barwy znajdujące się w kole barw obok siebie: głównie czerwono‑pomarańczowo‑żółte; obrazowo nazywane „barwami ognia”

barwy znajdujące się w kole barw obok siebie: głównie fioletowo‑zielono‑błękitne; obrazowo nazywane „barwami wody”

kształt przestrzenny przedmiotu; dotyczy rzeźby, architektury oraz wszystkich form w naturze charakteryzujących się trójwymiarowością; określa m.in. ich wielkość i relacje przestrzenne (konstrukcję)

sposób malowania, polegający na stosowaniu plam o jednolitej barwie otoczonych konturem, czyli linią wyznaczającą kształt przedmiotu na płaszczyźnie

charakterystyczna powierzchnia dzieła malarskiego, graficznego, rzeźbiarskiego, obiektu rzemiosła artystycznego itp., zależna od charakteru tworzywa, techniki i indywidualnego stylu artysty

stosowanie w sztukach plastycznych form i motywów geometrycznych, lub sprowadzanie kształtów przedmiotów do figur geometrycznych

twórczy zapał, pomysł na własne dzieło pod wpływem czyjejś pracy lub obserwacji natury

najczęściej jest to linia ukazująca kształt, zarys postaci lub przedmiotów; kontur nie występuje w przyrodzie; w pracach plastycznych jest wprowadzany do wyznaczenia kształtu na płaszczyźnie

kierunek w sztuce – głównie w malarstwie i rzeźbie – powstały we Francji na początku XX wieku. Jego twórcami byli Pablo Picasso i Georges Braque. Kubiści poszukiwali nowych zasad budowy przestrzennej dzieła. Odrzucali zasady perspektywy linearnej i zmierzali do geometrycznego uproszczenia elementów kompozycji.

część teatru za sceną

miejsce pozornego zetknięcia się nieba z ziemią, bądź morzem, linia oddzielająca ziemię od sklepienia niebieskiego, znajduje się na wysokości oczu patrzącego

pojęcie odnoszące się do sztuk plastycznych; jest to kompozycja zestawionych ze sobą różnorodnych, najczęściej nieożywionych przedmiotów, np. naczyń, kwiatów, owoców

opowieść o życiu bogów w starożytności

epoka w historii obejmująca czasy po średniowieczu a przed XIX wiekiem. Najczęściej za jej początek przyjmuje się rok 1453, tj. datę upadku Konstantynopola (a co za tym idzie upadku cywilizacji bizantyńskiej) lub rok 1492, w którym Krzysztof Kolumb odkrył Amerykę.

określenie stosowane w sztukach wizualnych, które odnosi się do sposobów przedstawiania iluzji przestrzeni na dwuwymiarowej płaszczyźnie

sposób oddania przestrzeni w malarstwie i uzyskanie głębi wykorzystujące odczuwanie temperatury barw – ciepłe występują ku przodowi a zimne cofają się w głąb

przedmiot ukazany z boku, linie zbiegu i punkt zbiegu ustawiony z boku; pionowe krawędzie przedmiotu są do siebie równoległe

przedstawienie przedmiotu od przodu, linie zbiegu przecinają się pośrodku

technika malarska służąca zwiększeniu iluzji głębi. Za wynalazcę tej techniki uznaje się Leonardo da Vinci, który zastosował ją w większości swoich prac. Wykorzystanie perspektywy powietrznej powoduje, że wraz ze zwiększeniem odległości pomiędzy obiektem a obserwującym, tony i barwy stają się jaśniejsze, bardziej niebieskawe, a kształty stają się mniej wyraźne.

występuje wtedy, gdy przedstawione obrazy na płaszczyźnie umieszczone są w poziomych pasach, odpowiadającym planom w obrazie. Najniżej zamieszczone jest to, co znajduje się najbliżej oglądającego, im wyższy rząd, tym dalsza odległość.

widok ukazany z góry, linia horyzontu przesunięta ponad linię wzroku

zwana też perspektywą linearną, geometryczną. Jej istotą jest podporządkowanie elementów kompozycji zasadzie geometrycznej. Linie przeprowadzone przez wszystkie poziome elementy obrazu spotykają się w tzw. punkcie zbiegu (patrz: punkt zbiegu), piony zostają zachowane.

widok ukazany z dołu, linia horyzontu poniżej linii wzroku

w architekturze: płaski filar przyścienny pełniący funkcję dekoracyjną i konstrukcyjną, występuje najczęściej przy otworach okiennych i drzwiowych

ślad powstały po nałożeniu farby na dowolne podłoże; plama barwna może być np.: płaska, jednolita, zróżnicowana

trójwymiarowy (3D) obszar, otoczenie. Jest nieograniczona, ale często wyznacza się jej umowne granice, np. przestrzeń pomieszczenia, przestrzeń publiczna

punkt na linii horyzontu, do którego zbiegają się poziome krawędzie rysowanych przedmiotów w perspektywie zbieżnej. Początkowo punkt zbiegu znajdował się zawsze na środku linii horyzontu, przebiegającej na wysokości oczu. Obecnie wskazuje się również na perspektywę linearną ze względu na inne umieszczenie punktu zbiegu: boczną, ukośną, żabią (punkt widzenia położony nisko) i z lotu ptaka (punkt widzenia położony wysoko).

(inaczej odrodzenie) – to okres w historii kultury europejskiej odwołujący się do koncepcji antyku, określany też jako początek sztuki nowożytnej, który narodził się po 1400 roku we Włoszech. W wyniku przemian politycznych i społecznych, ruchów reformacyjnych, rozwoju mecenatu, odkryć geograficznych oraz wynalezienia druku nastąpił w tym czasie wielki rozkwit literatury i sztuki. Istotą była nowa humanistyczna postawa wobec rzeczywistości i nowy sposób naukowego myślenia.

to jedna z dziedzin sztuki, której wytworem jest trójwymiarowe dzieło

projekt i wykonanie wszystkiego, co znajduje się na scenie, czyli: kostiumy, dekoracje, rekwizyty, oświetlenie i całościowe ukształtowanie przestrzeni

z włoskiego: „przydymiony”, „mglisty”. Technika malarska okresu renesansu. Polegała ona na łagodnym przejściu z partii ciemnych do jasnych połączonym z rozmyciem konturów. Technikę tę stosował m.in. Leonardo da Vinci.

pojęcie, przedmiot, znak itp., mające jedno znaczenie dosłowne i większą liczbę znaczeń ukrytych; symbole często są niejednoznaczne, zależne od kontekstu, czasu, kultury i miejsca

rozłożenie i przenikanie się miejsc ciemnych i jasnych w rysunku, grafice i malarstwie w celu imitowania oświetlenia mającego podkreślić trójwymiarowość przedstawianych obiektów

dominacja lub takie zestawienie barw np.: w dziele malarskim, które nadaje ogólny ton dziełu sztuki

ciężkość koloru czyli różne tonacje (natężenie) tego samego koloru