Spis treści

• Rys historyczny odlewnictwaDIoQNMFk0Rys historyczny odlewnictwa

• Zalety i wady odlewaniaD1CUfE8MzZalety i wady odlewania

• Klasyfikacja metod odlewaniaDmozIlQFcKlasyfikacja metod odlewania

• Dokumentacja technologiczna wytwarzania odlewów

• Modele odlewnicze i układ zasilającyD3J2EmRt1Modele odlewnicze i układ zasilający

• Etapy procesu wytwarzania odlewówD1Gkb3Y0WEtapy procesu wytwarzania odlewów

• Mechanizacja i automatyzacja procesów wytwarzania odlewówDOSMSyvRjMechanizacja i automatyzacja procesów wytwarzania odlewów

• Technologie drukowania 3D w odlewnictwieD1E1monD3Technologie drukowania 3D w odlewnictwie

• Słownik pojęćD16arlBiFSłownik pojęć

• BibliografiaDvK1wWinEBibliografia

Dokumentacja technologiczna wytwarzania odlewów

Do najważniejszych czynności związanych z uruchomieniem produkcji odlewów należy opracowanie dokumentacji technologicznej, która zawiera kompletne informacje o sposobie wytwarzania odlewów oraz pracy wszystkich komórek w odlewni. Dokumentację technologiczną odlewni można podzielić na dwie zasadnicze grupy:

• ściśle związaną z wykonaniem danego odlewu, tj. dokumentację procesów, operacji i oprzyrządowania specjalnego, zależnych od kształtu, materiału i wielkości produktu,

• niezależną od wykonywanego odlewu, np. dokumentację procesów topienia metalu, przygotowania masy formierskiej.

Na dokumentację odlewniczą składają się następujące dokumenty:

• rysunek wykonawczy przedmiotu, czyli opracowany przez konstruktora rysunek gotowej części, tj. po obróbce skrawaniem i innych procesach,

• rysunek koncepcyjny sposobu odlewania, który jest szkicem określającym podstawowe elementy sposobu wykonania odlewu (powierzchnia podziału formy, rdzenie, miejsca doprowadzenia ciekłego metalu, nadlewy oraz zmiany kształtu przedmiotu dokonywane w wyniku analizy technologiczności konstrukcji),

• rysunek surowego odlewu będący powtórzeniem rysunku wykonawczego po naniesieniu zmian wynikających z analizy technologiczności konstrukcji oraz przyjętej technologii odlewania,

• rysunki konstrukcyjne oprzyrządowania (modeli, rdzennic, form metalowych, a także oprzyrządowania pomocniczego, np. przyrządów do montażu rdzeni w formie, sprawdzianów, specjalnych skrzynek formierskich),

• rysunek formy odlewniczej (jednorazowej), złożeniowy i jej detali, np. rdzeni,

• karty technologiczne odlewów, form jednorazowych, rdzeni, modeli jednorazowych itp., zawierające zbiór informacji dotyczących procesu i parametrów wykonania danego wyrobu, w tym podział na operacje z podaniem miejsca ich wykonywania, czasów, wykazów pomocy warsztatowych i innych istotnych informacji,

• schematy przebiegu procesu technologicznego uzupełniające karty technologiczne,

• karty kalkulacyjne zawierające wyliczenia czasów potrzebnych do wykonania poszczególnych operacji i stanowiące podstawę do obliczania obciążeń pracowników i urządzeń,

• karty instrukcyjne dla poszczególnych operacji zawierające szczegółowe objaśnienia sposobu wykonania wszystkich czynności,

• plany kontroli wyrobów finalnych (odlewów) oraz innych, tj. materiałów metalowych i formierskich, samych form i ich elementów itp., zawierające określenie warunków, jakie powinny spełniać te wyroby, oraz sposobu przeprowadzenia kontroli.

Skład i sposób przygotowania dokumentacji odlewniczej zależą od stopnia skomplikowania odlewu, wielkości serii i sposobu odlewania. Dokumentację można więc podzielić na:

1. Uproszczoną – wykonywaną dla produkcji jednostkowej i małoseryjnej prostych i niedużych odlewów. Dokumentacja ta składa się z:

   • rysunku koncepcji odlewania, przy tworzeniu którego korzysta się często z techniki rysowania polegającej na nanoszeniu elementów technologicznych kolorowymi ołówkami na odbitkę rysunku konstrukcyjnego,

   • karty technologicznej odlewu,

   • karty kalkulacyjnej.

2. Pełną – wykonywaną dla produkcji seryjnej i wielkoseryjnej o różnym stopniu szczegółowości. Przy projektach o większym stopniu szczegółowości coraz częściej korzysta się z technik komputerowych. Stosowanie w odlewni odpowiedniego systemu typu CAD umożliwia integrację projektowania i symulacji procesów, wykonania prototypów i oprzyrządowania. Dokumentacja pełna może zawierać:

   • rysunek konstrukcyjny gotowej części,

   • rysunek surowego odlewu,

   • rysunek zespołu modelowego (dla form jednorazowych),

   • rysunek formy (np. jednorazowej, kokilowej, ciśnieniowej)

   • rysunki oprzyrządowania specjalnego,

   • kartę technologiczną,

   • karty operacyjne,

   • karty instrukcyjne,

   • wykaz pomocy warsztatowych,

   • kartę prób i badań,

   • kartę zmian,

   • zespół dokumentów norm czasowych i kalkulacji,

   • warunki techniczne odbioru.

Warto pamiętać, że wielkość dokumentacji, jej treść, sposób jej sporządzania i obieg dokumentów zależą od odlewni i wykorzystywanego przez nią systemu zapewnienia jakości.

Wybór technologii odlewniczej i jej zaprojektowanie zależy od wymagań zawartych w zamówieniu, w którym powinny się znaleźć następujące informacje:

• rysunek konstrukcyjny danego wyrobu,

• liczba sztuk do wykonania,

• warunki techniczne (wymagania i ich kontrola),

• termin wykonania.

Rysunek konstrukcyjny jest więc podstawowym dokumentem, z którego można wyczytać informacje na temat:

• materiału odlewu (rodzaj i gatunek materiału, z którego będzie wykonany odlew),

• parametrów geometrycznych odlewu oraz ich wartości (kształt i wymiary odlewu),

• tolerancji wymiarowych, kształtu i położenia,

• chropowatości powierzchni.

Rysunek surowego odlewu powstaje na podstawie rysunku konstrukcyjnego części odlewanej. Stanowi całkowicie nowy rysunek, którego celem jest przedstawienie tej części jako gotowego odlewu uzyskanego po zakończeniu procesu odlewniczego, tzn. po wybiciu z formy i wstępnym oczyszczeniu. Rysunek konstrukcyjny musi zostać uzupełniony o naddatki na późniejszą obróbkę skrawaniem oraz o naddatki technologiczne umożliwiające prawidłowe wykonanie formy. Na rysunku surowego odlewu zostaje zatem przedstawiony nowy obrys części odlewanej powiększony o wyżej wymienione naddatki, a dawne linie konstrukcyjne zostają zastąpione cienkimi liniami kropkowanymi (kreska, dwie kropki, kreska).

Pierwszą czynnością przy wykonaniu tego rysunku – jeszcze przed wprowadzeniem naddatków – jest ustalenie położenia odlewu w formie podczas zalewania oraz dobranie właściwej powierzchni podziału. Podział formy należy oznaczyć na rysunku części odlewanej linią osiową wyprowadzoną poza obrys odlewu. Końcówki linii należy pogrubić i opisać znakami $X$ oraz $G$ i $D$, które oznaczają górę i dół formy w pozycji zalewania.

Po naniesieniu konturów wszystkich naddatków i dwukrotnie gęstszym zakreskowaniu ich powierzchni na przekrojach surowy odlew musi zostać na nowo zwymiarowany, tak by kontroler mógł zmierzyć wstawiane wymiary. Wymiary z rysunku konstrukcyjnego odnoszące się tylko do powierzchni obrabianych należy pominąć, gdyż zarys konstrukcji części po obróbce oznaczony linią kropkowaną (kreska, dwie kropki, kreska) pełni dla wykonawcy odlewu wyłącznie funkcję informacyjną. Przy wymiarowaniu pochyleń i promieni odlewniczych może się zdarzyć, że nie można ich wszystkich wprowadzić na istniejące rzuty. Należy wówczas dorysować dodatkowe rzuty czy przekroje lub przynajmniej wprowadzić odpowiednie uwagi, np. niezwymiarowane promienie (odlewnicze) – wykonać $R=3$, niezwymiarowane pochylenia odlewnicze – wykonać $\mathrm{\alpha }=1°30\text{'}$. Na jednym z rzutów należy koniecznie zwymiarować położenie powierzchni podziału formy w stosunku do jednej z charakterystycznych powierzchni odlewu.

Na rysunku surowego odlewu na wszystkich rzutach należy – po uprzednim obliczeniu – wrysować cienką linią kropkowaną krótki odcinek wlewu doprowadzającego. Przekrój wlewu należy obliczyć i dobrać jego wymiary przy założeniu zastosowania skrzynki o wysokości typowej dla danej formierki lub indywidualnie dobranej, ale również o znormalizowanej wysokości.

Poza wymienionymi dotychczas naddatkami rysunek surowego odlewu powinien wg normy $\mathrm{PN}-85/\mathrm{H}-01550$ zawierać jeszcze następujące informacje:

• dane rozpoznawcze – nazwę odlewu, numer rysunku,

• dane materiałowe – gatunek materiału odlewu, właściwości materiału odlewu (np. wytrzymałość, twardość, itp.), skład chemiczny,

• dane o ewentualnej obróbce cieplnej,

• stopień i wartość naddatku dla odlewu,

• wielkość tolerancji wymiarowych,

• masę surowego odlewu,

• chropowatość powierzchni,

• oznaczenie powierzchni bazowych do obróbki skrawaniem,

• oznaczenie powierzchni, na których niedopuszczalne są pochylenia formierskie,

• oznaczenie powierzchni, na której nie dopuszcza się występowania wad odlewniczych,

• inne, zgodne z ww. normą.

Pełny rysunek surowego odlewu może być poprzedzony szkicami roboczymi, szczególnie dla bardziej skomplikowanych odlewów, a także uzupełniony szkicem rozkładu odlewów w formie oraz szkicem koncepcji technologicznej, które mogą być później pomocne przy projektowaniu oprzyrządowania odlewniczego.

Rysunek koncepcji technologicznej powstaje na kopii rysunku konstrukcyjnego części odlewanej. Przy nanoszeniu informacji technologicznych na rysunku konstrukcyjnym stosuje się kolor czerwony, którym wrysowuje się wszystkie naddatki, zarówno na obróbkę skrawaniem, jak i  technologiczne. Kolorem tym rysuje się nowe krawędzie przedmiotu z naddatkami, kreskuje podwójnie gęsto przekroje tych naddatków, rysuje linie i wpisuje liczby wymiarowe oraz wrysowuje – po uprzednim obliczeniu – układ wlewowy. Powierzchnię podziału oraz jej oznaczenie nanosi się kolorem niebieskim.

Kolorowe oznaczenia technologiczne nie mogą zaciemniać żadnych oznaczeń z rysunku konstrukcyjnego części odlewanej. Należy pozostawić czytelne wszystkie wymiary, tolerancje wymiarów oraz kształtu i położenia, oznaczenia chropowatości oraz inne poprzez przerwanie kreskowania, linii konturowych czy wymiarowych.

Na gotowym rysunku powinny znaleźć się informacje analogiczne do znajdujących się na rysunku pełnym surowego odlewu.

Rysunek koncepcji technologicznej powinien zawierać następujące elementy:

• oznaczenie powierzchni podziału – kolor niebieski,

• układ wlewowy (wlew rozprowadzający i główny) oraz zbiornik wlewowy – kolor czerwony,

• nadlewy (zasilacze) – kolor czerwony,

• ochładzalniki zewnętrzne i wewnętrzne – kolor zielony,

• rdzenie rysowane wewnątrz odlewu oraz ich rdzenniki wyprowadzone na zewnątrz – kolor niebieski, przy czym elementy te powinny być kratkowane całkowicie (przekroje) lub pokratkowane przy obrysie (w widoku),

• wymiary znaków rdzeniowych wraz z odpowiednimi luzami – kolor niebieski,

• informacje dotyczące materiału i budowy formy (o ile nie sporządza się osobnego jej rysunku), które uzupełnia istniejące na rysunku surowego odlewu dane rozpoznawcze i podstawowe (wg normy $\mathrm{PN}-85/\mathrm{H}-01550$).

Rqa4fUdbIPjCB

Rysunek konstrukcyjny pełny detalu przedstawia surowy odlew korpusu w dwóch rzutach - bocznym oraz rzucie z przodu. U góry widok z perspektywy bocznej. Nad nim zapisano B‑B. Rysunek składa się, idąc od lewej z zakreskowanego trapezu prostokątnego z dłuższą podstawą zorientowaną poziomo u góry. Oraz kątami prostymi znajdującymi się przy lewym ramieniu. Przylega do niego trapez równoramienny, przez który poprowadzona jest linia składająca się z naprzemiennie rozmieszczonych krótkich i długich linii. Linię tę przecina pod kątem prostym w około dwóch trzecich, licząc od dołu, analogicznie linia pozioma poprowadzona przez cały detal i wychodząca poza niego. Z lewej strony na linii oznaczono A, pogrubiając linię poniżej litery. Po lewej stronie oznaczenia na linii naniesiony jest krzyżyk, po którego lewej stronie znajdują się odpowiednio nad linią duża litera G, zaś poniżej duża litera D. Kąt utworzony we wnętrzu korpusu wynosi pięć stopni i został zaznaczony w połowie trapezu od linii dzielącej trapez pionowo na dwie części do prawego ramienia. Długoś dolnej podstawy trapezu zaznaczono jako siedemdziesiąt dziewięć przecinek dziewięć, plus minus jeden przecinek jeden, co odpowiada średnicy wewnętrznej we wspomnianym miejscu. Poniżej zaznaczono średnicę zewnętrzną wynoszącą sto dwadzieścia. Po prawej stronie od trapezu odpowiadającego wnętrzu korpusu znajduje się drugi zakreskowany trapez analogiczny do pierwszego z lewej i stanowiący jego odbicie lustrzane. Trapez ten łączy się z pierścieniem, który jest również zakreskowany i jest zatopiony w trapezie. Średnicę pierścienia wyznacza wspomniana uprzednio pozioma linia składająca się z krótkich i długich naprzemiennie ułożonych linii. Pionowo poprowadzona linia przecina ją pod kątem prostym i wyznacza środek okręgu utworzonego przez pierścień. Z prawej strony na poziomej linii również zaznaczono A i pogrubiono linię. Z prawej strony również zaznaczono wymiary. Długość odcinka poprowadzonego pod kątem prostym od linii poziomej wyznaczającej średnicę pierścienia do linii poziomej wyznaczającej krótszą podstawę dwóch zakreskowanych trapezów, znajdujących się u dołu schematu. Jej wartość wynosi sześćdziesiąt trzy, plus minus jeden. Ponadto z prawej strony zaznaczono wysokość zakreskowanych trapezów wynoszącą sto trzy, plus minus jeden. Z prawej strony znajduje się drugi rzut boczny. Stanowią dwa duże prostokąty przylegające do siebie dłuższymi bokami o tej samej długości, które usytuowane są poziomo. Krótszy bok dolnego prostokąta jest dłuższy niż krótszy bok mniejszego, górnego prostokąta. Z dwóch stron prostokątów umiejscowione są dwa foremne prostokąty z dłuższymi bokami usytuowanymi pionowo i przylegającymi do krótkich boków prostokątów znajdujących się pomiędzy nimi, przy czym do boków dolnego prostokąta nie do końca. Wspólny bok znajdujących się w środku prostokątów jest przedłużony w lewą i w prawą stronę. Z prawej przedłużenie stanowi przerywana linia. Zaznaczono na niej krzyżyk. Z jego prawej strony, nad pionową linią znajduje się duża litera G, zaś pod – duża litera D. Opisano również wymiary. Poniżej znajduje się rysunek, który przedstawia rzut z przodu. Opisany A‑A. Stanowi go pierścień, którego wnętrze jest zakreskowane. Przez środek okręgu wyznaczonego przez wspomniany pierścień poprowadzone są prostopadłe linie – pionowa i pozioma – składające się z naprzemiennie rozmieszczonych krótkich i długich kresek. Pozioma przechodzi przez cały rysunek, wychodząc poza elementy stanowiące detal. Po lewej stronie na końcu wspomnianej linii zaznaczono od dołu skierowaną do niej i styczną do niej strzałkę pionową, pod którą znajduje się wielka litera B. Na drugim końcu, po prawej stronie, za elementami należącymi do detalu również znajduje się takie samo oznaczenie. W prawej części rysunku znajduje się przekrój podłużny przez drugą część. Do wspomnianego pierścienia przylega również zakreskowany prostokąt o dłuższym boku zorientowanym pionowo z oznaczoną długością równą sto pięćdziesiąt pięć przecinek dwadzieścia pięć, plus minus jeden przecinek dwadzieścia pięć. Jest on częściowo wydrążony z prawej strony. Dalej znajduje się przestrzeń wewnątrz detalu o średnicy wynoszącej trzydzieści jeden przecinek jeden, plus minus zero przecinek dziewięć. Średnica wynosi tyle w górnej części i dolnej. Z kolei w środkowej średnica jest większa i na długości wynoszącej dziewięćdziesiąt cztery, jest równa czterdzieści osiem. Dalej znajduje się analogiczny wydrążony tym razem z lewej strony, zakreskowany prostokąt. Na środku dłuższego zorientowanego pionowo prostokąta osadzony jest mniejszy, również zakreskowany prostokąt o krótszym boki równym siedem przecinek siedemdziesiąt pięć, plus minus zero przecinek siedemdziesiąt pięć. Dłuższy bok prostokąta jest również oznaczony jako średnica równa trzydzieści trzy. W prawym dolnym rogu znajdują się dane. Nazwa części, to jest rysunek pełny surowego odlewu. Dalej Polska Odlewnia Żeliwa. Zamieszczono także: datę, imiona i nazwiska konstruktora, osoby sprawdzającej i zatwierdzającej. Format, podziałkę, materiał, numer normy, masę, nazwę rysunku złożeniowego, numer rysunku złożeniowego, numer rysunku części i pozycję.

R1SZksBqDRa5w

Rysunek koncepcji technologicznej odlewu korpusu. Odlew został przedstawiony w dwóch rzutach. Z uwzględnieniem naddatków, układów wlewowych zaznaczonych kolorem czerwonym, a także rdzeni wewnątrz odlewu oraz ich rdzenników wyprowadzonych na zewnątrz zaznaczonych na niebiesko i zakratowaniem. Z lewej strony znajduje się rzut boczny. W górnej części zamieszczony jest narysowany czerwoną linią trapez równoramienny opisany jako ZWs50. Jego dłuższa podstawa znajduje się z lewej strony, zaś krótsza z prawej. Przez jego środek poprowadzona jest dzieląca go na dwie równe części i wyznaczająca wysokość trapezu, czerwona, pozioma linia, składająca się z krótszych i dłuższych kresek rozmieszczonych naprzemiennie. Idąc w prawą stronę, do krótszej podstawy przylega mały równoramienny trapez oznaczony jako WGo14. Krótsza podstawa dużego trapezu stanowi dłuższą małego trapezu. Krótsza podstawa małego trapezu jest jednocześnie krótszą podstawą znajdującego się po prawej stronie trzeciego trapezu równoramiennego. Z jego dłuższą podstawą pokrywa się częściowo bok prostokąta wychodzący poza tę podstawę symetrycznie u góry i u dołu. Jest to dłuższy bok zorientowany pionowo. Zaznaczono na nim na niebiesko pogrubioną linię oraz krzyżyk opisany z lewej strony wielką literą G, a z prawej wielką literą D, co świadczy o odpowiednio górnej i dolnej części. Prostokąt jest osadzony dolnym krótkim bokiem na czarnym pierścieniu w taki sposób, że lewy dłuższy jego bok stanowi przedłużenie średnicy okręgu wyznaczonego przez pierścień. Okręg stanowiący wnętrze pierścienia został wzdłuż obwodu zakratowany. Pierścień z kolei osadzony jest na czarnym prostokącie tak, że na powierzchni styku utworzone są wyokrąglenia. Na rysunku zaznaczono długość znajdującą się pomiędzy średnicą okręgu a prawym bokiem prostokąta, w którym osadzony jest pierścień. Wynosi ona sześćdziesiąt. Przy prawym boku prostokąta zaznaczono wyznaczoną przez niego średnicę równą sto dwadzieścia dwa. Na lewym boku prostokąta znajduje się niebieski trapez równoramienny, którego dłuższa podstawa należy do wspomnianego boku, jest od niego krótsza i wyznacza średnicę równą sześćdziesiąt trzy przecinek pięć. Wysokość trapezu wynosi dwadzieścia. Na krótszej z jego podstaw osadzony jest prostokąt o krótszym boku równym dwa. Wewnątrz, wzdłuż górnego ramienia trapezu i połowy krótszej podstawy zakratowano na niebiesko pole. Analogicznie na prawym boku czarnego prostokąta znajduje się nieco większy niebieski trapez. Dłuższa podstawa leży na prawym boku prostokąta i jest od niego krótsza. Jej długość wyznacza średnicę wynoszącą osiemdziesiąt pięć. W dwóch trzecich odległości od boku czarnego prostokąta zapisano wartość długości średnicy wyznaczonej przez odcinek ograniczony ramionami trapezu. Wysokość trapezu wynosi trzydzieści pięć. Wewnątrz trapezu, wzdłuż jego górnego ramienia oraz krótszej podstawy zakratkowano na niebiesko pole. Wierzchołki znajdujących się na dole kątów obu trapezów, których ramionami są boki czarnego prostokąta połączono. W ten sposób powstało pole, które ogranicza odcinek łączący środki krótszych podstaw opisanych trapezów. Pole to jest zakratkowane na niebiesko. Poniżej pozostała część czarnego prostokąta, która tworzy trapez prostokątny jest zakreskowana na czarno liniami biegnącymi od lewej do prawej i ku górze pod kątem czterdziestu pięciu stopni względem poziomu. Tutaj również naniesiono po lewej stronie oznaczenie G na linii będącej przedłużeniem średnicy wyznaczonej przez pierścień krzyżyk, a po jego prawej stronie literę D (góra i dół). Nad linią łączącą wspomniane wierzchołki trapezów zaznaczono czerwoną, równoległą do niej linię w odległości równej dwa. Ponadto czerwoną linię naniesiono po prawek stronie od prawego boku czarnego prostokąta, również w odległości równej dwa. Ma ona długość równą długości tego boku prostokąta, wynoszącą sto dwadzieścia dwa. Po prawej stronie przedstawiony jest rzut z innej perspektywy opisany jako A‑A. Górną część stanowi czerwony prostokąt opisany jako WRt34. Jego dłuższy bok zorientowany jest poziomo. Na jego środku narysowany jest drugi prostokąt opisany jako WDwt92. Przecina dłuższe boki pierwszego prostokąta. Jego krótsze boki rozmieszczone są poziomo. Jest on narysowany czerwoną, przerywaną linią. Na końcu pierwszego prostokąta znajduje się czerwony pierścień. Mały prostokąt osadzony jest na prostokątnej części zakreskowanej i rozrysowanej czarną linią. Dłuższy bok zorientowany jest poziomo. We wnętrzu prostokąta znajdują się trzy niebieskie prostokąty, są zakratkowane niebieską linią. Ich dłuższe boki zorientowane są poziomo. Środkowy prostokąt jest największy, jego krótsze boki, usytuowane pionowo, są dłuższe niż krótkie boki otaczających go prostokątów i wyznaczają średnicę równą czterdzieści osiem. Dwa skrajne prostokąty wychodzą na zewnątrz, poza pole prostokąta zakreskowanego czarną linią, na długość wynoszącą czterdzieści pięć. Krótszy bok każdego z nich, z obydwu stron wyznacza średnicę równą trzydzieści dwa. Poniżej czarnego zakreskowanego prostokąta znajduje się również zakreskowany czarną linią pierścień, częściowo wtopiony we wspomniany pierścień. Wewnętrzny okręg jest zaznaczony n czerwono. Z kolei pole koła, które ogranicza, zakreskowane jest niebieską linią. W prawym dolnym rogu znajdują się dane. Nazwa części, to jest rysunek koncepcji. Dalej Polska Odlewnia Żeliwa. Zamieszczono także: datę, imiona i nazwiska konstruktora, osoby sprawdzającej i zatwierdzającej. Format, podziałkę, materiał, numer normy, masę, nazwę rysunku złożeniowego, numer rysunku złożeniowego, numer rysunku części i pozycję.

Powrót do spisu treści1Powrót do spisu treści

Powiązane materiały multimedialne

• Film edukacyjny: Przegląd metod wytwarzania odlewówDgXNqsKR9Przegląd metod wytwarzania odlewów

• Animacja 3D: Proces zalewania formy, krzepnięcia i stygnięcia stopu odlewniczego w formieD4y37ZbhwProces zalewania formy, krzepnięcia i stygnięcia stopu odlewniczego w formie

• Film instruktażowy: Przedstawienie działów zakładu odlewniczegoD1Fg2bi1LPrzedstawienie działów zakładu odlewniczego