Animacja ukazuje pomieszczenie z obrazami w złoconych ramach przedstawiające dzieła, w których artyści wykorzystali złudzenia optyczne, a na suficie zamontowane są współczesne lampy doświetlające pomieszczenie. Na poszczególnych ścianach znajduje się dziewięć dzieł artystów, takich jak: Victor Vasarely, Andrea Mantegna, Andrea Pozzo, M. C. Escher, Bridget Riley, Octavio Ocampo, William Ely Hill oraz fotografia przedstawiająca Partenon na Akropolu w Atenach. Obraz 1 przedstawia: Andrea Mantegna, 1473, fresk na suficie Pałacu Książęcego w Mantui, Włochy, domena publiczna. Mantegna namalował iluzjonistyczną kopułę z oculusem, poprzez który prześwituje błękit nieba z białymi obłokami. Oculus otoczony jest namalowaną marmurową balustradą, na której siedzą pawie i putta zaglądające do wnętrza – jeden z nich trzyma w ręku jabłko. O balustradę opierają się postacie kobiece. Balustrada wygląda, jakby odgradzała stojące za nią postacie od otworu, przez który mogłyby one wpaść do wnętrza komnaty. Złudzenie to jest możliwe dzięki zastosowaniu przez artystę dużego skrótu perspektywicznego. Podstawa oculusa jest otoczona girlandą z gałęzi i owoców. Dodatkowe informacje znajdujące się obok ilustracji: Przykładem zastosowania złudzenia optycznego w malarstwie jest fresk namalowany na suficie jednej z sal Pałacu Książęcego w Mantui w II połowie XV wieku. Jego autorem jest Andrea Mantegna. Obraz 2 przedstawia: Andrea Pozzo, „Apoteoza św. Ignacego”,1689, Kościół św. Ignacego, Rzym, Włochy, domena publiczna. Na ilustracji znajduje się malowidło na sklepieniu. Dodatkowe informacje znajdujące się obok ilustracji: Ten rodzaj dekoracji to kwadratura. Termin został wprowadzony w epoce baroku i odnosił się do techniki symulującej elementy architektury przy wykorzystaniu złudzenia optycznego. Artysta domalowywał w perspektywie fragmenty architektury na płaskim lub kolebkowym sklepieniu w taki sposób, żeby sprawiały wrażenie kontynuacji już istniejących, dając efekt iluzji przestrzeni. Jednym z mistrzów tego rodzaju malarstwa iluzjonistycznego był włoski artysta Andrea Pozzo, który w swoich pracach starał się zacierać granice pomiędzy architekturą a malarstwem. Obraz 3 przedstawia: Victor Vasarely, „Vega Nor”, 1969 Dodatkowe informacje znajdujące się obok ilustracji: Kierunkiem w sztuce współczesnej wykorzystującym złudzenia optyczne jest op‑art, w którym artyści pragną w jak największym stopniu wpłynąć na doznania wzrokowe odbiorców. Za pierwszego twórcę op‑art uznaje się węgierskiego artystę Victora Vasarely’ego. Romby dają złudzenie wypukłości, a fosforyzujące barwy wrażenie migotania. Obraz 4 przedstawia: Victor Vasarely, rzeźba op‑art. Dodatkowe informacje znajdujące się obok ilustracji: Artysta wykorzystywał złudzenia optyczne również w rzeźbie. Obraz 5 przedstawia: Bridget Riley, „Katarakta 3”, 1967, op‑art. Dodatkowe informacje znajdujące się obok ilustracji: Op‑art tworzy także Bridget Riley. Cechą charakterystyczną jej twórczości są faliste linie. Obraz 6 przedstawia: M. C. Escher, „Wchodząc i schodząc”, 1960. Dodatkowe informacje znajdujące się obok ilustracji: Złudzenia optyczne fascynowały też holenderskiego malarza i grafika Mauritsa Cornelisa Eschera. Część swoich grafik oparł na matematycznych figurach niemożliwych, tworząc między innymi niekończący się spacer po schodach. Obraz 7 przedstawia: Octavio Ocampo, „Forever Always” (Na zawsze, zawsze). Dodatkowe informacje znajdujące się obok ilustracji: Złudzeniami optycznymi w swojej twórczości posługuje się również meksykański malarz Octavio Ocampo, tworzący obrazy złożone z figur niejednoznacznych. Obraz 8 przedstawia: William Ely Hill, „Moja żona i moja teściowa”, 1915, domena publiczna. Dodatkowe informacje znajdujące się obok ilustracji: Grafika brytyjskiego rysownika Williama Ely Hilla jest jednym z najbardziej znanych przykładów złudzenia optycznego będącego figurą dwuznaczną. Obraz 9 przedstawia: Partenon na Akropolu, Ateny, Grecja. Dodatkowe informacje znajdujące się obok ilustracji: Złudzenia optyczne wykorzystywane były w sztuce już w starożytności. Przykładem ich zastosowania w architekturze jest Partenon na ateńskim Akropolu. Wprowadzono w nim szereg krzywizn, które miały dawać złudzenie idealnego pionu i poziomu elementów świątyni. W tym celu między innymi na odpowiedniej wysokości kolumn umieszczano kamienne poszerzające się bębny oraz wyginano linie poziome ku górze.