to hałas z otoczenia występujący przy włączonym mikrofonie strażaka. Poziom sygnału szumu tła przy mikrofonie nie może być większy niż 70 decybeli. Pogłos Zjawisko stopniowego zanikania energii dźwięku po ucichnięciu źródła, związane z występowaniem dużej liczby fal odbitych od powierzchni pomieszczenia. Odbicie/echo Fala akustyczna odbita od przeszkody i docierająca do obserwatora po zaniku wrażenia słuchowego fali docierającej bezpośrednio. Wrażenie echa pojawia się, gdy opóźnienie pomiędzy falą bezpośrednią a falą odbitą jest większe niż 100 milisekund. Przy krótszym opóźnieniu mamy do czynienia z pogłosem. Sprzężenie zwrotne Zjawisko wycia/dzwonienia. Pojawia się, gdy sygnał, który jest emitowany z głośników, zostaje odebrany przez mikrofon, zarówno w fazie, jak i z odpowiednią głośnością, i wprowadzony do systemu dźwiękowego. Jest on ponownie wzmacniany i odtwarzany przez głośniki. Sposobami na ograniczenie ww. zjawisk są: użycie mikrofonu dobrej jakości, ograniczenie liczby jednocześnie nadających mikrofonów, odizolowanie od źródeł dźwięku (wyciszenie) pomieszczenia, w którym znajduje się mikrofon.
Dźwiękowy system ostrzegawczy (DSO)
Źródło: Zespół autorski Politechniki Łódzkiej, licencja: CC BY-SA 3.0.
Wykorzystanie DSO podczas działań ratowniczych
Po otrzymaniu zgłoszenia o pożarze przez straż pożarną i przybyciu na miejsce zdarzenia pierwszych jednostek straży pożarnej, kierujący działaniami ratowniczymi, może zastać centralę dźwiękowego systemu ostrzegawczego w stanie alarmowania, który został wyzwolony poprzez sygnał pochodzący z centrali sygnalizacji pożarowej. W tym czasie centrala dźwiękowego systemu ostrzegawczego będzie odtwarzać komunikat ostrzegawczy lub alarmowy.
W przypadku konieczności pokierowania ewakuacją w sposób inny niż zaplanowano wcześniej w komunikacie alarmowym, konieczne będzie przekazanie przez kierującego działaniami ratowniczymi lub osobę przez niego wyznaczoną odpowiedniego komunikatu głosowego. W tym celu wykorzystuje się mikrofony alarmowe dźwiękowego systemu ostrzegawczego, a komunikat można nadawać do wszystkich lub wybranych stref.
Ilustracja zatytułowana jest Stałe Urządzenia Gaśnicze, w skrócie SUG. Przedstawia schematyczny podział stałych urządzeń gaśniczych. Dzielą się one na urządzenia wodne, pianowe i gazowe. Urządzenia wodne dzielą się na tryskaczowe, zraszaczowe i mgłowe. Na ilustracji znajdują się punkty interaktywne, po kliknięciu których pojawia się ramka z tekstem oraz z tożsamym z nim nagraniem audio.
Przeznaczenie. Tekst Stałe urządzenia gaśnicze to urządzenia przeciwpożarowe trwale związane z obiektem budowlanym, samoczynnie uruchamiane po wykryciu pożaru i posiadające własny zapas środka gaśniczego, które przekazują informację o zaistniałym pożarze odpowiednim jednostkom.
W jakich obiektach są wymagane stałe urządzenia gaśnicze – na podstawie przepisów? Tekst Stałe urządzenia gaśnicze to urządzenia przeciwpożarowe trwale związane z obiektem budowlanym, samoczynnie uruchamiane po wykryciu pożaru i posiadające własny zapas środka gaśniczego, które przekazują informację o zaistniałym pożarze odpowiednim jednostkom. Podstawą prawną regulującą, w jakich obiektach powinny znajdować się stałe urządzenia gaśnicze, jest Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 7 czerwca 2010 roku w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów. Stosowanie stałych urządzeń gaśniczych jest wymagane w:
archiwach wyznaczonych przez Naczelnego Dyrektora Archiwów Państwowych;
muzeach oraz zabytkach budowlanych wyznaczonych przez Generalnego Konserwatora Zabytków w uzgodnieniu z Komendantem Głównym Państwowej Straży Pożarnej;
ośrodkach elektronicznego przetwarzania danych o znaczeniu krajowym.
Stosowanie stałych samoczynnych urządzeń gaśniczych wodnych jest wymagane w:
budynkach handlowych lub wystawowych:
jednokondygnacyjnych, w strefie pożarowej zakwalifikowanej do kategorii zagrożenia ludzi ZL I o powierzchni powyżej 8000 metrów kwadratowych;
wielokondygnacyjnych, w strefie pożarowej zakwalifikowanej do kategorii zagrożenia ludzi ZL I o powierzchni powyżej 5000 metrów kwadratowych;
budynkach o liczbie miejsc służących celom gastronomicznym powyżej 600;
budynkach użyteczności publicznej wysokościowych;
budynkach zamieszkania zbiorowego wysokościowych.
Podział SUG ze względu na rodzaj środka gaśniczego. Tekst Stałe urządzenia gaśnicze to urządzenia przeciwpożarowe trwale związane z obiektem budowlanym, samoczynnie uruchamiane po wykryciu pożaru i posiadające własny zapas środka gaśniczego, które przekazują informację o zaistniałym pożarze odpowiednim jednostkom.
Ilustracja zatytułowana jest Stałe Urządzenia Gaśnicze, w skrócie SUG. Przedstawia schematyczny podział stałych urządzeń gaśniczych. Dzielą się one na urządzenia wodne, pianowe i gazowe. Urządzenia wodne dzielą się na tryskaczowe, zraszaczowe i mgłowe. Na ilustracji znajdują się punkty interaktywne, po kliknięciu których pojawia się ramka z tekstem oraz z tożsamym z nim nagraniem audio.
Przeznaczenie. Tekst Stałe urządzenia gaśnicze to urządzenia przeciwpożarowe trwale związane z obiektem budowlanym, samoczynnie uruchamiane po wykryciu pożaru i posiadające własny zapas środka gaśniczego, które przekazują informację o zaistniałym pożarze odpowiednim jednostkom.
W jakich obiektach są wymagane stałe urządzenia gaśnicze – na podstawie przepisów? Tekst Stałe urządzenia gaśnicze to urządzenia przeciwpożarowe trwale związane z obiektem budowlanym, samoczynnie uruchamiane po wykryciu pożaru i posiadające własny zapas środka gaśniczego, które przekazują informację o zaistniałym pożarze odpowiednim jednostkom. Podstawą prawną regulującą, w jakich obiektach powinny znajdować się stałe urządzenia gaśnicze, jest Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 7 czerwca 2010 roku w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów. Stosowanie stałych urządzeń gaśniczych jest wymagane w:
archiwach wyznaczonych przez Naczelnego Dyrektora Archiwów Państwowych;
muzeach oraz zabytkach budowlanych wyznaczonych przez Generalnego Konserwatora Zabytków w uzgodnieniu z Komendantem Głównym Państwowej Straży Pożarnej;
ośrodkach elektronicznego przetwarzania danych o znaczeniu krajowym.
Stosowanie stałych samoczynnych urządzeń gaśniczych wodnych jest wymagane w:
budynkach handlowych lub wystawowych:
jednokondygnacyjnych, w strefie pożarowej zakwalifikowanej do kategorii zagrożenia ludzi ZL I o powierzchni powyżej 8000 metrów kwadratowych;
wielokondygnacyjnych, w strefie pożarowej zakwalifikowanej do kategorii zagrożenia ludzi ZL I o powierzchni powyżej 5000 metrów kwadratowych;
budynkach o liczbie miejsc służących celom gastronomicznym powyżej 600;
budynkach użyteczności publicznej wysokościowych;
budynkach zamieszkania zbiorowego wysokościowych.
Podział SUG ze względu na rodzaj środka gaśniczego. Tekst Stałe urządzenia gaśnicze to urządzenia przeciwpożarowe trwale związane z obiektem budowlanym, samoczynnie uruchamiane po wykryciu pożaru i posiadające własny zapas środka gaśniczego, które przekazują informację o zaistniałym pożarze odpowiednim jednostkom.
Stałe urządzenia gaśnicze (SUG)
Źródło: Zespół autorski Politechniki Łódzkiej, licencja: CC BY-SA 3.0.
Schemat ideowy przedstawiający poszczególne elementy SUG
RzXPLIaxmkzO3
Ilustracja zatytułowana jest Schemat ideowy przedstawiający poszczególne elementy Stałego Urządzenia Gaśniczego, w skrócie SUG. Przedstawia schemat budynku o czterech kondygnacjach, w którym zainstalowany jest system gaśniczy. Widoczny jest zbiornik z wodą połączony z pompą i systemem rur, którymi może być rozprowadzona woda na pozostałych kondygnacjach. Na ścianie na wysokości drugiej kondygnacji znajduje się dzwon alarmowy. Na trzeciej kondygnacji stoi płonący karton. System gaśniczy został uruchomiony, a z tryskacza leci woda. Na ilustracji znajdują się punkty interaktywne, po kliknięciu których pojawia się ramka z tekstem.
Dzwon alarmowy Tekst Do alarmowania o powstaniu pożaru za pomocą sygnalizacji akustycznej zamontowano dzwon alarmowy na ścianie zewnętrznej budynku.
Pompa Tekst Opróżnianie zbiornika odbywa się za pomocą pompy głównej.
Zawór kontrolno‑alarmowy Tekst Uruchamia system w przypadku spadku ciśnienia.
Ilustracja zatytułowana jest Schemat ideowy przedstawiający poszczególne elementy Stałego Urządzenia Gaśniczego, w skrócie SUG. Przedstawia schemat budynku o czterech kondygnacjach, w którym zainstalowany jest system gaśniczy. Widoczny jest zbiornik z wodą połączony z pompą i systemem rur, którymi może być rozprowadzona woda na pozostałych kondygnacjach. Na ścianie na wysokości drugiej kondygnacji znajduje się dzwon alarmowy. Na trzeciej kondygnacji stoi płonący karton. System gaśniczy został uruchomiony, a z tryskacza leci woda. Na ilustracji znajdują się punkty interaktywne, po kliknięciu których pojawia się ramka z tekstem.
Dzwon alarmowy Tekst Do alarmowania o powstaniu pożaru za pomocą sygnalizacji akustycznej zamontowano dzwon alarmowy na ścianie zewnętrznej budynku.
Pompa Tekst Opróżnianie zbiornika odbywa się za pomocą pompy głównej.
Zawór kontrolno‑alarmowy Tekst Uruchamia system w przypadku spadku ciśnienia.
Schemat ideowy przedstawiający poszczególne elementy SUG
Źródło: Zespół autorski Politechniki Łódzkiej, licencja: CC BY-SA 3.0.
Podział SUG ze względu na rodzaj środka gaśniczego
Szczegółowy opis elementów wchodzących w skład SUG znajduje się w wizualizacji 3D Elementy stałych urządzeń gaśniczychDZlFZuLTVElementy stałych urządzeń gaśniczych
Wodne tryskaczowe
Wodne tryskaczowe
Rcqmaakk7Baqf
Ilustracja zatytułowana jest Stałe Urządzenia Gaśnicze SUG wodne-tryskaczowe. Przedstawia schemat urządzenia złożonego z jednostki centralnej, pomp i systemu rur z tryskaczami. Na ilustracji znajduje się punkt interaktywny, po kliknięciu którego pojawia się ramka z tekstem oraz z tożsamym z nim nagraniem audio.
Wodne tryskaczowe Tekst Instalacja tryskaczowa to stałe urządzenie gaśnicze wodne przeznaczone do zwalczania pożarów ciał stałych i cieczy palnych. Odpowiedzialna jest za wczesne wykrycie pożaru i jego ugaszenie bądź utrzymanie pod kontrolą do czasu przyjazdu jednostki straży pożarnej. System tryskaczowy gasi selektywnie – tryskacze uruchamiane są tylko w strefie objętej pożarem poprzez aktywowanie ampułki z cieczą termorozszerzalną bądź elementu topikowego w chwili przekroczenia zakładanej temperatury.
W zależności od wielkości średnicy kropli wody uzyskiwanej przez tryskacze dzielimy je na:
Ilustracja zatytułowana jest Stałe Urządzenia Gaśnicze SUG wodne-tryskaczowe. Przedstawia schemat urządzenia złożonego z jednostki centralnej, pomp i systemu rur z tryskaczami. Na ilustracji znajduje się punkt interaktywny, po kliknięciu którego pojawia się ramka z tekstem oraz z tożsamym z nim nagraniem audio.
Wodne tryskaczowe Tekst Instalacja tryskaczowa to stałe urządzenie gaśnicze wodne przeznaczone do zwalczania pożarów ciał stałych i cieczy palnych. Odpowiedzialna jest za wczesne wykrycie pożaru i jego ugaszenie bądź utrzymanie pod kontrolą do czasu przyjazdu jednostki straży pożarnej. System tryskaczowy gasi selektywnie – tryskacze uruchamiane są tylko w strefie objętej pożarem poprzez aktywowanie ampułki z cieczą termorozszerzalną bądź elementu topikowego w chwili przekroczenia zakładanej temperatury.
W zależności od wielkości średnicy kropli wody uzyskiwanej przez tryskacze dzielimy je na:
Źródło: Zespół autorski Politechniki Łódzkiej, licencja: CC BY-SA 3.0.
Wodne zraszaczowe
Wodne zraszaczowe
Raa1TeCx6dJ9Q
Ilustracja zatytułowana jest Schemat ideowy SUG wodne‑zraszaczowe. Przedstawia schemat systemu wodno‑zraszaczowego. W centralnej części znajduje się zawór wzbudzający, od którego odchodzą rury, połączone ze zraszaczami. Po lewej stronie systemu jest urządzenie alarmowe w formie głośnika. Na ilustracji znajdują się punkty interaktywne, po kliknięciu których pojawia się ramka nazwą elementu. Wymienione elementy to:
główny przewód rozdzielaczy,
przewody rozprowadzające,
zraszacze,
urządzenie alarmowe,
ZW - zawór wzbudzający,
nasada 110 milimetrów.
Ilustracja zatytułowana jest Schemat ideowy SUG wodne‑zraszaczowe. Przedstawia schemat systemu wodno‑zraszaczowego. W centralnej części znajduje się zawór wzbudzający, od którego odchodzą rury, połączone ze zraszaczami. Po lewej stronie systemu jest urządzenie alarmowe w formie głośnika. Na ilustracji znajdują się punkty interaktywne, po kliknięciu których pojawia się ramka nazwą elementu. Wymienione elementy to:
główny przewód rozdzielaczy,
przewody rozprowadzające,
zraszacze,
urządzenie alarmowe,
ZW - zawór wzbudzający,
nasada 110 milimetrów.
Schemat ideowy SUG wodne‑zraszaczowe
Źródło: Zespół autorski Politechniki Łódzkiej, licencja: CC BY-SA 3.0.
RqgdQ9p07vars
Ilustracja zatytułowana jest Elementy SUG:
zraszacz otwarty. Przedstawia zraszacz otwarty, który składa się z gwintu do przykręcania w dolnej części i ramion powyżej, które w górnej części połączone są ze stożkiem. Na ilustracji znajduje się punkt interaktywny, po kliknięciu którego pojawia się ramka z tekstem oraz z tożsamym z nim nagraniem audio.
Wodne zraszaczowe Tekst Instalacje zraszaczowe działają na podobnej zasadzie jak instalacje tryskaczowe. Różnica polega na tym, że w instalacjach zraszaczowych na rurociągach rozprowadzających wodę umieszczone są zraszacze. Nie mają one zamknięcia, co powoduje, że woda podawana jest jednocześnie we wszystkie miejsca chronionego obszaru. Instalacje zraszaczowe stosuje się do zabezpieczania budynków i chłodzenia łatwopalnych obiektów wszędzie tam, gdzie można się spodziewać szybkiego rozprzestrzeniania się ognia. Uruchamiane są samoczynnie lub ręcznie.
Ilustracja zatytułowana jest Elementy SUG:
zraszacz otwarty. Przedstawia zraszacz otwarty, który składa się z gwintu do przykręcania w dolnej części i ramion powyżej, które w górnej części połączone są ze stożkiem. Na ilustracji znajduje się punkt interaktywny, po kliknięciu którego pojawia się ramka z tekstem oraz z tożsamym z nim nagraniem audio.
Wodne zraszaczowe Tekst Instalacje zraszaczowe działają na podobnej zasadzie jak instalacje tryskaczowe. Różnica polega na tym, że w instalacjach zraszaczowych na rurociągach rozprowadzających wodę umieszczone są zraszacze. Nie mają one zamknięcia, co powoduje, że woda podawana jest jednocześnie we wszystkie miejsca chronionego obszaru. Instalacje zraszaczowe stosuje się do zabezpieczania budynków i chłodzenia łatwopalnych obiektów wszędzie tam, gdzie można się spodziewać szybkiego rozprzestrzeniania się ognia. Uruchamiane są samoczynnie lub ręcznie.
Elementy SUG: zraszacz otwarty
Źródło: Zespół autorski Politechniki Łódzkiej, licencja: CC BY 3.0.
Mgłowe
Mgłowe
R1Sl60J8mxf6R
Ilustracja zatytułowana jest Schemat ideowy SUG mgłowe. Przedstawia schemat systemu mgłowego. System składa się ze zbiornika wodnego, pomp, kompresora i panelu sterującego. W górnej części znajdują się rurki z dyszami i zaworami. Na ilustracji znajdują się punkty interaktywne, po kliknięciu których pojawia się ramka nazwą elementu. Wymienione elementy to:
zbiornik zapasu wody,
zestaw pompowy,
pompa uzupełniająca ciśnienie,
kompresor,
panel sterujący,
zawory sekcyjne,
dysze automatyczne,
rurociąg dystrybucyjny wypełniony powietrzem,
dysze otwarte
rurociąg dystrybucyjny wypełniony wodą.
Ilustracja zatytułowana jest Schemat ideowy SUG mgłowe. Przedstawia schemat systemu mgłowego. System składa się ze zbiornika wodnego, pomp, kompresora i panelu sterującego. W górnej części znajdują się rurki z dyszami i zaworami. Na ilustracji znajdują się punkty interaktywne, po kliknięciu których pojawia się ramka nazwą elementu. Wymienione elementy to:
zbiornik zapasu wody,
zestaw pompowy,
pompa uzupełniająca ciśnienie,
kompresor,
panel sterujący,
zawory sekcyjne,
dysze automatyczne,
rurociąg dystrybucyjny wypełniony powietrzem,
dysze otwarte
rurociąg dystrybucyjny wypełniony wodą.
Schemat ideowy SUG mgłowe
Źródło: Zespół autorski Politechniki Łódzkiej, licencja: CC BY-SA 3.0.
R1SMiGTg7TXXF
Ilustracja zatytułowana jest Element SUG: dysza mgłowa. Przedstawia mgłowe urządzenie gaśnicze. Po jednej stronie znajduje się gwintowana końcówka do wkręcenia urządzenia do instalacji. Powyżej jest stożkowa głowica ścięta w górnej części. Na bocznej ścianie głowicy rozmieszczone są okrągłe elementy z otworami. Na ilustracji znajduje się punkt interaktywny, po kliknięciu którego pojawia się ramka z tekstem oraz z tożsamym z nim nagraniem audio.
Mgłowe Tekst Instalacje mgły wodnej, w odróżnieniu od instalacji tryskaczowych i zraszaczowych, nie korzystają z otwartego strumienia wody, rozpylonego za pomocą płytek rozdeszczających, tylko z drobnokropelkowej mgły wodnej, uzyskiwanej przez urządzenia wysokociśnieniowe w wyniku sprężania powietrza. Pojedyncza kropla takiego systemu ma nie więcej niż 0,2 milimetra średnicy.
Ilustracja zatytułowana jest Element SUG: dysza mgłowa. Przedstawia mgłowe urządzenie gaśnicze. Po jednej stronie znajduje się gwintowana końcówka do wkręcenia urządzenia do instalacji. Powyżej jest stożkowa głowica ścięta w górnej części. Na bocznej ścianie głowicy rozmieszczone są okrągłe elementy z otworami. Na ilustracji znajduje się punkt interaktywny, po kliknięciu którego pojawia się ramka z tekstem oraz z tożsamym z nim nagraniem audio.
Mgłowe Tekst Instalacje mgły wodnej, w odróżnieniu od instalacji tryskaczowych i zraszaczowych, nie korzystają z otwartego strumienia wody, rozpylonego za pomocą płytek rozdeszczających, tylko z drobnokropelkowej mgły wodnej, uzyskiwanej przez urządzenia wysokociśnieniowe w wyniku sprężania powietrza. Pojedyncza kropla takiego systemu ma nie więcej niż 0,2 milimetra średnicy.
Element SUG: dysza mgłowa
Źródło: Zespół autorski Politechniki Łódzkiej, grafika na podstawie, licencja: CC BY-SA 3.0.
Gazowe
Gazowe
R3lMW4NK4oEMt
Ilustracja zatytułowana jest Stałe Urządzenia Gaśnicze SUG gazowe. Przedstawia pomieszczenie z zainstalowanymi gazowymi urządzeniami gaśniczymi. Po lewej stronie widoczna jest sylwetka mężczyzny. Na suficie znajdują się dysze gaśnicze i automatyczne czujki pożaru. Połączone są rurkami z innymi elementami instalacji. Na ścianie z tyłu przy drzwiach widoczne są następujące elementy: sygnalizator optyczny, sygnalizator akustyczny i przycisk uruchomienia ręcznego. Pośrodku ściany jest centrala sterowania gaszeniem, która ma formę skrzynki. Obok widoczne są cztery zbiorniki z gazem, nad którymi są elektromagnes zaworu butli pilotowej oraz reduktory ciśnienia. Na ilustracji znajdują się punkty interaktywne, po kliknięciu których pojawia się ramka z nazwą elementu lub z tekstem oraz z tożsamym z nim nagraniem audio.
Dysza gaśnicza
Automatyczna czujka pożaru
Sygnalizator optyczny
Sygnalizator akustyczny
Przycisk uruchomienia ręcznego
Centrala sterowania gaszeniem
Elektromagnes zaworu butli pilotowej
Zbiorniki z gazem
Reduktory ciśnienia
Gazowe Tekst Instalacje przeciwpożarowe gazowe tłumią pożar dzięki przerwaniu rozpoczętego procesu spalania. Możliwe jest to poprzez zastosowanie specjalnych mieszanek gazu gaśniczego o odpowiednio wyliczonym stężeniu, takich jak:
gazy obojętne;
chlorowcopochodne węglowodorów;
dwutlenek węgla;
mieszanki pianowe.
Po wykryciu substancji niebezpiecznej, na przykład dymu, zawór kontrolno-alarmowy uruchamia przepływ wody do rurociągu zakończonego dyszami. Środek pianotwórczy jest pobierany z odrębnego zbiornika, na przykład za pomocą zasysacza liniowego i jest mieszany z wodą. Dysze końcowe rozpylają mieszaninę na siatkę, gdzie jest formowana piana. Powstała piana pokrywa powierzchnie i/lub kubaturę pomieszczenia, uniemożliwiając rozprzestrzenianie się pożaru oraz odcinając dopływ tlenu do palącej się substancji.
Ilustracja zatytułowana jest Stałe Urządzenia Gaśnicze SUG gazowe. Przedstawia pomieszczenie z zainstalowanymi gazowymi urządzeniami gaśniczymi. Po lewej stronie widoczna jest sylwetka mężczyzny. Na suficie znajdują się dysze gaśnicze i automatyczne czujki pożaru. Połączone są rurkami z innymi elementami instalacji. Na ścianie z tyłu przy drzwiach widoczne są następujące elementy: sygnalizator optyczny, sygnalizator akustyczny i przycisk uruchomienia ręcznego. Pośrodku ściany jest centrala sterowania gaszeniem, która ma formę skrzynki. Obok widoczne są cztery zbiorniki z gazem, nad którymi są elektromagnes zaworu butli pilotowej oraz reduktory ciśnienia. Na ilustracji znajdują się punkty interaktywne, po kliknięciu których pojawia się ramka z nazwą elementu lub z tekstem oraz z tożsamym z nim nagraniem audio.
Dysza gaśnicza
Automatyczna czujka pożaru
Sygnalizator optyczny
Sygnalizator akustyczny
Przycisk uruchomienia ręcznego
Centrala sterowania gaszeniem
Elektromagnes zaworu butli pilotowej
Zbiorniki z gazem
Reduktory ciśnienia
Gazowe Tekst Instalacje przeciwpożarowe gazowe tłumią pożar dzięki przerwaniu rozpoczętego procesu spalania. Możliwe jest to poprzez zastosowanie specjalnych mieszanek gazu gaśniczego o odpowiednio wyliczonym stężeniu, takich jak:
gazy obojętne;
chlorowcopochodne węglowodorów;
dwutlenek węgla;
mieszanki pianowe.
Po wykryciu substancji niebezpiecznej, na przykład dymu, zawór kontrolno-alarmowy uruchamia przepływ wody do rurociągu zakończonego dyszami. Środek pianotwórczy jest pobierany z odrębnego zbiornika, na przykład za pomocą zasysacza liniowego i jest mieszany z wodą. Dysze końcowe rozpylają mieszaninę na siatkę, gdzie jest formowana piana. Powstała piana pokrywa powierzchnie i/lub kubaturę pomieszczenia, uniemożliwiając rozprzestrzenianie się pożaru oraz odcinając dopływ tlenu do palącej się substancji.
Schemat ideowy SUG gazowe
Źródło: Zespół autorski Politechniki Łódzkiej, licencja: CC BY-SA 3.0.
Pianowe
Pianowe
RmPPOFniyfqNh
Ilustracja zatytułowana jest Schemat ideowy SUG pianowe. Przedstawia schemat systemu pianowego. System składa się ze zbiornika środka pianotwórczego, pomp i zbiornika z wodą. Elementy systemu połączone są rurami. Na ilustracji znajdują się punkty interaktywne, po kliknięciu których pojawia się ramka nazwą elementu. Wymienione elementy to:
Zs - zbiornik środka pianotwórczego,
Ps - pompownia środka pianotwórczego,
Pw - pompownia wody,
Z - zbiornik.
Ilustracja zatytułowana jest Schemat ideowy SUG pianowe. Przedstawia schemat systemu pianowego. System składa się ze zbiornika środka pianotwórczego, pomp i zbiornika z wodą. Elementy systemu połączone są rurami. Na ilustracji znajdują się punkty interaktywne, po kliknięciu których pojawia się ramka nazwą elementu. Wymienione elementy to:
Zs - zbiornik środka pianotwórczego,
Ps - pompownia środka pianotwórczego,
Pw - pompownia wody,
Z - zbiornik.
Schemat ideowy SUG pianowe
Źródło: Zespół autorski Politechniki Łódzkiej, licencja: CC BY-SA 3.0.
Rrqx8YE4gSMV8
Ilustracja zatytułowana jest Elementy SUG: dysza pianowa. Przedstawia pianowe urządzenie gaśnicze. Po jednej stronie znajduje się gwintowana końcówka do wkręcenia urządzenia do instalacji. Powyżej są dwa ramiona, pomiędzy którymi zamontowana jest szklana ampułka. W górnej części są dwa okrągłe elementy. Jeden mniejszy z wycięciami, a drugi większy i wypukły. Posiada równomiernie rozmieszczone otwory. Na ilustracji znajduje się punkt interaktywny, po kliknięciu którego pojawia się ramka z tekstem oraz z tożsamym z nim nagraniem audio.
Tekst Stałe urządzenia gaśnicze pianowe służą wczesnemu wykryciu pożaru, zagrożenia wybuchem oraz stłumieniu pożaru czy też odcięciu tlenu od gazu czy cieczy palnej, która wydostała się na zewnątrz i może doprowadzić do wybuchu, i w konsekwencji pożaru. Po wykryciu substancji niebezpiecznej, na przykład dymu, zawór kontrolno-alarmowy powoduje przepływ wody do rurociągu zakończonego dyszami. Środek pianotwórczy jest pobierany z odrębnego zbiornika na przykład za pomocą zasysacza liniowego i jest mieszany z wodą. Dysze końcowe rozpylają mieszaninę na siatkę, gdzie jest formowana piana. Powstała piana pokrywa powierzchnię i/lub kubaturę pomieszczenia, uniemożliwiając rozprzestrzenianie się pożaru oraz odcinając dopływ tlenu do palącej się substancji.
Ilustracja zatytułowana jest Elementy SUG: dysza pianowa. Przedstawia pianowe urządzenie gaśnicze. Po jednej stronie znajduje się gwintowana końcówka do wkręcenia urządzenia do instalacji. Powyżej są dwa ramiona, pomiędzy którymi zamontowana jest szklana ampułka. W górnej części są dwa okrągłe elementy. Jeden mniejszy z wycięciami, a drugi większy i wypukły. Posiada równomiernie rozmieszczone otwory. Na ilustracji znajduje się punkt interaktywny, po kliknięciu którego pojawia się ramka z tekstem oraz z tożsamym z nim nagraniem audio.
Tekst Stałe urządzenia gaśnicze pianowe służą wczesnemu wykryciu pożaru, zagrożenia wybuchem oraz stłumieniu pożaru czy też odcięciu tlenu od gazu czy cieczy palnej, która wydostała się na zewnątrz i może doprowadzić do wybuchu, i w konsekwencji pożaru. Po wykryciu substancji niebezpiecznej, na przykład dymu, zawór kontrolno-alarmowy powoduje przepływ wody do rurociągu zakończonego dyszami. Środek pianotwórczy jest pobierany z odrębnego zbiornika na przykład za pomocą zasysacza liniowego i jest mieszany z wodą. Dysze końcowe rozpylają mieszaninę na siatkę, gdzie jest formowana piana. Powstała piana pokrywa powierzchnię i/lub kubaturę pomieszczenia, uniemożliwiając rozprzestrzenianie się pożaru oraz odcinając dopływ tlenu do palącej się substancji.
Elementy SUG: dysza pianowa
Źródło: Zespół autorski Politechniki Łódzkiej, licencja: CC BY-SA 3.0.
Ilustracja zatytułowana jest Instalacje awaryjnego oświetlenia ewakuacyjnego. Przedstawia schemat instalacji awaryjnego oświetlenia ewakuacyjnego. Całość zarządzana jest za pomocą komputerowego systemu zarządzania budynkiem. Jest on połączony z centralą, która posiada włączniki i wyłączniki kolejnych urządzeń systemu. Na linie instalacji awaryjnej składają się lampy i oświetlenie znaków ewakuacyjnych. Na ilustracji znajdują się punkty interaktywne, po kliknięciu których pojawia się ramka z ilustracją lub z tekstem oraz z tożsamym z nim nagraniem audio.
Przeznaczenie Tekst Celem instalowania awaryjnego oświetlenia ewakuacyjnego jest zapewnienie bezpieczeństwa wszystkim osobom przebywającym w budynku, w którym na skutek braku zasilania przestaje działać oświetlenie, co powoduje nastanie ciemności.
W jakich obiektach jest wymagane awaryjne oświetlenie ewakuacyjne – na podstawie przepisów? Tekst Podstawą prawną regulującą, w jakich obiektach powinno znajdować się awaryjne oświetlenie ewakuacyjne, jest Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 roku w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. Stosowanie awaryjnego oświetlenia ewakuacyjnego wymagane jest w:
w pomieszczeniach:
widowni kin, teatrów i filharmonii oraz innych sal widowiskowych;
audytoriów, sal konferencyjnych, czytelni, lokali rozrywkowych oraz sal sportowych przeznaczonych dla ponad 200 osób;
wystawowych w muzeach;
o powierzchni netto ponad 1000 metrów kwadratowych w garażach oświetlonych wyłącznie światłem sztucznym;
o powierzchni netto ponad 2000 metrów kwadratowych w budynkach użyteczności publicznej, budynkach zamieszkania zbiorowego oraz w budynkach produkcyjnych i magazynowych;
na drogach ewakuacyjnych:
z pomieszczeń wymienionych powyżej w punkcie pierwszym;
oświetlonych wyłącznie światłem sztucznym;
w szpitalach i innych budynkach przeznaczonych przede wszystkim do użytku osób o ograniczonej zdolności poruszania się;
w wysokich i wysokościowych budynkach użyteczności publicznej i zamieszkania zbiorowego.
Oświetlenie awaryjne Ilustracja Oświetlenie awaryjne dzieli się na oświetlenie ewakuacyjne i oświetlenie zapasowe. W dalszej kolejności oświetlenie ewakuacyjne dzieli się na: oświetlenie drogi ewakuacyjnej, oświetlenie strefy otwartej i oświetlenie strefy wysokiego ryzyka. Oświetlenie drogi ewakuacyjnej obejmuje znaki bezpieczeństwa.
Rozmieszczenie oświetlenia awaryjnego Tekst
W celu zapewnienia właściwej widzialności umożliwiającej bezpieczną ewakuację wskazane jest, aby oprawy oświetlenia awaryjnego umieszczane były co najmniej 2 metry nad podłogą.
W celu zapewnienia odpowiedniego natężenia oświetlenia oprawy oświetleniowe do oświetlenia ewakuacyjnego powinny być usytuowane w pobliżu każdych drzwi wyjściowych oraz w takich miejscach, gdzie to konieczne, aby zwrócić uwagę na potencjalne niebezpieczeństwo lub umieszczony sprzęt bezpieczeństwa. Zatem oprawy ewakuacyjne powinny być umieszczane:
przy każdych drzwiach wyjściowych przeznaczonych do wyjścia ewakuacyjnego;
w pobliżu schodów, tak aby każdy stopień był oświetlony bezpośrednio;
w pobliżu każdego urządzenia przeciwpożarowego i przycisku alarmowego;
przy każdej zmianie kierunku;
w pobliżu każdej zmiany poziomu;
przy każdym skrzyżowaniu korytarzy;
na zewnątrz i w pobliżu każdego wyjścia końcowego;
w pobliżu każdego punktu pierwszej pomocy.
System zasilania zapasowego musi dostarczyć energii na minimum godzinę pracy oświetlenia.
System zarządzania budynkiem Tekst System automatyki budynkowej, który daje możliwość monitorowania i zarządzania wszystkimi urządzeniami i systemami znajdującymi się w budynku i jego otoczeniu.
Oprawa oświetlenia ewakuacyjnego Tekst Zadaniem oprawy oświetlenia ewakuacyjnego jest doświetlenie znaków znajdujących się przy wyjściach awaryjnych, jak również poprawa widoczności drogi ewakuacyjnej.
Centrala Tekst Systemy centralnego sterowania oprawami pozwalają na integrowanie zarówno monitorowania, jak i kontroli pracy wielu opraw oświetlenia awaryjnego.
Ilustracja zatytułowana jest Instalacje awaryjnego oświetlenia ewakuacyjnego. Przedstawia schemat instalacji awaryjnego oświetlenia ewakuacyjnego. Całość zarządzana jest za pomocą komputerowego systemu zarządzania budynkiem. Jest on połączony z centralą, która posiada włączniki i wyłączniki kolejnych urządzeń systemu. Na linie instalacji awaryjnej składają się lampy i oświetlenie znaków ewakuacyjnych. Na ilustracji znajdują się punkty interaktywne, po kliknięciu których pojawia się ramka z ilustracją lub z tekstem oraz z tożsamym z nim nagraniem audio.
Przeznaczenie Tekst Celem instalowania awaryjnego oświetlenia ewakuacyjnego jest zapewnienie bezpieczeństwa wszystkim osobom przebywającym w budynku, w którym na skutek braku zasilania przestaje działać oświetlenie, co powoduje nastanie ciemności.
W jakich obiektach jest wymagane awaryjne oświetlenie ewakuacyjne – na podstawie przepisów? Tekst Podstawą prawną regulującą, w jakich obiektach powinno znajdować się awaryjne oświetlenie ewakuacyjne, jest Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 roku w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. Stosowanie awaryjnego oświetlenia ewakuacyjnego wymagane jest w:
w pomieszczeniach:
widowni kin, teatrów i filharmonii oraz innych sal widowiskowych;
audytoriów, sal konferencyjnych, czytelni, lokali rozrywkowych oraz sal sportowych przeznaczonych dla ponad 200 osób;
wystawowych w muzeach;
o powierzchni netto ponad 1000 metrów kwadratowych w garażach oświetlonych wyłącznie światłem sztucznym;
o powierzchni netto ponad 2000 metrów kwadratowych w budynkach użyteczności publicznej, budynkach zamieszkania zbiorowego oraz w budynkach produkcyjnych i magazynowych;
na drogach ewakuacyjnych:
z pomieszczeń wymienionych powyżej w punkcie pierwszym;
oświetlonych wyłącznie światłem sztucznym;
w szpitalach i innych budynkach przeznaczonych przede wszystkim do użytku osób o ograniczonej zdolności poruszania się;
w wysokich i wysokościowych budynkach użyteczności publicznej i zamieszkania zbiorowego.
Oświetlenie awaryjne Ilustracja Oświetlenie awaryjne dzieli się na oświetlenie ewakuacyjne i oświetlenie zapasowe. W dalszej kolejności oświetlenie ewakuacyjne dzieli się na: oświetlenie drogi ewakuacyjnej, oświetlenie strefy otwartej i oświetlenie strefy wysokiego ryzyka. Oświetlenie drogi ewakuacyjnej obejmuje znaki bezpieczeństwa.
Rozmieszczenie oświetlenia awaryjnego Tekst
W celu zapewnienia właściwej widzialności umożliwiającej bezpieczną ewakuację wskazane jest, aby oprawy oświetlenia awaryjnego umieszczane były co najmniej 2 metry nad podłogą.
W celu zapewnienia odpowiedniego natężenia oświetlenia oprawy oświetleniowe do oświetlenia ewakuacyjnego powinny być usytuowane w pobliżu każdych drzwi wyjściowych oraz w takich miejscach, gdzie to konieczne, aby zwrócić uwagę na potencjalne niebezpieczeństwo lub umieszczony sprzęt bezpieczeństwa. Zatem oprawy ewakuacyjne powinny być umieszczane:
przy każdych drzwiach wyjściowych przeznaczonych do wyjścia ewakuacyjnego;
w pobliżu schodów, tak aby każdy stopień był oświetlony bezpośrednio;
w pobliżu każdego urządzenia przeciwpożarowego i przycisku alarmowego;
przy każdej zmianie kierunku;
w pobliżu każdej zmiany poziomu;
przy każdym skrzyżowaniu korytarzy;
na zewnątrz i w pobliżu każdego wyjścia końcowego;
w pobliżu każdego punktu pierwszej pomocy.
System zasilania zapasowego musi dostarczyć energii na minimum godzinę pracy oświetlenia.
System zarządzania budynkiem Tekst System automatyki budynkowej, który daje możliwość monitorowania i zarządzania wszystkimi urządzeniami i systemami znajdującymi się w budynku i jego otoczeniu.
Oprawa oświetlenia ewakuacyjnego Tekst Zadaniem oprawy oświetlenia ewakuacyjnego jest doświetlenie znaków znajdujących się przy wyjściach awaryjnych, jak również poprawa widoczności drogi ewakuacyjnej.
Centrala Tekst Systemy centralnego sterowania oprawami pozwalają na integrowanie zarówno monitorowania, jak i kontroli pracy wielu opraw oświetlenia awaryjnego.
Instalacje awaryjnego oświetlenia ewakuacyjnego
Źródło: Zespół autorski Politechniki Łódzkiej, licencja: CC BY-SA 3.0.
Ilustracja zatytułowana jest Hydranty wewnętrzne i zawory hydrantowe. Przedstawia dwie otwartą szafki hydrantu. Wewnątrz szafki po lewej znajduje się zawór wraz z przyłączem wodnym, bęben z nawiniętym wężem, zakończonym prądownicą oraz gaśnica. Wewnątrz szafki po prawej znajdują się dwa zawory wraz z przyłączami wodnymi. Na ilustracji znajdują się punkty interaktywne, po kliknięciu których pojawia się ramka z tekstem oraz z tożsamym z nim nagraniem audio lub z nazwą elementu hydrantu.
Przeznaczenie Tekst Hydrant wewnętrzny jest urządzeniem umieszczonym na sieci wodociągowej wewnętrznej, służącym do poboru wody, celem gaszenia pożarów grupy A. Umożliwia on dogodne gaszenie ewentualnego pożaru (z większych niż gaśnice odległości), a w szczególności przydatny jest do gaszenia pożarów w zarodku. Zawór hydrantowy to urządzenie montowane w suchych lub nawodnionych pionach przeciwpożarowych, posiadające nasadę tłoczną 52 wraz z pokrętłem (zaworem), umożliwiającym przyłączenie węża pożarniczego oraz otwieranie i zamykanie przepływu wody.
Zawór wraz z pokrętłem.
Nasada tłoczona.
Ilustracja zatytułowana jest Hydranty wewnętrzne i zawory hydrantowe. Przedstawia dwie otwartą szafki hydrantu. Wewnątrz szafki po lewej znajduje się zawór wraz z przyłączem wodnym, bęben z nawiniętym wężem, zakończonym prądownicą oraz gaśnica. Wewnątrz szafki po prawej znajdują się dwa zawory wraz z przyłączami wodnymi. Na ilustracji znajdują się punkty interaktywne, po kliknięciu których pojawia się ramka z tekstem oraz z tożsamym z nim nagraniem audio lub z nazwą elementu hydrantu.
Przeznaczenie Tekst Hydrant wewnętrzny jest urządzeniem umieszczonym na sieci wodociągowej wewnętrznej, służącym do poboru wody, celem gaszenia pożarów grupy A. Umożliwia on dogodne gaszenie ewentualnego pożaru (z większych niż gaśnice odległości), a w szczególności przydatny jest do gaszenia pożarów w zarodku. Zawór hydrantowy to urządzenie montowane w suchych lub nawodnionych pionach przeciwpożarowych, posiadające nasadę tłoczną 52 wraz z pokrętłem (zaworem), umożliwiającym przyłączenie węża pożarniczego oraz otwieranie i zamykanie przepływu wody.
Zawór wraz z pokrętłem.
Nasada tłoczona.
Hydranty wewnętrzne i zawory hydrantowe
Źródło: Zespół autorski Politechniki Łódzkiej, licencja: CC BY-SA 3.0.
Obiekty, budowa, typy
Obiekty, budowa, typy
R1LrgvVhUxhak
Ilustracja zatytułowana jest Hydranty wewnętrzne i zawory hydrantowe. Przedstawia dwie otwartą szafki hydrantu. Wewnątrz szafki po lewej znajduje się zawór wraz z przyłączem wodnym, bęben z nawiniętym wężem, zakończonym prądownicą oraz gaśnica. Wewnątrz szafki po prawej znajdują się dwa zawory wraz z przyłączami wodnymi. Na ilustracji znajdują się punkty interaktywne, po kliknięciu których pojawia się ramka z tekstem oraz z tożsamym z nim nagraniem audio.
W jakich obiektach są wymagane hydranty wewnętrzne i zawory hydrantowe – na podstawie przepisów? Tekst Podstawą prawną regulującą, w jakich obiektach powinny znajdować się hydranty wewnętrzne i zawory hydrantowe, jest Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 7 czerwca 2010 roku w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów.
Hydranty 25 (budynki kategorii zagrożenia ludzi ZL)
W budynku kategorii zagrożenia ludzi ZL I (dyskoteki, kina, teatry), ZL II (przedszkola, szpitale, domy opieki społecznej) lub ZL V (hotele, internaty) należy je stosować, gdy strefa pożarowa o danej kategorii ZL przekracza powierzchnię 200 mIndeks górny 2, niezależnie od wysokości budynku.
W budynku kategorii zagrożenia ludzi ZL III. Jeśli jest to budynek niski, hydranty są wymagane, gdy powierzchnia strefy pożarowej przekracza 1000 metrów kwadratowych.
Jeśli budynek jest średniowysoki, a powierzchnia strefy pożarowej ZL III przekracza 200 metrów kwadratowych, hydrant jest wymagany. Jednak jeżeli strefa pożarowa ZL III obejmuje tylko pierwszą kondygnację nadziemną, a nad nią znajdują się wyłącznie strefy pożarowe ZL IV, hydranty stosuje się jedynie wtedy, gdy powierzchnia strefy pożarowej ZL III przekracza 1000 metrów kwadratowych.
W hydranty wewnętrzne należy wyposażyć wszystkie kondygnacje budynków wysokich i wysokościowych, z wyjątkiem kondygnacji obejmującej wyłącznie strefę pożarową zakwalifikowaną do kategorii zagrożenia ludzi ZL IV.
Hydranty 33 (garaże i nie tylko)
Garaż jednokondygnacyjny, zamknięty, przeznaczony dla więcej niż 10 stanowisk postojowych.
Garaż wielokondygnacyjny.
Hydranty 52 (budynki przemysłowe i magazynowe) Obowiązek stosowania hydrantów w budynkach przemysłowo-magazynowych wynika z dwóch zasadniczych kryteriów: gęstości obciążenia ogniowego (Qd) w strefie pożarowej oraz powierzchni tej strefy. Jeśli chodzi o gęstość obciążenia ogniowego, kryterium granicznym jest 500 lub 1000 MJ/m2 (przeliczeniowo – 25 lub 50 kilogramów drewna na powierzchni 1 metra kwadratowego), natomiast jeśli chodzi o powierzchnię, jest to 100 lub 200 metrów kwadratowych. Kryteria te są stosowane w kombinacjach, mających swoje logiczne uzasadnienie. Hydranty 52 muszą się znaleźć w budynku:
jeśli QIndeks dolny d przekracza 500 MJ/mIndeks górny 2, a powierzchnia przekracza 200 mIndeks górny 2 (jeśli Qd nie przekracza 1000 MJ/m2, można stosować hydranty 33);
jeśli sumaryczne QIndeks dolny d co prawda nie przekracza 500 MJ/mIndeks górny 2, ale w strefie znajduje się pomieszczenie o powierzchni przekraczającej 100 mIndeks górny 2 i Qd większym niż 1000 MJ/mIndeks górny 2;
przy wejściu do pomieszczeń magazynowych lub technicznych o powierzchni przekraczającej 200 mIndeks górny 2 i Qd przekraczającej 500 MJ/mIndeks górny 2, usytuowanych w strefie pożarowej ZL I, ZL II, ZL III lub ZL V znajdującej się w budynku niskim albo średniowysokim (jeśli QIndeks dolny d w tych pomieszczeniach nie przekracza 1000 MJ/mIndeks górny 2, można stosować hydranty 33).
Zawory hydrantowe 52 (budynki wysokie i wysokościowe)
Zawory hydrantowe 52 należy stosować w budynkach wysokich i wysokościowych, również do ochrony tych stref pożarowych, które zaliczono do kategorii zagrożenia ludzi ZL IV.
Budowa hydrantów wewnętrznych i zaworów hydrantowych. Tekst Hydrant wewnętrzny składa się z:
szafki hydrantowej,
przyłącza wodnego z zaworem,
węża z prądownicą,
Zawór hydrantowy składa się z:
zaworu wraz z pokrętłem umieszczonego na rurze wodociągowej,
nasady tłocznej skierowanej do dołu,
W miejscach, w których może być narażony na uszkodzenie lub dewastację, umieszcza się go w metalowej szafce ochronnej z zamkiem otwieranym głowicą toporka strażackiego.
Typy hydrantów wewnętrznych i zaworów hydrantowych. Tekst Wyróżnia się typy rodzaje hydrantów wewnętrznych:
hydrant wewnętrzny z wężem półsztywnym o nominalnej średnicy węża 25 milimetrów zwany "hydrantem 25";
hydrant wewnętrzny z wężem półsztywnym o nominalnej średnicy węża 33 milimetrów zwany "hydrantem 33";
hydrant wewnętrzny z wężem płasko składanym o nominalnej średnicy węża 52 milimetrów zwany "hydrantem 52".
zawór hydrantowy zwany "zaworem 52", bez wyposażenia w wąż pożarniczy występuje w jednym typie i pozwala na podłączenie węża pożarniczego o nominalnej średnicy 52 mm.
Ilustracja zatytułowana jest Hydranty wewnętrzne i zawory hydrantowe. Przedstawia dwie otwartą szafki hydrantu. Wewnątrz szafki po lewej znajduje się zawór wraz z przyłączem wodnym, bęben z nawiniętym wężem, zakończonym prądownicą oraz gaśnica. Wewnątrz szafki po prawej znajdują się dwa zawory wraz z przyłączami wodnymi. Na ilustracji znajdują się punkty interaktywne, po kliknięciu których pojawia się ramka z tekstem oraz z tożsamym z nim nagraniem audio.
W jakich obiektach są wymagane hydranty wewnętrzne i zawory hydrantowe – na podstawie przepisów? Tekst Podstawą prawną regulującą, w jakich obiektach powinny znajdować się hydranty wewnętrzne i zawory hydrantowe, jest Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 7 czerwca 2010 roku w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów.
Hydranty 25 (budynki kategorii zagrożenia ludzi ZL)
W budynku kategorii zagrożenia ludzi ZL I (dyskoteki, kina, teatry), ZL II (przedszkola, szpitale, domy opieki społecznej) lub ZL V (hotele, internaty) należy je stosować, gdy strefa pożarowa o danej kategorii ZL przekracza powierzchnię 200 mIndeks górny 2, niezależnie od wysokości budynku.
W budynku kategorii zagrożenia ludzi ZL III. Jeśli jest to budynek niski, hydranty są wymagane, gdy powierzchnia strefy pożarowej przekracza 1000 metrów kwadratowych.
Jeśli budynek jest średniowysoki, a powierzchnia strefy pożarowej ZL III przekracza 200 metrów kwadratowych, hydrant jest wymagany. Jednak jeżeli strefa pożarowa ZL III obejmuje tylko pierwszą kondygnację nadziemną, a nad nią znajdują się wyłącznie strefy pożarowe ZL IV, hydranty stosuje się jedynie wtedy, gdy powierzchnia strefy pożarowej ZL III przekracza 1000 metrów kwadratowych.
W hydranty wewnętrzne należy wyposażyć wszystkie kondygnacje budynków wysokich i wysokościowych, z wyjątkiem kondygnacji obejmującej wyłącznie strefę pożarową zakwalifikowaną do kategorii zagrożenia ludzi ZL IV.
Hydranty 33 (garaże i nie tylko)
Garaż jednokondygnacyjny, zamknięty, przeznaczony dla więcej niż 10 stanowisk postojowych.
Garaż wielokondygnacyjny.
Hydranty 52 (budynki przemysłowe i magazynowe) Obowiązek stosowania hydrantów w budynkach przemysłowo-magazynowych wynika z dwóch zasadniczych kryteriów: gęstości obciążenia ogniowego (Qd) w strefie pożarowej oraz powierzchni tej strefy. Jeśli chodzi o gęstość obciążenia ogniowego, kryterium granicznym jest 500 lub 1000 MJ/m2 (przeliczeniowo – 25 lub 50 kilogramów drewna na powierzchni 1 metra kwadratowego), natomiast jeśli chodzi o powierzchnię, jest to 100 lub 200 metrów kwadratowych. Kryteria te są stosowane w kombinacjach, mających swoje logiczne uzasadnienie. Hydranty 52 muszą się znaleźć w budynku:
jeśli QIndeks dolny d przekracza 500 MJ/mIndeks górny 2, a powierzchnia przekracza 200 mIndeks górny 2 (jeśli Qd nie przekracza 1000 MJ/m2, można stosować hydranty 33);
jeśli sumaryczne QIndeks dolny d co prawda nie przekracza 500 MJ/mIndeks górny 2, ale w strefie znajduje się pomieszczenie o powierzchni przekraczającej 100 mIndeks górny 2 i Qd większym niż 1000 MJ/mIndeks górny 2;
przy wejściu do pomieszczeń magazynowych lub technicznych o powierzchni przekraczającej 200 mIndeks górny 2 i Qd przekraczającej 500 MJ/mIndeks górny 2, usytuowanych w strefie pożarowej ZL I, ZL II, ZL III lub ZL V znajdującej się w budynku niskim albo średniowysokim (jeśli QIndeks dolny d w tych pomieszczeniach nie przekracza 1000 MJ/mIndeks górny 2, można stosować hydranty 33).
Zawory hydrantowe 52 (budynki wysokie i wysokościowe)
Zawory hydrantowe 52 należy stosować w budynkach wysokich i wysokościowych, również do ochrony tych stref pożarowych, które zaliczono do kategorii zagrożenia ludzi ZL IV.
Budowa hydrantów wewnętrznych i zaworów hydrantowych. Tekst Hydrant wewnętrzny składa się z:
szafki hydrantowej,
przyłącza wodnego z zaworem,
węża z prądownicą,
Zawór hydrantowy składa się z:
zaworu wraz z pokrętłem umieszczonego na rurze wodociągowej,
nasady tłocznej skierowanej do dołu,
W miejscach, w których może być narażony na uszkodzenie lub dewastację, umieszcza się go w metalowej szafce ochronnej z zamkiem otwieranym głowicą toporka strażackiego.
Typy hydrantów wewnętrznych i zaworów hydrantowych. Tekst Wyróżnia się typy rodzaje hydrantów wewnętrznych:
hydrant wewnętrzny z wężem półsztywnym o nominalnej średnicy węża 25 milimetrów zwany "hydrantem 25";
hydrant wewnętrzny z wężem półsztywnym o nominalnej średnicy węża 33 milimetrów zwany "hydrantem 33";
hydrant wewnętrzny z wężem płasko składanym o nominalnej średnicy węża 52 milimetrów zwany "hydrantem 52".
zawór hydrantowy zwany "zaworem 52", bez wyposażenia w wąż pożarniczy występuje w jednym typie i pozwala na podłączenie węża pożarniczego o nominalnej średnicy 52 mm.
Hydranty wewnętrzne i zawory hydrantowe
Źródło: Zespół autorski Politechniki Łódzkiej, licencja: CC BY-SA 3.0.
Hydrant 25
Hydrant 25
R1D9k6UlFvE0U
Ilustracja zatytułowana jest Hydranty wewnętrzne i zawory hydrantowe - hydrant 25. Przedstawia otwartą szafkę hydrantu, wewnątrz której znajduje się zawór wraz z przyłączem wodnym, bęben z nawiniętym wężem, zakończonym prądownicą oraz gaśnica. Na ilustracji znajdują się punkty interaktywne, po kliknięciu których pojawia się ramka z ilustracją i z nazwą elementu hydrantu. Wymienione elementy hydrantu wewnętrznego:
Prądownica hydrantowa DN25 mosiężna regulowana Ilustracja Prądownica ma formę rurki, która jest przewężona w środkowej części. Z jednej strony jest rozszerzona mocniej, a z drugiej mniej.
Wąż półsztywny DN25 w odcinku 20 lub 30 metrów Ilustracja Wąż jest nawinięty na okrągły bęben. Przyłączony jest do środka przedniej części obudowy bębna. Nawinięty jest równomiernie.
Bęben hydrantowy Ilustracja Ma walcowatą formę i okrągłą ścianę obudowy. W jej centrum znajduje się przyłącze węża. W bocznej części znajduje się ramię, które służy do wysunięcia bębna z szafki.
Oś wodna DN25 mosiężna chromowana Ilustracja Oś wodna to metalowy element łączący bęben i wąż. Jest wygięty pod kątem prostym.
Szafka hydrantowa Ilustracja Ma formę prostopadłościanu. Przednia ściana to otwierane drzwiczki.
Zawór DN52 z redukcją kątową do DN25 Ilustracja Zawór składa się z metalowej rury, która jest węższa na końcach i z okrągłego pokrętła służącego do otwarcia lub zamknięcia dopływu wody.
Ramię bębna Ilustracja Ramię bębna składa się z dwóch kawałków metalu połączonych pod kątem prostym oraz z poprzecznej listwy wzmacniającej. Na końcu ramienia znajduje się mocowanie, za pomocą którego łączy się ramię z bębnem.
Wąż doprowadzający DN25 półsztywny Ilustracja To krótki odcinek węża, który z jednej strony podłączony jest do zaworu, a z drugiej do osi wodnej przy bębnie.
Opcjonalna gaśnica Ilustracja Gaśnica składa się ze zbiornika w formie walca. Na ścianie zbiornika znajduje się etykieta z informacjami o rodzaju gaśnicy. W górnej części jest dźwignia i dysza wylotowa.
Ilustracja zatytułowana jest Hydranty wewnętrzne i zawory hydrantowe - hydrant 25. Przedstawia otwartą szafkę hydrantu, wewnątrz której znajduje się zawór wraz z przyłączem wodnym, bęben z nawiniętym wężem, zakończonym prądownicą oraz gaśnica. Na ilustracji znajdują się punkty interaktywne, po kliknięciu których pojawia się ramka z ilustracją i z nazwą elementu hydrantu. Wymienione elementy hydrantu wewnętrznego:
Prądownica hydrantowa DN25 mosiężna regulowana Ilustracja Prądownica ma formę rurki, która jest przewężona w środkowej części. Z jednej strony jest rozszerzona mocniej, a z drugiej mniej.
Wąż półsztywny DN25 w odcinku 20 lub 30 metrów Ilustracja Wąż jest nawinięty na okrągły bęben. Przyłączony jest do środka przedniej części obudowy bębna. Nawinięty jest równomiernie.
Bęben hydrantowy Ilustracja Ma walcowatą formę i okrągłą ścianę obudowy. W jej centrum znajduje się przyłącze węża. W bocznej części znajduje się ramię, które służy do wysunięcia bębna z szafki.
Oś wodna DN25 mosiężna chromowana Ilustracja Oś wodna to metalowy element łączący bęben i wąż. Jest wygięty pod kątem prostym.
Szafka hydrantowa Ilustracja Ma formę prostopadłościanu. Przednia ściana to otwierane drzwiczki.
Zawór DN52 z redukcją kątową do DN25 Ilustracja Zawór składa się z metalowej rury, która jest węższa na końcach i z okrągłego pokrętła służącego do otwarcia lub zamknięcia dopływu wody.
Ramię bębna Ilustracja Ramię bębna składa się z dwóch kawałków metalu połączonych pod kątem prostym oraz z poprzecznej listwy wzmacniającej. Na końcu ramienia znajduje się mocowanie, za pomocą którego łączy się ramię z bębnem.
Wąż doprowadzający DN25 półsztywny Ilustracja To krótki odcinek węża, który z jednej strony podłączony jest do zaworu, a z drugiej do osi wodnej przy bębnie.
Opcjonalna gaśnica Ilustracja Gaśnica składa się ze zbiornika w formie walca. Na ścianie zbiornika znajduje się etykieta z informacjami o rodzaju gaśnicy. W górnej części jest dźwignia i dysza wylotowa.
Hydranty wewnętrzne i zawory hydrantowe. Hydrant 25.
Źródło: Zespół autorski Politechniki Łódzkiej, licencja: CC BY-SA 3.0.
Hydrant 33
Hydrant 33
Rj4VZex48OPJP
Ilustracja zatytułowana jest Hydranty wewnętrzne i zawory hydrantowe - hydrant 33. Przedstawia otwartą szafkę hydrantu, wewnątrz której znajduje się zawór wraz z przyłączem wodnym, bęben z nawiniętym wężem, zakończonym prądownicą oraz gaśnica. Na ilustracji znajdują się punkty interaktywne, po kliknięciu których pojawia się ramka z ilustracją i z nazwą elementu hydrantu. Wymienione elementy hydrantu wewnętrznego:
Prądownica hydrantowa DN33 mosiężna regulowana Ilustracja Prądownica ma formę rurki, która jest przewężona w środkowej części. Z jednej strony jest rozszerzona mocniej, a z drugiej mniej.
Wąż półsztywny DN33 w odcinku 20 lub 30 metrów Ilustracja Wąż jest nawinięty na okrągły bęben. Przyłączony jest do środka przedniej części obudowy bębna. Nawinięty jest równomiernie.
Bęben hydrantowy Ilustracja Ma walcowatą formę i okrągłą ścianę obudowy. W jej centrum znajduje się przyłącze węża. W bocznej części znajduje się ramię, które służy do wysunięcia bębna z szafki.
Oś wodna DN33 mosiężna chromowana Ilustracja Oś wodna to metalowy element łączący bęben i wąż. Jest wygięty pod kątem prostym.
Szafka hydrantowa Ilustracja Ma formę prostopadłościanu. Przednia ściana to otwierane drzwiczki.
Zawór DN52 z redukcją kątową do DN33 Ilustracja Zawór składa się z metalowej rury, która jest węższa na końcach i z okrągłego pokrętła służącego do otwarcia lub zamknięcia dopływu wody.
Ramię bębna Ilustracja Ramię bębna składa się z dwóch kawałków metalu połączonych pod kątem prostym oraz z poprzecznej listwy wzmacniającej. Na końcu ramienia znajduje się mocowanie, za pomocą którego łączy się ramię z bębnem.
Wąż doprowadzający DN33 półsztywny Ilustracja To krótki odcinek węża, który z jednej strony podłączony jest do zaworu, a z drugiej do osi wodnej przy bębnie.
Opcjonalna gaśnica Ilustracja Gaśnica składa się ze zbiornika w formie walca. Na ścianie zbiornika znajduje się etykieta z informacjami o rodzaju gaśnicy. W górnej części jest dźwignia i dysza wylotowa.
Ilustracja zatytułowana jest Hydranty wewnętrzne i zawory hydrantowe - hydrant 33. Przedstawia otwartą szafkę hydrantu, wewnątrz której znajduje się zawór wraz z przyłączem wodnym, bęben z nawiniętym wężem, zakończonym prądownicą oraz gaśnica. Na ilustracji znajdują się punkty interaktywne, po kliknięciu których pojawia się ramka z ilustracją i z nazwą elementu hydrantu. Wymienione elementy hydrantu wewnętrznego:
Prądownica hydrantowa DN33 mosiężna regulowana Ilustracja Prądownica ma formę rurki, która jest przewężona w środkowej części. Z jednej strony jest rozszerzona mocniej, a z drugiej mniej.
Wąż półsztywny DN33 w odcinku 20 lub 30 metrów Ilustracja Wąż jest nawinięty na okrągły bęben. Przyłączony jest do środka przedniej części obudowy bębna. Nawinięty jest równomiernie.
Bęben hydrantowy Ilustracja Ma walcowatą formę i okrągłą ścianę obudowy. W jej centrum znajduje się przyłącze węża. W bocznej części znajduje się ramię, które służy do wysunięcia bębna z szafki.
Oś wodna DN33 mosiężna chromowana Ilustracja Oś wodna to metalowy element łączący bęben i wąż. Jest wygięty pod kątem prostym.
Szafka hydrantowa Ilustracja Ma formę prostopadłościanu. Przednia ściana to otwierane drzwiczki.
Zawór DN52 z redukcją kątową do DN33 Ilustracja Zawór składa się z metalowej rury, która jest węższa na końcach i z okrągłego pokrętła służącego do otwarcia lub zamknięcia dopływu wody.
Ramię bębna Ilustracja Ramię bębna składa się z dwóch kawałków metalu połączonych pod kątem prostym oraz z poprzecznej listwy wzmacniającej. Na końcu ramienia znajduje się mocowanie, za pomocą którego łączy się ramię z bębnem.
Wąż doprowadzający DN33 półsztywny Ilustracja To krótki odcinek węża, który z jednej strony podłączony jest do zaworu, a z drugiej do osi wodnej przy bębnie.
Opcjonalna gaśnica Ilustracja Gaśnica składa się ze zbiornika w formie walca. Na ścianie zbiornika znajduje się etykieta z informacjami o rodzaju gaśnicy. W górnej części jest dźwignia i dysza wylotowa.
Hydranty wewnętrzne i zawory hydrantowe. Hydrant 33.
Źródło: Zespół autorski Politechniki Łódzkiej, licencja: CC BY-SA 3.0.
Hydrant 52
Hydrant 52
RIdPVXv6fNF8f
Ilustracja zatytułowana jest Hydranty wewnętrzne i zawory hydrantowe - hydrant 52. Przedstawia otwartą szafkę hydrantu, wewnątrz której znajduje się zawór wraz z przyłączem wodnym, bęben z nawiniętym grubym wężem, zakończonym szeroką prądownicą oraz gaśnica. Na ilustracji znajdują się punkty interaktywne, po kliknięciu których pojawia się ramka z ilustracją i z nazwą elementu hydrantu. Wymienione elementy hydrantu wewnętrznego:
Prądownica hydrantowa DN52 mosiężna regulowana Ilustracja Prądownica ma formę rurki, która jest przewężona w środkowej części. Z jednej strony jest rozszerzona mocniej, a z drugiej mniej.
Wąż płasko składany DN52 w odcinku 15 lub 20 metrów Ilustracja Wąż jest nawinięty równomiernie na okrągły bęben bezpośrednio od zaworu.
Bęben lub kosz hydrantowy Ilustracja Ma walcowatą formę i okrągłą ścianę obudowy. W jej centrum znajduje się przyłącze węża. W bocznej części znajduje się ramię, które służy do wysunięcia bębna z szafki.
Szafka hydrantowa Ilustracja Ma formę prostopadłościanu. Przednia ściana to otwierane drzwiczki.
Zawór DN52 z redukcją kątową do DN33 Ilustracja Zawór składa się z metalowej rury, która jest węższa na końcach i z okrągłego pokrętła służącego do otwarcia lub zamknięcia dopływu wody. Tekst Zawór hydrantowy zwany "zaworem 52", bez wyposażenia w wąż pożarniczy występuje w jednym typie i pozwala na podłączenie węża pożarniczego o nominalnej średnicy 52 milimetrów.
Ramię bębna Ilustracja Ramię bębna składa się z dwóch kawałków metalu połączonych pod kątem prostym oraz z poprzecznej listwy wzmacniającej. Na końcu ramienia znajduje się mocowanie, za pomocą którego łączy się ramię z bębnem.
Opcjonalna gaśnica Ilustracja Gaśnica składa się ze zbiornika w formie walca. Na ścianie zbiornika znajduje się etykieta z informacjami o rodzaju gaśnicy. W górnej części jest dźwignia i dysza wylotowa.
Ilustracja zatytułowana jest Hydranty wewnętrzne i zawory hydrantowe - hydrant 52. Przedstawia otwartą szafkę hydrantu, wewnątrz której znajduje się zawór wraz z przyłączem wodnym, bęben z nawiniętym grubym wężem, zakończonym szeroką prądownicą oraz gaśnica. Na ilustracji znajdują się punkty interaktywne, po kliknięciu których pojawia się ramka z ilustracją i z nazwą elementu hydrantu. Wymienione elementy hydrantu wewnętrznego:
Prądownica hydrantowa DN52 mosiężna regulowana Ilustracja Prądownica ma formę rurki, która jest przewężona w środkowej części. Z jednej strony jest rozszerzona mocniej, a z drugiej mniej.
Wąż płasko składany DN52 w odcinku 15 lub 20 metrów Ilustracja Wąż jest nawinięty równomiernie na okrągły bęben bezpośrednio od zaworu.
Bęben lub kosz hydrantowy Ilustracja Ma walcowatą formę i okrągłą ścianę obudowy. W jej centrum znajduje się przyłącze węża. W bocznej części znajduje się ramię, które służy do wysunięcia bębna z szafki.
Szafka hydrantowa Ilustracja Ma formę prostopadłościanu. Przednia ściana to otwierane drzwiczki.
Zawór DN52 z redukcją kątową do DN33 Ilustracja Zawór składa się z metalowej rury, która jest węższa na końcach i z okrągłego pokrętła służącego do otwarcia lub zamknięcia dopływu wody. Tekst Zawór hydrantowy zwany "zaworem 52", bez wyposażenia w wąż pożarniczy występuje w jednym typie i pozwala na podłączenie węża pożarniczego o nominalnej średnicy 52 milimetrów.
Ramię bębna Ilustracja Ramię bębna składa się z dwóch kawałków metalu połączonych pod kątem prostym oraz z poprzecznej listwy wzmacniającej. Na końcu ramienia znajduje się mocowanie, za pomocą którego łączy się ramię z bębnem.
Opcjonalna gaśnica Ilustracja Gaśnica składa się ze zbiornika w formie walca. Na ścianie zbiornika znajduje się etykieta z informacjami o rodzaju gaśnicy. W górnej części jest dźwignia i dysza wylotowa.
Hydranty wewnętrzne i zawory hydrantowe. Hydrant 52.
Źródło: Zespół autorski Politechniki Łódzkiej, licencja: CC BY-SA 3.0.
Ilustracja zatytułowana jest Hydranty zewnętrzne. Przedstawia dwa rodzaje hydrantów: nadziemny i podziemny. Hydrant nadziemny wystaje nad poziom gruntu. Ma formę rury zakończonej zaworem i dwoma zamkniętymi złączami do węży. Pod poziomem gruntu przyłączony jest do instalacji doprowadzającej wodę. Hydrant podziemny znajduje się pod poziomem gruntu, w komorze z otwieraną pokrywą. Rura hydrantu połączona jest z rurami doprowadzającymi wodę. Na ilustracji znajdują się punkty interaktywne, po kliknięciu których pojawia się ramka z tekstem oraz z tożsamym z nim nagraniem audio.
Przeznaczenie. Tekst Hydrant zewnętrzny to urządzenie, które umożliwia bezpośredni pobór wody z głównych przewodów sieci wodociągowej. Jest wyposażony w zawór i złącze do węża. Jest stosowany w celach gospodarczych oraz przeciwpożarowych.
W jakich obiektach są wymagane hydranty zewnętrzne – na podstawie przepisów? Tekst Przepisy prawne:
Ustawa z dnia 21 sierpnia 1991 roku o ochronie przeciwpożarowej;
Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 7 czerwca 2010 roku w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów;
Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 24 lipca 2010 roku w sprawie przeciwpożarowego zaopatrzenia w wodę oraz dróg pożarowych.
Ilustracja zatytułowana jest Hydranty zewnętrzne. Przedstawia dwa rodzaje hydrantów: nadziemny i podziemny. Hydrant nadziemny wystaje nad poziom gruntu. Ma formę rury zakończonej zaworem i dwoma zamkniętymi złączami do węży. Pod poziomem gruntu przyłączony jest do instalacji doprowadzającej wodę. Hydrant podziemny znajduje się pod poziomem gruntu, w komorze z otwieraną pokrywą. Rura hydrantu połączona jest z rurami doprowadzającymi wodę. Na ilustracji znajdują się punkty interaktywne, po kliknięciu których pojawia się ramka z tekstem oraz z tożsamym z nim nagraniem audio.
Przeznaczenie. Tekst Hydrant zewnętrzny to urządzenie, które umożliwia bezpośredni pobór wody z głównych przewodów sieci wodociągowej. Jest wyposażony w zawór i złącze do węża. Jest stosowany w celach gospodarczych oraz przeciwpożarowych.
W jakich obiektach są wymagane hydranty zewnętrzne – na podstawie przepisów? Tekst Przepisy prawne:
Ustawa z dnia 21 sierpnia 1991 roku o ochronie przeciwpożarowej;
Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 7 czerwca 2010 roku w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów;
Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 24 lipca 2010 roku w sprawie przeciwpożarowego zaopatrzenia w wodę oraz dróg pożarowych.
Hydranty zewnętrzne
Źródło: Zespół autorski Politechniki Łódzkiej, licencja: CC BY-SA 3.0.
Hydrant nadziemny
Hydrant nadziemny
RC3QKYjrDMHPv
Ilustracja zatytułowana jest Hydranty zewnętrzne - hydrant nadziemny. Przedstawia hydrant nadziemny oraz jego schemat z częściowym przekrojem. Hydrant nadziemny wystaje nad poziom gruntu. Ma formę czerwonej rury zakończonej zaworem i dwoma zamkniętymi złączami do węży. Pod poziomem gruntu przyłączony jest do instalacji doprowadzającej wodę. Na ilustracji znajdują się punkty interaktywne, po kliknięciu których pojawia się ramka z nazwą elementu hydrantu lub zbliżeniem na schemat i nazwami przedstawionych elementów. Elementy hydrantu nadziemnego:
Ilustracja Przedstawia schemat nakrętki z zaznaczonymi elementami: korpus dolny, pierścień uszczelniający, korpus zaworu spustowego, kula wulkanizowana, dławik odwadniacza.
Ilustracja Przedstawia schemat górnej części hydrantu z zaznaczonymi elementami: śruba, kaptur trzpienia, pierścień zabezpieczający, pierścień uszczelniający, korek dławiący, pierścień uszczelniający, trzpień komory górnej.
Korpus górny.
Ilustracja Przedstawia schemat centralnej części hydrantu z zaznaczonymi elementami: rura dystansowa, kolumna hydrantu, kołek sprężysty, pierścień uszczelniający.
Ilustracja Przedstawia schemat dolnej części hydrantu z zaznaczonymi elementami: trzpień z gwintem, obsada nakrętki trzpienia, nakrętka trzpienia, kołek sprężysty, przysłona odwadniacza, śruba, śruba, podkładka.
Ilustracja Przedstawia schemat najniższej części hydrantu z zaznaczonymi elementami: korpus dolny, pierścień uszczelniający, pierścień uszczelniający, gniazdo, grzyb wulkanizowany, kula wulkanizowana, komora dolna.
Ilustracja zatytułowana jest Hydranty zewnętrzne - hydrant nadziemny. Przedstawia hydrant nadziemny oraz jego schemat z częściowym przekrojem. Hydrant nadziemny wystaje nad poziom gruntu. Ma formę czerwonej rury zakończonej zaworem i dwoma zamkniętymi złączami do węży. Pod poziomem gruntu przyłączony jest do instalacji doprowadzającej wodę. Na ilustracji znajdują się punkty interaktywne, po kliknięciu których pojawia się ramka z nazwą elementu hydrantu lub zbliżeniem na schemat i nazwami przedstawionych elementów. Elementy hydrantu nadziemnego:
Ilustracja Przedstawia schemat nakrętki z zaznaczonymi elementami: korpus dolny, pierścień uszczelniający, korpus zaworu spustowego, kula wulkanizowana, dławik odwadniacza.
Ilustracja Przedstawia schemat górnej części hydrantu z zaznaczonymi elementami: śruba, kaptur trzpienia, pierścień zabezpieczający, pierścień uszczelniający, korek dławiący, pierścień uszczelniający, trzpień komory górnej.
Korpus górny.
Ilustracja Przedstawia schemat centralnej części hydrantu z zaznaczonymi elementami: rura dystansowa, kolumna hydrantu, kołek sprężysty, pierścień uszczelniający.
Ilustracja Przedstawia schemat dolnej części hydrantu z zaznaczonymi elementami: trzpień z gwintem, obsada nakrętki trzpienia, nakrętka trzpienia, kołek sprężysty, przysłona odwadniacza, śruba, śruba, podkładka.
Ilustracja Przedstawia schemat najniższej części hydrantu z zaznaczonymi elementami: korpus dolny, pierścień uszczelniający, pierścień uszczelniający, gniazdo, grzyb wulkanizowany, kula wulkanizowana, komora dolna.
Hydranty zewnętrzne. Hydrant naziemny.
Źródło: Zespół autorski Politechniki Łódzkiej, licencja: CC BY-SA 3.0.
Hydrant podziemny
Hydrant podziemny
RJK1ZMtUNPR4j
Ilustracja zatytułowana jest Hydranty zewnętrzne - hydrant podziemny. Przedstawia hydrant podziemny oraz jego schemat z częściowym przekrojem. Hydrant podziemny w większości znajduje się pod poziomem gruntu. Rura hydrantu połączona jest z rurami doprowadzającymi wodę. Nad ziemią znajduje się tylko zawór oraz złącze do węża. Na ilustracji znajdują się punkty interaktywne, po kliknięciu których pojawia się ramka z nazwą elementu hydrantu lub zbliżeniem na schemat i nazwami przedstawionych elementów. Elementy hydrantu podziemnego:
Ilustracja Przedstawia schemat górnej części hydrantu z zaznaczonymi elementami: kaptur, kołek rozprężny, uszczelka czyszcząca, pierścień O-ring, korek dławiący.
Ilustracja Przedstawia schemat części hydrantu, która łączy górną część z podziemną rurą, wraz z zaznaczonymi elementami: śruba, podkładka, pokrywa, pierścień O-ring, pierścień O-ring.
Ilustracja Przedstawia schemat przyłącza do węża z zaznaczonymi elementami: gniazdo kłowe, pokrywa gniazda kłowego, uszczelka gniazda kłowego, linka stalowa, plomba ołowiana.
Ilustracja Przedstawia schemat elementu łączącego rurę hydrantu z przyłączem do węża, wraz z zaznaczonymi elementami: trzpień, nakrętka trzpienia, obudowa nakrętki, kołek rozprężny, rura dystansowa, korpus.
Ilustracja Przedstawia schemat dolnej części hydrantu z zaznaczonymi elementami: śruba, przysłona odwadniacza, śruba, podkładka, pierścień O-ring, pierścień O-ring.
Ilustracja Przedstawia schemat najniższej części hydrantu z zaznaczonymi elementami: gniazdo, grzyb wulkanizowany, kula wulkanizowana, komora dolna.
Ilustracja zatytułowana jest Hydranty zewnętrzne - hydrant podziemny. Przedstawia hydrant podziemny oraz jego schemat z częściowym przekrojem. Hydrant podziemny w większości znajduje się pod poziomem gruntu. Rura hydrantu połączona jest z rurami doprowadzającymi wodę. Nad ziemią znajduje się tylko zawór oraz złącze do węża. Na ilustracji znajdują się punkty interaktywne, po kliknięciu których pojawia się ramka z nazwą elementu hydrantu lub zbliżeniem na schemat i nazwami przedstawionych elementów. Elementy hydrantu podziemnego:
Ilustracja Przedstawia schemat górnej części hydrantu z zaznaczonymi elementami: kaptur, kołek rozprężny, uszczelka czyszcząca, pierścień O-ring, korek dławiący.
Ilustracja Przedstawia schemat części hydrantu, która łączy górną część z podziemną rurą, wraz z zaznaczonymi elementami: śruba, podkładka, pokrywa, pierścień O-ring, pierścień O-ring.
Ilustracja Przedstawia schemat przyłącza do węża z zaznaczonymi elementami: gniazdo kłowe, pokrywa gniazda kłowego, uszczelka gniazda kłowego, linka stalowa, plomba ołowiana.
Ilustracja Przedstawia schemat elementu łączącego rurę hydrantu z przyłączem do węża, wraz z zaznaczonymi elementami: trzpień, nakrętka trzpienia, obudowa nakrętki, kołek rozprężny, rura dystansowa, korpus.
Ilustracja Przedstawia schemat dolnej części hydrantu z zaznaczonymi elementami: śruba, przysłona odwadniacza, śruba, podkładka, pierścień O-ring, pierścień O-ring.
Ilustracja Przedstawia schemat najniższej części hydrantu z zaznaczonymi elementami: gniazdo, grzyb wulkanizowany, kula wulkanizowana, komora dolna.
Hydranty zewnętrzne. Hydrant podziemny.
Źródło: Zespół autorski Politechniki Łódzkiej, licencja: CC BY-SA 3.0.
Ilustracja zatytułowana jest Pompy w pompowniach przeciwpożarowych. Zdjęcie przedstawia pompę przeciwpożarową. Składa się ona z rur, okrągłych zaworów i zegarów pomiarowych. Na ilustracji znajdują się punkty interaktywne, po kliknięciu których pojawia się ramka z tekstem oraz z tożsamym z nim nagraniem audio.
Przeznaczenie. Tekst Pompy pożarnicze w pompowniach przeciwpożarowych to urządzenia służące do zasilania w medium instalacji gaśniczych takich jak instalacje gaśnicze pianowe, instalacje hydrantów zewnętrznych i wewnętrznych czy instalacje tryskaczowe.
W jakich obiektach są wymagane pompy pożarnicze – na podstawie przepisów? Tekst Podstawą prawną regulującą, w jakich obiektach powinny znajdować się pompy pożarnicze, jest Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 7 czerwca 2010 r. w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów oraz jakie powinny spełnić wymagania jest Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 24 lipca 2009 r. w sprawie przeciwpożarowego zaopatrzenia w wodę oraz dróg pożarowych.
Instalacja wodociągowa przeciwpożarowa musi być zasilana z zewnętrznej sieci wodociągowej przeciwpożarowej lub ze zbiorników o odpowiednim zapasie wody do celów przeciwpożarowych, bezpośrednio albo za pomocą pompowni przeciwpożarowej, w sposób zapewniający spełnienie następujących wymagań: Minimalna wydajność poboru wody mierzona na wylocie prądownicy wynosi:
dla hydrantu 25 - 1,0 decymetra sześciennego na sekundę;
dla hydrantu 33 - 1,5 decymetra sześciennego na sekundę;
dla hydrantu 52 - 2,5 decymetra sześciennego na sekundę;
dla zaworu 52 - 2,5 decymetra sześciennego na sekundę.
Ciśnienie na zaworze odcinającym hydrantu wewnętrznego powinno zapewniać wydajność określoną w ustępie 1 dla danego rodzaju hydrantu wewnętrznego, z uwzględnieniem zastosowanej średnicy dyszy prądownicy i być nie mniejsze niż 0,2 Mega Pascala.
Ciśnienie na zaworze 52, położonym najniekorzystniej ze względu na wysokość i opory hydrauliczne, dla wydajności określonej w ustępie 1 punkt 4, nie powinno być mniejsze niż 0,2 Megapascala.
Maksymalne ciśnienie robocze w instalacji wodociągowej przeciwpożarowej na zaworze odcinającym nie powinno przekraczać 1,2 Megapascala, przy czym na zaworze 52 i zaworach odcinających hydrantów 33 oraz hydrantów 52 nie powinno przekraczać 0,7 Megapascala.
Instalacja wodociągowa przeciwpożarowa powinna zapewniać możliwość jednoczesnego poboru wody na jednej kondygnacji budynku lub w jednej strefie pożarowej z:
jednego hydrantu wewnętrznego - w budynku niskim lub średniowysokim, jeżeli powierzchnia strefy pożarowej nie przekracza 500 metrów kwadratowych;
dwóch sąsiednich hydrantów wewnętrznych lub dwóch sąsiednich zaworów 52 - w budynkach niewymienionych w punktach 1 i 3 oraz w budynku wysokim z jedną klatką schodową;
czterech sąsiednich hydrantów wewnętrznych lub zaworów 52:
w budynku wysokim i wysokościowym na kondygnacjach podziemnych i kondygnacjach położonych na wysokości powyżej 25 metrów,
w strefie pożarowej produkcyjnej i magazynowej o gęstości obciążenia ogniowego przekraczającej 500 Megadżuli na metr kwadratowy i powierzchni przekraczającej 3 000 metrów kwadratowych.
Podstawowym źródłem energii dla pomp w pompowniach przeciwpożarowych powinna być sieć elektroenergetyczna lub silnik spalinowy z zapasem paliwa wystarczającym na 4 godziny pracy przy pełnym obciążeniu. Przy zapotrzebowaniu na wodę do celów przeciwpożarowych przekraczającym 20 decymetrów sześciennych na sekundę:
pompy należy zasilać z dwóch odrębnych źródeł energii, podstawowego i rezerwowego, przy czym jako źródło rezerwowe dopuszcza się agregat prądotwórczy napędzany silnikiem, o którym mowa w ustępie 1;
w przypadku pracy pomp w systemie ciągłego podawania wody w pompowni należy zapewnić co najmniej dwie pompy, w tym jedną rezerwową o parametrach nie niższych od parametrów największej z zainstalowanych pomp.
Pompy powinny zapewniać wymagane ciśnienie przy największym poborze wody w hydrantach położonych najwyżej lub najbardziej niekorzystnie. Pompy powinny być wyposażone w układ pomiarowy składający się z ciśnieniomierza, przepływomierza i zaworu regulacyjnego, pozwalający na okresową kontrolę parametrów pracy. Napęd pomp w pompowniach przeciwpożarowych powinien spełniać wymagania określone w Polskiej Normie dotyczącej urządzeń tryskaczowych. Pompy zasila się z sieci elektroenergetycznej z obwodu niezależnego od wszystkich innych obwodów w obiekcie, spełniającego wymagania dla instalacji bezpieczeństwa, określone w Polskiej Normie dotyczącej instalacji elektrycznych w obiektach budowlanych.
Ilustracja zatytułowana jest Pompy w pompowniach przeciwpożarowych. Zdjęcie przedstawia pompę przeciwpożarową. Składa się ona z rur, okrągłych zaworów i zegarów pomiarowych. Na ilustracji znajdują się punkty interaktywne, po kliknięciu których pojawia się ramka z tekstem oraz z tożsamym z nim nagraniem audio.
Przeznaczenie. Tekst Pompy pożarnicze w pompowniach przeciwpożarowych to urządzenia służące do zasilania w medium instalacji gaśniczych takich jak instalacje gaśnicze pianowe, instalacje hydrantów zewnętrznych i wewnętrznych czy instalacje tryskaczowe.
W jakich obiektach są wymagane pompy pożarnicze – na podstawie przepisów? Tekst Podstawą prawną regulującą, w jakich obiektach powinny znajdować się pompy pożarnicze, jest Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 7 czerwca 2010 r. w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów oraz jakie powinny spełnić wymagania jest Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 24 lipca 2009 r. w sprawie przeciwpożarowego zaopatrzenia w wodę oraz dróg pożarowych.
Instalacja wodociągowa przeciwpożarowa musi być zasilana z zewnętrznej sieci wodociągowej przeciwpożarowej lub ze zbiorników o odpowiednim zapasie wody do celów przeciwpożarowych, bezpośrednio albo za pomocą pompowni przeciwpożarowej, w sposób zapewniający spełnienie następujących wymagań: Minimalna wydajność poboru wody mierzona na wylocie prądownicy wynosi:
dla hydrantu 25 - 1,0 decymetra sześciennego na sekundę;
dla hydrantu 33 - 1,5 decymetra sześciennego na sekundę;
dla hydrantu 52 - 2,5 decymetra sześciennego na sekundę;
dla zaworu 52 - 2,5 decymetra sześciennego na sekundę.
Ciśnienie na zaworze odcinającym hydrantu wewnętrznego powinno zapewniać wydajność określoną w ustępie 1 dla danego rodzaju hydrantu wewnętrznego, z uwzględnieniem zastosowanej średnicy dyszy prądownicy i być nie mniejsze niż 0,2 Mega Pascala.
Ciśnienie na zaworze 52, położonym najniekorzystniej ze względu na wysokość i opory hydrauliczne, dla wydajności określonej w ustępie 1 punkt 4, nie powinno być mniejsze niż 0,2 Megapascala.
Maksymalne ciśnienie robocze w instalacji wodociągowej przeciwpożarowej na zaworze odcinającym nie powinno przekraczać 1,2 Megapascala, przy czym na zaworze 52 i zaworach odcinających hydrantów 33 oraz hydrantów 52 nie powinno przekraczać 0,7 Megapascala.
Instalacja wodociągowa przeciwpożarowa powinna zapewniać możliwość jednoczesnego poboru wody na jednej kondygnacji budynku lub w jednej strefie pożarowej z:
jednego hydrantu wewnętrznego - w budynku niskim lub średniowysokim, jeżeli powierzchnia strefy pożarowej nie przekracza 500 metrów kwadratowych;
dwóch sąsiednich hydrantów wewnętrznych lub dwóch sąsiednich zaworów 52 - w budynkach niewymienionych w punktach 1 i 3 oraz w budynku wysokim z jedną klatką schodową;
czterech sąsiednich hydrantów wewnętrznych lub zaworów 52:
w budynku wysokim i wysokościowym na kondygnacjach podziemnych i kondygnacjach położonych na wysokości powyżej 25 metrów,
w strefie pożarowej produkcyjnej i magazynowej o gęstości obciążenia ogniowego przekraczającej 500 Megadżuli na metr kwadratowy i powierzchni przekraczającej 3 000 metrów kwadratowych.
Podstawowym źródłem energii dla pomp w pompowniach przeciwpożarowych powinna być sieć elektroenergetyczna lub silnik spalinowy z zapasem paliwa wystarczającym na 4 godziny pracy przy pełnym obciążeniu. Przy zapotrzebowaniu na wodę do celów przeciwpożarowych przekraczającym 20 decymetrów sześciennych na sekundę:
pompy należy zasilać z dwóch odrębnych źródeł energii, podstawowego i rezerwowego, przy czym jako źródło rezerwowe dopuszcza się agregat prądotwórczy napędzany silnikiem, o którym mowa w ustępie 1;
w przypadku pracy pomp w systemie ciągłego podawania wody w pompowni należy zapewnić co najmniej dwie pompy, w tym jedną rezerwową o parametrach nie niższych od parametrów największej z zainstalowanych pomp.
Pompy powinny zapewniać wymagane ciśnienie przy największym poborze wody w hydrantach położonych najwyżej lub najbardziej niekorzystnie. Pompy powinny być wyposażone w układ pomiarowy składający się z ciśnieniomierza, przepływomierza i zaworu regulacyjnego, pozwalający na okresową kontrolę parametrów pracy. Napęd pomp w pompowniach przeciwpożarowych powinien spełniać wymagania określone w Polskiej Normie dotyczącej urządzeń tryskaczowych. Pompy zasila się z sieci elektroenergetycznej z obwodu niezależnego od wszystkich innych obwodów w obiekcie, spełniającego wymagania dla instalacji bezpieczeństwa, określone w Polskiej Normie dotyczącej instalacji elektrycznych w obiektach budowlanych.
Pompy w pompowniach przeciwpożarowych
Źródło: Zespół autorski Politechniki Łódzkiej, licencja: CC BY-SA 3.0.
Schemat budowy
Schemat budowy
RzmTOjLWtQXVy
Ilustracja zatytułowana jest Pompy w pompowniach przeciwpożarowych. Przedstawia schemat pompy. Pompa zamontowana jest na podstawie. Składa się z silnika, jednostki sterującej, połączonych rur, zaworów i nanometrów. Na ilustracji znajdują się punkty interaktywne, po kliknięciu których pojawia się ramka z nazwą i opisem elementu pompy.
Linia tłoczna - przetłacza wodę do poszczególnych stref pożarowych.
Wyłącznik ciśnieniowy - kontroluje pracą pompy.
Zawór zwrotny - Umożliwia przepływ wody tylko w jednym, zadanym kierunku.
Złącze elastyczne - łączy inne elementy pompy.
Zawór zasuwowy - Przesuw zasuwy uzyskiwany jest poprzez obrót trzpienia (wrzeciona) w nakrętce.
Linia ssawna - służy do transportu wody od punktu czerpania wody do nasady ssawnej pompy.
Manometr - urządzenie służące do mierzenia ciśnienia wody.
Pompa sterująca „Jockey" - służy do utrzymania ciśnienia w instalacji przeciwpożarowej pomiędzy zadanymi granicami.
Panel sterowania - służy do sterowania pracą pompy.
Silnik diesla - jest elementem napędowym pompy.
Wyłącznik ciśnieniowy - uruchamia i wyłącza pompę przy zadanych wartościach ciśnienia.
Podstawa - Służy do zamontowania pompy ponad poziomem podłoża.
Ilustracja zatytułowana jest Pompy w pompowniach przeciwpożarowych. Przedstawia schemat pompy. Pompa zamontowana jest na podstawie. Składa się z silnika, jednostki sterującej, połączonych rur, zaworów i nanometrów. Na ilustracji znajdują się punkty interaktywne, po kliknięciu których pojawia się ramka z nazwą i opisem elementu pompy.
Linia tłoczna - przetłacza wodę do poszczególnych stref pożarowych.
Wyłącznik ciśnieniowy - kontroluje pracą pompy.
Zawór zwrotny - Umożliwia przepływ wody tylko w jednym, zadanym kierunku.
Złącze elastyczne - łączy inne elementy pompy.
Zawór zasuwowy - Przesuw zasuwy uzyskiwany jest poprzez obrót trzpienia (wrzeciona) w nakrętce.
Linia ssawna - służy do transportu wody od punktu czerpania wody do nasady ssawnej pompy.
Manometr - urządzenie służące do mierzenia ciśnienia wody.
Pompa sterująca „Jockey" - służy do utrzymania ciśnienia w instalacji przeciwpożarowej pomiędzy zadanymi granicami.
Panel sterowania - służy do sterowania pracą pompy.
Silnik diesla - jest elementem napędowym pompy.
Wyłącznik ciśnieniowy - uruchamia i wyłącza pompę przy zadanych wartościach ciśnienia.
Podstawa - Służy do zamontowania pompy ponad poziomem podłoża.
Pompy w pompowniach przeciwpożarowych - schemat budowy
Źródło: Zespół autorski Politechniki Łódzkiej, licencja: CC BY-SA 3.0.
Ilustracja zatytułowana jest Przeciwpożarowe klapy odcinające. Przedstawia przeciwpożarową klapę odcinającą. Składa się ona z kwadratowej ramy oraz otwieranej klapy. Klapa na grafice jest otwarta. Po wewnętrznej stronie ramy znajduje się uszczelka. Na boku ramy widoczny jest mechanizm wyzwalająco sterujący oraz wyzwalacz. Na ilustracji znajdują się punkty interaktywne, po kliknięciu których pojawia się ramka z tekstem oraz z tożsamym z nim nagraniem audio lub grafiką lub nazwą i opisem elementu klapy.
Przeznaczenie Tekst Klapy przeciwpożarowe przeznaczone są do montażu w instalacjach wentylacji ogólnej jako przegrody odcinające lub w instalacji oddymiającej jako elementy odpowiedzialne za kontrolę rozprzestrzeniania się dymu. Podstawową funkcją klap jest powstrzymanie rozprzestrzeniania się ognia, ciepła i dymu bądź transport gorących gazów.
W jakich obiektach są wymagane przeciwpożarowe klapy odcinające – na podstawie przepisów? Tekst Podstawą prawną regulującą, w jakich obiektach powinny znajdować się przeciwpożarowe klapy odcinające, jest Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 roku w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. Przewody wentylacyjne i klimatyzacyjne w miejscu przejścia przez elementy oddzielenia przeciwpożarowego powinny być wyposażone w przeciwpożarowe klapy odcinające o klasie odporności ogniowej równej klasie odporności ogniowej elementu oddzielenia przeciwpożarowego z uwagi na szczelność ogniową, izolacyjność ogniową i dymoszczelność (E I S).
Schemat działania Ilustracja Przedstawia schemat działania klap odcinających. W momencie pożaru dym w pomieszczeniu unosi się w stronę sufitu. Przechodzi przez nawiewniki sufitowe, a klapy odcinające nie pozwalają na jego dalsze rozprzestrzenianie.
Przekładka izolacyjno-usztywniająca - zapewnia odpowiednią izolację termiczną oraz usztywnienie klapy w otworze.
Obudowa - standardowa obudowa jest wykonana z blachy stalowej lakierowanej proszkowo.
Uszczelka pęczniejąca - kiedy zostaje wystawiona na działanie ognia, materiał pęczniejący zawarty w termoplastycznym dodatku rozszerza się kilkanaście razy w stosunku do podstawowej grubość uszczelki.
Przegroda odcinająca - Oddziela strefę objętą pożarem od pozostałej części budynku.
Ramka chroniąca przegrodę - standardowa ramka jest wykonana z blachy stalowej lakierowanej proszkowo, zapewnia odpowiednią izolację termiczną.
Mechanizm wyzwalająco-sterujący - umożliwia zamykanie się klapy na skutek działania sprężyny napędowej umieszczonej w mechanizmie.
Wyzwalacz termoelektryczny lub termiczny - powoduje uruchomienie mechanizmu wyzwalająco-sterującego. Do najbardziej popularnych należą klapy z wyzwalaczem termicznym topikowym, którego zamknięcie następuje w konkretnej temperaturze oraz z elektromagnetycznym mechanizmem spustowym.
Ilustracja zatytułowana jest Przeciwpożarowe klapy odcinające. Przedstawia przeciwpożarową klapę odcinającą. Składa się ona z kwadratowej ramy oraz otwieranej klapy. Klapa na grafice jest otwarta. Po wewnętrznej stronie ramy znajduje się uszczelka. Na boku ramy widoczny jest mechanizm wyzwalająco sterujący oraz wyzwalacz. Na ilustracji znajdują się punkty interaktywne, po kliknięciu których pojawia się ramka z tekstem oraz z tożsamym z nim nagraniem audio lub grafiką lub nazwą i opisem elementu klapy.
Przeznaczenie Tekst Klapy przeciwpożarowe przeznaczone są do montażu w instalacjach wentylacji ogólnej jako przegrody odcinające lub w instalacji oddymiającej jako elementy odpowiedzialne za kontrolę rozprzestrzeniania się dymu. Podstawową funkcją klap jest powstrzymanie rozprzestrzeniania się ognia, ciepła i dymu bądź transport gorących gazów.
W jakich obiektach są wymagane przeciwpożarowe klapy odcinające – na podstawie przepisów? Tekst Podstawą prawną regulującą, w jakich obiektach powinny znajdować się przeciwpożarowe klapy odcinające, jest Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 roku w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. Przewody wentylacyjne i klimatyzacyjne w miejscu przejścia przez elementy oddzielenia przeciwpożarowego powinny być wyposażone w przeciwpożarowe klapy odcinające o klasie odporności ogniowej równej klasie odporności ogniowej elementu oddzielenia przeciwpożarowego z uwagi na szczelność ogniową, izolacyjność ogniową i dymoszczelność (E I S).
Schemat działania Ilustracja Przedstawia schemat działania klap odcinających. W momencie pożaru dym w pomieszczeniu unosi się w stronę sufitu. Przechodzi przez nawiewniki sufitowe, a klapy odcinające nie pozwalają na jego dalsze rozprzestrzenianie.
Przekładka izolacyjno-usztywniająca - zapewnia odpowiednią izolację termiczną oraz usztywnienie klapy w otworze.
Obudowa - standardowa obudowa jest wykonana z blachy stalowej lakierowanej proszkowo.
Uszczelka pęczniejąca - kiedy zostaje wystawiona na działanie ognia, materiał pęczniejący zawarty w termoplastycznym dodatku rozszerza się kilkanaście razy w stosunku do podstawowej grubość uszczelki.
Przegroda odcinająca - Oddziela strefę objętą pożarem od pozostałej części budynku.
Ramka chroniąca przegrodę - standardowa ramka jest wykonana z blachy stalowej lakierowanej proszkowo, zapewnia odpowiednią izolację termiczną.
Mechanizm wyzwalająco-sterujący - umożliwia zamykanie się klapy na skutek działania sprężyny napędowej umieszczonej w mechanizmie.
Wyzwalacz termoelektryczny lub termiczny - powoduje uruchomienie mechanizmu wyzwalająco-sterującego. Do najbardziej popularnych należą klapy z wyzwalaczem termicznym topikowym, którego zamknięcie następuje w konkretnej temperaturze oraz z elektromagnetycznym mechanizmem spustowym.
Przeciwpożarowe klapy odcinające
Źródło: Zespół autorski Politechniki Łódzkiej, licencja: CC BY-SA 3.0.
Siłownik
Siłownik
R1ITcIy0N2E1P
Ilustracja zatytułowana jest Przeciwpożarowe klapy odcinające przez siłownik. Przedstawia przeciwpożarową klapę odcinającą przez siłownik. Składa się ona z ramy w formie prostopadłościanu bez przedniej i tylnej ściany. Wewnątrz obudowy znajduje się otwarta klapa. Po wewnętrznej stronie ramy znajduje się uszczelka. Na boku ramy widoczny jest mechanizm wyzwalająco-sterujący oraz wyzwalacz w formie okrągłego przycisku. Na ilustracji znajduje się punkt interaktywny, po kliknięciu których pojawia się nazwa: obudowa.
Ilustracja zatytułowana jest Przeciwpożarowe klapy odcinające przez siłownik. Przedstawia przeciwpożarową klapę odcinającą przez siłownik. Składa się ona z ramy w formie prostopadłościanu bez przedniej i tylnej ściany. Wewnątrz obudowy znajduje się otwarta klapa. Po wewnętrznej stronie ramy znajduje się uszczelka. Na boku ramy widoczny jest mechanizm wyzwalająco-sterujący oraz wyzwalacz w formie okrągłego przycisku. Na ilustracji znajduje się punkt interaktywny, po kliknięciu których pojawia się nazwa: obudowa.
Przeciwpożarowe klapy odcinające przez siłownik.
Źródło: Zespół autorski Politechniki Łódzkiej, licencja: CC BY-SA 3.0.
Element topnikowy
Element topnikowy
RKlerZ6d0dOqB
Ilustracja zatytułowana jest Przeciwpożarowe klapy odcinające przez element topnikowy. Przedstawia przeciwpożarową klapę odcinającą przez element topnikowy. Składa się ona z ramy w formie prostopadłościanu bez przedniej i tylnej ściany. Wewnątrz obudowy znajduje się otwarta klapa. Na skraju górnej ściany obudowy jest element topnikowy. Obok jest schemat przedstawiający trzy rodzaje bezpieczników topnikowych. Na ilustracji znajduje się punkt interaktywny, po kliknięciu których pojawia się nazwa: bezpieczniki topnikowe.
Ilustracja zatytułowana jest Przeciwpożarowe klapy odcinające przez element topnikowy. Przedstawia przeciwpożarową klapę odcinającą przez element topnikowy. Składa się ona z ramy w formie prostopadłościanu bez przedniej i tylnej ściany. Wewnątrz obudowy znajduje się otwarta klapa. Na skraju górnej ściany obudowy jest element topnikowy. Obok jest schemat przedstawiający trzy rodzaje bezpieczników topnikowych. Na ilustracji znajduje się punkt interaktywny, po kliknięciu których pojawia się nazwa: bezpieczniki topnikowe.
Przeciwpożarowe klapy odcinające przez element topnikowy.
Źródło: Zespół autorski Politechniki Łódzkiej, licencja: CC BY-SA 3.0.
Ilustracja zatytułowana jest Urządzenia oddymiające. Przedstawia schemat budynku o pięciu kondygnacjach. Na każdej kondygnacji po lewej stronie znajdują się pomieszczenia, a po prawej stronie jest klatka schodowa. Na trzeciej kondygnacji jest pożar. Dym rozprzestrzenia się na wyższe kondygnacje. Na kondygnacji, na której jest pożar znajduje się przycisk napowietrzania oraz otwarte okno. Na dolnej kondygnacji umieszczony jest przycisk oddymiania. Na ostatniej kondygnacji na ścianie znajduje się centrala oddymiania, a na suficie czujka pożarowa. Klapa oddymiająca na dachu jest otwarta. Na ilustracji znajdują się punkty interaktywne, po kliknięciu których pojawia się ramka z tekstem oraz z tożsamym z nim nagraniem audio lub nazwą i opisem.
Przeznaczenie Tekst Urządzenia oddymiające są odpowiedzialne za skuteczne odprowadzanie dymu, tak by nie utrzymywał się on na drogach ewakuacyjnych. Pozwala to na uniknięcie ograniczenia widoczności wewnątrz budynku czy zagrożenia zatruciem toksycznymi oparami.
W jakich obiektach są wymagane urządzenia oddymiające – na podstawie przepisów? Tekst Podstawą prawną regulującą, w jakich obiektach powinny znajdować się urządzenia oddymiające, są:
Ustawa z dnia 7 lipca 1994 roku – Prawo budowlane;
Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 7 czerwca 2010 roku w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów.
Obiekty, w których występuje obowiązek stosowania urządzeń oddymiających:
W budynkach:
niskim (N), zawierającym strefę pożarową ZL II;
średniowysokim (SW), zawierającym strefę pożarową ZL I, ZL II, ZL III lub ZL V;
niskim (N) i średniowysokim (SW), zawierającym strefę pożarową PM o gęstości obciążenia ogniowego powyżej 500 Megadżuli na metr kwadratowy lub pomieszczenie zagrożone wybuchem;
należy stosować klatki schodowe obudowane i zamykane drzwiami oraz wyposażone w urządzenia zapobiegające zadymieniu lub służące do usuwania dymu.
W budynku wysokim (W) i wysokościowym (WW), w strefach pożarowych innych niż ZL IV, należy zastosować rozwiązania techniczno-budowlane zabezpieczające przed zadymieniem poziomych dróg ewakuacyjnych.
W krytym ciągu pieszym - pasażu, do którego przylegają lokale handlowe i usługowe, oraz w przykrytym dziedzińcu wewnętrznym, należy zastosować rozwiązania techniczno-budowlane zabezpieczające przed zadymieniem dróg ewakuacyjnych.
W podziemnej kondygnacji budynku, w której znajduje się pomieszczenie przeznaczone dla ponad 100 osób, oraz budowli podziemnej z takim pomieszczeniem, należy zastosować rozwiązania techniczno-budowlane zapewniające usuwanie dymu z tego pomieszczenia i z dróg ewakuacyjnych.
Klatki schodowe i przedsionki przeciwpożarowe, stanowiące drogę ewakuacyjną w budynku wysokim (W) dla stref pożarowych innych niż ZL IV i PM oraz w budynku wysokościowym (WW), powinny być wyposażone w urządzenia zapobiegające ich zadymieniu.
Klatki schodowe i przedsionki przeciwpożarowe, stanowiące drogę ewakuacyjną w budynku wysokim (W) dla strefy pożarowej PM, powinny być wyposażone w urządzenia zapobiegające zadymieniu lub samoczynne urządzenia oddymiające uruchamiane za pomocą systemu wykrywania dymu.
Klapa oddymiająca z napięciem elektrycznym - element systemu oddymiania montowany na dachu obiektu. Jej głównym zadaniem jest odprowadzenie ciepła, dymu i toksycznych gazów powstałych wskutek pożaru.
Czujka pożarowa - optyczna czujka dymowa - komponent systemu sygnalizacji pożarowej zawierający przynajmniej jeden czujnik, który stale lub okresowo sprawdza, czy wystąpiło dane zjawisko fizyczne lub chemiczne towarzyszące pożarowi.
Centrala oddymiania - odbiera i przekazuje sygnały między urządzeniami alarmowymi i siłownikami.
Fasadowe okno napowietrzające - ma za zadanie utworzenie korytarza powietrznego wraz z klapą dymową bądź oknem oddymiającym i jak najszybsze odprowadzenie dymu z obiektu.
Przycisk napowietrzania - służy do wspomagania napowietrzania.
Przycisk oddymiania - wzbudza działanie systemu oddymiającego.
Ilustracja zatytułowana jest Urządzenia oddymiające. Przedstawia schemat budynku o pięciu kondygnacjach. Na każdej kondygnacji po lewej stronie znajdują się pomieszczenia, a po prawej stronie jest klatka schodowa. Na trzeciej kondygnacji jest pożar. Dym rozprzestrzenia się na wyższe kondygnacje. Na kondygnacji, na której jest pożar znajduje się przycisk napowietrzania oraz otwarte okno. Na dolnej kondygnacji umieszczony jest przycisk oddymiania. Na ostatniej kondygnacji na ścianie znajduje się centrala oddymiania, a na suficie czujka pożarowa. Klapa oddymiająca na dachu jest otwarta. Na ilustracji znajdują się punkty interaktywne, po kliknięciu których pojawia się ramka z tekstem oraz z tożsamym z nim nagraniem audio lub nazwą i opisem.
Przeznaczenie Tekst Urządzenia oddymiające są odpowiedzialne za skuteczne odprowadzanie dymu, tak by nie utrzymywał się on na drogach ewakuacyjnych. Pozwala to na uniknięcie ograniczenia widoczności wewnątrz budynku czy zagrożenia zatruciem toksycznymi oparami.
W jakich obiektach są wymagane urządzenia oddymiające – na podstawie przepisów? Tekst Podstawą prawną regulującą, w jakich obiektach powinny znajdować się urządzenia oddymiające, są:
Ustawa z dnia 7 lipca 1994 roku – Prawo budowlane;
Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 7 czerwca 2010 roku w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów.
Obiekty, w których występuje obowiązek stosowania urządzeń oddymiających:
W budynkach:
niskim (N), zawierającym strefę pożarową ZL II;
średniowysokim (SW), zawierającym strefę pożarową ZL I, ZL II, ZL III lub ZL V;
niskim (N) i średniowysokim (SW), zawierającym strefę pożarową PM o gęstości obciążenia ogniowego powyżej 500 Megadżuli na metr kwadratowy lub pomieszczenie zagrożone wybuchem;
należy stosować klatki schodowe obudowane i zamykane drzwiami oraz wyposażone w urządzenia zapobiegające zadymieniu lub służące do usuwania dymu.
W budynku wysokim (W) i wysokościowym (WW), w strefach pożarowych innych niż ZL IV, należy zastosować rozwiązania techniczno-budowlane zabezpieczające przed zadymieniem poziomych dróg ewakuacyjnych.
W krytym ciągu pieszym - pasażu, do którego przylegają lokale handlowe i usługowe, oraz w przykrytym dziedzińcu wewnętrznym, należy zastosować rozwiązania techniczno-budowlane zabezpieczające przed zadymieniem dróg ewakuacyjnych.
W podziemnej kondygnacji budynku, w której znajduje się pomieszczenie przeznaczone dla ponad 100 osób, oraz budowli podziemnej z takim pomieszczeniem, należy zastosować rozwiązania techniczno-budowlane zapewniające usuwanie dymu z tego pomieszczenia i z dróg ewakuacyjnych.
Klatki schodowe i przedsionki przeciwpożarowe, stanowiące drogę ewakuacyjną w budynku wysokim (W) dla stref pożarowych innych niż ZL IV i PM oraz w budynku wysokościowym (WW), powinny być wyposażone w urządzenia zapobiegające ich zadymieniu.
Klatki schodowe i przedsionki przeciwpożarowe, stanowiące drogę ewakuacyjną w budynku wysokim (W) dla strefy pożarowej PM, powinny być wyposażone w urządzenia zapobiegające zadymieniu lub samoczynne urządzenia oddymiające uruchamiane za pomocą systemu wykrywania dymu.
Klapa oddymiająca z napięciem elektrycznym - element systemu oddymiania montowany na dachu obiektu. Jej głównym zadaniem jest odprowadzenie ciepła, dymu i toksycznych gazów powstałych wskutek pożaru.
Czujka pożarowa - optyczna czujka dymowa - komponent systemu sygnalizacji pożarowej zawierający przynajmniej jeden czujnik, który stale lub okresowo sprawdza, czy wystąpiło dane zjawisko fizyczne lub chemiczne towarzyszące pożarowi.
Centrala oddymiania - odbiera i przekazuje sygnały między urządzeniami alarmowymi i siłownikami.
Fasadowe okno napowietrzające - ma za zadanie utworzenie korytarza powietrznego wraz z klapą dymową bądź oknem oddymiającym i jak najszybsze odprowadzenie dymu z obiektu.
Przycisk napowietrzania - służy do wspomagania napowietrzania.
Przycisk oddymiania - wzbudza działanie systemu oddymiającego.
Urządzenia oddymiające.
Źródło: Zespół autorski Politechniki Łódzkiej, licencja: CC BY-SA 3.0.
Rodzaje systemów oddymiania
Rodzaje systemów oddymiania
R5DG3fmomDMLX
Ilustracja zatytułowana jest Urządzenia oddymiające. Przedstawia schemat dwóch budynków o siedmiu kondygnacjach. W obu budynkach na każdej kondygnacji po lewej stronie znajdują się pomieszczenia, a po prawej stronie jest klatka schodowa. Na piątej kondygnacji jest pożar. W budynku po lewej stronie zachodzi oddymianie grawitacyjne. Drzwi na dole są otwarte, co powoduje, że część dymu opada na niższe, a część rozprzestrzenia się na wyższe kondygnacje. Jest to oddymianie grawitacyjne. Na prawym schemacie przedstawiono oddymianie wspomagane nawiewem mechanicznym. Mechanizm nawiewu znajduje się na najniższej kondygnacji. Kieruje powietrze do góry, co powoduje, że cały dym unosi się na wyższe kondygnacje i wydostaje się przez otwartą klapę na dachu. Na ilustracji znajdują się punkty interaktywne, po kliknięciu których pojawia się ramka z tekstem oraz z tożsamym z nim nagraniem audio lub z ilustracją.
Oddymianie grawitacyjne Tekst Ma na celu usprawnienie naturalnego ciągu w dolnych częściach budynku. Żeby było to możliwe, konieczne jest doprowadzenie do pomieszczenia świeżego powietrza. Do tego celu instalowane są specjalne elementy konstrukcyjne. Na co dzień mogą one służyć do codziennej wentylacji pomieszczeń. Często są to specyficzne napędy elektryczne stosowane w oknach lub klapach oddymiających.
Wentylacja mechaniczna Tekst Wentylatory oddymiające przeznaczone są do wymuszonego usuwania dymu i ciepła powstałego w czasie pożaru oraz do normalnej wentylacji. Na najwyższej kondygnacji należy zapewnić dostawę świeżego powietrza z zewnątrz przez zastosowanie wentylatora nawiewnego o wydajności większej od zastosowanego wentylatora oddymiającego. Mechaniczny system oddymiania musi mieć drugie, niezależne źródło zasilania w obiekcie!
Klapa odcinająca Ilustracja Grafika przedstawia otwartą klapę odcinającą. Składa się z ramy, ramienia teleskopowego i klapy.
Ilustracja zatytułowana jest Urządzenia oddymiające. Przedstawia schemat dwóch budynków o siedmiu kondygnacjach. W obu budynkach na każdej kondygnacji po lewej stronie znajdują się pomieszczenia, a po prawej stronie jest klatka schodowa. Na piątej kondygnacji jest pożar. W budynku po lewej stronie zachodzi oddymianie grawitacyjne. Drzwi na dole są otwarte, co powoduje, że część dymu opada na niższe, a część rozprzestrzenia się na wyższe kondygnacje. Jest to oddymianie grawitacyjne. Na prawym schemacie przedstawiono oddymianie wspomagane nawiewem mechanicznym. Mechanizm nawiewu znajduje się na najniższej kondygnacji. Kieruje powietrze do góry, co powoduje, że cały dym unosi się na wyższe kondygnacje i wydostaje się przez otwartą klapę na dachu. Na ilustracji znajdują się punkty interaktywne, po kliknięciu których pojawia się ramka z tekstem oraz z tożsamym z nim nagraniem audio lub z ilustracją.
Oddymianie grawitacyjne Tekst Ma na celu usprawnienie naturalnego ciągu w dolnych częściach budynku. Żeby było to możliwe, konieczne jest doprowadzenie do pomieszczenia świeżego powietrza. Do tego celu instalowane są specjalne elementy konstrukcyjne. Na co dzień mogą one służyć do codziennej wentylacji pomieszczeń. Często są to specyficzne napędy elektryczne stosowane w oknach lub klapach oddymiających.
Wentylacja mechaniczna Tekst Wentylatory oddymiające przeznaczone są do wymuszonego usuwania dymu i ciepła powstałego w czasie pożaru oraz do normalnej wentylacji. Na najwyższej kondygnacji należy zapewnić dostawę świeżego powietrza z zewnątrz przez zastosowanie wentylatora nawiewnego o wydajności większej od zastosowanego wentylatora oddymiającego. Mechaniczny system oddymiania musi mieć drugie, niezależne źródło zasilania w obiekcie!
Klapa odcinająca Ilustracja Grafika przedstawia otwartą klapę odcinającą. Składa się z ramy, ramienia teleskopowego i klapy.
Rodzaje systemów oddymiania.
Źródło: Zespół autorski Politechniki Łódzkiej, licencja: CC BY-SA 3.0.
Ilustracja zatytułowana jest Kurtyny, drzwi, bramy przeciwpożarowe. Przedstawia dwie kurtyny: stałą z przodu i elastyczną z tyłu. Obie kurtyny są prostokątne. Kurtyna stała złożona jest z blachy i pionowych oraz poziomych elementów nośnych w formie metalowych kątowników. W przedniej części kurtyny znajdują się dwa elementy usztywniające wykonane ze stalowych rur kwadratowych. Kurtyna elastyczna składa się z uchwytów, kasety, tkaniny dymoszczelnej, obciążenia i maskownicy. Na ilustracji znajdują się punkty interaktywne, po kliknięciu których pojawia się ramka z tekstem oraz z tożsamym z nim nagraniem audio.
Przeznaczenie Tekst Kurtyny, drzwi i bramy przeciwpożarowe wspomagają działanie automatycznego systemu oddymiania i odprowadzania ciepła. Służą do tworzenia stref gromadzenia się dymu albo do tworzenia kanałów dymowych.
W jakich obiektach są wymagane kurtyny, drzwi i bramy przeciwpożarowe – na podstawie przepisów? Tekst Podstawą prawną regulującą wymogi stosowania kurtyn dymowych, drzwi i bram przeciwpożarowych są:
Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 roku w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie;
Ustawa z dnia 7 lipca 1994 roku – Prawo budowlane.
Według Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 roku, drzwi przeciwpożarowe należy montować w budynkach przeznaczenia publicznego, a także w domach wielorodzinnych, bezpośrednio pomiędzy garażem a samym budynkiem. Stosowanie kurtyny przeciwpożarowej jest wymagane do oddzielenia:
widowni, o liczbie miejsc przekraczającej 600, od sceny teatralnej o powierzchni wewnętrznej przekraczającej 150 metrów kwadratowych lub o kubaturze brutto przekraczającej 1200 metrów sześciennych,
kieszeni scenicznej, o powierzchni przekraczającej 100 metrów kwadratowych, od sceny teatralnej o powierzchni wewnętrznej przekraczającej 300 metrów kwadratowych lub o kubaturze brutto przekraczającej 6000 metrów sześciennych.
Ponadto sceny, o których mowa wyżej , powinny być wyposażone w samoczynne urządzenia oddymiające uruchamiane za pomocą systemu wykrywania dymu.
Rodzaje kurtyn, drzwi i bram przeciwpożarowych Tekst Kurtyny przeciwpożarowe dzielimy na:
stałe;
elastyczne.
Drzwi i bramy przeciwpożarowe ze względu na rodzaj materiału wykonania dzielimy na:
drewniane;
stalowe;
aluminiowe.
Ilustracja zatytułowana jest Kurtyny, drzwi, bramy przeciwpożarowe. Przedstawia dwie kurtyny: stałą z przodu i elastyczną z tyłu. Obie kurtyny są prostokątne. Kurtyna stała złożona jest z blachy i pionowych oraz poziomych elementów nośnych w formie metalowych kątowników. W przedniej części kurtyny znajdują się dwa elementy usztywniające wykonane ze stalowych rur kwadratowych. Kurtyna elastyczna składa się z uchwytów, kasety, tkaniny dymoszczelnej, obciążenia i maskownicy. Na ilustracji znajdują się punkty interaktywne, po kliknięciu których pojawia się ramka z tekstem oraz z tożsamym z nim nagraniem audio.
Przeznaczenie Tekst Kurtyny, drzwi i bramy przeciwpożarowe wspomagają działanie automatycznego systemu oddymiania i odprowadzania ciepła. Służą do tworzenia stref gromadzenia się dymu albo do tworzenia kanałów dymowych.
W jakich obiektach są wymagane kurtyny, drzwi i bramy przeciwpożarowe – na podstawie przepisów? Tekst Podstawą prawną regulującą wymogi stosowania kurtyn dymowych, drzwi i bram przeciwpożarowych są:
Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 roku w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie;
Ustawa z dnia 7 lipca 1994 roku – Prawo budowlane.
Według Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 roku, drzwi przeciwpożarowe należy montować w budynkach przeznaczenia publicznego, a także w domach wielorodzinnych, bezpośrednio pomiędzy garażem a samym budynkiem. Stosowanie kurtyny przeciwpożarowej jest wymagane do oddzielenia:
widowni, o liczbie miejsc przekraczającej 600, od sceny teatralnej o powierzchni wewnętrznej przekraczającej 150 metrów kwadratowych lub o kubaturze brutto przekraczającej 1200 metrów sześciennych,
kieszeni scenicznej, o powierzchni przekraczającej 100 metrów kwadratowych, od sceny teatralnej o powierzchni wewnętrznej przekraczającej 300 metrów kwadratowych lub o kubaturze brutto przekraczającej 6000 metrów sześciennych.
Ponadto sceny, o których mowa wyżej , powinny być wyposażone w samoczynne urządzenia oddymiające uruchamiane za pomocą systemu wykrywania dymu.
Rodzaje kurtyn, drzwi i bram przeciwpożarowych Tekst Kurtyny przeciwpożarowe dzielimy na:
stałe;
elastyczne.
Drzwi i bramy przeciwpożarowe ze względu na rodzaj materiału wykonania dzielimy na:
drewniane;
stalowe;
aluminiowe.
Kurtyny dymowe, drzwi, bramy przeciwpożarowe
Źródło: Zespół autorski Politechniki Łódzkiej, licencja: CC BY-SA 3.0.
Kurtyna elastyczna
Kurtyna elastyczna
R1O4toroQTCJC
Ilustracja zatytułowana jest Kurtyny, drzwi, bramy przeciwpożarowe - kurtyna elastyczna. Przedstawia kurtynę elastyczną. Kurtyna jest prostokątna i składa się z uchwytów, kasety, tkaniny dymoszczelnej, obciążenia i maskownicy. Na ilustracji znajdują się punkty interaktywne, po kliknięciu których pojawia się ramka z nazwą elementu i opisem.
Uchwyt wykonany z blachy stalowej ocynkowanej z możliwością malowania na dowolny kolor z palety RAL.
Kaseta wykonana z blachy stalowej ocynkowanej z możliwością malowania na dowolny kolor z palety RAL, wymiar 163 na 163 milimetry lub 203 na 203 milimetry.
Tkanina dymoszczelna materiał z włókna szklanego, obustronnie powlekany poliuretanem, dzięki czemu jest niepalny, szycie w poziomie lub w pionie.
Obciążeniewykonane z blachy stalowej ocynkowanej z możliwością malowania na dowolny kolor z palety RAL, elementy o długości 3 metrów składane na przemian.
Maskownica wykonana z aluminium z możliwością malowania na dowolny kolor z palety RAL, mocowana do obciążenia, szerokość 80 milimetrów.
Ilustracja zatytułowana jest Kurtyny, drzwi, bramy przeciwpożarowe - kurtyna elastyczna. Przedstawia kurtynę elastyczną. Kurtyna jest prostokątna i składa się z uchwytów, kasety, tkaniny dymoszczelnej, obciążenia i maskownicy. Na ilustracji znajdują się punkty interaktywne, po kliknięciu których pojawia się ramka z nazwą elementu i opisem.
Uchwyt wykonany z blachy stalowej ocynkowanej z możliwością malowania na dowolny kolor z palety RAL.
Kaseta wykonana z blachy stalowej ocynkowanej z możliwością malowania na dowolny kolor z palety RAL, wymiar 163 na 163 milimetry lub 203 na 203 milimetry.
Tkanina dymoszczelna materiał z włókna szklanego, obustronnie powlekany poliuretanem, dzięki czemu jest niepalny, szycie w poziomie lub w pionie.
Obciążeniewykonane z blachy stalowej ocynkowanej z możliwością malowania na dowolny kolor z palety RAL, elementy o długości 3 metrów składane na przemian.
Maskownica wykonana z aluminium z możliwością malowania na dowolny kolor z palety RAL, mocowana do obciążenia, szerokość 80 milimetrów.
Źródło: Zespół autorski Politechniki Łódzkiej, licencja: CC BY-SA 3.0.
Kurtyna stała
Kurtyna stała
R1Rkg8YLONzjg
Ilustracja zatytułowana jest Kurtyny, drzwi, bramy przeciwpożarowe - kurtyna stała. Przedstawia kurtynę stałą. Kurtyna jest prostokątna i złożona z blachy i pionowych oraz poziomych elementów nośnych w formie metalowych kątowników. W przedniej części kurtyny znajdują się dwa elementy usztywniające wykonane ze stalowych rur kwadratowych. Na ilustracji znajdują się punkty interaktywne, po kliknięciu których pojawia się ramka z nazwą elementu i opisem.
Element nośny o kształcie kątowników lub płaskowników z blachy stalowej ocynkowanej lub malowanej.
Elementy usztywniające wykonane ze stalowych rur kwadratowych ocynkowanych lub malowanych.
Listwa do wzmocnienia o kształcie kątownika z blachy stalowej.
Blacha trapezowablacha TR35 o grubości 0,5 milimetra pokryta powłoką cynkową, Al-Zn lub farbą poliestrową
Listwa zakrywająca z blachy stalowej ocynkowanej lub malowanej.
Ilustracja zatytułowana jest Kurtyny, drzwi, bramy przeciwpożarowe - kurtyna stała. Przedstawia kurtynę stałą. Kurtyna jest prostokątna i złożona z blachy i pionowych oraz poziomych elementów nośnych w formie metalowych kątowników. W przedniej części kurtyny znajdują się dwa elementy usztywniające wykonane ze stalowych rur kwadratowych. Na ilustracji znajdują się punkty interaktywne, po kliknięciu których pojawia się ramka z nazwą elementu i opisem.
Element nośny o kształcie kątowników lub płaskowników z blachy stalowej ocynkowanej lub malowanej.
Elementy usztywniające wykonane ze stalowych rur kwadratowych ocynkowanych lub malowanych.
Listwa do wzmocnienia o kształcie kątownika z blachy stalowej.
Blacha trapezowablacha TR35 o grubości 0,5 milimetra pokryta powłoką cynkową, Al-Zn lub farbą poliestrową
Listwa zakrywająca z blachy stalowej ocynkowanej lub malowanej.
Ilustracja zatytułowana jest Przeciwpożarowe wyłączniki prądu. Przedstawia przeciwpożarowy wyłącznik prądu zamontowany na ścianie. Ma formę czerwonej skrzynki z szybką na przedniej ścianie. Za szybką jest czerwony przycisk, symbol młotka oraz napis: pożar. Nad wyłącznikiem wisi czerwona tabliczka z symbolem błyskawicy i napisem: przeciwpożarowy wyłącznik prądu. Na ilustracji znajdują się punkty interaktywne, po kliknięciu których pojawia się ramka z tekstem oraz z tożsamym z nim nagraniem audio.
Przeznaczenie Tekst Przeciwpożarowy wyłącznik prądu powinien odcinać dopływ energii elektrycznej do wszystkich odbiorników z wyjątkiem obwodów zasilających instalacje i urządzenia, których funkcjonowanie jest niezbędne podczas pożaru, takich jak:
pompy pożarowe;
audiowizualny system ostrzegawczy;
windy wykorzystywane przez ekipy ratownicze;
systemy technicznych zabezpieczeń ppoż.;
wentylacja pożarowa.
W jakich obiektach jest wymagany przeciwpożarowy wyłącznik prądu – na podstawie przepisów? Tekst Podstawą prawną regulującą, w jakich obiektach powinien znajdować się przeciwpożarowy wyłącznik prądu, jest Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 roku w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. Przeciwpożarowy wyłącznik prądu, odcinający dopływ prądu do wszystkich obwodów, z wyjątkiem obwodów zasilających instalacje i urządzenia, których funkcjonowanie jest niezbędne podczas pożaru, należy stosować w strefach pożarowych o kubaturze przekraczającej 1000 metrów sześciennych lub zawierających strefy zagrożone wybuchem.
Z uwagi na to, iż ustawa nie precyzuje rodzaju wyłącznika, jaki należy zainstalować, najczęściej funkcję przeciwpożarowego wyłącznika prądu pełni rozłącznik. W przypadku budynków o nieskomplikowanej instalacji elektrycznej, które z uwagi na relatywnie nieduże rozmiary stanowią jedną strefę pożarową, schemat podłączenia jest następujący: rozłącznik instaluje się pomiędzy złączem a główną rozdzielnicą, na zasilającej linii wewnętrznej.
Ilustracja zatytułowana jest Przeciwpożarowe wyłączniki prądu. Przedstawia przeciwpożarowy wyłącznik prądu zamontowany na ścianie. Ma formę czerwonej skrzynki z szybką na przedniej ścianie. Za szybką jest czerwony przycisk, symbol młotka oraz napis: pożar. Nad wyłącznikiem wisi czerwona tabliczka z symbolem błyskawicy i napisem: przeciwpożarowy wyłącznik prądu. Na ilustracji znajdują się punkty interaktywne, po kliknięciu których pojawia się ramka z tekstem oraz z tożsamym z nim nagraniem audio.
Przeznaczenie Tekst Przeciwpożarowy wyłącznik prądu powinien odcinać dopływ energii elektrycznej do wszystkich odbiorników z wyjątkiem obwodów zasilających instalacje i urządzenia, których funkcjonowanie jest niezbędne podczas pożaru, takich jak:
pompy pożarowe;
audiowizualny system ostrzegawczy;
windy wykorzystywane przez ekipy ratownicze;
systemy technicznych zabezpieczeń ppoż.;
wentylacja pożarowa.
W jakich obiektach jest wymagany przeciwpożarowy wyłącznik prądu – na podstawie przepisów? Tekst Podstawą prawną regulującą, w jakich obiektach powinien znajdować się przeciwpożarowy wyłącznik prądu, jest Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 roku w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. Przeciwpożarowy wyłącznik prądu, odcinający dopływ prądu do wszystkich obwodów, z wyjątkiem obwodów zasilających instalacje i urządzenia, których funkcjonowanie jest niezbędne podczas pożaru, należy stosować w strefach pożarowych o kubaturze przekraczającej 1000 metrów sześciennych lub zawierających strefy zagrożone wybuchem.
Z uwagi na to, iż ustawa nie precyzuje rodzaju wyłącznika, jaki należy zainstalować, najczęściej funkcję przeciwpożarowego wyłącznika prądu pełni rozłącznik. W przypadku budynków o nieskomplikowanej instalacji elektrycznej, które z uwagi na relatywnie nieduże rozmiary stanowią jedną strefę pożarową, schemat podłączenia jest następujący: rozłącznik instaluje się pomiędzy złączem a główną rozdzielnicą, na zasilającej linii wewnętrznej.
Przeciwpożarowe wyłączniki prądu - opis
Źródło: Zespół autorski Politechniki Łódzkiej, licencja: CC BY-SA 3.0.
Schemat budowy
Schemat budowy
R1ZeTNA853Y83
Ilustracja zatytułowana jest Przeciwpożarowe wyłączniki prądu. Przedstawia schemat budowy przeciwpożarowego wyłącznika prądu. Symbolami w postaci linii, kółek, kwadratów, prostokątów i skrótów literowo-liczbowych oznaczono elementy wyłącznika. Wyróżnione szarymi ramkami są: zasilanie obiektu z SEE i zasilanie odbiorników. Elementy kasety sterowniczej PPWP są opisane. Wymienione elementy to: przycisk sterujący, przycisk testu, H3 - test układu, H1 - zakaz wejścia akcji, H2 - obiekt pozbawiony zasilania. Można prowadzić akcję ratowniczą. Pod schematem kasety sterowniczej podpis: Uwaga! W przypadku braku sygnalizacji optycznej konieczne jest ręczne rozłączenie aparatu Q1. Na ilustracji znajdują się punkty interaktywne, po kliknięciu których pojawia się ramka z nazwą elementu i opisem.
Przewody łączą elementy sterujące z zasilaniem.
Aparat wykonawczy dokonuje odłączenia instalacji elektrycznej od źródła/źródeł energii.
Ilustracja zatytułowana jest Przeciwpożarowe wyłączniki prądu. Przedstawia schemat budowy przeciwpożarowego wyłącznika prądu. Symbolami w postaci linii, kółek, kwadratów, prostokątów i skrótów literowo-liczbowych oznaczono elementy wyłącznika. Wyróżnione szarymi ramkami są: zasilanie obiektu z SEE i zasilanie odbiorników. Elementy kasety sterowniczej PPWP są opisane. Wymienione elementy to: przycisk sterujący, przycisk testu, H3 - test układu, H1 - zakaz wejścia akcji, H2 - obiekt pozbawiony zasilania. Można prowadzić akcję ratowniczą. Pod schematem kasety sterowniczej podpis: Uwaga! W przypadku braku sygnalizacji optycznej konieczne jest ręczne rozłączenie aparatu Q1. Na ilustracji znajdują się punkty interaktywne, po kliknięciu których pojawia się ramka z nazwą elementu i opisem.
Przewody łączą elementy sterujące z zasilaniem.
Aparat wykonawczy dokonuje odłączenia instalacji elektrycznej od źródła/źródeł energii.
Przeciwpożarowe wyłączniki prądu - schemat budowy
Źródło: Zespół autorski Politechniki Łódzkiej, licencja: CC BY-SA 3.0.
Ilustracja zatytułowana jest Dźwigi osobowe dla ekip ratowniczych. Przedstawia schemat budynku o pięciu kondygnacjach. Po lewej stronie znajduje się szyb z windą na wysokości drugiej kondygnacji. Obok, na ścianie jest przycisk sterowania. Nad szybem na dachu znajduje się otwarta klapa oddymiająca. Po prawej stronie jest klatka schodowa. Na czwartej kondygnacji jest pożar. Dym rozprzestrzenia się na piątą kondygnację i wydostaje się przez otwarte okno i klapę. Na suficie jest zamontowany czujnik. Na ilustracji znajdują się punkty interaktywne, po kliknięciu których pojawia się ramka z tekstem oraz z tożsamym z nim nagraniem audio lub nazwą i opisem.
Przeznaczenie Tekst Dźwigi osobowe dla ekip ratowniczych mają za zadanie przede wszystkim ułatwić lub umożliwić ratownikom dotarcie na określoną kondygnację w budynku wysokim.
W jakich obiektach są wymagane dźwigi osobowe dla ekip ratowniczych – na podstawie przepisów? Tekst Podstawą prawną regulującą, w jakich obiektach powinny znajdować się dźwigi osobowe dla ekip ratowniczych, jest Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 roku w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. W budynku ZL I, ZL II, ZL III lub ZL V mającym kondygnację z posadzką na wysokości powyżej 25 metrów ponad poziomem terenu przy najniżej położonym wejściu do budynku oraz w budynku wysokościowym (WW) ZL IV przynajmniej jeden dźwig spełniający wymagania Polskiej Normy dotyczącej dźwigów dla straży pożarnej powinien być przystosowany do potrzeb ekip ratowniczych. Powinien on zapewniać dostęp do każdej strefy pożarowej na kondygnacji bezpośrednio lub drogami komunikacji ogólnej.
System oddymiający - służy do oddymiania szybu dźwigu dla ekip ratowniczych.
Przycisk sterowania - służy do zarządzania pracą windy.
Ilustracja zatytułowana jest Dźwigi osobowe dla ekip ratowniczych. Przedstawia schemat budynku o pięciu kondygnacjach. Po lewej stronie znajduje się szyb z windą na wysokości drugiej kondygnacji. Obok, na ścianie jest przycisk sterowania. Nad szybem na dachu znajduje się otwarta klapa oddymiająca. Po prawej stronie jest klatka schodowa. Na czwartej kondygnacji jest pożar. Dym rozprzestrzenia się na piątą kondygnację i wydostaje się przez otwarte okno i klapę. Na suficie jest zamontowany czujnik. Na ilustracji znajdują się punkty interaktywne, po kliknięciu których pojawia się ramka z tekstem oraz z tożsamym z nim nagraniem audio lub nazwą i opisem.
Przeznaczenie Tekst Dźwigi osobowe dla ekip ratowniczych mają za zadanie przede wszystkim ułatwić lub umożliwić ratownikom dotarcie na określoną kondygnację w budynku wysokim.
W jakich obiektach są wymagane dźwigi osobowe dla ekip ratowniczych – na podstawie przepisów? Tekst Podstawą prawną regulującą, w jakich obiektach powinny znajdować się dźwigi osobowe dla ekip ratowniczych, jest Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 roku w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. W budynku ZL I, ZL II, ZL III lub ZL V mającym kondygnację z posadzką na wysokości powyżej 25 metrów ponad poziomem terenu przy najniżej położonym wejściu do budynku oraz w budynku wysokościowym (WW) ZL IV przynajmniej jeden dźwig spełniający wymagania Polskiej Normy dotyczącej dźwigów dla straży pożarnej powinien być przystosowany do potrzeb ekip ratowniczych. Powinien on zapewniać dostęp do każdej strefy pożarowej na kondygnacji bezpośrednio lub drogami komunikacji ogólnej.
System oddymiający - służy do oddymiania szybu dźwigu dla ekip ratowniczych.
Przycisk sterowania - służy do zarządzania pracą windy.
Dźwigi osobowe dla ekip ratowniczych
Źródło: Zespół autorski Politechniki Łódzkiej, licencja: CC BY-SA 3.0.
W jakiego typu złącza dla wyposaża się Centrale Sygnalizacji Pożarowej np. w celu ułatwienia procesu programowania i obsługi centrali? Możliwe odpowiedzi: 1. PS2, 2. USB, 3. HDMI, 4. VGA-2