Ilustracja składa się z pięciu fotografii dzieł malarskich, ułożonych obok siebie w dwóch rzędach. Na każdym z dzieł elementy, które są namalowane do złudzenia przypominają rzeczywiste: wydają się ułożone na ścianie, stole lub zawieszone (jak na przykład kotara, która odsłania fragment obrazu). Ilustracja przedstawia przykłady malaratwa iluzjonistycznego.
Malarstwo iluzjonistyczne
Źródło: ORE, licencja: CC BY 3.0.
Polecenie 1
R1J9ZVLX6GXHF
Sprawdź swoją wiedzę. Zastanów się, które pojęcia, spośród podanych poniżej, znasz, a które są Ci nieznane. Dopasuj je do odpowiednich miejsc. Uwaga! Podczas pracy z materiałem zwróć szczególną uwagę na te pojęcia/terminy, które znalazły się w rubryce NIE WIEM.
Sprawdź swoją wiedzę. Zastanów się, które pojęcia, spośród podanych poniżej, znasz, a które są Ci nieznane. Dopasuj je do odpowiednich miejsc. Uwaga! Podczas pracy z materiałem zwróć szczególną uwagę na te pojęcia/terminy, które znalazły się w rubryce NIE WIEM.
Ilustracja interaktywna przedstawia dzieło Abrahama van Beyerena „Biesiada. Martwa natura z autoportretem malarza w srebrnym dzbanku”. Ukazuje bogato zastawiony stół nakryty ciemnym obrusem. Znajdują się na nim cynowe naczynie z mięsem na plecionym koszyku ze słomy, obrana cytryna, chleb, winogrona, zegarek, porcelanowa miska zawierająca brzoskwinie i dynię, cynowy dzban, kieliszki z białym winem oraz cynowe naczynia. W odbiciu srebrnego dzbana widoczna jest postać Abraham van Beyeren stojącego przy sztalugach. Na ilustracji znajduje się niebieski kwadrat w literą "i". Po odwróceniu obrazu zostaje wyświetlony fragment obrazu ze srebrnym dzbankiem, w którym odbija się artysta stojący przy sztalugach w momencie malowania dzieła oraz informacja: Detal z obrazu Abrahama van Beyeren [czytaj: abraham von bejere], „Biesiada. Martwa natura z autoportretem malarza w srebrnym dzbanku”, ok. 1655‑1665, Mauritshuis [czytaj: małri‑tes], Haga, Holandia
Ilustracja interaktywna przedstawia dzieło Abrahama van Beyerena „Biesiada. Martwa natura z autoportretem malarza w srebrnym dzbanku”. Ukazuje bogato zastawiony stół nakryty ciemnym obrusem. Znajdują się na nim cynowe naczynie z mięsem na plecionym koszyku ze słomy, obrana cytryna, chleb, winogrona, zegarek, porcelanowa miska zawierająca brzoskwinie i dynię, cynowy dzban, kieliszki z białym winem oraz cynowe naczynia. W odbiciu srebrnego dzbana widoczna jest postać Abraham van Beyeren stojącego przy sztalugach. Na ilustracji znajduje się niebieski kwadrat w literą "i". Po odwróceniu obrazu zostaje wyświetlony fragment obrazu ze srebrnym dzbankiem, w którym odbija się artysta stojący przy sztalugach w momencie malowania dzieła oraz informacja: Detal z obrazu Abrahama van Beyeren [czytaj: abraham von bejere], „Biesiada. Martwa natura z autoportretem malarza w srebrnym dzbanku”, ok. 1655‑1665, Mauritshuis [czytaj: małri‑tes], Haga, Holandia
Abraham van Beyeren [czytaj: abraham von bejere], „Biesiada. Martwa natura z autoportretem malarza w srebrnym dzbanku”, ok. 1655‑1665, Mauritshuis [czytaj: małri‑tes], Haga, Holandia
Źródło: online-skills, licencja: CC BY 3.0.
Ciekawostka
R197J5FGSNAKB1
Zdjęcie przedstawiające czerwoną bombkę choinkową - przykład zwierciadła kulistego wypukłego.
Odbicie w bombce choinkowej jako przykład odbicia w zwierciadle kulistym wypukłym
Źródło: Andy / Andrew Fogg, dostępny w internecie: flickr.com, licencja: CC BY 3.0.
Być może zdarzyło Ci się przeglądać w bombce choinkowej. Jest to także zwierciadło. Jeżeli błyszcząca bombka ma kształt kuli - jest zwierciadłem kulistym wypukłym.
Nie tylko powierzchnia bombki choinkowej może być zwierciadłem wypukłym. Mogą nim być różne przedmioty - na przykład te, które znajdziemy w kuchni: na przykład sferyczna część chochli lub łyżki.
Przykładem użycia iluzji optycznych, jest rodzaj malarstwa o podobnej nazwie: malarstwo iluzjonistycznemalarstwo iluzjonistycznemalarstwo iluzjonistyczne. Dzięki użyciu perspektywy zaistniało już w starożytności, odrodziło się w renesansie, a w pełni rozkwitło w okresie baroku. Aby wiernie naśladować rzeczywistość malarze stosowali skróty perspektywiczneskrót perspektywicznyskróty perspektywiczne, anamorfozyanamorfozaanamorfozy i trompe l'oeil [czytaj: trąmplejl] - celowe zniekształcenia obrazu, które z odpowiedniego punktu widzenia tworzyło różne złudzenia, np. otwartego na niebo sklepienia.
Cechy malarstwa iluzjonistycznego
RHEMJX2NMHOGR
Mapa myśli. Lista elementów:
Nazwa kategorii: Cechy malarstwa iluzjonistycznego
Elementy należące do kategorii Cechy malarstwa iluzjonistycznego
Nazwa kategorii: odwzorowywanie rzeczywistości przez stosowanie
wierności barw i rozmiarów przedstawianych postaci czy przedmiotów
Nazwa kategorii: stosowanie perspektywy
Nazwa kategorii: stosowanie skrótów perspektywicznych
Nazwa kategorii: stosowanie anamorfozy, czyli celowego deformowania obrazu dla uzyskania wrażenia realności przy oglądzie ze ściśle określonego punktu,
np. sufitu z odpowiedniego miejsca na posadzce
Nazwa kategorii: światłocień
i gradient barw
Koniec elementów należących do kategorii Cechy malarstwa iluzjonistycznego
Mapa myśli. Lista elementów:
Nazwa kategorii: Cechy malarstwa iluzjonistycznego
Elementy należące do kategorii Cechy malarstwa iluzjonistycznego
Nazwa kategorii: odwzorowywanie rzeczywistości przez stosowanie
wierności barw i rozmiarów przedstawianych postaci czy przedmiotów
Nazwa kategorii: stosowanie perspektywy
Nazwa kategorii: stosowanie skrótów perspektywicznych
Nazwa kategorii: stosowanie anamorfozy, czyli celowego deformowania obrazu dla uzyskania wrażenia realności przy oglądzie ze ściśle określonego punktu,
np. sufitu z odpowiedniego miejsca na posadzce
Nazwa kategorii: światłocień
i gradient barw
Koniec elementów należących do kategorii Cechy malarstwa iluzjonistycznego
Cechy malarstwa iluzjonistycznego
Źródło: online-skills, licencja: CC BY 3.0.
Skrót perspektywiczny
Ciekawy sposób na widzenie przestrzeni na płaszczyźnie znaleźli artyści, którzy zaczęli stosować skróty perspektywiczneskrót perspektywicznyskróty perspektywiczne. Skrót perspektywiczny to nie tylko coraz większe zmniejszanie rozmiarów obiektów w miarę ich oddalania, ale również zmiana ich kształtów. Zaobserwuj to na jednym z przykładów pokazujących leżącą postać przy wykorzystaniu skrótów perspektywicznychskrót perspektywicznyskrótów perspektywicznych. To dzieło Andrea Mantegni [czytaj: andrea mantenji] znajdujące się na ilustracji poniżej. Czy widzisz znacznie krótsze nogi, zmieniony kształt tułowia, skrócone odległości między częściami twarzy?
RL4OKF9EDV5DS
Ilustracja interaktywna przedstawia obraz Andrea Mantegna „Martwy Chrystus”. Na obrazie widzimy leżącego Chrystusa. Nogi ma przykryte jasnym materiałem. Widoczne są dziury w jego dłoniach oraz stopach. Nad łóżkiem mężczyzny klęczą dwie starsze postacie. Rozpaczają z powodu śmierci Jezusa. Dodatkowo na ilustracji umieszczono następujące informacje:
1: Obraz przedstawia dramatyczna scenę. Ciało Chrystusa spoczywa we wnętrzu skromnego domu – leży na prostokątnej płycie kamiennej umieszczonej bezpośrednio na podłodze. Przykryte jest całunem, a głowę ułożoną ma na twardym podgłówku.
2: Ciało martwego Chrystusa przedstawione jest w silnym skrócie perspektywicznym od strony stóp leżącego.
3: Po prawej stronie na kamiennej płycie stoi naczynie z olejkiem do namaszczania zwłok.
4: W lewym górnym rogu trzy opłakujące go postacie - Płacząca Maria, modlący się Jan i prawdopodobnie Maria Magdalena. Ukazane we fragmentach i ukryte w cieniu.
5: Mantegna stosuje modelunek światłocieniowy, w którym postacie zatracają malarski wymiar, a upodabniają się do rzeźb. Decydującą rolę w takim zabiegu pełni też monochromatyczna kolorystyka, wyraźny rysunek, modelunek światłocieniem, które dodają dramaturgii.
Ilustracja interaktywna przedstawia obraz Andrea Mantegna „Martwy Chrystus”. Na obrazie widzimy leżącego Chrystusa. Nogi ma przykryte jasnym materiałem. Widoczne są dziury w jego dłoniach oraz stopach. Nad łóżkiem mężczyzny klęczą dwie starsze postacie. Rozpaczają z powodu śmierci Jezusa. Dodatkowo na ilustracji umieszczono następujące informacje:
1: Obraz przedstawia dramatyczna scenę. Ciało Chrystusa spoczywa we wnętrzu skromnego domu – leży na prostokątnej płycie kamiennej umieszczonej bezpośrednio na podłodze. Przykryte jest całunem, a głowę ułożoną ma na twardym podgłówku.
2: Ciało martwego Chrystusa przedstawione jest w silnym skrócie perspektywicznym od strony stóp leżącego.
3: Po prawej stronie na kamiennej płycie stoi naczynie z olejkiem do namaszczania zwłok.
4: W lewym górnym rogu trzy opłakujące go postacie - Płacząca Maria, modlący się Jan i prawdopodobnie Maria Magdalena. Ukazane we fragmentach i ukryte w cieniu.
5: Mantegna stosuje modelunek światłocieniowy, w którym postacie zatracają malarski wymiar, a upodabniają się do rzeźb. Decydującą rolę w takim zabiegu pełni też monochromatyczna kolorystyka, wyraźny rysunek, modelunek światłocieniem, które dodają dramaturgii.
Andrea Mantegna[czytaj: andrea manteńja] „Martwy Chrystus”, 1483 r., Pinacoteca di Brera[czytaj: pinakoteka di brera], Mediolan, Włochy
Źródło: commonc.wikimedia.org, domena publiczna.
malarstwo iluzjonistyczne
dążenie do stworzenia wrażenia, że dany obraz jest rzeczywistością, dalszym ciągiem otaczającego nas realnego świata. Wrażenie to osiąga się przez odpowiednie stosowanie skrótów, perspektywy i światłocienia oraz przez wierne odtwarzanie barwy i materii postaci, przedmiotów, architektury czy krajobrazu;
plafon
malowidło na tynku (płótnie lub dekoracja stiukowa) zajmujące centralną część sufitu lub sklepienia; też: sufit albo sklepienie z takim malowidłem lub dekoracją;
Właśnie dzięki odkryciu i stosowaniu skrótu perspektywicznegoskrót perspektywicznyskrótu perspektywicznego powstało malarstwo iluzjonistycznemalarstwo iluzjonistycznemalarstwo iluzjonistyczne. Na ilustracji poniżej znajduje się przykład malarstwa iluzjonistycznego umieszczonego na pałacowym suficie, tzw. plafonieplafonplafonie.
R94KQAKD7V659
Ilustracja przedstawia dzieło Andrea Mantegna - Plafon w Camera degli Sposi. Pośrodku sklepienia Mantegna namalował otwór, przez który prześwituje niebo z chmurami. Przez balustradę wychylają się służące. Na krawędzi siedzi paw. Naprzeciwko niego stoi cebrzyk. Galerię podpierają figlarne putta. Zza balustrady wychylają się aniołki. Scenę otacza wieniec z gałęzi i owoców.
Andrea Mantegna[czytaj: andrea manteńja], Plafon w Camera degli Sposi [czytaj: kamera deli spozi], ok. 1465‑1474, Mantua, Włochy
Źródło: commons.wikimedia.org, domena publiczna.
Kwadratura
kwadratura
elementy architektoniczne malowane na płaskim stropie lub sklepieniu w taki sposób, że sprawiają wrażenie kontynuacji tych rzeczywistych; w mocno skróconej perspektywie domalowane ściany, kolumny czy postaci dają złudzenie przestrzennej głębi, prześwitu nieba. Technika kwadratury łączy elementy architektury, malarstwa i rzeźby.
Taka malarska symulacja przestrzeni architektonicznej, która sugeruje istnienie nierealnych części budynku - to kwadraturakwadraturakwadratura
Na przykład malarze barokowi, tworząc freski, stosowali efekt zwany kwadraturąkwadraturakwadraturą – symulację przestrzeni architektonicznej, która sugerowała istnienie nierealnych części budynku, np. kopuły. W jakim celu? Umożliwiało to zatarcie granicy między elementami architektury i stworzenie iluzjonistycznego wnętrza bez zamkniętej przestrzeni, otwartego w głąb lub ponad bryłę kościoła czy pałacu.
R19BUA1ZCHRG8
Ilustracja interaktywna przedstawia tak zwaną fałszywą kopułę, namalowaną na kościelnym sklepieniu. Artysta wykonał fresk, który do złudzenia przypomina wnętrze kopuły o kształcie czaszy. Opis punktów znajdujących się na ilustracji: 1. Na skrzyżowaniu transeptu i nawy Andrea del Pozzo [czytaj: andrea del pocco] przedstawił iluzję kopuły. Zastosowanie skrótów perspektywicznych pozwoliło na zbudowanie pozornej wysokości sklepienia., 2. W iluzyjnej przestrzeni kopuły znalazło się także miejsce dla latarni, elementu architektonicznego, który „doświetla” wnętrze.,
Ilustracja interaktywna przedstawia tak zwaną fałszywą kopułę, namalowaną na kościelnym sklepieniu. Artysta wykonał fresk, który do złudzenia przypomina wnętrze kopuły o kształcie czaszy. Opis punktów znajdujących się na ilustracji: 1. Na skrzyżowaniu transeptu i nawy Andrea del Pozzo [czytaj: andrea del pocco] przedstawił iluzję kopuły. Zastosowanie skrótów perspektywicznych pozwoliło na zbudowanie pozornej wysokości sklepienia., 2. W iluzyjnej przestrzeni kopuły znalazło się także miejsce dla latarni, elementu architektonicznego, który „doświetla” wnętrze.,
„Fałszywa” kopuła Sant'Ignazio (Rzym).
Źródło: commons.wikimedia.org Livioandronico2013, Wikimedia Commons, licencja: CC BY-SA 4.0.
Istotne dla wiernego naśladowania rzeczywistych efektów perspektywicznych było stosowanie anamorfozyanamorfozaanamorfozy – celowego zniekształcenia obrazu, liniowego zwężenia lub rozszerzenia w jednym kierunku, co z odpowiedniego punktu widzenia tworzyło złudzenie, np. otwartego na niebo sklepienia.
Anamorfoza
Ciekawostka
RSHBTKPUUZE2P1
Ilustracja interaktywna o kształcie kwadratu przedstawia obraz Hansa Holbeina Młodszego „Ambasadorowie". Ukazuje dwóch mężczyzn we wnętrzu. Po lewej stoi Jean de Dinteville, po prawej stoi Georges de Selves. Obydwaj opierają się o mebel z dwiema półkami. Na wyższej półce widnieją przedmioty pomiaru czasu, sfera astralna i książka. Na niższej półce widnieje globus, dwie książki, lutnia z zerwaną struną i flety. Za postaciami wisi zielona kotara. Posadzka, na której stoją posiada geometryczne wzory. Przed mężczyznami znajduje się owalny kształt czaszki. Dodatkowo na ilustracji zostały zamieszczone informacje: 1. U dołu znajduje się zdeformowana czaszka. We właściwym kształcie można ją ujrzeć, patrząc pod odpowiednim kątem. Taki zabieg perspektywiczny określa się jako anamorfozę. 2. Kolejny motyw czaszki, jako symbolu przemijania, odnajdziemy także na broszy przypiętej do nakrycia głowy Dinteville.
Hans Holbein Młodszy, Ambasadorowie, 1533 r. National Gallery w Londynie
Źródło: wikipedia.pl, domena publiczna.
Obrazy anamorficzneobraz anamorficznyObrazy anamorficzne nie są pomysłem XXI wieku. Już 500 lat temu Hans Holbein Młodszy namalował obraz „Ambasadorowie”. W poprzek mozaikowej podłogi, między dwoma sportretowanymi przyjaciółmi rozciąga się ciekawy kształt. Jest to czaszka, umiejętnie zniekształcona: tak, że jej prawdziwą formę można dostrzec tylko z właściwego punktu widzenia.
Obraz mógł być przeznaczony do zawieszenia nad schodami, aby widzowie mogli go zobaczyć podczas wchodzenia lub schodzenia.
Jednym z przykładów zniekształcania rzeczywistości w sztuce są obrazy anamorficzneanamorfozaobrazy anamorficzne. Malując takie obrazy, artyści chcą stworzyć dzieła o niepowtarzalnym charakterze. Deformując proporcje celowo ukrywają treść dzieła. Po to, aby odkryć jego znaczenie ponownie tylko wtedy, gdy spojrzymy na zniekształcenie pod odpowiednim kątem lub obejrzymy w specjalnym zwierciadle. Tworzenie takich dzieł jest wymagającym zadaniem, z powodu konieczności uwzględnienia efektów takiego zwierciadła.
R12XKTZZ1MVHS
Ilustracja interaktywna o kształcie kwadratu przedstawia obraz Hansa Holbeina Młodszego „Ambasadorowie". Ukazuje dwóch mężczyzn we wnętrzu. Po lewej stoi Jean de Dinteville, po prawej stoi Georges de Selves. Obydwaj opierają się o mebel z dwiema półkami. Na wyższej półce widnieją przedmioty pomiaru czasu, sfera astralna i książka. Na niższej półce widnieje globus, dwie książki, lutnia z zerwaną struną i flety. Za postaciami wisi zielona kotara. Posadzka, na której stoją posiada geometryczne wzory. Przed mężczyznami znajduje się owalny kształt czaszki. Dodatkowo na ilustracji zostały zamieszczone informacje: 1. U dołu znajduje się zdeformowana czaszka. We właściwym kształcie można ją ujrzeć, patrząc pod odpowiednim kątem. Taki zabieg perspektywiczny określa się jako anamorfozę. 2. Kolejny motyw czaszki, jako symbolu przemijania, odnajdziemy także na broszy przypiętej do nakrycia głowy Dinteville.
Ilustracja interaktywna o kształcie kwadratu przedstawia obraz Hansa Holbeina Młodszego „Ambasadorowie". Ukazuje dwóch mężczyzn we wnętrzu. Po lewej stoi Jean de Dinteville, po prawej stoi Georges de Selves. Obydwaj opierają się o mebel z dwiema półkami. Na wyższej półce widnieją przedmioty pomiaru czasu, sfera astralna i książka. Na niższej półce widnieje globus, dwie książki, lutnia z zerwaną struną i flety. Za postaciami wisi zielona kotara. Posadzka, na której stoją posiada geometryczne wzory. Przed mężczyznami znajduje się owalny kształt czaszki. Dodatkowo na ilustracji zostały zamieszczone informacje: 1. U dołu znajduje się zdeformowana czaszka. We właściwym kształcie można ją ujrzeć, patrząc pod odpowiednim kątem. Taki zabieg perspektywiczny określa się jako anamorfozę. 2. Kolejny motyw czaszki, jako symbolu przemijania, odnajdziemy także na broszy przypiętej do nakrycia głowy Dinteville.
Hans Holbein [czytaj: hans holbajn] Młodszy, „Ambasadorowie", 1533 r., Galeria Narodowa, Londyn
Źródło: commons.wikimedia.org, domena publiczna.
Dla zainteresowanych
Pojęcie obrazu anamorficznegoanamorfozaanamorficznego pochodzi od greckich słów ana morphe [czytaj: ana morfi] czyli: ponownie stworzony.
Obrazami anamorficznymanamorfozaanamorficznymi mogą być również dzieła street artu [czytaj: strit artu], jak na ilustracjach poniżej:
Slajd 5 z 5
RLPfqpQrfiEDB
Ilustracja przedstawia graffiti Sergio Odeith'a. Ukazuje żółty napis z niebieskim konturem, zamieszczony w rogu ściany w taki sposób, że tworzy efekt trójwymiarowy. Na ścianie i podłodze został namalowany cień napisu.
Sergio Odeith, graffiti
Źródło: online-skills, licencja: CC BY 3.0.
RZSqxUgpvDLxc
Ilustracja przedstawia graffiti Sergio Odeith'a. Ukazuje wielobarwny napis zamieszczony w rogu muru w taki sposób, że tworzy efekt trójwymiarowy. Na ścianie i podłodze został namalowany cień napisu. Dodatkowo wprowadzono biały kontur łamanej ściany, składającej się z czterech części.
Sergio Odeith, graffiti
Źródło: online-skills, licencja: CC BY 3.0.
RVLeV4Q8FoHhd
Ilustracja przedstawia graffiti Sergio Odeith'a. Ukazuje czerwony, rozpryskujący się napis zamieszczony w rogu ściany w taki sposób, że tworzy efekt trójwymiarowy. Na ścianie i podłodze został namalowany cień napisu.
Sergio Odeith, graffiti
Źródło: online-skills, licencja: CC BY 3.0.
R1TDq6k2ETqtf
Ilustracja przedstawia graffiti 3D Juliana Beevera. Ukazuje namalowane pastelami na ulicy liście pływające na wodzie. Z głębi wynurza się sum. Praca sprawia wrażenie realistycznej. W tle znajdują się postacie oglądające dzieło.
Julian Beever;graffiti 3D
Źródło: flickr [czytaj: flike], licencja: CC BY 3.0.
R1QVRiFD4SWwA
Ilustracja przedstawia graffiti 3D Juliana Beevera na chodniku. Zdjęcie przedstawia graffiti żaby na liściu lilii wodnej. Cała grafika sprawia złudzenie trójwymiarowości. Na jednym z liści siedzi mała dziewczynka. Żaba i dziewczynka patrzą na siebie. W tle placu chodzą ludzie.
Julian Beever, graffiti 3D na chodniku
Źródło: flickr [czytaj: flike], licencja: CC BY 3.0.
Trompe l'oeil [czytaj: trąmpleil]
R1JZQ8S4SFCNJ1
Obraz przedstawia martwą naturę. To kilkanaście przedmiotów codziennego użytku. Rzeczy te leżą na czarnej powierzchni i przypięte są trzema skórzanymi paskami w kolorze czerwonym (jak w walizce). Wśród przedmiotów rozpoznajemy m.in.: nożyczki, kalendarz książkowy z datą 1662, sznur pereł, grzebień, gęsie pióro i notatnik. To przykład malarstwa trompe l'oeil.
Samuel van Hoogstraten [czytaj: samiuel fon hochstrate], Martwa natura", 1664 r.
Źródło: commons.wikimedia.org, domena publiczna.
Niekiedy artyści malowali przedmioty z taką precyzją, że wydawały się prawdziwe. Obrazy tego rodzaju przedstawiały głównie kompozycje martwych natur oparte na efekcie trójwymiarowości. Szczególnie chętnie tworzyli je malarze niderlandzcy.
Na przykład na ilustracji obok, na obrazie Samuela van Hoogstratena [czytaj: samiuela fon hochstratena], artysta namalował zestaw swoich rzeczy osobistych w taki sposób, że ulegamy złudzeniu: wydają się rzeczywistymi przedmiotami przybitymi do deski sosnowej przepasanymi czerwoną wstążką.
Są tam, m.in.: listy, kalendarz, plan fortyfikacji, szkic sceny batalistycznej, grzebień.
trompe l´oeil czytaj: trąmplejl]
iluzjonistyczne malowidło, na którym przedmioty sprawiają wrażenie form, które są rzeczywiste a nie namalowane
Tego rodzaju dzieła malarskie określane są jako trompe l´oeiltrompe l´oeil czytaj: trąmplejl]trompe l´oeil [czytaj: trąmplejl]
Dla zainteresowanych
Pojęcie trompe I'oeiltrompe l´oeil czytaj: trąmplejl]trompe I'oeil [czytaj: trąmpleil] pochodzi z języka francuskiego i oznacza: oszukać oko.
Ćwiczenie 1
R1TTDO3JN1B8U
Przyjrzyj się obrazowi Everta Colliera [czytaj: ewerta koljera]. Jaki rodzaj malarstwa prezentuje? Co o tym świadczy? Odpowiedź wpisz w polu poniżej.
Źródło: online-skills, licencja: CC BY 3.0.
R1RHFRRJQVVTL
Obraz przedstawia martwą naturę. To kilkanaście przedmiotów codziennego użytku. Rzeczy te leżą na czarnej powierzchni i przypięte są trzema skórzanymi paskami w kolorze czerwonym (jak w walizce). Wśród przedmiotów rozpoznajemy m.in.: brzytwę, długie nożyczki, obcojęzyczne gazety, zapieczętowany list, dzwoneczek i gęsie pióro.
Evert Collier [czytaj: ewet kolie], „Martwa natura", ok. 1696 r.
Źródło: commons.wikimedia.org, domena publiczna.
Zastanów się, co znajduje się na obrazie. W jaki sposób artysta namalował te przedmioty?
To malarstwo trompe l'oeil [czytaj: trąmplejl], w którym przedmioty codziennego użytku przedstawiano tak, by nadać im efekt trójwymiarowości, wydają się być prawdziwe.
Ćwiczenie 1
R1HKHNUJGXLGB
Zapoznaj się z opisem obrazu Everta Colliera [czytaj: ewerta koljera]. Jaki rodzaj malarstwa prezentuje? Co o tym świadczy? Odpowiedź wpisz w polu poniżej.
Źródło: ORE, licencja: CC BY 3.0.
Zwróć uwagę, jakie przedmioty znajdują się na obrazie i w jaki sposób zostały namalowane.
To malarstwo trompe l'oeil [czytaj: trąmplejl], w którym przedmioty codziennego użytku przedstawiono tak, by nadać im efekt trójwymiarowości, wydają się być prawdziwe.
Kościół Il Gesù [czytaj: il dże‑su] wypełniony jest dziełami sztuki, wśród których bardzo efektowne jest malowidło na sklepieniu. Żeby można było mu się przyjrzeć - na posadzce kościoła zostało ustawione ogromne lustro. Dopiero patrząc w lustro widzimy, że to przykład malarstwa trompe l'oeil [czytaj: trąmplejl]. Dzięki różnym zabiegom iluzjonistycznym zatarto granicę między rzeczywistą a wykreowaną malarsko architekturą malowidła.
R153XFCCS2OCS
Ilustracja przedstawia fresk Giovanniego Battisty Gaulliego pt. „Triumf imienia Jezus” w kościele Il Gesù. Ukazuje Adorację Imienia Jezus. Jest to fresk iluzjonistyczny, sprawiający wrażenie autentycznej obecności postaci. Ze środka bije oślepiający blask, którego źródłem są trzy litery: IHS, wypisane pod krzyżem. Dookoła tego symbolu gromadzą się anioły, a dalej – adorujący go święci. Na przykład z lewej strony blisko środka dostrzegamy Trzech Króli z kadzidłem. Na samym dole uskrzydlone demony, ciągnące ze sobą grzeszników uciekają, zasłaniając oczy przed blaskiem.
Giovanni Battista Gaulli [czytaj: dż iowanni batista gauli], „Triumf imienia Jezus”, plafon w koście Il Gesù [czytaj: il dże‑su]
Źródło: online-skills, licencja: CC BY 3.0.
Ćwiczenie 2
RPR892LCNELOD
Który opis nie odnosi się do malarstwa iluzjonistycznego? Zaznacz prawidłową odpowiedź.
Źródło: online-skills, licencja: CC BY 3.0.
Zwróć uwagę, że iluzja ma związek z wrażeniem, które może wprowadzić w błąd. W tym ćwiczeniu jest jedna poprawna odpowiedź.
Termin „malarstwo iluzjonistyczne” nie obejmuje kompozycji martwych natur czy innych przedstawień przedmiotów i dotyczy przede wszystkim fresków.
Ćwiczenie 2
R1O2FHFNR35UT
Który opis nie odnosi się do malarstwa iluzjonistycznego? Zaznacz prawidłową odpowiedź.
Źródło: online-skills, licencja: CC BY 3.0.
Zwróć uwagę, że iluzja ma związek z wrażeniem, które może wprowadzić w błąd. W tym ćwiczeniu jest jedna poprawna odpowiedź.
Termin „malarstwo iluzjonistyczne” nie obejmuje kompozycji martwych natur czy innych przedstawień przedmiotów i dotyczy przede wszystkim fresków.
Ćwiczenie 3
R1HX6NBAH3OX4
Źródło: online-skills, licencja: CC BY 3.0.
Zwróć uwagę, że tylko na jednej ilustracji znajduje się dzieło, na którym są zastosowane skróty perspektywiczne powodujące wrażenie iluzji trzeciego wymiaru.
Ilustracja, na której znajduje się dzieło Andrea Pozzo [czytaj: andrea pocco].
Ćwiczenie 3
R19QAKPR623A5
Na podstawie opisów dzieł znajdujących się na ilustracjach A, B, C wskaż to dzieło, które jest przykładem malarstwa iluzjonistycznego.
RFTSH1KNXMMKB
A – ilustracja przedstawia grupę postaci na pierwszym i dalszych planach. W tle znajduje się niebiesko‑granatowe niebo. B – ilustracja przedstawia ujęcie z dołu sufitu w wysokim wnętrzu. Przy wykorzystaniu silnych skrótów perspektywicznych znajdują się na nim postaci namalowane z dbałością o szczegóły. C – ilustracja przedstawia dwie postaci na pierwszym planie, które znajdują się pod arkadami wspartymi na kolumnach.
Źródło: online skills, cc0.
Zwróć uwagę, że tylko na jednej ilustracji znajduje się dzieło, na którym są zastosowane skróty perspektywiczne powodujące wrażenie iluzji trzeciego wymiaru.
B
Iluzja op‑artu
R1PV7SONKMSLD1
Ilustracja przedstawia dzieło Victora Vasarely'ego „Supernowa”. Obraz ukazuje czarne tło podzielone białymi liniami na setki malutkich, jednakowej wielkości kwadratów. Jest to kratownica. W miejscach niektórych kwadratów artysta umieścił koła białe i czarne, mniejsze i większe. W niektórych miejscach białe linie są cieńsze lub grubsze. Całość tworzy złudzenie optyczne. W pracy „Supernowa" Vasarely odwołuje się do znanego w optyce złudzenie Hermana. Artysta zestawiając ze sobą silnie kontrastujące elementy na planie kratownicy, uzyskał efekt iluzji pojawiania się ciemnych punktów w miejscach przecięcia białych linii. W swoim obrazie Vasarely jednocześnie poddaje analizie i dowartościowuje znaczenie iluzji optycznych w sztuce.
Victor Vasarely [czytaj: wiktor wasareli] , "Supernovae", 1961 r.,Tate Modern [czytaj: tejt modern], Londyn, Wielka Brytania
Źródło: wikipedia.org, licencja: CC BY 4.0.
Kierunkiem w sztuce współczesnej, który wykorzystuje złudzenia optyczne, jest op‑artop‑artop‑art. Jest to rodzaj abstrakcji geometrycznej, w której artyści oddziałują na widza poprzez różnorodne doznania wzrokowe, wykorzystując m.in.: złudzenia optycznezłudzenie optycznezłudzenia optyczne.
Twórcy op‑artuop‑artop‑artu dążą do wywołania wrażenia ruchu poprzez powtarzające się rytmiczne układy kompozycyjne, a często także jaskrawe, wibrujące kolory.
Jednym z przedstawicieli op‑artuop‑artop‑artu jest Victor Vasarely [czytaj: wiktor wasareli]. Przykład jego dzieła znajduje się na ilustracji obok.
Victor Vasarely [czytaj: wiktor wasareli]
RLqRHbQqpEIGY1
Czarno‑biała fotografia przedstawia Victora Vasarely w młodości. Zdjęcie wykonano około 1930 roku. Ukazuje młodego mężczyznę ubranego w ciemny garnitur. Włosy ma ciemne zaczesane do tyłu. Siedzi na krześle, ramię lewej ręki ma przewieszone przez oparcie krzesła. W dłoniach trzyma otwartą książkę. W tle znajduje się mebel z dużym przezroczystym wazonem z kwiatami.
Artyście przyświecała idea stworzenia uniwersalnego, zrozumiałego dla wszystkich, wizualnego przekazu. Victor Vasarely [czytaj: wiktor wasareli] wierzył, że sztuka może być tak samo dobrym środkiem komunikacji jak język.
Jego najbardziej charakterystyczne kompozycje opierają się na rytmicznie powtarzanych kwadratach i kostkach.
Vasarely [czytaj: wasareli] był również autorem wielu manifestów. Jeden z nich nosi tytuł: „Folklor planetarny”. Artysta zawarł w nim koncepcję alfabetu plastycznego.
Na ilustracji poniżej znajduje się budynek nawiązujący do twórczości artysty. Został zaprojektowany i wybudowany ze środków własnych artysty.
R1cTMDrOVgqPg
Fotografia przedstawia front budynku za sztucznym zbiornikiem wodnym w kształcie koła, znajdującym się na pierwszym planie. Fasada budynku jest niska i rozciąga się w poziomie. Składa się z dziesięciu jednakowej wielkości ścian ustawionych w ciągu pod różnym kątem, z czarno‑białymi motywami zaczerpniętymi z malarstwa Vasarely'ego: kół wpisanych w kwadrat oraz kwadratów. Fotografia wykonana jest w pogodny dzień, nad całością góruje błękitne niebo z białymi akcentami w oddali.
Ilustracja interaktywna przedstawia wolno stojącą rzeźbę Victora Vasarely. Rzeźba wykonana jest z porcelany. Kształtem przypomina pochyloną cyfrę osiem. Składa się z małych, kolorowych rombów. Dzieło znajduje się na trawniku. W tle widoczne są liczne drzewa oraz fragment budowli. Dodatkowo na ilustracji umieszczono następujące informacje: 1. Rzeźba jest przykładem dzieła op-artu, które jest figurą niemożliwą. Artysta dzięki umiejętnemu zestawieniu ze sobą romboidalnych kształtów oraz barw dopełniających uzyskał efekt iluzji trójwymiarowości. W rezultacie ulegamy złudzeniu głębi, widząc w figurze dwie prostopadłościenne przestrzenie, w których znajdują się sześciany.
Ilustracja interaktywna przedstawia wolno stojącą rzeźbę Victora Vasarely. Rzeźba wykonana jest z porcelany. Kształtem przypomina pochyloną cyfrę osiem. Składa się z małych, kolorowych rombów. Dzieło znajduje się na trawniku. W tle widoczne są liczne drzewa oraz fragment budowli. Dodatkowo na ilustracji umieszczono następujące informacje: 1. Rzeźba jest przykładem dzieła op-artu, które jest figurą niemożliwą. Artysta dzięki umiejętnemu zestawieniu ze sobą romboidalnych kształtów oraz barw dopełniających uzyskał efekt iluzji trójwymiarowości. W rezultacie ulegamy złudzeniu głębi, widząc w figurze dwie prostopadłościenne przestrzenie, w których znajdują się sześciany.
czyli przeciwieństwo; najbardziej kontrastującym barwami są te, które w kole barw znajdują się naprzeciw siebie: kolor czerwony‑zielony, niebieski‑pomarańczowy i żółty‑fioletowy;
Wen‑Ying Tsai [czytaj: łen jingsaj]
ROL29X26DRXFX1
Ilustracja interaktywna przedstawia dzieło Wen‑Ying Tsai „Superimposed Painting- Random Field”. Na czerwonym tle znajduje się zielony kwadrat z czerwonymi kółkami różnej wielkości. Koła są ułożone regularnie i wypełniają całą powierzchnię kwadratu. Kompozycja jest przykładem silnego kontrastu kolorystycznego.
Wen‑Ying Tsai, Superimposed Painting- Random Field, pigmenty Day‑glo, 1963 r.
Źródło: commons.wikimedia.org, licencja: CC BY 3.0.
Obraz Wen‑Ying Tsai [czytaj: łen jingsaj]jest typowym przykładem sztuki op‑artuop‑artop‑artu opierającej się na silnym kontraście kolorystycznymkontrast kolorystycznykontraście kolorystycznym.
Zestawienie czerwieni i zieleni wywołuje wrażenie głębi w obrazie oraz iluzję ruchu.
Dla zainteresowanych
R1EbVsVTPc4iv1
Ilustracja przedstawia sukienkę na manekinie. Sukienka jest przykładem wykorzystania wzorów op‑artu w sztuce użytkowej. Umieszczone są na niej biało czarne wzory.
Projekt sukienki, 1966 r.
Źródło: online-skills, licencja: CC BY 3.0.
Zestawienia barw i figur zaczerpnięte z op‑artuop‑artop‑artu są często wykorzystywane we wzornictwie przemysłowym. Kompozycje te na jednolitym tle stają się atrakcyjne wizualnie. Mogą być dominującym elementem ubrań, mebli i wystrojów wnętrz.
Już wiesz
co to jest skrót perspektywicznyskrót perspektywicznyskrót perspektywiczny, anamorfozanamorfozaanamorfoza, kwadraturakwadraturakwadratura, trompe l'oeitrompe l´oeil czytaj: trąmplejl]trompe l'oeil [czytaj: trąmplejl] ;
co to znaczy, że obraz jest anamorficznyanamorfozaanamorficzny;
że op‑artop‑artop‑art to rodzaj sztuki, w której występują złudzenia optycznezłudzenie optycznezłudzenia optyczne;
kiedy malarstwo może być iluzjonistycznemalarstwo iluzjonistyczneiluzjonistyczne;
jakie cechy charakterystyczne posiada malarstwo iluzjonistycznemalarstwo iluzjonistycznemalarstwo iluzjonistyczne;
celowa deformacja obrazu, ustępująca, gdy spojrzymy na nią pod odpowiednim kątem lub odbijemy ją w wypukłym zwierciadle; technika stosowana w malarstwie, wykorzystująca skrót perspektywiczny;
figura niemożliwa
figura niemożliwa
przedstawienie na płaszczyźnie takiej figury, która jest niemożliwa do skonstruowania w przestrzeni;
kontrast kolorystyczny
kontrast kolorystyczny
czyli przeciwieństwo; najbardziej kontrastującym barwami są te, które w kole barw znajdują się naprzeciw siebie: kolor czerwony‑zielony, niebieski‑pomarańczowy i żółty‑fioletowy;
kwadratura
kwadratura
elementy architektoniczne malowane na płaskim stropie lub sklepieniu w taki sposób, że sprawiają wrażenie kontynuacji tych rzeczywistych: w mocno skróconej perspektywie domalowane ściany, kolumny czy postaci dają złudzenie przestrzennej głębi, prześwitu nieba. Technika kwadratury łączy elementy architektury, malarstwa i rzeźby;
malarstwo iluzjonistyczne
malarstwo iluzjonistyczne
dążenie do stworzenia wrażenia, że dany obraz jest rzeczywistością, dalszym ciągiem otaczającego nas realnego świata; wrażenie to osiąga się przez odpowiednie stosowanie skrótów, perspektywy i światłocienia oraz przez wierne odtwarzanie barwy i materii postaci, przedmiotów, architektury czy krajobrazu;
op‑art
op‑art
od ang. optical art – sztuka optyczna, sztuka wizualna. Termin wprowadzony w 1964 roku na określenie odmiany abstrakcji geometrycznej wykorzystującej zjawiska optyczne, mające wywołać wrażenie ruchu poprzez powtarzające się rytmicznie układy kompozycyjne;
plafon
plafon
malowidło na tynku (płótnie lub dekoracja stiukowa) zajmujące centralną część sufitu lub sklepienia; też: sufit albo sklepienie z takim malowidłem lub dekoracją;
skrót perspektywiczny
skrót perspektywiczny
stosowany na dwuwymiarowej płaszczyźnie do wywołania iluzji przestrzeni i głębi świata trójwymiarowego; pozorne skrócenie przedmiotu wzrastające wraz z oddalenie;
trompe l´oeil czytaj: trąmplejl]
trompe l´oeil czytaj: trąmplejl]
iluzjonistyczne malowidło, na którym przedmioty sprawiają wrażenie form, które są rzeczywiste, a nie namalowane;
złudzenie optyczne
złudzenie optyczne
spostrzeżenia wzrokowe przypisujące oglądanym przedmiotom właściwości, których w rzeczywistości nie ma.